Odpowiedź na zażalenie

Warszawa, 15.03.2024

Jan Kowalski

Kancelaria Adwokacka "Lex"

ul. Marszałkowska 15, 00-001 Warszawa

obrońca Jana Kowalskiego

podejrzanego z art. 280 § 1 k.k.

II K 123/23

Sąd Okręgowy

w Warszawie

II Wydział Karny

Odpowiedź na zażalenie

Na podstawie art. 428 § 2 k.p.k.,

w związku z zażaleniem Prokuratora Rejonowego Warszawa-Śródmieście z 10.03.2024 r. na

postanowienie Sądu Rejonowego w Warszawie z 05.03.2024 r. o nieuwzględnieniu wniosku

Prokuratora o zastosowanie wobec podejrzanego Jana Kowalskiego środka zapobiegawczego

w postaci tymczasowego aresztowania,

wnoszę

o utrzymanie w mocy zaskarżonego postanowienia sądu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Prokurator Rejonowy Warszawa-Śródmieście złożył do Sądu Rejonowego wniosek o zastosowanie

wobec Jana Kowalskiego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na

okres 3 miesięcy.

Postanowieniem z 05.03.2024 r. Sąd Rejonowy w Warszawie nie uwzględnił wniosku

Prokuratora i nie zastosował tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego, podnosząc

wprawdzie istnienie przesłanki ogólnej z art. 249 § 1 k.p.k., ale nie dopatrując się wystąpienia

przesłanek szczególnych w postaci uzasadnionej obawy ucieczki lub ukrycia się podejrzanego

oraz uzasadnionej obawy, że może on w sposób bezprawny wpływać na bieg postępowania, a

zwłaszcza nakłaniać świadków do składania fałszywych zeznań.

W dniu 10.03.2024 r. Prokurator wniósł zażalenie na postanowienie Sądu

Rejonowego w Warszawie, zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie przepisów

postępowania, które mogło mieć wpływ na jego treść, a to art. 258 § 1 pkt 1 k.p.k., poprzez

błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że nie zachodzi uzasadniona obawa ucieczki

lub ukrycia się podejrzanego, podczas gdy przeciwny wniosek wynika już z ustawowego

zagrożenia za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k., co powoduje domniemanie podejmowania

działań, które mogą destabilizować proces, a także naruszenie art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k.,

poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że nie zachodzi uzasadniona obawa

bezprawnego wpływania na bieg procesu, zwłaszcza w postaci nakłaniania świadków do

składania fałszywych zeznań, gdy przeciwny wniosek wynika z zasad logiki i doświadczenia

życiowego, albowiem podejrzany zna pokrzywdzonego i pozostałych świadków, którzy będą

w sprawie dopiero przesłuchiwani.

Stanowisko Prokuratora nie jest trafne i nie powinno zostać uwzględnione.

Artykuł 258 § 1 pkt 1 k.p.k. może być podstawą zastosowania środka zapobiegawczego

w postaci tymczasowego aresztowania, jeśli istnieje uzasadniona obawa ucieczki lub ukrycia

się podejrzanego, a owa obawa powinna zostać uprawdopodobniona na podstawie

określonych ujawnionych okoliczności, nawet w drodze operacyjnej. Tymczasem Prokurator

ani we wniosku, ani w zażaleniu nie określił jakiekolwiek przesłanki, która miałaby

wskazywać na istnienie uzasadnionej obawy ucieczki czy ukrycia się podejrzanego. Nie może

to dziwić, gdyż podejrzany ma stałe miejsce zamieszkania, uczęszcza do Uniwersytetu Warszawskiego oraz pracuje

dorywczo, a zatem nie ma nawet zamiaru podejmowania działań, o jakich mowa we

wskazanym przepisie, a jego zachowanie miało wprawdzie charakter oczywiście naganny,

jednak incydentalny.

Po stronie podejrzanego Jana Kowalskiego nie istnieje również uzasadniona obawa, iż może w

bezprawny sposób utrudniać postępowanie, a zwłaszcza nakłaniać świadków do składania

fałszywych zeznań. Także i w tym zakresie Prokurator nie przytoczył żadnych faktów

uzasadniających istnienie przesłanki z art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. poza nieuprawnionym

domniemaniem wynikającym z ustawowego zagrożenia za przestępstwo z art. 258 § 2 k.p.k.

Prawdą jest, że podejrzany zna część świadków, w tym pokrzywdzonego, lecz to nie oznacza,

że każdy sprawca znający pokrzywdzonego czy świadków powinien być tymczasowo

aresztowany niejako ex lege. Właśnie ta znajomość może powodować, że podejrzany nie

będzie podejmował żadnych bezprawnych działań, także dlatego, aby nie pogarszać swojej

sytuacji procesowej, tym bardziej że sąd pierwszej instancji nie zastosował izolacyjnego

środka zapobiegawczego. Należy wskazać, że podejrzany może zasadnie liczyć na

zastosowanie instytucji prawa karnego, które nie będą oznaczać konieczności spędzania

długiego czasu w zakładzie karnym, za czym przemawiają młody wiek podejrzanego,

niewielka wartość szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu, zastosowanie przemocy o

niskim nasileniu. Okoliczności te zdaje się też częściowo dostrzegać Prokurator, skoro w

podstawie zastosowania tymczasowego aresztowania nie wskazał art. 258 § 2 k.p.k., czyli

obawy grożącej podejrzanemu surowej kary.

Zdaniem obrony zażalenie Prokuratora jest oczywiście bezzasadne i stanowi wyłącznie

polemikę z argumentami zaprezentowanymi w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia i z

tych względów wnoszę o utrzymanie w mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Warszawie z

05.03.2024 r.

Jan Kowalski