Postanowienie w sprawie zezwolenia na dokonanie czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka

Sygn. akt I Ns 786/17

Postanowienie

Warszawa, dnia 23 marca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Warszawie, Wydział I Rodzinny i Nieletnich

w składzie:

przewodniczący: SSR Anna Kowalska

protokolant: Jan Nowak

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2024 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku Adama Wiśniewskiego, Katarzyny Wiśniewskiej

o zezwolenie na dokonanie czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka

postanawia:

1) oddalić wniosek;

2) obciążyć wnioskodawców Adama Wiśniewskiego, Katarzynę Wiśniewską kosztami postępowania w sprawie, uznając je za uiszczone w całości.

Anna Kowalska

Uzasadnienie

Dnia 10 lutego 2024 r. wnioskodawcy Adam Wiśniewski i Katarzyna Wiśniewska wystąpili o zezwolenie na dokonanie czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka.

Dnia 15 marca 2024 r. na rozprawie wnioskodawcy podtrzymali dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił i uznał, co następuje.

Wnioskodawcy są rodzicami małoletniego Jakuba Wiśniewskiego urodzonego 5 maja 2018 r. w Warszawie.

Wymienioną we wniosku nieruchomość małoletni syn wnioskodawców, Jakub Wiśniewski, odziedziczył po swoim stryju – Piotrze Wiśniewskim.

Od śmierci stryja małoletniego syna do chwili obecnej wnioskodawcy usiłowali sprzedać tę nieruchomość, ponieważ uważają, że przynosi im zbyt duże straty, tj. 1500 zł rocznie, a ich jedynym źródłem utrzymania jest wynagrodzenie za pracę wystarczające tylko na utrzymanie.

Wnioskodawcy podają, że oboje są zatrudnieni w Krakowie, dlatego praca zawodowa i dojazdy do pracy wykluczają zajęcie się nieruchomością syna.

Sąd Rejonowy ustalił, że odziedziczona przez małoletniego nieruchomość nie jest położona w dużej odległości od miejsca zamieszkania wnioskodawców, jak podali we wniosku. Jest ona położona w Piasecznie, czyli zaledwie kilka kilometrów od Warszawy, zatem zdaniem Sądu Rejonowego w bliskiej odległości od miejsca zamieszkania wnioskodawców i w niczym nie utrudnia to zarządzania nią.

Stwierdzić zresztą należy, że powołana nieruchomość w ogóle nie wymaga żadnego zarządu. Jest to grunt budowlany, nieużytkowany, skutkujący jedynie obowiązkiem podatkowym w kwocie podanej przez wnioskodawców, wynoszącej aktualnie 1500 zł rocznie, czyli jak na warunki polskie – bardzo niskiej. Nawet przy minimalnych zarobkach nie jest to kwota, która znacząco obciążałaby budżet wnioskodawców, tym bardziej że może być rozłożona na raty.

Maria Nowak rzeczywiście wyraża chęć kupienia nieruchomości syna wnioskodawców, dlatego postanowili ją sprzedać, a uzyskane pieniądze przeznaczyć w części na remont swojego domu, w którym syn ma mieć zaspokojone we właściwy sposób potrzeby mieszkaniowe i stworzone warunki do nauki.

Resztę wnioskodawcy zamierzają wpłacić na konto bankowe syna, z przeznaczeniem na jego kształcenie.

Przedstawione okoliczności dowodzą, że zarówno z gospodarczego punktu widzenia, jak i ze względu na dobro dziecka sprzedaż nieruchomości jest zdaniem wnioskodawców celowa.

Sąd Rejonowy dopuścił w sprawie wywiad środowiskowy kuratora sądowego, z którego wynika, że małoletni Jakub Wiśniewski, liczący sobie 6 lat życia, ma obecnie w pełni zaspokojone potrzeby mieszkaniowe. Ma własne łóżeczko i swój pokoik, sąsiadujący z sypialnią rodziców. Ma zaspokojone wszystkie potrzeby fizyczne, ma ubranka i środki higieny, a ponadto zabawki odpowiednie do jego wieku, niezbędne do prawidłowego rozwoju psychofizycznego. Dalsze kształcenie chłopca to kwestia odległej przyszłości.

W tym świetle Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że rzeczywistym motywem działania wnioskodawców jest przeznaczenie pieniędzy ze sprzedaży nieruchomości syna na poprawę własnych warunków bytowych i na własne potrzeby. Potrzeby syna są przez nich traktowane marginalnie.

Znamienny jest fakt, że wnioskodawcy nie dołączyli do wniosku zaświadczeń o swoich zarobkach, a przesłuchani w charakterze strony gubili się w zeznaniach co do tej okoliczności i nie tylko co do tej.

Nie umieli w szczególności określić, jaką kwotę chcą wydatkować na remont swojego domu, a jaką wpłacić na konto syna i jakie będzie oprocentowanie.

Nie przedstawili żadnego kosztorysu remontowego.

Nie umieli nawet wskazać hipotetycznej daty rozpoczęcia remontu, jego zakresu, a nawet takiej okoliczności, czy zamierzają przeprowadzić remont samodzielnie, czy za pośrednictwem wynajętej ekipy.

Nie przedstawili też opinii rzeczoznawcy na okoliczność rzeczywistej wartości gruntu, która zdaniem Sądu Rejonowego jest znacznie zaniżona.

Dlatego Sąd Rejonowy przyjął, że są oni w stanie nadal płacić podatek od nieruchomości syna bez praktycznie żadnego uszczerbku dla domowego budżetu.

Natomiast pieniądze syna ze sprzedaży jego nieruchomości wnioskodawcy w istocie rzeczy chcą zmarnotrawić.

Wobec zgromadzonego materiału dowodowego i poczynionych w sprawie ustaleń, oraz kierując się doświadczeniem życiowym, Sąd Rejonowy uznał, iż wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

W świetle powyższego orzeczono jak w sentencji, działając na podstawie art. 101 § 3 KRO.

O kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 520 KPC.

Anna Kowalska