Informacja o braku podstaw do wniesienia kasacji

Łódź, dnia 15 marca 2023 r.

Sąd Okręgowy w ŁodziWydział V Karny-Odwoławczy

Skazany: Jan Kowalski wraz z obrońcą z urzędu adwokatem Anna Nowak Kancelaria Adwokacka "Lex" w Łodzi, ul. Piotrkowska 123

Sygn. akt: V Ka 123/22

INFORMACJAo stwierdzeniu braku podstaw do wniesienia kasacji

Działając jako obrońca ustanowiony z urzędu celem sporządzenia i podpisania skargi kasacyjnej na rzecz skazanego Jana Kowalskiego informuję, na zasadzie art. 84 § 3 k.p.k., iż po wnikliwym zbadaniu akt sprawy nie znajduję podstaw do wniesienia kasacji. Jednocześnie wnoszę o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu, które nie zostały opłacone ani w całości, ani w części.

UZASADNIENIE

Jan Kowalski został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia Wydział II Karny z dnia 10 stycznia 2022 r., sygn. akt: II K 456/21 na karę 1 roku pozbawienia wolności za popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. W wyniku apelacji wniesionych zarówno przez obrońcę skazanego - adw. Annę Nowak, jak i samodzielnie przez samego skazanego Sąd Okręgowy w Łodzi Wydział V Karny-Odwoławczy wyrokiem z dnia 15 lutego 2022 r. uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia utrzymał w mocy. Zarządzeniem Sądu Okręgowego w Łodzi Wydział V Karny-Odwoławczy z dnia 20 lutego 2022 r., sygn. akt: V Ka 123/22, doręczonym mi w dniu 22 lutego 2022 r. zostałem ustanowiony obrońcą z urzędu skazanego Jana Kowalskiego w celu sporządzenia i podpisania skargi kasacyjnej. Po wnikliwym zbadaniu akt sprawy podnoszę, co następuje. Zgodnie z art. 523 k.p.k. podstawą kasacji mogą być wyłącznie uchybienia enumeratywnie określone w art. 439 k.p.k., bądź też inne rażące naruszenie prawa, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. Przepis ten wyklucza możliwość oparcia kasacji wyłącznie na zarzucie niewspółmierności kary, a także błędu w ustaleniach faktycznych nie wynikającego z rażącego naruszenia innych przepisów ustawy, które to zarzuty były podnoszone w charakterze zarzutów apelacyjnych. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, iż w skarga kasacyjna nie jest środkiem, przy pomocy którego można żądać od Sądu Najwyższego przeprowadzenia "własnej" oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i na tej podstawie domagać się kontroli poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych i prawidłowości przeprowadzonych ocen. Wielokrotnie podkreślano bowiem, że powielanie własnej, odmiennej, oceny poszczególnych dowodów zgromadzonych w postępowaniu rozpoznawczym oraz wysnuwanie kolejnych tez dowodowych poprzez negowanie poszczególnych okoliczności faktycznych, jest niemożliwe w świetle ustawowych regulacji postępowania kasacyjnego., gdyż stanowi to naruszenie art. 523 k.p.k. (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2021 r., sygn. akt V KK 123/20, Lex nr 1234567). Kasacja jest bowiem nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia i jej podstaw (przyczyn kasacyjnych) nie można łączyć z przyczynami odwoławczymi charakterystycznymi dla apelacji. O ile więc zarzuty apelacyjne mogą obejmować obrazę prawa materialnego (art. 438 pkt 1 k.p.k.) oraz obrazę przepisów prawa procesowego, jeżeli mogła mieć ona wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), o tyle podstawą kasacyjną oprócz uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k., może być jedynie inne rażące naruszenie prawa (prawa materialnego i procesowego), jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia (art. 523 § 1 k.p.k.). Kasację strona wnosi od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie (art. 519 k.p.k.). Sąd Najwyższy po rozpoznaniu kasacji może oddalić ją jako oczywiście bezzasadną (art. 535 § 3 k.p.k.), oddalić ją (art. 537 § 1 k.p.k.), uchylić zaskarżone orzeczenie w całości lub w części (art. 537 § 1 k.p.k.), przekazać sprawę sądowi do ponownego rozpoznania albo umorzyć postępowanie, a jeżeli skazanie jest oczywiście niesłuszne, uniewinnić oskarżonego (art. 537 § 2 k.p.k.). Innymi słowy, w trybie kasacji dochodzi do kontroli zaskarżonego wyroku tylko z punktu widzenia naruszenia prawa, z wyłączeniem w zasadzie badania prawidłowości ustaleń faktycznych. Sąd Najwyższy, orzekając w trybie kasacji, nie jest władny dokonywać ponownej oceny dowodów i na podstawie własnej oceny kontrolować poprawność dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Oczywistym jest, że z punktu widzenia postępowania kasacyjnego ustawodawca nie różnicuje przypadków "innego rażącego naruszenia prawa", o jakim mowa w art. 523 § 1 k.p.k., w zależności od tego, czy mamy do czynienia z przepisem prawa materialnego, czy też z przepisem prawa procesowego. (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2021 r., sygn. akt: I KZS 45/21, Lex nr 7654321). Nadto, Sąd Najwyższy konsekwentnie wyjaśniał, że niedopuszczalne jest oparcie kasacji na tych samych zarzutach, które stanowiły podstawę apelacji, chyba że sąd odwoławczy nie odniesie się do nich w sposób prawidłowy i wyczerpujący w uzasadnieniu swego orzeczenia, bądź też zrobi to z naruszeniem prawa. Jak bowiem stwierdził SN w postanowieniu z dnia 20 maja 2021 r., sygn. akt: II KZ 12/21, Lex nr 9876543 zarzuty podniesione w kasacji pod adresem wyroku sądu pierwszej instancji podlegają rozważeniu przez sąd kasacyjny tylko w takim zakresie, w jakim jest to nieodzowne dla należytego rozpoznania zarzutów stawianych orzeczeniu sądu odwoławczego, nie jest bowiem funkcją kontroli kasacyjnej ponowne - "dublujące" kontrolę apelacyjną rozpoznawanie zarzutów stawianych przez skarżącego orzeczeniu sądu pierwszej instancji. Sytuacja taka nie miała jednak miejsca w niniejszej sprawie i należy przyznać, iż Sąd Okręgowy w uzasadnieniu swego wyroku w prawidłowy sposób odniósł się do wszystkich zarzutów stawianych w apelacji zarówno samego skazanego, jak i jego obrońcy. W świetle powyższego, zważywszy również na fakt, iż w obu apelacjach podnoszono zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, naruszenia ogólnych dyrektyw oceny materiału dowodowego, a także rażąca niewspółmierność kary niewątpliwe jest, że oparcie skargi kasacyjnej na rzecz Jana Kowalskiego na zarzutach podniesionych w obu apelacjach stanowiłoby działanie wbrew przepisowi art. 523 k.p.k. Nadto należy zaznaczyć, iż w toku postępowania przeciwko Janowi Kowalskiemu nie zaistniało żadne z pozostałych uchybień wymienionych w art. 439 § 1 k.p.k. Brak jest również jakichkolwiek zasadnych podstaw do twierdzenia, że miało miejsce inne rażące tj. jednoznaczne, ewidentne naruszenie prawa, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik postępowania w rozumieniu art. 523 k.p.k. Z powyższych uwag wypływa wniosek, iż w niniejszej sprawie brak zasadnych podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej.

AdwokatAnna Nowak