Zażalenie na postanowienie o wszczęciu dochodzenia

Starszy szeregowy Anna Kowalska                                Warszawa, 15.03.2024 r.

Dowódca plutonu

123. pluton saperów

w Dęblinie

Sygn. akt Ds. 123/24

Sąd Rejonowy

w Warszawie

za pośrednictwem

Prokuratura Rejonowa

Warszawa-Mokotów

w Warszawie

Zażalenie

W imieniu własnym składam zażalenie na postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej Warszawa-Mokotów w Warszawie z dnia 10.03.2024 r., sygn. akt Ds. 123/24, w przedmiocie wszczęcia z urzędu dochodzenia w sprawie znieważenia mnie w dniu 05.03.2024 r. w Dęblinie przez ustalonego żołnierza w stopniu szeregowego, tj. o przestępstwo z art. 216 § 1 KK.

Na podstawie art. 425 § 1, 2 i 3 oraz art. 661 § 3 KPK zaskarżam powyższe postanowienie w całości.

Na podstawie art. 427 § 1 w zw. z art. 438 pkt 3 KPK zaskarżonemu postanowieniu zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na jego treść, a polegający na niezasadnym przyjęciu, że interes społeczny wymaga wszczęcia postępowania karnego z urzędu o czyn ścigany z oskarżenia prywatnego, mimo braku skargi pokrzywdzonego.

W związku z powyższym na podstawie art. 437 § 2 w zw. z art. 427 § 1 KPK wnoszę o uchylenie zaskarżonego postanowienia prokuratora z dnia 10.03.2024 r. i umorzenie dochodzenia.

Uzasadnienie

W dniu 10.03.2024 r. prokurator Prokuratury Rejonowej Warszawa-Mokotów w Warszawie wszczął z urzędu dochodzenie o czyn z art. 216 § 1 KK, popełniony na moją szkodę przez szeregowego Jana Nowaka w dniu 05.03.2024 r., mimo że jest to przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego, a ja nie złożyłam skargi w myśl art. 661 § 1 KPK. Swoją decyzję procesową prokurator oparł na mającym występować w sprawie interesie społecznym oraz względzie na dyscyplinę wojskową.

Z powyższym poglądem nie sposób się zgodzić. Co do zasady ustawodawca pozostawił decyzję o wdrożeniu procedury karnej przeciwko sprawcy występku z art. 216 § 1 KK w gestii osoby pokrzywdzonej tym przestępstwem. W wyjątkowych sytuacjach interes społeczny może zadecydować o wszczęciu postępowania z urzędu. Jest to zrozumiałe, gdy realizacja tego interesu odbywa się poprzez ochronę interesu indywidualnego [zob. A. Zieliński, w: A. Zieliński, J. Kowalski (red.), Kodeks karny. Komentarz, t. II, Część szczególna, Warszawa 2020, s. 123].

Niejednokrotnie jednak nie muszą one pozostawać tożsame, zwłaszcza gdy przestępstwem zostały zaatakowane dobra ściśle indywidualne jednostki i to pokrzywdzony powinien dokonać wyboru, czy w ogóle i w jakim reżimie prawnym zechce poszukiwać ochrony przysługujących mu praw podmiotowych.

Przekładając powyższe na realia niniejszej sprawy, podnoszę, że na drugi dzień po zdarzeniu szeregowy Jan Nowak przyszedł do mnie i przeprosił mnie za swoje zachowanie, wyraził z jego powodu żal i skruchę w obecności żołnierzy z mojego plutonu. Jego postawę uznałam za szczerą. Jakkolwiek nasza znajomość nie jest zbyt zażyła i nie wykracza poza relacje ściśle służbowe, jednak nie przypominam sobie, aby był to żołnierz konfliktowy, niezdyscyplinowany czy wulgarny w stosunku do innych osób, w tym zwłaszcza do kobiet. Nie uważam, że istnieje potrzeba sądowego ukarania go za ten czyn. Przeprosiny przyjęłam i wybaczyłam mu jego zachowanie. Nie żywię do niego urazy. Widzę, że naprawdę zrozumiał naganność swojego postępowania. W związku z powyższym nie chcę uczestniczyć w żadnej oficjalnej procedurze z tego tytułu, być przesłuchiwana, nie chciałabym do tych przykrych dla mnie wówczas chwil wracać w toku dochodzenia, a potem znowu przed sądem. Dla mnie sprawa jest zamknięta.

Wobec powyższego wnoszę jak na wstępie zażalenia.

Starszy szeregowy Anna Kowalska

Załączniki:

– 2 odpisy zażalenia.