Apelacja od wyroku Sądu Rejonowego

Jelenia Góra, dnia 22 marca 2023 r.

Sąd Okręgowy w WrocławiuII Wydział Karnyul. Podwale 3050-001 Wrocław

za pośrednictwem

Sądu Rejonowego w Jeleniej GórzeI Wydział Karnyul. Bankowa 158-500 Jelenia Góra

Jan Kowalskiobrońca oskarżonegoAdam NowakKancelaria Adwokacka "Lex"ul. Wolności 1258-500 Jelenia Góra

Sygn. akt: II K 123/22

APELACJAobrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górzez dnia 15 lutego 2023 r. w sprawie I K 456/22

Działając jako obrońca z urzędu oskarżonego Adam Nowak, na podstawie art. 425 § 1, 2 i 3 k.p.k. oraz art. 444 § 1 k.p.k. zaskarżam wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 lutego 2023 r. w całości na korzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucam:

1) Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji arbitralnym uznaniu, iż zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona usiłowania dokonania czynu z art. 200 § 1 k.k., oskarżony bowiem działał w takim zamiarze, podczas gdy oskarżony swoim zachowaniem nie zmierzał bezpośrednio do popełnienia czynu zabronionego – co skutkowało przypisaniem oskarżonemu winy w zakresie czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 200 § 1 k.k.;

2) Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. i art. 201 k.p.k. polegającą na całkowicie dowolnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, która skutkowała w rezultacie przyjęciem, iż w zabezpieczonych na dysku twardym komputera oskarżonego materiałach zwierających czynności seksualne występują osoby małoletnie, podczas gdy okoliczność ta nie wynikała ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i niemożliwa była do stwierdzenia bez posiadania wiadomości specjalnych, zaś opinia sądowo-seksuologiczna była w tym zakresie niepełna i niejasna, albowiem ograniczyła się do arbitralnego stwierdzenia, iż w części zabezpieczonych materiałów występują osoby małoletnie, bez jakiegokolwiek uzasadnienia tak postawionej tezy;

3) Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 170 § 1 pkt 3 i 5 k.p.k. oraz art. 193 § 1 k.p.k. polegającą na oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego antropologa celem ustalenia wieku osób występujących w zabezpieczonych na dysku twardym komputera oskarżonego osób, co skutkowało arbitralnym przyjęciem, iż osoby te są małoletnie i w konsekwencji przypisaniem oskarżonemu sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu;

4) Obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 202 § 4a k.k., poprzez jego błędną wykładnię i w rezultacie przyjęcie, iż materiały zabezpieczone na dysku twardym komputera oskarżonego stanowiły pornografię, podczas gdy „treści pornograficzne” w rozumieniu tego artykułu to zawarte w utrwalonej formie prezentacje czynności seksualnych człowieka (ukazywanie organów płciowych człowieka w ich funkcjach seksualnych), a więc treści o zupełnie innej charakterystyce niż te znalezione u oskarżonego.

W oparciu o powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 k.p.k. wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od obu stawianych mu zarzutów.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 lutego 2023 r. Adam Nowak został uznany za winnego tego, że:

I. W dniu 10 stycznia 2023 r. w Jeleniej Górze usiłował doprowadzić małoletniego poniżej lat 15 Piotra Wiśniewskiego do obcowania płciowego polegającego na dotykaniu pośladków, jednakże zamiaru swojego nie osiągnął z uwagi na ucieczkę małoletniego pokrzywdzonego (art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 200 § 1 k.k.);

II. W nieustalonym okresie czasu nie później niż do 12 stycznia 2023 r. w Jeleniej Górze w mieszkaniu przy ul. Kwiatowej 12 posiadał na dysku twardym marki Western Digital o numerze seryjnym WD1234567890 i dysku twardym marki Seagate o numerze seryjnym ST9876543210, podłączonych do jednostki centralnej komputera stacjonarnego Lenovo ThinkCentre M720, treści pornograficzne z udziałem małoletnich w postaci plików graficznych i plików multimedialnych (art. 202 § 4a k.k.).

Sąd meriti za czyn wskazany w punkcie I skazał oskarżonego na karę 1 roku pozbawienia wolności, zaś za czyn wskazany w punkcie II na karę 2 lat pozbawienia wolności. Oskarżonemu została wymierzona kara łączna w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności.

Z powyższym rozstrzygnięciem Sądu I instancji nie sposób się zgodzić ze względów przedstawionych poniżej.

Odnosząc się do czynu punktu I wyroku wskazać należy, iż zgodnie z art. 13 § 1 k.k.: „Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje”. O zamiarze sprawcy świadczy całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych związanych z popełnieniem określonego czynu, przy czym o zamiarze tym decyduje nastawienie psychiczne sprawcy w chwili przystępowania do działania przestępczego lub powstałe w czasie jego dokonywania. Wnioski o nastawieniu psychicznym sprawcy muszą być nie tylko prawidłowe pod względem logicznym, lecz jedyne, wyłączające w sposób bezwzględny odmienne, również logiczne wnioski.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy oskarżonemu nie towarzyszył żaden zamiar (a tym bardziej bezpośredni) popełnienia czynu zabronionego względem małoletniego Piotra Wiśniewskiego. W każdym zaś razie zamiaru tego nie można domniemywać (jak uczynił to w istocie Sąd I instancji), tym bardziej na zasadzie analogii z innych zachowań oskarżonego, które nie wyczerpywały znamion czynu zabronionego. Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 grudnia 2018 r. (II K 123/18, OSNKW 2019/1/12), zamiar sprawcy należy odtworzyć na podstawie rozmiarów skutków, które zostały spowodowane jego czynem (podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 stycznia 2017 r. w sprawie III KK 123/16, OSNKW 2017/2/22). W przedmiotowej zaś sprawie o żadnych skutkach i żadnym rozmiarze nie może być mowy. Nie można również uznać, iż działanie oskarżonego zmierzało bezpośrednio do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, oskarżony w żaden sposób nie przejawiał determinacji, której skutkiem miałoby być doprowadzenie małoletniego do innej czynności seksualnej – potwierdzają to jego wyjaśnienia, w których wskazał, iż jego zachowanie było wyrazem żartu i miało na celu co najwyżej przestraszenie małoletniego. Co więcej, sam małoletni nie wystraszył się oskarżonego ani nie potraktował jego wypowiedzi poważnie – po prostu oddalił się spokojnie z miejsca zdarzenia. O całym zaś zdarzeniu zawiadomił Policję ojciec małoletniego, który został o nim poinformowany przez syna.

Odnosząc się do czynu z punktu II aktu oskarżenia wyraźnie rozgraniczyć należy dwa rodzaje materiałów zabezpieczonych u oskarżonego, tj. te, które zawierały obraz jakichkolwiek czynności seksualnych i te, które tego typu sytuacji nie obrazowały.

Jan Kowalski

Załącznik:- odpis apelacji