Sprzeciw od postanowienia referendarza sądowego

WSA/Gd/VII/SA/Wa/23/0234

ul. Słoneczna 12/3, 80-123 Gdańsk, 15 maja 2024

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku

ul. Grunwaldzka 25, 80-123 Gdańsk

Skarżący: Jan Kowalski, ul. Kwiatowa 7, 80-123 Gdańsk

Organ: Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Gdańsku

ul. Długa 2, 80-123 Gdańsk

Sprzeciw od postanowienia referendarza sądowego

Na podstawie art. 259 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329) wnoszę sprzeciw od postanowienia referendarza sądowego z dnia 10 maja 2024, sygn. akt WSA/Gd/VII/SA/Wa/23/0123.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 10 maja 2024 referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gdańsku odmówił mi przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia radcy prawnego z urzędu.

W uzasadnieniu swojego postanowienia wskazał, że moja sytuacja materialna pozwala na poniesienie zarówno kosztów związanych z postępowaniem sądowym, jak i opłacenie usług adwokata, a to ze względu na wysokość dochodu, który uzyskuję oraz na należący do mnie majątek. W szczególności referendarz podniósł, iż uzyskiwanie kwoty 4500 zł na 2 osoby, jak również posiadanie samochodu osobowego są okolicznościami, które wykluczają przyznanie prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.

Nie można podzielić prezentowanego wyżej stanowiska. Przy wydawaniu zaskarżonego postanowienia nie wzięto bowiem pod uwagę, że wraz z żoną Marią jesteśmy osobami w podeszłym wieku (75 i 72 lata), co powoduje konieczność ponoszenia wyższych niż przeciętne wydatków związanych z utrzymaniem się (przed wszystkim lekarstw). Oznacza to, że znacząca część naszego dochodu jest przeznaczana na niezbędne medykamenty, o czym świadczą załączone do niniejszego sprzeciwu kserokopie recept. Oprócz tego ponosimy typowe koszty utrzymania się (czynsz, opłaty za media itp.), co zresztą podnosiłam już we wniosku o przyznanie prawa pomocy i co zostało udokumentowane.

Stwierdzam również, że moim zdaniem posiadanie samochodu nie może być traktowane jako okoliczność dyskwalifikująca mnie jako osobę, której należałoby przyznać prawo pomocy. Pojazd ten posiada bowiem niewielką wartość (jest to Fiat Punto z 2005 roku), a służy on przede wszystkim do niezbędnych wyjazdów do lekarza i rodziny. Fakt ten nie może stanowić zasadniczej podstawy do stwierdzenia, iż skoro stać nas na posiadanie tego pojazdu, to stać nas również na uiszczenie wspomnianych kosztów. Referendarz w swoim postanowieniu nie wziął bowiem pod uwagę ani wartości tego samochodu, ani też sposobu jego użytkowania, co w naszym przypadku ma istotne znaczenie.

Wyrażam nadzieję, że wskazane wyżej okoliczności zostaną przez Sąd pieczołowicie zbadane przy rozpoznawaniu sprzeciwu, w następstwie czego przyznane zostanie mi prawo pomocy we wnioskowanym wyżej zakresie.

Jan