Postanowienie o przekazaniu sprawy prokuratorowi i zastosowaniu tymczasowego aresztowania

Sygn. akt II K 123/23

Wyciąg z protokołu rozprawy głównej

Warszawa, 15 marca 2024 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, Wydział Karny

sprawa Jana Kowalskiego i innych

oskarżonych z 12 lutego 2024 r.

Obecni

Przewodniczący: Sędzia Anna Nowak

Protokolant: Maria Wiśniewska

Prokurator: nie stawił się, zawiadomiony prawidłowo

Sprawę wywołano o godz. 9:00

Rozprawa odbyła się jawnie (tryb przyspieszony)

Sąd postanowił:

na podstawie art. 470 § 1 k.p.k. przekazać sprawę prokuratorowi do przeprowadzenia

postępowania przygotowawczego na zasadach ogólnych, albowiem w sprawie, w świetle

zeznań świadka, zachodzi potrzeba rozważenia zmiany przyjętej kwalifikacji prawnej, tj.

czynu z art. 222 § 1 k.k., czynnej napaści na funkcjonariusza, a związku z tym

postępowanie przygotowawcze powinno być przeprowadzone w formie śledztwa, co

wyklucza stosowanie trybu przyspieszonego.

Sąd postanowił:

na podstawie art. 258 § 1 i 2 k.p.k. zastosować

wobec Jana Kowalskiego syna Adama i Ewy, urodzonego 10 maja 1990 r. w

Gdańsku, środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres dwóch

miesięcy w okresie od dnia 15 marca 2024 r. do dnia 15 maja 2024 r.

Uzasadnienie

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje z wysokim prawdopodobieństwem na sprawstwo oskarżonego w zakresie czynu z art. 222 § 1 k.k., jak i z art. 288 § 1 k.k. Przemawiają za tym w szczególności zeznania świadka – funkcjonariusza Policji – Piotra Zielińskiego, który to był bezpośrednim i naocznym świadkiem zdarzeń, a ponadto osobiście dokonywał zatrzymania oskarżonego. W niniejszej sprawie spełniona została więc ogólna przesłanka zastosowania środków zapobiegawczych, przewidziana w art. 249 § 1 k.p.k.

Na podstawie art. 258 § 2 k.p.k. tymczasowe aresztowanie może nastąpić, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa ukrywania się oskarżonego, zwłaszcza gdy nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu. W myśl art. 258 § 3 k.p.k. sąd może zastosować tymczasowe aresztowanie, gdy oskarżonemu zarzuca się występek zagrożony karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat. Ta ostatnia stanowi samodzielną przesłankę do zastosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Potrzeba zastosowania tymczasowego aresztowania wobec oskarżonych uzasadniona jest obawą ukrywania się przed organami procesowymi i utrudniania tym samym dalszego toku postępowania. Oskarżony nie ma stałego miejsca zamieszkania i zameldowania w Warszawie, jak również nie podał adresu do doręczeń w Warszawie, co stanowi przesłankę do zastosowania tego środka w myśl art. 258 § 2 k.p.k. Do Warszawy przybył on jedynie na kilka dni w związku z koncertem w dniu 10 lutego 2024 r. Mając na uwadze powyższe, istnieje realna obawa ukrywania się oskarżonego przed organami warszawskiego wymiaru sprawiedliwości, szczególnie w świetle stawianych mu zarzutów, których popełnienia dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z innymi dotychczas nieustalonymi osobami.

W związku z faktem, iż w świetle zgromadzonego materiału dowodowego istnieje realna możliwość zmiany zarzutu postawionego oskarżonemu i zakwalifikowania czynu z art. 288 § 1 k.k., które to przestępstwo zagrożone jest karą do 10 lat pozbawienia wolności, uzasadnieniem zastosowania wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania jest również realnie grożąca mu surowa kara.

Nie występują przy tym żadne określone w art. 259 k.p.k. przesłanki uzasadniające odstąpienie od tymczasowego aresztowania.

Z powyższych względów przyjąć należy, że tylko tymczasowe aresztowanie zapewnić może z jednej strony sprawny i niezakłócony tok postępowania, a z drugiej – uczestnictwo oskarżonego w kolejnych czynnościach procesowych. Na obecnym etapie postępowania inne, nieizolacyjne środki zapobiegawcze uznać należy za niewystarczające.

Oznaczając termin trwania tymczasowego aresztowania, Sąd miał na względzie czas niezbędny do wykonania czynności pozwalających na merytoryczne zakończenie postępowania przygotowawczego.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.