Odpowiedź na pozew wraz z pozwem wzajemnym

Warszawa, dnia 20 marca 2023 r.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ul. Marszałkowska 82, 00-001 Warszawa ul. Marszałkowska 82, 00-001 Warszawa Powód: Jan Kowalski reprezentowany przez mec. Annę Nowak Pozwany: Adam Wiśniewski prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą "Sklep Spożywczy u Adama" reprezentowany przez radcę prawną Marię Zielińską

VII P 123/23

Odpowiedź na pozew wraz z pozwem wzajemnym

Działając w imieniu pozwanego na podstawie pełnomocnictwa z dnia 15 marca 2023 r., w odpowiedzi na pozew z dnia 1 marca 2023 r., który został doręczony pozwanemu w dniu 5 marca 2023 r., wnoszę o:

1. Oddalenie powództwa w całości;

2. Zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego odszkodowania w wysokości wynagrodzenia powoda za 3 miesiące wypowiedzenia, tj. kwoty 15 000 zł (słownie: piętnaście tysięcy złotych) w granicach określonych w art. 611 KP w zw. z art. 612 § 1 KP wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 lutego 2023 r. (data rozwiązania umowy) do dnia zapłaty;

3. Zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

4. Dopuszczenie oraz przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków: a) Anna Malinowska (przełożonej powoda), b) Piotr Nowakowski (dyrektora sklepu), w celu wykazania faktu braku należytej staranności w wykonywania podstawowych obowiązków pracowniczych przez powoda, braku dbałości powoda o mienie pracodawcy, niedostatecznego zaangażowania w pracę przez powoda, lekceważenia poleceń przełożonych w zakresie organizacji i planowego rozwoju sklepu, wsparcia udzielonego powodowi przez pozwanego po rozwiązaniu umowy o pracę, prawdziwości przyczyn rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, wizyt powoda w sklepie w trakcie zwolnienia lekarskiego oraz czasu pracy obowiązującego u pozwanego. (Wezwanie wskazanych świadków na adres ul. Kwiatowa 1, 00-002 Warszawa pozwanego pracodawcy z pozwu głównego).

Na podstawie art. 187 § 1 pkt 11 KPC wskazuję jako datę wymagalności roszczenia dzień rozwiązania umowy o pracę.

Jednocześnie, na podstawie art. 187 § 1 pkt 3 KPC informuję, że strony nie podjęły próby mediacji, gdyż powód z pozwu głównego nie jest nią zainteresowany.

Uzasadnienie

W dniu 10 lutego 2023 r. powód złożył pozwanemu oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Jako przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy powód wskazał zachowania pozwanego mające polegać na uporczywym i długotrwałym nękaniu i zastraszaniu powoda, co miało doprowadzić do rozstroju jego zdrowia i konieczności podjęcia leczenia psychiatrycznego. Obecnie powód dochodzi od pozwanego zapłaty kwoty 20 000 zł tytułem odszkodowania w związku z rzekomym mobbingiem oraz zapłaty kwoty 10 000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę powstałą w wyniku rozstroju zdrowia wywołanego przez rzekomy mobbing.

Pozwany kwestionuje roszczenie powoda zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwany zaprzecza przede wszystkim, jakoby podejmował w stosunku do powoda działania mające znamiona mobbingu, a więc polegające na długotrwałym nękaniu lub zastraszaniu powoda, a w konsekwencji mogące wywołać u niego skutki wymienione w art. 943 KP, w postaci zaniżonej oceny przydatności zawodowej, poniżenia lub ośmieszenia pracownika, izolowania lub wyeliminowania z zespołu pracowników. Tym samym pozwany kwestionuje, jakoby rzekomy uszczerbek w zdrowiu psychicznym powoda pozostawał w jakimkolwiek związku przyczynowym z działaniami pozwanego.

(…)

W świetle art. 227 KPC przedmiotem dowodu powinny być fakty mające dla rozstrzygnięcia istotne znaczenie. Tymczasem wywody zawarte w pozwie oraz zamieszczona w nim argumentacja w żaden sposób nie zmierzają do wykazania, że działania lub zachowania pracodawcy dotyczyły powoda lub były skierowane przeciwko niemu. Nie pozwalają również na ustalenie, jakoby nosiły cechy długotrwałości i uporczywości. W istocie stanowią wyliczenie jednostkowych i niepowiązanych ze sobą zachowań. Pozwany zwraca uwagę na specyficzną konstrukcję uzasadnienia pozwu, który składa się z ogólnikowych i luźno powiązanych twierdzeń. Zarzuty nie są umiejscowione w czasie, a tym bardziej w dostateczny sposób skonkretyzowane. Użyty w pozwie sposób narracji uniemożliwia pozwanemu merytoryczne odniesienie się do podnoszonych zarzutów. Dla przykładu na s. 2 pozwu powód wywodzi: „Miała miejsce również sytuacja, że po rozmowie z kierownikiem działu powód znajdował się w tak złym stanie, że pojechał do domu (…)”. Powód nie wskazuje, ani z kim rozmawiał, ani też kiedy taka rozmowa miała miejsce, a tym bardziej czego dotyczyła. Należy podkreślić, że powód opiera swoje roszczenia wyłącznie na pomówieniach, które nie zostały poparte żadnymi dowodami, a swoje żądania wywodzi jedynie z faktu podjęcia leczenia psychiatrycznego. Na podstawie załączonej dokumentacji wizyt lekarskich wiadomo tylko, że powód ma problemy z psychiką, jednak wątek problemów w pracy jest dodatkowym elementem, wplecionym przy okazji wywiadu lekarskiego. W szczególności nie sposób ustalić, jak długo powód podlega leczeniu u psychiatry i z jakiego powodu, tym bardziej że w wywiadzie lekarskim zaznaczono: Pacjent zgłasza problemy ze snem i koncentracją. Ponadto pozwany zwraca uwagę na treść dokumentacji medycznej, z której wynika, że powód nie stosował się do zaleceń lekarskich. Powód w momencie lepszego samopoczucia arbitralnie przerywał przepisaną terapię farmakologiczną, co z całą pewnością miało wpływ na jego stan zdrowia dowód: dokumentacja wizyt lekarskich z dnia 15 stycznia 2023 r. (w aktach sprawy).

(…)

Pomimo braku podstaw do uznania mobbingu, pozwany z ostrożności procesowej odnosi się również do kwot objętych żądaniem pozwu. Trzeba przypomnieć, że w myśl art. 943 KP pracownik, u którego mobbing wywołał rozstrój zdrowia, może dochodzić od pracodawcy odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Zgodnie z aktualnym orzecznictwem SN: „roszczenie ofiary mobbingu tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 943 § 3 KP wymaga udowodnienia przez poszkodowanego skutku mobbingu w postaci rozstroju zdrowia, przy czym jest to rozstrój zdrowia w kategoriach medycznych. Nie jest w tym przypadku wystarczające do zasądzenia zadośćuczynienie z art. 943 KP ani subiektywne odczucie danej osoby, ani też wykazanie wyłącznie następstw w sferze psychicznej poszkodowanego, takich jak uczucie smutku, przygnębienia, żalu i innych negatywnych emocji” (wyr. SN z 10 stycznia 2020 r., II PK 175/18, Legalis). Wobec tego pozwany kwestionuje, że dolegliwości zgłaszane przez powoda pozostają w jakimkolwiek związku przyczynowym z działaniami pozwanego oraz że w niniejszym stanie faktycznym powód doznał krzywdy będącej następstwem „wywołania rozstroju zdrowia”, tj. zaistnienie przesłanek niezbędnych do wystąpienia krzywdy podlegającej zadośćuczynieniu (art. 444 oraz 445 KC w zw. z art. 300 KP).

Mając na uwadze okoliczności wskazane w odpowiedzi na pozew, brak jest podstaw do przyjęcia, że za dolegliwości zdrowotne zgłaszane przez powoda w pozwie odpowiada pozwany. Oznacza to, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z nieuzasadnioną wysokością roszczenia oraz eksploracją roszczeń odszkodowawczych.

Powód domaga się od pozwanego również zasądzenia na swoją rzecz kwoty 20 000 zł tytułem odszkodowania. Powód w żaden sposób nie uzasadnia swojego roszczenia, nie wskazując ani podstaw prawnych, ani faktycznych swojego żądania. Wobec tego pozwany kwestionuje roszczenie powoda zarówno co do zasady, jak i wysokości, jako nieudowodnione. Pozwany po raz kolejny wskazuje, powołując się na jednolite stanowisko orzecznictwa i doktryny, że: zgodnie z ogólnymi regułami dowodowymi (art. 6 KC) ciężar udowodnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności deliktowej – a zatem winy i bezprawności działań pozwanego pracodawcy, wyrządzenia tymi działaniami szkody (samego faktu jej powstania, a także wysokości), a przede wszystkim normalnego (adekwatnego) związku przyczynowego pomiędzy bezprawnymi i zawinionymi działaniami pracodawcy a powstaniem szkody; a także ustalenie wysokości odszkodowania – spoczywa na tym, kto wywodzi skutki prawne ze sformułowanego żądania (czyli na pracowniku).

W związku z oczywistą bezzasadnością przesłanek rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, które zostały wymienione w piśmie z dnia 10 lutego 2023 r., pozwany wnosi o zasądzenie odszkodowania na podstawie art. 611 KP, zgodnie z którym w razie nieuzasadnionego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 11 KP, pracodawcy przysługuje roszczenie o odszkodowanie. Z kolei wedle treści art. 612 § 1 KP odszkodowanie, o którym mowa w art. 611 KP, przysługuje w wysokości wynagrodzenia pracownika za 3 miesiące wypowiedzenia, a w przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy – w wysokości wynagrodzenia za okres 2 tygodni. Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy, pozwany nadmienia, że powód świadczył pracę na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 stycznia 2020 r. z miesięcznym wynagrodzeniem brutto w wysokości 5000 zł. Powód świadczył zatem na rzecz pozwanego pracę przez ponad 3 lata, wobec czego, stosownie do treści art. 36 § 1 pkt 3 KP, okres wypowiedzenia umowy wynosił 3 miesiące. W konsekwencji roszczenie w wysokości 15 000 zł należy uznać za uzasadnione.

Z uwagi na powyższe, wnoszę i wywodzę jak w petitum.

Oświadczam, że odpis pisma został przesłany listem poleconym pełnomocnikowi powoda.

radca prawny Maria Zielińska

Załączniki:

1) akta osobowe pracownika, 2) pełnomocnictwo procesowe, 3) zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia brutto, 4) wypis z ewidencji działalności gospodarczej.