Sprzeciw od wyroku zaocznego

15 marca 2023 dnia 15 marca 2023

Sąd Rejonowy w Warszawie,

Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ul. Marszałkowska 82

00-517 Warszawa

                                              Powód:

                                              Jan Kowalski

                                              ul. Nowogrodzka 35/12

                                              reprezentowany przez

                                              adw. Anna Nowak

                                              Pozwany (pracodawca):

                                              Adam Wiśniewski

                                              ul. Krakowska 20/5

                                              30-001 Kraków

Sygn. akt I C 1234/23

opłata: nie pobiera się

Sprzeciw od wyroku zaocznego

Wnoszę o:

1. uchylenie w całości wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Warszawie, z dnia 10 lutego 2023, sygn. akt I C 1234/23 doręczonego pozwanemu w dniu 15 lutego 2023 - i oddalenie powództwa;

2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu;

3. zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności nadanego zaskarżonemu wyrokowi zaocznemu odnośnie pkt 3 (zasądzającego wynagrodzenie od pozwanego na rzecz powoda) oraz rozstrzygnięcie tego wniosku na posiedzeniu niejawnym;

4. rozpoznanie sprawy pod nieobecność pozwanego;

5. wezwanie na rozprawę i przesłuchanie w charakterze świadka Marię Zielińską, zam. ul. Piłsudskiego 15 m. Katowice, 40-001 Katowice na okoliczność, że powód Jan Kowalski nigdy nie był zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę;

6. przesłuchanie w charakterze strony pozwanego Adama Wiśniewskiego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 10 lutego 2023 r. Sąd Rejonowy w Warszawie Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, iż stosunek pracy pomiędzy powodem Janem Kowalskim, a pozwanym Adamem Wiśniewskim prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą "Kwiaciarnia Róża" trwał w okresie od 1 stycznia 2022 r. do 31 grudnia 2022 r. W pkt 2 wyroku nakazał wydanie świadectwa pracy powodowi i zasądził na jego rzecz kwotę 10 000 zł brutto tytułem zaległego wynagrodzenia za pracę. W pkt 3 wyroku Sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Wniosek o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności

W pierwszej kolejności strona pozwana na podstawie art. 346 § 1 k.p.c. wnosi o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności wyroku z następujących przyczyn. W aktach sprawy znajduje się pismo powoda z dnia 5 stycznia 2023 r. informujące Sąd, iż pozwany przebywa w miejscowości Zakopane. Następnie na karcie 5 akt sądowych jest zwrot korespondencji wysłanej do pozwanego na adres firmy "Kwiaciarnia Róża" ul. Floriańska 12 w Krakowie. Korespondencja ta została zwrócona 10 stycznia 2023 r. z adnotacją listonosza "adresat wyprowadził się". Pomimo tego, wezwanie dla pozwanego na termin rozprawy w dniu 20 stycznia 2023 r. zostało ponownie wysłane dla pozwanego na adres firmy tj. ul. Floriańska 12 w Krakowie. Dodatkowo pozwany podkreśla, że od 1 grudnia 2022 r. jest na stałe zameldowany w miejscowości Zakopane. Praktycznie przebywa tam od 1 listopada 2022 r. Związane jest to z chorobą jego matki, która jest stale hospitalizowana i wymaga w związku z tym opieki. Pozwany nie mógł się także stawić na kolejny termin rozprawy wyznaczony na dzień 5 lutego 2023 r. z uwagi na chorobę. Pozwany przedkłada na tę okoliczność zwolnienie lekarskie. Co prawda następuje to dopiero w momencie wnoszenia sprzeciwu od wyroku zaocznego, niemniej jednak potwierdza to okoliczność, iż w dniu rozprawy, na której został wydany wyrok zaoczny pozwany nie mógł stawić się do sądu z przyczyn od siebie niezależnych. Z uwagi na wskazane wyżej przyczyny pozwany nie był w stanie w odpowiednim czasie przedstawić Sądowi swojego stanowiska w sprawie. W konsekwencji, wniosek pozwanego o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności zasługuje na uwzględnienie. Dowód: zaświadczenie lekarskie, kserokopia dowodu osobistego pozwanego.

Uzasadnienie sprzeciwu od wyroku zaocznego

Pozwany uważa, iż żądanie powoda jest bezzasadne i dlatego zasługuje na oddalenie. Powód, wbrew swoim twierdzeniom, nigdy nie był zatrudniony u pozwanego. Przede wszystkim należy wyjaśnić, że pozwany prowadził działalność gospodarczą od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2021 r., ale była to działalność prowadzona z przerwami. I tak za okres, w którym powód miał być zatrudniony w firmie pozwanego, pozwany nie prowadził działalności gospodarczej pod firmą "Kwiaciarnia Róża", ani żadnej innej. Zatem w tym okresie pozwany nie mógł zatrudniać kogokolwiek w nieistniejącej firmie. Na potwierdzenie tej okoliczności pozwany przedstawia decyzję Delegatury Biura Działalności Gospodarczej i Zezwoleń Urzędu w Krakowie z dnia 15 grudnia 2021 r., z której wynika, iż z dniem 31 grudnia 2021 r. został wykreślony z ewidencji osób prowadzących działalność gospodarczą. Dowód: kserokopia decyzji z dnia 15 grudnia 2021 r. Nadto, pozwany stwierdza, że absolutnie nigdy nie podpisywał zaświadczeń o zatrudnieniu powoda w firmie "Kwiaciarnia Róża", ani też nikomu nie zlecał wykonania takich czynności. Tymczasem na zaświadczeniach przedłożonych przez powoda wraz z pozwem widnieje pieczątka pozwanego z niewyraźnym nazwiskiem. Pozwany zaprzecza, że ów dokument został wystawiony właśnie przez niego. Powództwo powoda sformułowane w ten sposób, iż domaga się on ustalenia istnienia stosunku pracy, wydania świadectwa pracy oraz zapłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy jest nieuzasadnione i z tego względu pozwany wnosi o uchylenie wyroku zaocznego. Po pierwsze, podstawę roszczenia o ustalenie istnienia stosunku pracy stanowi art. 189 k.p.c., zgodnie, z którym powód może żądać ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Z powyższego przepisu wynika, iż interesu prawnego. Powód reprezentowany przez fachowych pełnomocników taki interes prawny wiąże jedynie z faktem nie otrzymania od pozwanego wynagrodzenia za pracę, świadectwa pracy oraz ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Zarówno w orzecznictwie jak i w doktrynie istnienie interesu prawnego jest kwestionowane w tych sytuacjach, w których występuje równocześnie, obok, także inna forma ochrony praw powoda, a zatem roszczenie dalej idące. Takimi roszczeniami dalej idącymi, są zgłoszone przez powoda w pozwie żądania zasądzenia na jego rzecz od pozwanego wynagrodzenia za pracę, ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy oraz wydania świadectwa pracy. Nie można, więc uznać, że powód ma interes prawny w ustaleniu pomiędzy nim, a pozwanym stosunku pracy i już z tej przyczyny powództwo o ustalenie podlega oddaleniu. Z ostrożności procesowej, gdyby Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego odnośnie braku interesu prawnego to pozwany kategorycznie twierdzi, iż nie wiązał go z pozwanym stosunek pracy. Cechy stosunku pracy zostały określone w art. 22 § 1 k.p., zgodnie, z którym, przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem, przy czym w myśl § 11 powyższego artykułu zatrudnienie na tych warunkach jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Z powyższego przepisu wynika, iż konstytutywnymi cechami stosunku pracy, odróżniającymi go od innych stosunków prawnych są: dobrowolność, osobiste świadczenie pracy w sposób ciągły, podporządkowanie, wykonywanie pracy na rzecz pracodawcy ponoszącego ryzyko związane z zatrudnianiem oraz odpłatny charakter zatrudnienia (por. wyrok SN z dnia 12 stycznia 2005 r., sygn. akt I PK 154/04). Mając powyższe na uwadze, strona pozwana jest zdania, iż pozwanego nie łączyła wieź prawna mająca przymioty stosunku pracy. Cechą konstytutywną stosunku pracy jest przyjęcie przez pracownika na siebie obowiązku wykonywania pracy na rzecz pracodawcy w czasie i miejscu przez niego wskazanym. Powód - wbrew temu, co twierdzi w pozwie - nie miał stałych godzin pracy, wykonywał ją na rzecz pozwanego wyłącznie wtedy, gdy istniała taka potrzeba. Głównie pomagał mu przy pracach biurowych. Poza tym, pozwany kwestionuje, iż powód przyjął na siebie obowiązek gotowości pozostawania do dyspozycji pozwanego w z góry określonych godzinach i dniach. Powód i pozwany ad hoc, gdy wynikła taka potrzeba ustalali wspólnie gdzie, przez jaki czas i jaką pracę będzie wykonywał powód. W ramach stosunku pracy pracownik nie jest uprawniony do odmowy wykonania polecenia pracodawcy, o ile wchodzi ono w zakres jego obowiązków pracowniczych. Przez cały okres współpracy powoda i pozwanego, powód mógł odmówić wykonania zlecanych mu czynności przez pozwanego. Takie uprawnienie powoda nakazuje uznać, że powoda i pozwanego łączyła więź o charakterze cywilnoprawnym. W ramach niej powód mógł, ale nie musiał wykonywać określone czynności na rzecz pozwanego. Gdyby powód był zatrudniony u pozwanego miałby bezwzględny obowiązek stosowania się do jego poleceń. Także sposób wynagradzania powoda przez pozwanego poprzez wypłacanie ustalonych kwot pieniężnych w zależności od rodzaju wykonywanej czynności przemawia za uznaniem, iż powoda i pozwanego nie łączył stosunek pracy. Jak już było wskazane powyżej cechą stosunku pracy jest ponoszenie przez pracodawcę ryzyka gospodarczego związanego z zatrudnianiem pracownika. Stosowane są systemy wynagrodzeń prowizyjnych także w ramach stosunku pracy, jednakże w takich sytuacjach pracownik ma zagwarantowane przez pracodawcę wynagrodzenie minimalne przewidziane przepisami prawa pracy. W takiej sytuacji pracownik nie ponosi w całości ryzyka związanego z prowadzeniem przez pracodawcę działalności gospodarczej, bowiem ma zagwarantowana określoną kwotę wynagrodzenia niezależnie od wyniku finansowego zakładu pracy. Pozwany podnosi, że powód nie miał zagwarantowanej żadnej minimalnej kwoty wynagrodzenia, co oznacza, że pozwany nawet w części nie ponosił ryzyka gospodarczego związanego z zatrudnieniem powoda Jana Kowalskiego. Pozwany oświadcza, iż wolą stron było by powód świadczył odpłatnie pracę tylko wtedy, gdy wymagały tego potrzeby pozwanego. w ten sposób pozwany nie ponosił ryzyka gospodarczego związanego z zatrudnieniem powoda w okresach czasu, kiedy sam nie prowadził działalności gospodarczej i nie miał potrzeby korzystania z jego usług. Jednocześnie pozwany przy tak ukształtowanym stosunku prawnym nie miał pewności, że w sytuacji, gdy zaistnieje potrzeba będzie mógł skorzystać z pracy świadczonej na jego rzecz przez powoda. Z uwagi na powyższe pozwany wnosi o uchylenie wydanego wyroku zaocznego i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania.

Adam Wiśniewski

podpis pozwanego

Załączniki:

- odpis sprzeciwu wraz z załącznikami;