Wyrok w sprawie wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego

Wyrok

w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

Dnia 25.05.2023 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Kowalska (spr.)

Sędziowie: Sędzia WSA Jan Nowak,

Sędzia WSA Maria Wiśniewska

Protokolant: st. sekretarz sąd. Piotr Zieliński

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20.05.2023 r.

sprawy ze skargi Adama Małeckiego

na decyzję Starosty Powiatu Warszawskiego

z 15.03.2023 r., WA.XII.6754/23,

w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego o wznowienie postępowania sądowego

zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie

z 10.04.2023 r., II SA/Wa 1234/23,

1) oddala skargę,

2) nakazuje ściągnąć od skarżącego na rzecz Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu

Administracyjnego w Warszawie kwotę 200,00 zł (dwieście złotych) tytułem

nieuiszczonego wpisu od skargi.

Anna Kowalska Jan Nowak Maria Wiśniewska

(podpis) (podpis) (podpis)

Uzasadnienie

Adam Małecki pismem z 05.05.2023 r. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie skargę, wnosząc o wznowienie postępowania

sądowoadministracyjnego zakończonego prawomocnym wyrokiem z 10.04.2023 r., II SA/Wa 1234/23.

Na podstawie skargi w oparciu o art. 270 § 2 i art. 278 ustawy z 30.08.2002 r. –

Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 325 ze

zm., zwanej dalej: PostAdmU) skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i decyzji

Starosty Powiatu Warszawskiego w Warszawie z

15.03.2023 r., WA.XII.6754/23, oraz decyzji ją poprzedzającej, tj. Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Warszawie z 15.02.2023 r., WA.XII.1234/23.

W uzasadnieniu skargi o wznowienie postępowania skarżący wskazał, iż w trakcie

postępowania administracyjnego Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Warszawie nie wziął pod

uwagę, że intencją skarżącego było zamieszczenie na działce wiaty jako obiektu

tymczasowego. Do skargi skarżący dołączył plik faktur i paragonów na zakup różnego

rodzaju materiałów budowlanych oraz zestaw zdjęć. Jednocześnie wskazał, że w trakcie

przygotowań do dalszych prac remontowych 02.05.2023 r. odkrył dowody zakupu materiałów

budowlanych pochodzących z 2021 r. i 2022 r. Skarżący wskazał, że materiały budowlane

były wykorzystywane do remontu domu, co zdaniem skarżącego potwierdza, że remont był

przeprowadzany w czasie postępowania administracyjnego i trwa nadal, a wiata jest mu

niezbędna do zabezpieczenia materiałów i narzędzi.

W dniu 10.04.2023 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie

rozpoznał skargę Adama Małeckiego na decyzję Starosty Powiatu Warszawskiego

z 15.03.2023 r., WA.XII.6754/23, w przedmiocie nakazu rozbiórki

obiektu budowlanego. Wyrokiem z 10.04.2023 r., II SA/Wa 1234/23, sąd oddalił skargę.

Przedmiotem rozpoznawania z kolei był nakaz rozbiórki wiaty o wymiarach 6x4 m

zlokalizowanej na działce Nr 123/4. W uzasadnieniu sąd przedstawił przedmiot

postępowania ze skargi Adama Małeckiego w sprawie o sygn. akt II SA/Wa 5678/22, w której

sąd wyrokiem z 20.02.2023 r. oddalił skargę na decyzję organów nadzoru budowlanego w

przedmiocie odmowy przyjęcia zgłoszenia budowy wiaty na działce Nr 123/4 dla

składowania materiałów budowlanych na budowę na działce Nr 123/5 i 123/6. Sporna

wiata została bowiem wzniesiona mimo braku decyzji o pozwoleniu na budowę. Zdaniem

sądu natomiast konieczność posiadania pozwolenia na budowę w takiej sytuacji nie budziła

wątpliwości z racji wielkości wiaty i treści przepisu art. 29 ust. 1 pkt 2, art. 30 ust. 1 w zw. z

art. 28 ust. 1 ustawy z 07.07.1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 2351 ze zm.).

Sąd wskazał, że wiata została posadowiona na działce Nr 123/4, podczas gdy budowa toczyła

się na działce Nr 123/5 i 123/6. Wiata nie była zatem zlokalizowana na terenie budowy,

w związku z czym nie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 29 ust. 1 pkt 24 Prawa

budowlanego.

WOJEWÓDZKI SĄD ADMNISTRACYJNY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Skarga o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego nie ma uzasadnionych podstaw.

Na wstępie należy zauważyć, że podstawą skargi o wznowienie postępowania powinno być

spełnienie jednej z przesłanek enumeratywnie wymienionych w przepisach art. 271–273

PostAdmU. Ponadto, zgodnie z art. 277 PostAdmU, warunkiem dopuszczalności skargi o

wznowienie jest jej wniesienie w terminie 3 miesięcy od dnia, w którym strona dowiedziała

się o podstawie wznowienia.

W niniejszej sprawie, po wstępnym zbadaniu skargi na posiedzeniu niejawnym, sąd

zdecydował o wyznaczeniu rozprawy (art. 280 § 1 PostAdmU). Skarżący wskazał bowiem

podstawę wznowienia określoną w art. 273 § 2 PostAdmU, tj. na wykrycie nowych dowodów,

które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których skarżący nie mógł skorzystać w

poprzednim postępowaniu. Skarżący wyjaśnił, że faktury dotyczące zakupu materiałów

budowlanych odkrył 02.05.2023 r. Skarga z kolei została nadana na poczcie 05.05.2023 r.

Zgodnie z art. 273 § 2 PostAdmU, można żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia

takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na

wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Wykrycie z kolei odnosi się do okoliczności i dowodów w poprzednim postępowaniu

nieujawnionych, bo nieznanych stronom. Jak wskazał WSA we Wrocławiu w wyr. z

15.01.2020 r. (II SA/Wr 123/19, CBOSA), nie odnosi się ono zatem do okoliczności i

dowodów jawnych z materiału poprzedniego postępowania, a tylko niedostrzeżonych przez

stronę bądź nieprzedłożonych przez nią na skutek opieszałości, zaniedbania, błędnej oceny co

do potrzeby ich powołania. Inaczej skarga o wznowienie służyłaby korygowaniu błędów

popełnionych przez stronę przy prowadzeniu poprzedniej sprawy, co nie należy do jej funkcji.

Sąd w składzie rozpatrującym niniejszą sprawę na gruncie jej stanu faktycznego podziela ten

pogląd, ponieważ niemożność skorzystania w sprawie o sygn. akt II SA/Wa 5678/22 z

przedłożonych faktur na zakup materiałów budowlanych nie zachodzi. Pozostawały one

bowiem już w trakcie wcześniejszego postępowania w posiadaniu skarżącego. Sam fakt ich

nieprzedłożenia oraz ich „odkrycia” w późniejszym czasie należy w związku z tym uznać za

rezultat zaniedbania skarżącego. W trakcie postępowania sądowoadministracyjnego skarżący

zatem nie skorzystał z obiektywnej możliwości powołania się na nie.

Okoliczność prowadzenia różnego rodzaju robót budowlanych, i to zarówno na działce Nr

123/4, jak i na działkach Nr 123/5 i 123/6, bez wymaganych prawem decyzji legła u

podstaw wszczęcia postępowania przez organ nadzoru budowlanego. Oczywiste więc jest, że

inwestor kupował różnego rodzaju materiały budowlane oraz że w związku z tym musiał je w

jakimś miejscu przechowywać. Fakt ten pozostaje jednak bez wpływu na wynik sprawy w

przedmiocie nakazu rozbiórki wiaty, zakończonej prawomocnie wyrokiem sądu.

Sąd doszedł do przekonania, że skarga o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego

nie spełnia zatem przesłanek, na które skarżący się powoływał. Przedłożone przez skarżącego

nowe dowody nie mogły bowiem mieć wpływu na wynik zakończonej sprawy, a ponadto

mógł on z nich skorzystać w poprzednim postępowaniu. Należy przy tym mieć na uwadze, że

postępowanie wywołane skargą o wznowienie postępowania sądowego nie jest drogą prawną

do sanowania uchybień, braków czy też zaniechań skargi, z powodu których została ona

oddalona w pierwotnym postępowaniu. Funkcją postępowania wznowieniowego jest natomiast

zapewnienie racjonalnej stabilności merytorycznego orzeczenia i autorytetu sądu, który je

wydał.

W tym stanie rzeczy sąd na podstawie art. 282 § 2 PostAdmU orzekł w pkt 1 wyroku jak w

sentencji.

W pkt 2 wyroku sąd orzekł o kosztach nieuiszczonego wpisu sądowego na zasadzie art. 230 §

1 i § 2 PostAdmU w zw. z art. 224 PostAdmU i w zw. z § 3 i 2 pkt 3 rozporządzenia Rady

Ministrów z 16.08.2006 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu

w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 156, poz. 1101 ze zm.).

Anna Kowalska Jan Nowak Maria Wiśniewska

(podpis) (podpis) (podpis)

Niniejszy wzór bazuje na wyr. WSA w Warszawie z 15.01.2020 r., II SA/Wa 123/19, CBOSA.