Zażalenie na postanowienie o niewłaściwości

ul. Kwiatowa 12, 01-001 Warszawa, 2024-03-15

Jan Kowalski

Kancelaria Adwokacka "Lex"

ul. Kwiatowa 12, 01-001 Warszawa

ul. Słoneczna 23, 02-002 Wrocław

obrońca Jan Kowalski

oskarż. z art. 156 § 1 KK

Sąd Rejonowy

Wydział I Karny

w Warszawie

za pośrednictwem

Sąd Okręgowy

Wydział V Karny

we Wrocławiu

dot. V K 123/23

Zażalenie

na postanowienie Sądu Rejonowego w Warszawie z 2024-03-01

o stwierdzeniu swojej niewłaściwości do rozpoznania sprawy przeciwko Adamowi Nowakowi, oskarżonemu z

art. 156 § 1 KK,

i przekazaniu jej Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu

Na podstawie art. 35 § 3 i art. 425 § 1–3 KPK:

1) zaskarżam powyższe postanowienie w całości na korzyść oskarżonego;

2) postanowieniu temu zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mogący mieć

wpływ na jego treść, polegający na nietrafnym uznaniu, że oskarżony Adam Nowak, uderzając butelką w głowę

Marka Wiśniewskiego, godził się na pozbawienie go życia, co stanowi przestępstwo z art. 148 § 1 w zw. z art. 13 § 1

KK, gdy tymczasem dalsze zachowanie oskarżonego wyrażające się udzieleniem pokrzywdzonemu pomocy i

wezwaniem pogotowia ratunkowego wskazuje, że nie miał takiego zamiaru, a co najwyżej godził się na spowodowanie

ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, wyczerpując tym samym znamiona przestępstwa z art. 157 § 1 KK;

3) podnosząc ten zarzut, wnoszę o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do rozpoznania

Sądowi Rejonowemu w Warszawie.

Uzasadnienie

Do Sądu Rejonowego w Warszawie wpłynął akt oskarżenia przeciwko Adamowi Nowakowi o to, że w dniu 2023-12-24 w Warszawie, pow.

warszawski, uderzył butelką w głowę Marka Wiśniewskiego, w wyniku czego doznał on złamania kości czaszki,

co spowodowało rozstrój jego zdrowia trwający dłużej niż 7 dni, tj. o przestępstwo z art. 157 § 1 KK.

Sąd Rejonowy w Warszawie postanowieniem z 2024-03-01 stwierdził swoją niewłaściwość do rozpoznania tej sprawy i przekazał ją Sądowi Okręgowemu

we Wrocławiu, uznając, że oskarżony Adam Nowak, uderzając butelką w głowę pokrzywdzonego, a więc w miejsce szczególnie ważne

dla życia człowieka, godził się na śmierć pokrzywdzonego, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 148 § 1 KK, do którego rozpoznania –

zgodnie z art. 25 § 1 pkt 1 KPK – właściwy jest sąd okręgowy.

Postanowienie to jest niezasadne.

Sąd dowolnie przyjął, że oskarżony, zadając uderzenie butelką w głowę pokrzywdzonego, godził się na jego śmierć. Trafnie podkreśla

się w judykaturze, że: „dla przyjęcia, że sprawca działał w zamiarze zabójstwa człowieka, nie wystarczy ustalenie, iż działał on umyślnie, chcąc

zadać nawet ciężkie obrażenia ciała lub godząc się z ich zadaniem, lecz konieczne jest ustalenie objęcia zamiarem także skutku w postaci śmierci.

Jeżeli takiego ustalenia nie da się dokonać bezspornie, to mimo stwierdzonej umyślności działania w zakresie spowodowania obrażeń,

odpowiedzialność sprawcy kształtuje się wyłącznie na podstawie przepisów przewidujących odpowiedzialność za naruszenie prawidłowych

funkcji organizmu, odpowiednio z art. 156 lub 157 KK. Zadanie ciosu w miejsce dla życia ludzkiego niebezpieczne ani też użycie narzędzia

mogącego spowodować śmierć człowieka same w sobie nie decydują jeszcze o tym, że sprawca działa w zamiarze ewentualnym zabójstwa” (wyr.

SN z 2010-02-18, II KK 365/09, OSNKW 2010/3/22). Zwraca się też uwagę, że: „w każdej sprawie zamiar sprawcy musi być

w sposób niewątpliwy ustalony w oparciu o wszystkie dostępne dowody i przy uwzględnieniu wszystkich znanych okoliczności zajścia” (wyr.

SA w Krakowie z 2009-06-25, II AKa 106/09, KZS 2009/7-8/58). O błędnym wniosku wyrażonym w uzasadnieniu

zaskarżonego postanowienia świadczy fakt, że oskarżony po zadaniu uderzenia i gdy pokrzywdzony upadł i nie dawał oznak życia zaczął go

ratować, a następnie wezwał pogotowie ratunkowe. Gdyby zamierzał zabić pokrzywdzonego, to niewątpliwie zachowałby się inaczej.

W orzecznictwie słusznie zwrócono uwagę, że: „zadanie przez sprawcę jednego ciosu pokrzywdzonej niebezpiecznym narzędziem w postaci

noża, a następnie natychmiastowe wezwanie pomocy i okazanie czynnego żalu oraz skruchy wskazuje na brak zamiaru, by sprawca godził się na

spowodowanie skutku śmiertelnego” (wyr. SA w Katowicach z 2008-11-20, II AKa 342/08, LEX nr 515464).

Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że oskarżony, uderzając pokrzywdzonego, działał z zamiarem ewentualnym spowodowania jego śmierci,

a kwalifikacja czynu zarzucanego oskarżonemu przyjęta w akcie oskarżenia jest słuszna. Zatem nie ma uzasadnienia do przekazania sprawy do

rozpoznania sądowi okręgowemu.

Jan Kowalski

adwokat

.............................................

(podpis)