Zażalenie na postanowienie o odmowie udzielenia zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego

15.03.2024

Jan Kowalski

Kancelaria Adwokacka "Lex Superior"

ul. Słoneczna 12, 00-001 Warszawa

123-456-789

ul. Kwiatowa 23, 00-002 Warszawa

987-654-321

Sąd Okręgowy w Warszawie

Wydział Penitencjarny

za pośrednictwem

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia

Wydział Wykonawczy

ul. Marszałkowska 1, 00-003 Warszawa

III K 123/23

Skazany: Adam Nowak

Obrońca: Jan Kowalski

Zażalenie na postanowienie o odmowie udzielenia zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego

Działając w imieniu Skazanego, powołując się na udzielone mi upoważnienie do obrony (w aktach sprawy), na podstawie art. 43t § 1 kkw zaskarżam postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia Wydział Wykonawczy z 01.03.2024, sygnatura II K 456/23, w całości na korzyść Skazanego.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że stopień demoralizacji Skazanego przemawia za tym, by nie udzielać mu zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego.

Wnoszę o zmianę zaskarżonego postanowienia i udzielenie Skazanemu zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego zgodnie z wnioskiem.

Uzasadnienie

Postanowieniem z 01.03.2024 w sprawie o sygnaturze II K 456/23 Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia Wydział Wykonawczy orzekł o odmowie udzielenia Skazanemu zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, wskazując, że za taką decyzją przemawia stopień jego demoralizacji.

Nie sposób zgodzić się z takim stanowiskiem.

Zgodnie z art. 43t § 1 kkw Skazanemu, który nie rozpoczął wykonywania kary w zakładzie karnym, można udzielić zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, jeżeli względy bezpieczeństwa i stopień demoralizacji, a także inne szczególne okoliczności nie przemawiają za potrzebą osadzenia skazanego w zakładzie karnym.

W przepisach kodeksu karnego wykonawczego brak jest definicji demoralizacji, w związku z czym doktryna dopuszcza posiłkowanie się regulacją zawartą w art. 4 § 1 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich. Przywołany przepis wskazuje przykładowe przejawy demoralizacji, do których zalicza naruszanie zasad współżycia społecznego, popełnienie czynu zabronionego, systematyczne uchylanie się od obowiązku szkolnego lub kształcenia zawodowego, używanie alkoholu lub innych środków w celu wprowadzenia się w stan odurzenia, uprawianie nierządu, włóczęgostwo, udział w grupach przestępczych.

Podkreślić należy, że wobec Skazanego, nie licząc faktu popełnienia czynu zabronionego, nie można stawiać powyższych zarzutów. Nie ma problemu z używkami, przed popełnieniem przestępstwa nie był karany za jakiekolwiek czyny zabronione, ma dobrą opinię w pracy i w środowisku zamieszkania. Posiada stabilne zatrudnienie na stanowisku Kierownika Sprzedaży.

Sam fakt popełnienia przestępstwa, zwłaszcza że był to czyn jednorazowy, nie może świadczyć o demoralizacji Skazanego. Gdyby bowiem przyjąć takie założenie, ustawodawca niepotrzebnie wprowadzałby przesłankę przewidzianą przez art. 43t § 1 kkw.

Podkreślenia wymaga fakt, że Sąd w zaskarżonym postanowieniu, poza wskazaniem, że mandant mój popełnił przestępstwo, nie wyjaśnił, dlaczego uznaje go za osobę zdemoralizowaną. Przedstawiona sytuacja osobista i życiowa przeczą takiemu stanowisku.

Mając na uwadze powyższe, wnoszę i wywodzę jak w petitum.

Z poważaniem, Jan Kowalski