Zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania

Warszawa, 2023-10-26

II Kp 1234/23

Sąd Okręgowyw KrakowieWydział Karny Odwoławczyza pośrednictwemSądu Rejonowego dla Kraków-Śródmieściew KrakowieVIII Wydział Karny

Zażalenie

Prokuratora Rejonowego Kraków Śródmieście w Krakowie na postanowienie Sądu Rejonowego dla Kraków-Śródmieście w Krakowie, VIII Wydział Karny z dnia 2023-09-15 r. w sprawie VIII K 5678/22 przeciwko Annie Kowalskiej oskarżonej o czyny z art. 190 § 1 KK, w przedmiocie umorzenia postępowania na zasadzie art. 17 § 1 pkt 2 KPK.

Na podstawie art. 425 § 1, art. 459 § 2 KPK

zaskarżam

powyższe postanowienie w całości na niekorzyść oskarżonej Anny Kowalskiej, na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 KPK

postanowieniu temu zarzucam:

1. Rażącą obrazę przepisów postępowania, tj. art. 506 § 3, art. 339 § 1 pkt 3 KPK oraz art. 7 KPK, która to miała istotny wpływ na treść orzeczenia, polegającą na zaniechaniu rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych i wydaniu decyzji o umorzeniu postępowania na zasadzie art. 17 § 1 pkt 2 KPK podjętej na posiedzeniu, po powtórnym dokonaniu przez Sąd wstępnej kontroli aktu oskarżenia w sytuacji, gdy wydany w tej sprawie w dniu 2023-08-01 r. wyrok nakazowy został zaskarżony przez oskarżoną w drodze sprzeciwu, w związku z czym sprawa powinna zostać rozpoznana na zasadach ogólnych, tj. na rozprawie z udziałem stron, a także na naruszeniu zasady bezpośredniości oraz przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów polegające na błędnej ocenie materiału dowodowego.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że po stronie pokrzywdzonych nie zachodzi obawa, iż wypowiadane pod ich adresem treści ze strony oskarżonej odbierają oni jako groźby, które zostaną spełnione, co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że czyn zarzucany oskarżonej nie zawiera znamion czynu zabronionego, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżona swoim działaniem wyczerpała znamiona czynu stypizowanego w art. 190 § 1 KK.

Podnosząc tak sformułowane zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 oraz art. 437 § 2 KPK

wnoszę o:

uchylenie zaskarżonego postanowienia Sądu Rejonowego dla Kraków-Śródmieście w Krakowie VIII Wydział Karny z 2023-09-15 r. w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Uzasadnienie

Anna Kowalska została oskarżona o to, że:

1. W dniu 2023-06-10 r. w Krakowie przy ul. Floriańskiej 12 kierowała pod adresem Jana Nowaka groźby karalne pozbawienia jej życia bądź zdrowia, przy czym groźby te wzbudziły w ww. pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostaną one spełnione, tj. o czyn z art. 190 § 1 KK.

2. W okresie od 2023-06-15 r. do dnia 2023-07-20 r. w Krakowie przy ul. Grodzkiej 25 kierowała pod adresem Marii Nowak groźby karalne pozbawienia jej życia bądź zdrowia, przy czym groźby te wzbudziły w ww. pokrzywdzonej obawę, iż zostaną one spełnione, tj. o czyn z art. 190 § 1 KK.

Postanowieniem z 2023-09-15 r. Sąd I Instancji na posiedzeniu, na podstawie art. 339 § 1 pkt 3 w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 KPK, przyjmując, iż zachodzą ku temu przesłanki z uwagi na okoliczność, że oba czyny zarzucane oskarżonej nie zawierają znamion czynu zabronionego, umorzył przedmiotowe postępowanie.

Z takim rozstrzygnięciem sprawy, a przede wszystkim w takim trybie skarżący nie może się zgodzić.

Podnieść bowiem przede wszystkim należy, że zaskarżone orzeczenie Sądu I instancji zostało wydane z rażącym naruszeniem normy zawartej w art. 506 § 3 KPK, która to obligowała w tej sprawie Sąd do rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych, tj. na rozprawie z udziałem stron.

W niniejszej sprawie bowiem Sąd Rejonowy wydał już w dniu 2023-08-01 r. wyrok w trybie nakazowym. Wyrokiem tym, od którego oskarżona wniosła sprzeciw, Sąd uznał ją za winną popełnienia zarzucanych jej przestępstw z art. 190 § 1 KK i orzekł wobec niej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na 2 lata. Wniesienie przez oskarżoną sprzeciwu skutkowało utratą mocy wydanego wyroku nakazowego, ale przede wszystkim nakładało na Sąd obowiązek rozpoznania tejże sprawy na zasadach ogólnych. Sąd Rejonowy jednak w tym względzie rażąco uchybił przepisom procedury karnej i skierował sprawę, w oparciu o przepisy dotyczące wstępnej kontroli aktu oskarżenia, w trybie art. 339 § 1 pkt 3 KPK, na posiedzenie, na którym to umorzył postępowanie na zasadzie art. 17 § 1 pkt 2 KPK.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że postanowienie wydane zatem zostało z rażącym naruszeniem normy określonej w art. 506 § 2 KPK, mającym istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia.

Ponadto podnieść należy, że przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego dokonana została z przekroczeniem granic zastrzeżonych dla tego etapu postępowania sądowego.

Z istoty czynności przygotowawczych do wyznaczenia rozprawy głównej (art. 337 i n. KPK) wynika jednoznacznie, że ocena sprawy na posiedzeniu odbywa się w innym zakresie niż ocena przy merytorycznym jej rozpoznaniu. W szczególności na tym posiedzeniu nie ocenia się dowodów pod względem merytorycznym, a więc w zakresie, czy przedstawione na poparcie oskarżenia dowody w sposób wolny od wątpliwości przesądzają jego zasadność, ale wystarczające jest uprawdopodobnienie, że oskarżony jest sprawcą zarzucanego mu przestępstwa. Takie stanowisko zajął SN m.in. w orz. z 2019-03-15 r., II KK 123/18, OSNKW. Niedopuszczalna jest ocena dowodu – jak to stwierdził SN w wyr. z 2018-05-10 r. (OSNKW) – przed jego przeprowadzeniem, zaś wartościowanie jego wiarygodności może być zawarte jedynie w orzeczeniu rozstrzygającym problem winy i kary, a więc w wyroku.

Sąd Rejonowy natomiast w ramach wstępnej kontroli aktu oskarżenia dokonał oceny merytorycznej zgromadzonego materiału dowodowego, a co więcej, Sąd z pominięciem zasady bezpośredniości dokonał oceny zeznań świadków będących pokrzywdzonymi w sprawie, uznając, że po stronie tychże pokrzywdzonych nie zachodzi obawa spełnienia gróźb kierowanych bezpośrednio do nich przez oskarżoną. I na tej to podstawie uznał, że w sprawie brak jest znamion czynu zabronionego. Ponadto Sąd przekraczając swobodną ocenę materiału dowodowego, podniósł w uzasadnieniu wydanej decyzji, że kanwą powstałej sprawy jest sąsiedzki konflikt istniejący pomiędzy stronami, który dotyczy wysokości płotu. Dokonał tym samym dyskwalifikacji wartości dowodowej zeznań pokrzywdzonych, bez uwzględnienia treści pozostałych dowodów, co istotnie narusza zakres, w jakim Sąd dokonuje oceny dowodów przed ich przeprowadzeniem na rozprawie.

Stwierdzić zatem należy, że Sąd w ramach wstępnej kontroli aktu oskarżenia może umorzyć postępowanie tylko wówczas, gdy „w sposób oczywisty z zebranego w postępowaniu przygotowawczym materiału dowodowego wynika, że czyn zarzucany nie zawiera znamion czynu zabronionego”, powinno więc takie umorzenie opierać się na niebudzących wątpliwości ustaleniach postępowania przygotowawczego, a nie na wartościowaniu wiarygodności poszczególnych dowodów jeszcze przed rozprawą, tak też stwierdził SA w Krakowie w post. z 2020-02-20 r. (II AKA 12/20). Sąd nie może przed rozprawą dokonywać merytorycznej oceny dowodów, poza sytuacją oczywistą. Nie może przesądzać kwestii podlegających rozstrzygnięciu przy wyrokowaniu.

Analiza zarówno zgromadzonego materiału dowodowego, jak i uzasadnienia zaskarżonego postanowienia nie prowadzi do stwierdzenia, że w sprawie brak jest znamion czynu zabronionego, a co się z tym wiąże, brak jest faktycznych podstaw oskarżenia, nie mamy tu zatem do czynienia z sytuacją, w której w sposób jednoznaczny, niewątpliwy i widoczny, jasne jest, iż przedstawione przez skarżącego fakty nie uzasadniają stawianej tezy oskarżenia. Podnieść należy, że zgromadzone w niniejszej sprawie dowody wymagają analizy i oceny po przeprowadzeniu postępowania, to bowiem dopiero umożliwi wydanie trafnego rozstrzygnięcia.

Mając powyższe na uwadze, wnoszę jak na wstępie.

ProkuratorJan Kowalski