Zażalenie na postanowienie o właściwości rzeczowej

Warszawa, dnia 15 marca 2024 r.

DoSądu OkręgowegoWydział Karny-Odwoławczyw Warszawieza pośrednictwemSądu Rejonowego dla Warszawy-MokotowaVI Wydział Karnyw Warszawie

Sygn. akt VI K 1234/23 Sądu Rejonowego:

Adwokata Anny Kowalskiej,Kancelaria Adwokackaw Warszawie (00-001 Warszawa),ul. Marszałkowska 53,pełnomocnika powódki cywilnej

w sprawie przeciwko:Janowi Nowakowi, oskarżonemuz art. 197 § 1 KK

Zażaleniena postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa, VI Wydział Karny, z 10 lutego 2024 r. (sygn. akt VI K 1234/23)o uznaniu swej właściwości rzeczowej do rozpoznania sprawy

Na zasadzie art. 35 § 3 KPK zaskarżam:wyżej wymienione postanowienie.

Na zasadzie art. 427 § 2 i 438 pkt 2 KPK postanowieniu temu zarzucam:obrazę przepisu postępowania, mianowicie art. 25 § 1 pkt 2 KPK, która miała wpływ na treść orzeczenia, a wynika z pominięcia tej normy dotyczącej właściwości rzeczowej Sądu do rozpoznania sprawy.

Na zasadzie art. 427 § 1 i 437 § 2 KPK wnoszę:o zmianę zaskarżonego postanowienia przez uznanie, że właściwym rzeczowo do rozpoznania sprawy niniejszej jest Sąd Okręgowy w Warszawie.

Uzasadnienie

Po wpłynięciu do Sądu Rejonowego aktu oskarżenia, pełnomocnik powódki cywilnej zgłosił wniosek w trybie art. 339 § 3 pkt 3 KPK do Prezesa Sądu o wydanie postanowienia o niewłaściwości Sądu Rejonowego do rozpoznania niniejszej sprawy.

Jak wynika z treści tego wniosku, znajdującego się w aktach sprawy (k. 98), twierdzenie o niewłaściwości rzeczowej Sądu Rejonowego było uzasadnione jednoznaczną wymową zebranego w sprawie materiału dowodowego, z którego wynika, że oskarżony dopuścił się zgwałcenia pokrzywdzonej (powódki cywilnej) ze szczególnym okrucieństwem, polegającym m.in. na biciu jej metalowym prętem i grożeniu użyciem noża w sytuacji, w której użycie tych środków nie było podyktowane chęcią przełamania oporu ofiary. Zastosowana przez Prokuraturę kwalifikacja prawna czynu z art. 197 § 1 KK jest w świetle tych okoliczności oczywiście niezasadna, ponieważ czyn oskarżonego wypełnia ponad wszelką wątpliwość dyspozycję art. 197 § 3 KK, jest więc przestępstwem podlegającym rozpoznaniu przez Sąd Okręgowy z mocy art. 25 § 1 pkt 2 KPK.

Wymieniony wniosek nie został rozpoznany na posiedzeniu w fazie wstępnej kontroli oskarżenia. Dopiero na rozprawie głównej (odroczonej na skutek choroby oskarżonego) wobec ponowienia tego wniosku zapadło zaskarżone postanowienie, mocą którego Sąd Rejonowy uznał swą właściwość rzeczową, argumentując swe stanowisko tym, że o „zasadności kwalifikacji prawnej Sąd zadecyduje w toku narady nad wyrokiem”.

Stanowisko to narusza treść art. 35 § 1 KPK, który nakazuje sądom badanie właściwości z urzędu, co oznacza tym samym obowiązek badania kwestii w każdej fazie postępowania i niezależnie od kwalifikacji przyjętej przez oskarżyciela, którą Sąd nie jest związany. Odkładanie oceny tej kwestii do fazy wyrokowania jest równoznaczne z uchyleniem się Sądu Rejonowego od wypełnienia tego obowiązku, a nadto sprzeczne z zasadą ekonomii procesowej. W wypadku bowiem uznania, podczas narady nad wyrokiem, że czyn oskarżonego wyczerpuje dyspozycję art. 197 § 3 KK, zachodziłaby konieczność wznowienia przewodu sądowego i podjęcia stosownego postanowienia, co oznaczałoby niecelowość prowadzenia pracochłonnego przewodu sądowego.

adwokat

Załącznik (1):odpis zażalenia.