Odwołanie od decyzji w sprawie podatku

ul. Słoneczna 12, dnia 20 marca 2024 r.

Jan i Anna Kowalski zam. ul. Kwiatowa 2/4, 00-000 Warszawa ul. Polna 5, 10-000 Olsztyn

Urząd Skarbowy Warszawa-Śródmieście w Warszawie za pośrednictwem Urzędu Miasta Olsztyn

US/OS/2024/03/123

ODWOŁANIE od decyzji z dnia 15 lutego 2024 r. Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego na rok 2023 pobieranego w formie łącznego zobowiązania pieniężnego

Na podstawie art. 220 § 1, art. 222 i art. 223 ustawy - Ordynacja podatkowa zaskarżam niniejszym przedmiotową decyzję, zarzucając organowi pierwszej instancji wydanie decyzji z naruszeniem prawa materialnego polegającym na:

* błędnej wykładni art. 7 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1234) poprzez jego niezastosowanie.

Wnoszę o:

uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i ustalenie zobowiązania podatkowego na kwotę 1500,00 zł.

UZASADNIENIE

Na wstępie należy zauważyć, że aczkolwiek strona zechce podważać w niniejszym środku zaskarżenia wyłącznie zasadność ustalenia podatku od nieruchomości w części dotyczącej ustalenia kwoty podatku za pozostałe budynki, to jednak mając na względzie treść osnowy decyzji - ustalającą łączne zobowiązanie podatkowe - należy zaskarżyć przedmiotową decyzję w całości, mimo że faktycznie podważona zostanie jedynie wskazana wyżej część.

Zaskarżoną decyzją organ podatkowy pierwszej instancji ustalił podatek łączny: 2500,00 zł, w tym podatek od nieruchomości w wysokości 2000,00 zł, z czego 500,00 zł podatku od "pozostałych budynków lub ich części". Z tego typu zobowiązaniem podatnicy jednak nie mogą się zgodzić. Organ pierwszej instancji nie zastosował bowiem w sprawie art. 7 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, który w sprawie miał zastosowanie. Niezastosowanie zaś przez organ stosownego przepisu ustawy, który w danej sprawie powinien był być zastosowany, należy rozumieć jako jego błędną wykładnię. Stosownie do treści wspomnianego art. 7 ust. 1 pkt 4 lit. b) cyt. ustawy zwalnia się od podatku od nieruchomości budynki gospodarcze lub ich części położone na gruntach gospodarstw rolnych, służące wyłącznie działalności rolniczej. Nie ulega natomiast wątpliwości, że przedmiotowy budynek o pow. 50 m2 jest budynkiem gospodarczym położonym na gruntach gospodarstwa rolnego (ściśle z tym gospodarstwem zespolonym) i służy wyłącznie działalności rolniczej.

Nie sposób ustalić na tle treści zaskarżonej decyzji, dlaczego organ nie zastosował tego przepisu. Niemniej jednak z treści stanowiska wyrażonego do sprawy (US/OS/2023/12/456) należy wnioskować, że w ocenie organu zwolnienia nie można zastosować, gdyż grunty pod przedmiotowymi budynkami są oznaczone w ewidencji jako grunty budowlane B; jednocześnie należy zauważyć, że organ oczywiście wcale nie neguje faktu, że budynek ten służy wyłącznie działalności rolniczej. Tym samym organ przyjmuje, że pod pojęciem gruntów gospodarstwa rolnego z art. 7 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o podatkach lokalnych, należy rozumieć grunty rolne - zgodnie z definicją gospodarstwa rolnego w rozumieniu ustawy o podatku rolnym.

Dla rozstrzygnięcia zatem niniejszej sprawy podstawowym zagadnieniem staje się ustalenie pojęcia "gospodarstwa rolnego", do jakiego odsyła analizowany przepis. Wobec braku wyjaśnienia tego pojęcia w ustawie o podatkach i opłacie lokalnej powstają wątpliwości interpretacyjne, które należy usunąć w drodze wykładni, przy zastosowaniu odpowiednich dyrektyw preferencji.

Otóż prima facie wydaje się, że wątpliwość nie zachodzi, gdyż uważa się, że należy w sprawie zastosować pojęcie gospodarstwa rolnego w rozumieniu ustawy o podatku rolnym. Tymczasem z przepisu art. 7 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o podatkach lokalnych wcale nie wynika, że chodzi o gospodarstwo rolne w rozumieniu ustawy o podatku rolnym. Powszechne rozumienie tego przepisu w ten sposób wynikało chyba z brzmienia pierwotnego tekstu art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatkach lokalnych z 1995 r., gdzie ustawodawca wprost przesądził, że chodzi o gospodarstwo rolne w rozumieniu ustawy o podatku rolnym. Obecnie brak takiego odesłania jest cechą dość symptomatyczną, którą w świetle wykładni historycznej należy oceniać jako odstąpienie ustawodawcy od rozumienia gospodarstwa rolnego w ten sposób. Niemniej jednak wcale nie prowadziłoby to wtedy do odkodowania normy prawnej, gdyż albo należałoby pojęcie gospodarstwa rolnego rozumieć potocznie, albo też powstałaby luka prawna konstrukcyjna, którą należy uzupełnić, stosując odpowiednie recenzje wykładni.

W ocenie skarżących w niniejszym przypadku należy przyjąć, że mamy do czynienia z luką konstrukcyjną, gdyż ustawodawca nie wskazał, jak należy rozumieć pojęcie gospodarstwa rolnego, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 4 lit. b) cyt. ustawy. Zważywszy, że system prawa polskiego posługuje się trzema pojęciami gospodarstwa rolnego (Kodeks cywilny, podatek rolny, ubezpieczenie rolników), nie sposób ad hoc przyjąć, że w niniejszej sprawie chodziło o pojęcie z ustawy o podatku rolnym. W przedmiotowej sprawie wykładnia językowa nie wchodzi w grę, gdyż luka konstrukcyjna i jednoczesne istnienie różnych pojęć gospodarstwa rolnego w systemie prawa polskiego nakazuje zastosować w pierwszym rzędzie wykładnię systemową, która pozwoli wybrać jedno ze znaczeń określonych w systemie.

Zdaniem podatników w niniejszym przypadku konstrukcyjną lukę prawną dotyczącą pojęcia gospodarstwa rolnego należy uzupełnić poprzez zastosowanie pojęcia gospodarstwa rolnego w rozumieniu art. 553 Kodeksu cywilnego. Na taki wynik wykładni wpływają następujące czynniki: Otóż, jak już wskazano, ustawodawca odstąpił w analizowanej ustawie od definicji legalnej gospodarstwa rolnego w rozumieniu ustawy o podatku rolnym, co zgodnie z regułami wykładni historycznej może prowadzić do wniosku, iż definicja ta nie ma tutaj zastosowania. Co więcej, należy zauważyć, że w systemie prawa polskiego ustawodawca w każdym przypadku, gdy mamy do czynienia z pojęciem gospodarstwa rolnego, albo wyjaśnia w tzw. słowniczku ustawowym, co pod tym pojęciem należy rozumieć, albo też odsyła do tego pojęcia uregulowanego w innej ustawie. Należy to zatem rozumieć w ten sposób, że wtedy, kiedy ustawodawca chce nadać temu pojęciu jakiś konkretny sens, to wyraźnie dokonuje tego w samej ustawie. Jeśli zaś tego nie robi, to należy odwołać się do pojęcia wyrażonego w Kodeksie cywilnym.

Należy bowiem zważyć, że pozostałe definicje gospodarstwa rolnego mają wyłącznie charakter funkcyjny - związany z konkretnym celem ustawy regulującej daną kwestię; są zatem wyłącznie pojęciami w ujęciu funkcjonalnym, nie zaś ogólnym. Tym samym prawidłowe zastosowanie wykładni systemowej prowadzi do uznania, że pojęcie gospodarstwa rolnego w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o podatkach lokalnych należy odczytywać na tle art. 553 Kodeksu cywilnego, w którym za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami (nie muszą być położone na gruntach rolnych!), urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

W doktrynie prawa wielokrotnie podnoszono, że definicja zawarta w Kodeksie cywilnym (art. 553) ma walor ogólny; stosuje się ją nie tylko do interpretacji innych przepisów Kodeksu cywilnego posługujących się terminem: gospodarstwo rolne, lecz również do przepisów innych aktów normatywnych używających tego terminu i niekreujących własnych definicji gospodarstwa rolnego (Nowak 2010, Kowalik 2015, Zieliński 2018). W sytuacji gdy przepisy podatkowe nie zawierają własnej, legalnej definicji gospodarstwa rolnego, należy zastosować art. 553 Kodeksu cywilnego (Wiśniewski 2020).

W ramach uzupełnienia przedstawionej wyżej wykładni systemowej i historycznej Należy również podnieść zasadę wynikającą z domniemań interpretacyjnych, określoną jako zasadę in dubio pro tributario, a jednocześnie zakaz wykładni in dubio pro fisco. Zasada ta w postępowaniu podatkowym nakazuje rozstrzyganie wszelkich wątpliwości interpretacyjnych na korzyść podatnika i jednocześnie zabrania przyjmowania takiej wykładni przepisów, która rozstrzyga wątpliwości na rzecz urzędów podatkowych (por. wyrok SN z dnia 15 stycznia 2022 r., II FSK 1234/21, OSP 2022/10/123). W sytuacji zatem, gdy pojawi się lub uwidoczni jakakolwiek wątpliwość prawna, ustawodawca ma możliwość zmienić przepis, żadnej bowiem wątpliwości nie można interpretować na niekorzyść podatnika. Powyższa zasada jest więc skorelowana również z konstytucyjną zasadą państwa prawnego.

Z tych też powodów należy wnosić o orzeczenie jak w petitum.

(-) Jan Kowalski (-) Anna Kowalski