Kasacja od wyroku Sądu Apelacyjnego

ul. Kwiatowa 12, 01-01-2024

Jan Kowalski

Kancelaria Adwokacka "Lex" w Warszawie

ul. Polna 23, 00-001 Warszawa

tel. 123-456-789

obrońca Adama Nowaka

skazanego z art. 158 § 3 k.k. i in.

II K 123/23

Sąd Najwyższy

Izba Karna

w Warszawie

za pośrednictwem

Sądu Apelacyjnego

w Krakowie

II Wydział Karny

Kasacja

od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 15-12-2023 (II AKA 456/23)

utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z 15-06-2023

(II K 789/23)

I. Na podstawie art. 520 § 1 k.p.k. zaskarżam powyższy wyrok w całości na korzyść

skazanego.

II. Na podstawie art. 523 § 1 i art. 526 § 1 k.p.k. wyrokowi temu zarzucam rażące i

mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 158

§ 1 i 3 w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz art. 115 § 3 k.k., poprzez bezzasadne utrzymanie błędnej

kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego i przypisanego oskarżonemu Adamowi Nowakowi.

III. Podnosząc powyższy zarzut, na podstawie art. 537 § 1 i 2 k.p.k. wnoszę o uchylenie

zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu w Krakowie do

ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny w Krakowie wyrokiem z 15-12-2023 (II AKA 456/23) utrzymał w

mocy wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z 15-06-2023 (II K 789/23), uznając

apelację obrońcy za bezzasadną, i tym samym zaaprobował skazanie Adama Nowaka

za przestępstwo z art. 158 § 1 i 3 w zw. z art. 64 § 1 k.k. i wymierzenie mu na podstawie art.

158 § 3 k.k. kary 3 lat pozbawienia wolności.

Zdaniem skarżącego Sąd Apelacyjny zaakceptował błąd w postaci obrazy przepisów

prawa materialnego, którego dopuścił się Sąd Okręgowy w Krakowie. Wbrew

twierdzeniom Sądu Apelacyjnego zarzut obrazy prawa materialnego jest w pełni zasadny.

Należy podkreślić, że skarżący nie kwestionuje prawidłowości ustaleń faktycznych w

przedmiotowej sprawie, mając na względzie, iż obraza prawa materialnego polega na

wadliwym jego zastosowaniu (lub niezastosowaniu) w orzeczeniu opartym na trafnych i

niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można zatem stawiać zarzutu naruszenia

prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia ma polegać na błędnych

ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia lub na naruszeniu przepisów

procesowych (por. wyrok SN z 12-05-2022, II K 123/21, LEX nr 1234567).

Skazany Adam Nowak nie dopuścił się zarzucanego czynu w warunkach

powrotności do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k., gdyż przestępstwo opisane w art. 158 § 3 k.k.

nie jest in concreto przestępstwem podobnym do przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. w

rozumieniu definicji przestępstwa podobnego z art. 115 § 3 k.k. Zgodnie z art. 115 § 3 k.k.

przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju; przestępstwa z

zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa popełnione w celu

osiągnięcia korzyści majątkowej uważa się za przestępstwa podobne. Kwestia podobieństwa

przestępstw w rozumieniu art. 115 § 3 k.k. nie może być oceniana w perspektywie

abstrakcyjnej - jako "podobieństwo" typów czynów zabronionych - ale wyłącznie w

perspektywie konkretnej. Przedmiotem oceny są więc konkretne czyny realizujące znamiona

typów czynów zabronionych. Trzeba przy tym mieć na uwadze, że dany typ czynu

zabronionego może chronić różne dobra prawne i dopiero ocena konkretnego zachowania

pozwala na ustalenie, które z chronionych dóbr zostało przez ten czyn naruszone bądź

zagrożone. Przestępstwami podobnymi są nie tylko przestępstwa, do których znamion należy

stosowanie przemocy lub groźby jej użycia, ale również takie czyny, w których zastosowana

przemoc lub groźba jej użycia pozostają poza zakresem znamion popełnionych przestępstw,

ale faktycznie zostały one zrealizowane w warunkach wystąpienia takiego sposobu działania,

który powinien być objęty opisem przypisanego sprawcy czynu (por. wyrok SA w

Katowicach z 22-11-2021, II AKa 123/21, LEX nr 7654321).

W realiach niniejszej sprawy jest bezsporne, że czyn z art. 158 § 1 i 3 k.k. jest

przestępstwem z użyciem przemocy. Pozostawała natomiast do rozważenia kwestia, czy

przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. jest przestępstwem z zastosowaniem przemocy lub groźby jej

użycia. Istotna jest analiza konkretnego przestępstwa znęcania, jakiego dopuścił się skazany

Adam Nowak. Z opisu czynu przypisanego oskarżonemu wyrokiem Sądu Rejonowego

w Warszawie z 15-03-2023 (II K 456/22) wynika, że oskarżony znęcał się nad

Anną Nowak psychicznie w ten sposób, że używał pod jej adresem słów powszechnie uznanych

za obelżywe, utrudniał korzystanie ze sprzętów gospodarstwa domowego, wszczynał

awantury i żądał opuszczenia wspólnego mieszkania. Żadna z tych czynności nie wyczerpuje

zatem znamienia "przemocy" ani "groźby jej użycia", co przekonuje, że przyjęcie kwalifikacji

prawnej art. 158 § 1 i 3 w zw. z art. 64 § 1 k.k. na podstawie uprzedniego skazania Adama

Nowaka za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. jest błędne.

Sąd Apelacyjny nie uzasadnił wystarczająco, dlaczego uznał wykładnię dokonaną przez

Sąd Okręgowy za prawidłową i uzasadniającą zakwalifikowanie zachowania skazanego w

warunkach powrotności do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. Sąd Apelacyjny nie odniósł się do

zarzutu i argumentów podniesionych w środku odwoławczym, a zatem ich nie rozważył w

wystarczającym stopniu, co uzasadnia wniosek o naruszeniu art. 433 § 2 k.p.k.

W świetle powyższego należy dojść do wniosku, że apelacja obrońcy skazanego

zasługuje na uwzględnienie.

Załączniki:

- pełnomocnictwo

- opłata od kasacji

- dwa odpisy kasacji z załącznikami

Jan Kowalski