Uzasadnienie wyroku

Sygn. akt I C 1234/23

UZASADNIENIE(art. 11 k.p.c.)

W pozwie skierowanym do Sądu Rejonowego w Warszawie, Jan Kowalski odwołał się od wręczonego mu pisma o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, wnosząc o zasądzenie od pozwanej odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w kwocie 12 000 zł /pozew k. 1-2 /.

W pozwie skierowanym do Sądu Rejonowego w Warszawie, Anna Nowak odwołała się od wręczonego mu pisma o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, wnosząc o zasądzenie od pozwanej odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w kwocie 10 500 zł /pozew k. 1-2 akt II C 5678/23/…./.

W pozwie skierowanym do Sądu Rejonowego w Warszawie, Piotr Wiśniewski odwołał się od wręczonego mu pisma o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, wnosząc o zasądzenie od pozwanej odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w kwocie 9 800 zł /pozew k. 1-2 akt III C 9012/23/…/.

W odpowiedzi na pozew, pozwana "Elektro-Market" Sp. z o.o. z siedzibą w Krakowie wniosła o oddalenie powództw i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych / odpowiedź na pozew k. 15-17, k. 15-17 akt II C 5678/23, k. 15-17 akt III C 9012/23/.

Postanowieniem z dnia 15.03.2023 r. Sąd Rejonowy w Warszawie połączył sprawy II C 5678/23, III C 9012/23 ze sprawą I C 1234/23 do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia, gdyż pozostawały ze sobą w związku /protokół rozprawy k. 29 akt I C 1234/23 i II C 5678/23/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie byli zatrudnieni w pozwanej w oparciu o umowy o pracę na czas określony na stanowisku magazynier. W dniu 20.02.2023 roku pozwana wręczyła powodom pisma o rozwiązaniu umów o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych w związku z uzasadnionym podejrzeniem popełnienia przestępstw kradzieży na szkodę pracodawcy /umowy o pracę, pisma o rozwiązaniu umów o pracę w aktach sprawy i aktach osobowych, bezsporne/.

Powodowie w nocy 20.02.2023 roku wynieśli poza teren magazynu towary w postaci telewizor i laptop marki Samsung. Pozwana odzyskała towar, a o zdarzeniu została poinformowana Policja. W wyniku przeprowadzonego postępowania, przeciwko powodom został skierowany akt oskarżenia. W konsekwencji Sąd Rejonowy w Krakowie Wydział Karny wydał w dniu 10.05.2023 wyrok, w którym uznał Jana Kowalskiego, Annę Nowak, Piotra Wiśniewskiego winnych tego, że w dniu 20.02.2023 roku na terenie magazynów firmy "Elektro-Market" Sp. z o.o. w Krakowie działając wspólnie i w porozumieniu dokonali zaboru w celu przywłaszczenia 2 telewizorów i 3 laptopów marki Samsung o łącznej wartości 25 000 zł na szkodę pozwanej tj. czyn wyczerpujący znamiona art. 278 § 1 kk i za to skazał ich na kary po 6 miesięcy pozbawienia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Wyrok w sprawie karnej jest prawomocny / zeznania świadków Adam Zieliński k. 40-41, Maria Malinowska k. 41-42, Tomasz Nowak k. 42-43, akt oskarżenia k. 49-53, wyrok Sądu Rejonowego w Krakowie sygn. akt II K 4321/23 k. 54/.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dowód z zeznań świadków, złożone dokumenty. Podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miał prawomocny wyrok karny, w którym Sąd uznał powodów winnych popełnienia przestępstwa kradzieży na szkodę pracodawcy.

Wobec powyższego Sąd na zasadzie art. 232 kpc pominął dowód z przesłuchania stron, wobec nieusprawiedliwionego niestawiennictwa powodów, a ponadto wobec faktu, że w ocenie Sądu okoliczności sporne w sprawie zostały dostatecznie wyjaśnione. Sąd nie widział również konieczności zawieszenia postępowania w sprawie na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c., gdyż postępowanie karne zostało zakończone prawomocnym wyrokiem. W przypadku uchylenia tego skazującego wyroku karnego powodowie będą mogli żądać wznowienia postępowania na zasadzie art. 401 k.p.c. w zw. z art. 199 k.p.c.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwa nie zasługują na uwzględnienie. Z powodami rozwiązano umowę o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 2 k.p. bez wypowiedzenia z winy pracownika, w związku z uzasadnionym podejrzeniem popełnienia przestępstwa kradzieży na szkodę pracodawcy.

Art. 52 k.p. normuje konstrukcję rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika / zwaną dyscyplinarnym/.

Art. 52 § 1 stanowi, iż pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

- ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych,

- popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnienie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem,

- zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.

W świetle art. 100 § 1 i § 2 pkt 4 k.p. do podstawowych obowiązków pracowniczych można zaliczyć:

- przestrzeganie czasu pracy,

- przestrzeganie przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także przepisów przeciwpożarowych,

- dbanie o dobro zakładu pracy, chronienie jego mienia oraz zachowanie w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę,

- przestrzeganie tajemnicy określonej w odrębnych przepisach,

- przestrzeganie w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego.

Rozwiązanie umowy o pracę z art. 52 k.p. jest dla pracownika środkiem szczególnie dolegliwym. Dlatego w pisemnie pracodawca powinien konkretnie i w miarę precyzyjnie wskazać przyczynę, tak aby umożliwić pracownikowi rzeczową obronę przed zarzutami w razie sporu. Wskazanie przez zakład pracy przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę na podstawie art. 52 k.p. przesądza o tym, że spór przed sądem toczy się tylko w granicach zarzutu skonkretyzowanego w pisemnym oświadczeniu, a zakład pracy pozbawiony jest możliwości powoływania się w toku postępowania na inne przyczyny, które również mogłyby uzasadniać tryb zwolnienia z pracy przewidziany w art. 52 k.p.. Sąd Najwyższy niejednokrotnie podkreślał, że przyczyna powinna charakteryzować się konkretnością, rzeczywistością.

Pozwana w pismach wskazała przyczynę rozwiązania umów o pracę z powodami - uzasadnione podejrzenie przestępstwa kradzieży na szkodę pracodawcy.

Czyn w postaci kradzieży mienia na szkodę pracodawcy ustalony w postępowaniu karnym uzasadnia niezwłoczne rozwiązanie z pracownikami umowy o pracę zarówno z art. 52 § 1 pkt 1 k.p. /ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych / jak i pkt 2 popełnione przez pracownika przestępstwo, jeżeli zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem/.

W myśl art. 13 § 2 k.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego, co do popełnienia przestępstwa wiążą Sąd w postępowaniu cywilnym. Powodowie zostali skazani prawomocnym wyrokiem karnym za dopuszczenie się kradzieży towarów na szkodę pracodawcy. W postępowaniu cywilnym pozwany nie może bronić się zarzutem, że nie popełnił przestępstwa, za które wcześniej został skazany prawomocnym wyrokiem w postępowaniu karnym, ani też że przestępstwem tym nie wyrządził szkody. Związanie dotyczy, ustalonych w sentencji wyroku, znamion przestępstwa, a także okoliczności jego popełnienia, dotyczących czasu, miejsca, poczytalności sprawcy / vide wyrok SN z dnia 12.06.2002 r. I PKN 707/00, Lex nr 55685/.

Zdaniem Sądu powyższe okoliczności sprawy są wystarczające, aby uznać, że powodowie popełnili czyn, za który pracodawca miał prawo wyciągnąć wobec nich sankcje w postaci rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 k.p.. Postępowanie powodów było bez wątpienia ciężkim naruszeniem przez pracownika obowiązków pracowniczych. Na takim stanowisku stanął również Sąd Najwyższy, który w wyroku z dnia 09.03.1999 r. /I PKN 532/98, OSNP 2000/12/466 orzekł, że już samo usiłowanie kradzieży na szkodę pracodawcy stanowi ciężkie naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego dbałości o mienie pracodawcy. Bez znaczenia dla sprawy jest wartość zagarniętego mienia, czy też wcześniejszy przebieg pracy zawodowej powodów cechujący się brakiem jakichkolwiek naruszeń interesów pracodawcy, bowiem o zwolnieniu w trybie art. 52 k.p. decyduje jednostkowy czyn.

Zgodne z prawem było również działanie samego pracodawcy, który wręczył powodom pismo o rozwiązaniu umowy o pracę niezwłocznie po zajściu zdarzenia i tylko z uzasadnieniem związanym z tym jednym zdarzeniem, zachowując tym samym termin z art. 52 § 2 k.p.. Prawo pracy w przypadku regulacji warunków dopuszczalności niezwłocznego rozwiązania umowy o pracę, nie wprowadziło obowiązku wysłuchania pracownika i poinformowania go o zamiarze rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 k.p., ani też potrzeby uprzedniego stosowania kar porządkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd na ww. podstawie prawnej oddalił powództwa.

Sąd zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych zasądził od każdego z powodów na rzecz pozwanej kwotę 3 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego, o czym orzekł w punkcie II-gim sentencji wyroku.

Sędzia Anna Wiśniewska