Zażalenie na postanowienie o tymczasowym aresztowaniu

ul. Kwiatowa 12, 01-001 Warszawa, 2023-10-27

Anna Kowalska

Kancelaria Adwokacka "Lex"

ul. Polna 33, 02-002 Warszawa

555-123-456

e-mail: [email protected]

nie posiadam telefaksu

obrońca Jan Nowak

podejrz. z art. 279 § 1 KK

Sąd Rejonowy

Wydział Karny

w Krakowie

za pośrednictwem

Sąd Rejonowy

Wydział Karny

w Warszawie

dot. II K 123/23

Zażalenie

na postanowienie Sądu Rejonowego w Warszawie z 2023-10-25

o tymczasowym aresztowaniu Anny Kowalskiej, podejrzanej z art. 279 § 1 KK

Na podstawie art. 252 § 1 i art. 425 § 1–3 KPK:

    1) zaskarżam powyższe postanowienie w całości na korzyść podejrzanej;

    2) postanowieniu temu zarzucam obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na jego treść, a mianowicie art. 258 § 2 KPK, przez wyrażenie niezasadnego poglądu, że zastosowanie tymczasowego aresztowania jest uzasadnione grożącą podejrzanemu surową karą, na co wskazuje ustawowe zagrożenie przewidziane za zarzucane mu przestępstwo, podczas gdy ta przesłanka wchodzi w grę wówczas, gdy z okoliczności sprawy wynika, że może być orzeczona kara nie niższa niż 3 lata, a z tych nie wynika, aby realne było wymierzenie takiej kary;

    3) podnosząc ten zarzut, wnoszę o zmianę zaskarżonego postanowienia przez odmowę zastosowania tymczasowego aresztowania Anny Kowalskiej.

Uzasadnienie

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Warszawie z 2023-10-25, na wniosek Prokuratora Rejonowego Warszawa-Śródmieście, została tymczasowo aresztowana Anna Kowalska, podejrzana o to, że w dniu 2023-10-23 w Warszawie po wybiciu szyby w oknie weszła do mieszkania Jana Nowaka, skąd zabrała w celu przywłaszczenia laptop, telefon komórkowy i biżuterię o łącznej wartości 5000 zł, tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 KK. W jego uzasadnieniu podniesiono, że zarzucane jej przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności od roku do 10 lat, a zatem – zgodnie z art. 258 § 2 KPK – tak surowe zagrożenie uzasadnia zastosowanie tego środka.

Postanowienie to jest niesłuszne.

Artykuł 258 § 2 KPK pozwala na zastosowanie tymczasowego aresztowania w przypadku, gdy oskarżonemu zarzuca się popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo gdy sąd I instancji skazał go na karę pozbawienia wolności nie niższą niż 3 lata, a potrzeba zastosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona obawą utrudniania prawidłowego toku postępowania, mogącą wynikać także z surowości grożącej oskarżonemu kary. Nie oznacza to, że dla zastosowania tego środka na tej podstawie wystarczy odwołanie do samego ustawowego zagrożenia. W judykaturze dominuje pogląd, że chodzi o karę, która – stosownie do okoliczności – może być wymierzona w konkretnym przypadku. Wskazuje się, że:

    1) niewystarczające jest samo odwołanie się do górnej granicy ustawowego zagrożenia karą przewidzianego w przepisie części szczególnej Kodeksu karnego albo w ustawie szczególnej, a wymagane jest ustalenie, na podstawie okoliczności konkretnej sprawy i uprawdopodobnionych w stopniu, o którym mowa w art. 249 KPK, że oskarżonemu w konkretnej sprawie rzeczywiście grozi surowa kara II K 123/22;

    2) na gruncie treści przepisu art. 258 § 2 KPK powinno chodzić o rzeczywiście grożącą surową karę, stąd nie można przyjmować, że ma to być jedynie kara w maksymalnym wymiarze, tj. 8 lat pozbawienia wolności. Ustawa operuje pojęciem „surowa kara” w sensie ocennym, nie precyzując jej rozmiaru. Dla jej określenia pomocna może być granica zakreślona w art. 258 § 2 KPK, tj. minimum 3 lata II K 124/22;

    3) tymczasowe aresztowanie może być uzasadnione jedynie nieprawomocnym skazaniem na surową karę pozbawienia wolności, jak i przewidywaniem, że taka kara może być orzeczona II K 125/22;

    4) okoliczność z art. 258 § 2 KPK ma wymiar jedynie hipotetyczny i nie może odnosić się tylko do ustawowego zagrożenia za dany typ przestępstwa II K 126/22;

    5) realność prognozy skazania oskarżonego na surową karę pozbawienia wolności stwarza uzasadnioną obawę bezprawnego utrudniania postępowania karnego II K 127/22;

    6) stosując tymczasowe aresztowanie z powodu przewidywania skazania oskarżonego na surową karę (art. 258 § 2 KPK), sąd powinien dokonać takiej prognozy, choć nie musi jej szczegółowo uzasadniać; sąd nie jest więc zupełnie wolny od „deliberowania” nad wymiarem II K 128/22.;

    7) ustalone okoliczności sprawy muszą prowadzić do przekonania, że może zostać wymierzona surowa kara pozbawienia wolności II K 129/22.

Biorąc pod uwagę niską wartość zabranego mienia, zwrócenie go pokrzywdzonej i jej przeproszenie przez podejrzaną, a ponadto fakt, iż jest to jej pierwszy konflikt z prawem, nie sposób zakładać, że zostanie jej wymierzona kara 3 lat pozbawienia wolności. Okoliczności, takie jak niekaralność, dobra sytuacja rodzinna, trudna sytuacja materialna oraz motywacja wynikająca z chwilowej potrzeby gotówki, wskazują, że może zostać wymierzona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

W ogóle nie zachodzi potrzeba jakiegokolwiek środka zapobiegawczego, gdyż podejrzana przyznała się do winy i szczegółowo opisała okoliczności popełnienia przestępstwa.

Wobec tego zasadny jest wniosek o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Jan Nowak

adwokat

.............................................

(podpis)

Załącznik:

→ upoważnienie do obrony.