Pozew o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym i ustalenie

Warszawa, 15 marca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Warszawie ul. Marszałkowska 82 00-517 Warszawa ………………….

Powodowie: Jan Kowalski, 85031201234 zam.: ul. Kwiatowa 12/3 02-567 Warszawa adres mailowy: [email protected] tel. kom.: 500-123-456 Anna Kowalska, 70051512345 zam.: ul. Kwiatowa 12/3 02-567 Warszawa adres mailowy: [email protected] tel. kom.: 600-987-654: Pozwany: Finanse SA spółka z o.o. z siedzibą w Warszawie KRS 0000123456 ul. Nowogrodzka 1/5 00-501 Warszawa Reprezentowany przez Zarząd w osobie Prezesa Adam Nowak Adres do doręczeń na adres spółki

Opłata od pozwu: 1000 zł

Pozew o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym oraz powództwo o ustalenie

Niniejszym, jako właściciele nieruchomości położonej w Warszawie przy ul. Kwiatowej 12/3, dla której prowadzona jest KW Nr WA1W/00123456/7 wnosimy o:

1) uzgodnienie treści KW Nr WA1W/00123456/7 z rzeczywistym stanem prawnym polegającym na wykreśleniu z działu IV KW Nr WA1W/00123456/7 wpisu dotyczącego hipoteki przymusowej ustanowionej na rzecz Finanse SA spółki z o.o. na podstawie umowy nabycia wierzytelności od spółki Kredyty sp. z o.o. poprzez wykreślenie wpisu jako nieważnego;

2) ustalenie, na zasadach określonych w art. 189 KPC, że roszczenie stanowiące podstawę wpisu hipoteki w wysokości 50 000 zł (słownie: pięćdziesiąt tysięcy złotych) na rzecz spółki Kredyty sp. z o.o. jest zobowiązaniem nieistniejącym z powodu wad związanych z uzyskaniem wyroku w sprawie o sygn. akt I C 1234/18 w Sądzie Rejonowym w Warszawie i następnie z powodu wady w uzyskaniu tytułu wykonawczego. Gdyby Sąd nie podzielił tego stanowiska uznanie, że przedmiotowy wpis jest nieważny z powodu naruszenia art. 5 i 58 KC, tj. naruszenia zasad współżycia społecznego w postaci nadmiernej lichwy i nadmiernego wzbogacenia;

3) przyjęcie jako dowodów w sprawie: a) umowy potwierdzającej przeniesienie wierzytelności na pozwanego od Spółki Kredyty sp. z o.o. – na fakt zawarcia umowy zakupu wierzytelności wynikającej z wyroku I C 1234/18, b) wniosku pozwanego o wpis hipoteki – na fakt ustanowienia hipoteki w kwocie 50 000 zł, c) odpisu umowy darowizny dla powodów od poprzedniego właściciela nieruchomości – na fakt bycia przez powodów właścicielami nieruchomości, c) odpisu z KW Nr WA1W/00123456/7 – na fakt potwierdzający wpis hipoteki na rzecz pozwanego, d) KRS pozwanego – na fakt dokonania wpisu hipoteki i właściwej reprezentacji pozwanej spółki;

4) jednocześnie wnosimy o wypożyczenie akt sprawy I C 1234/18 z Sądu Rejonowego w Warszawie i dołączenie do niniejszej sprawy akt kart od 1 do 100. Dokumenty powyższe potwierdzają fakt bezprawnego wydania wyroku zaocznego z weksla i następnie przeniesienia praw wierzyciela na rzecz spółki Kredyty sp. z o.o. i prowadzenia przez spółkę Finanse SA agresywnej egzekucji z nieruchomości oraz okoliczności nadmiernego wzbogacenia się kosztem osób trzecich, tj. naruszenia art. 58 KC z powodu naruszenia zasad współżycia społecznego i obejścia przepisów prawa;

5) przesłuchanie stron na fakt zawarcia umowy przeniesienia wierzytelności i zapłaty za wierzytelność kwotę 40 000 zł oraz wpisania hipoteki na kwotę 50 000 zł;

6) zabezpieczenie roszczenia poprzez wpisanie wzmianki w dziale IV KW Nr WA1W/00123456/7 położonej w Warszawie przy ul. Kwiatowej 12/3, dla której prowadzona jest KW Nr WA1W/00123456/7 o niezgodności wpisania hipoteki przymusowej na rzecz Wierzyciela – spółki Finanse SA sp. z o.o z siedzibą w Warszawie w wysokości 50 000 zł.

Na podstawie art. 187 § 1 pkt 3 KPC oświadczam, że strony nie podejmowały próby mediacji ani innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu z uwagi na okoliczność, że przedmiotowy spór nie może być rozstrzygnięty ugodowo ze względu na charakter prawa. Właściwość Sądu wynika z miejsca położenia nieruchomości.

Uzasadnienie stanu faktycznego

Powodowie są obecnie właścicielami nieruchomości położonej w Warszawie, dla której prowadzona jest KW Nr WA1W/00123456/7. W dziale IV została wpisana hipoteka na rzecz spółki Finanse SA sp. z o.o. Wpis ten został dokonany w wyniku niezgodnego z prawem wydania wyroku zaocznego z weksla o czym niżej i następnie dokonania cesji przez Powoda na rzecz spółki Finanse SA sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie. W przypadku ustalenia naruszenia procedury cywilnej oraz naruszenia przepisów ustawy z 28 kwietnia 1936 r. – Prawo wekslowe (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1234 ze zm.) roszczenie spółki Finanse SA okaże się w całości bezzasadne i egzekucja nie będzie mogła być prowadzona a hipoteka ustanowiona przez wierzyciela stanowiąca przedmiot niniejszego postępowania będzie nieważna i tym samym postępowanie w sprawie będzie bezprzedmiotowe.

Uzasadnienie stanu prawnego

Podstawę niniejszego postępowania stanowi art. 189 KPC oraz art. 10 KWU. Powodowie mają interes prawny w tym, aby ustalić nieistnienie zobowiązania stanowiącego podstawę wpisu hipoteki w wysokości 50 000 zł. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury interes ten istnieje, gdy istnieje niepewność stosunku prawnego lub prawa, wynikająca z obecnego lub przewidywanego ich naruszenia lub kwestionowania. Interes prawny zachodzi zatem nie tylko wtedy, gdy dotyczy obecnych stosunków prawnych i praw, ale dotyczy także przyszłych lub prawdopodobnych stosunków prawnych. Może on wynikać zarówno z bezpośredniego zagrożenia prawa powoda, jak i zapobiegać temu zagrożeniu [uchw. SN(7) z 12 lipca 2001 r., III CZP 42/01, OSNC 2002, Nr 2, poz. 24; uchw. SN z 26 czerwca 1991 r., III CZP 52/91, OSNCP 1992, Nr 4, poz. 52; wyr. SN: z 20 grudnia 2000 r., I CKN 1157/00, OSNC 2001, Nr 10, poz. 159; z 16 maja 2000 r., II CKN 790/00, MoP 2001, Nr 2, poz. 60; z 26 października 1999 r., I CKN 546/98, MoP 2000, Nr 12, poz. 419; z 15 grudnia 1999 r., I CKN 918/98, Legalis; z 18 listopada 1999 r., I CKN 570/98, Legalis; z 28 października 1999 r., I CKN 524/98, Legalis; z 8 października 1999 r., II CKN 429/98, Legalis; z 24 września 1999 r., I CKN 238/98, Legalis; z 10 września 1999 r., I CKN 411/98, Legalis]. W przedmiotowej sprawie zostały w istotny sposób naruszone interesy powodów poprzez działania wierzyciela i wpis jego hipoteki do nieruchomości stanowiącej od 2018 r. własność powodów na podstawie umowy darowizny. Zdaniem powodów wpisana do KW hipoteka została wpisana z naruszeniem przepisów stąd zasadność powództwa o ustalenie. Wyrok w sprawie stwierdzenia nieistnienia zobowiązania będzie stanowił podstawę do wykreślenia hipoteki na zasadach ogólnych. Ocena istnienia interesu musi uwzględniać to, czy wynik postępowania doprowadzi do usunięcia niejasności i wątpliwości co do danego stosunku prawnego i czy definitywnie zakończy spór na wszystkich płaszczyznach tego stosunku lub mu zapobiegnie, a więc czy sytuacja powoda zostanie jednoznacznie określona i czy wyrok uwzględniający powództwo będzie wystarczający do reaktywowania stanu prawnego. Interes prawny wyrażający się w osiągnięciu konkretnych skutków prawnych w zakresie usunięcia niepewności sytuacji prawnej powoda musi być analizowany przy założeniu uzyskania orzeczenia pozytywnego oraz przy analizie, czy w razie wyroku negatywnego może on osiągnąć tożsamy skutek w zakresie ochrony swej sfery prawnej w innej drodze, za pomocą wniesienia powództwa na innej podstawie prawnej. Brak interesu zachodzi wtedy, gdy sfera prawna powoda nie została naruszona lub zagrożona, bo jego prawo już zostało naruszone albo powstały określone roszczenia i może osiągnąć pełniejszą ochronę swych praw, bo może dochodzić zobowiązania pozwanego do określonego zachowania – świadczenia lub wykorzystać inne środki ochrony prawnej prowadzące do takiego samego rezultatu. W przedmiotowej sprawie jedynie art. 189 KPC daje powodowi możliwość ustalenia, że zobowiązanie nie istnieje i będzie mogło być wykreślone. Powództwo określone w art. 10 KWU służy uzgodnieniu treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym aktualnym na dzień orzekania. Nie jest sporne, że powództwa z art. 189 KPC i art. 10 KWU realizują odrębne kategorie roszczeń procesowych i stanowią dwa niezależne środki ochrony prawnej, oparte na odmiennych przesłankach i zmierzające do osiągnięcia odmiennego celu. Możliwość żądania uzgodnienia treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym nie oznacza braku interesu prawnego powoda, bo powództwo z art. 189 KPC służy udzieleniu ochrony również w zakresie innych skutków prawnych mogących wyniknąć ze stosunku, który powód kwestionuje i które może usunąć wyrok stwierdzający nieważność umowy ex tunc. W przedmiotowej sprawie wyrok stwierdzający nieistnienie zobowiązania będzie stanowił podstawę wykreślenia hipoteki nieistniejącej. W przypadku, gdy okaże się, że nakaz zapłaty z weksla został wydany z naruszeniem przepisów PrWeksl oraz procedury cywilnej wówczas roszczenie spółki Finanse SA okaże się w całości bezzasadne i egzekucja nie będzie mogła być prowadzona. Naruszenie zasad współżycia społecznego i art. 58 KC. Gdyby Sąd nie podzielił powyższego stanowiska, wskazuję, że Wierzyciel spółka Finanse SA działa z naruszeniem zasad współżycia społecznego. Uzyskany nakaz zapłaty został wydany z naruszeniem przepisów, o których mowa powyżej. Nakaz wydany był przeciwko osobie fizycznej – zasady współżycia społecznego zatem mają zastosowanie. Przede wszystkim jest to zakaz lichwy – i nadmiernego zysku – które to zasady zostały naruszone. Pozwany naruszył tę zasadę – poprzez uzyskanie wierzytelności w sposób niezgodny z przepisami i uzyskując hipotekę na nieruchomości osoby fizycznej. Powyższe stanowisko co do naruszenia zasad współżycia społecznego wyraził również SN. Zgodnie z wyrokiem SN sygn. akt V CSK 123/15 stwierdził, co następuje: Za stosowaniem art. 5 KC do wszystkich praw podmiotowych opowiedział się badający jego zgodność z Konstytucją Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 19 października 2004 r. (SK 18/03, OTK-A 2004, Nr 9, poz. 91). W orzecznictwie Sądu Najwyższego, przy aprobacie doktryny, dominuje pogląd, że możliwe jest powoływanie się na nadużycie prawa również na etapie przymusowego dochodzenia roszczenia. Osoba korzystająca ze swojego prawa podmiotowego w oparciu o legalne instrumenty prawne może go bowiem nadużyć. Stanowisko to dotyczy także tytułów wykonawczych będących orzeczeniami sądowymi, o ile stwierdzenie stanu nadużycia prawa ma charakter następczy wobec sytuacji zamkniętej prekluzją związaną z prawomocnością materialną orzeczenia. Zdarzeniem, wskutek którego zobowiązanie nie może być egzekwowane w rozumieniu art. 840 § 1 pkt 2 KPC może być bowiem stwierdzenie sprzeczności postępowania wierzyciela z zasadami współżycia społecznego. Inaczej rzecz ujmując, w szczególnych okolicznościach zachowanie wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym może stanowić nadużycie prawa (art. 5 KC) stanowiące podstawę pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności (por. orzeczenia SN z 9 kwietnia 2014 r., I CSK 468/13, OSNC-ZD 2015, Nr A, poz. 32 i z 17 października 2013 r., I CSK 75/13, Legalis; post. SN: z 25 września 2014 r., II CZ 73/14, OSNC-ZD 2015, Nr A, poz. 9; z 24 lipca 2014 r., I CZ 49/14, OSNC-ZD 2015, Nr A, poz. 10; uchw. SN z 13 grudnia 2013 r., III CZP 90/13, OSNC 2014, Nr 7–8, poz. 85 i z 18 października 2012 r., III CZP 73/12, OSNC 2013, Nr 4, poz. 43; wyr. SN: z 11 września 2014 r., I CSK 662/13, niepubl.; z 12 września 2014 r., I CSK 52/14, niepubl.; z 13 sierpnia 2014 r., V CSK 439/13, niepubl.; z 30 lipca 2014 r., II CSK 613/13, niepubl. i z 11 lipca 2014 r., V CSK 443/13, niepubl.). W niniejszej sprawie istotne jest działanie pozwanego na każdym etapie prowadzonego przez niego postępowania. Już uzyskanie tytułu wykonawczego było problematyczne i powinno zostać zauważone jako naruszające zasady współżycia społecznego. „Kluczowa dla możliwości uwzględnienia powództwa jest postawa wierzyciela, która powinna być kwalifikowana jako nadużycie prawa na etapie jego wykonywania i jako taka stanowi zdarzenie wskutek którego zobowiązanie nie może być egzekwowane (art. 840 § 1 pkt 2 KPC). Każde działanie podjęte w wykonaniu prawa tak długo bowiem stanowi realizację tego prawa, jak długo nie narusza zasad współżycia społecznego. W rezultacie żadne działanie naruszające zasady współżycia społecznego, choćby oparte o formalnie rozumianą normę prawną, nie stanowi wykonywania prawa, lecz jest jego nadużyciem pozbawionym ochrony prawnej”. Kontynuując, Sąd stwierdził dalej, że „klauzule generalne ujęte w art. 5 KC wyrażają idee słuszności w prawie i odwołują się do powszechnie uznanych wartości w kulturze naszego społeczeństwa. Przez zasady współżycia społecznego należy zatem rozumieć podstawowe zasady etycznego i uczciwego postępowania. Przy ustalaniu ich znaczenia można odwoływać się do takich znanych pojęć jak «zasady słuszności», «zasady uczciwego obrotu», «zasady lojalności» (por. m.in. wyr. SN: z 31 maja 2013 r., I CSK 677/12, OSNC-ZD 2014, Nr B, poz. 38; z 13 czerwca 2013 r., I CSK 600/12, niepubl. i z 29 maja 2013 r., II CSK 648/12, niepubl.). Postępowanie pozwanej egzekwującej powódki świadczenie zasądzone prawomocnym nakazem zapłaty jest sprzeczne z nakazem kierowania się przez podmioty prawa cywilnego dobrymi obyczajami i dobrą wiarą, a także przekonaniem, że dbając o swój interes nie krzywdzą innych”. W przedmiotowej sprawie Kredyty sp. z o.o. dążyła do zaspokojenia wierzytelności uzyskanej w sposób naruszający prawo – spółka miała świadomość naruszania przepisów, powołując się na rzekome następstwo prawne i następnie odwołując swoje oświadczenie w tej materii – już jednak po uzyskaniu klauzuli na siebie – i posługiwała się nakazem zapłaty z klauzulą w celu zaspokojenia roszczeń, dokonując wpisu na hipotekę. Takie działanie wierzyciela nie może podlegać ochronie ponieważ jest nadużyciem prawa podmiotowego. Zgodnie z art. 58 KC naruszenie zasad współżycia społecznego powoduje nieważność danej czynności. Domagając się stwierdzenia nieważności czynności prawnej na podstawie art. 58 § 2 KC, nie ma konieczności wskazywania jakiejś konkretnej zasady współżycia społecznego, z którą umowa pozostaje w sprzeczności. Istotne jest natomiast wskazanie i udowodnienie okoliczności usprawiedliwiających stawianą przez osobę domagającą się zastosowania art. 58 § 2 KC tezę, że czynność ta jest nieetyczna i nie do pogodzenia z powszechnie aprobowanymi w społeczeństwie wartościami moralnymi (tak np. SN w wyr. z 17 grudnia 2004 r., I CK 323/04, Legalis). W świetle powyższych okoliczności dokonanie przez pozwanego wpisania hipoteki na podstawie nieprawdziwych okoliczności z nadmiernym zyskiem była niegodziwa i nieetyczna, a także nie powinna stanowić podstawy egzekucji dochodzonej w nadmiernej wysokości wierzytelności. W związku z tym pozew jest zasadny i wpis hipoteki spółki Finanse SA sp. z o.o. powinien być uznany za nieważny z powodów, o których powyżej.

Zabezpieczenie roszczenia

Jednocześnie wnosimy o zabezpieczenie roszczenia o uzgodnienie treści i ustalenie, że hipoteka wpisana do KW jest nieważna, albowiem zachodzą przesłanki do zabezpieczenia roszczenia poprzez wpis ostrzeżenia o niezgodności treści wpisu hipoteki z rzeczywistym stanem prawnym, zgodnie z treścią art 10 KWU. Warunkiem udzielenia zabezpieczenia jest zgodnie z brzmieniem art. 730¹ § 1 KPC kumulatywne spełnienie dwóch przesłanek, tj. uprawdopodobnienie roszczenia oraz interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia. Brak realizacji którejkolwiek z przesłanek skutkuje oddaleniem wniosku o udzielenie zabezpieczenia. W przedmiotowej sprawie już pobieżna analiza pozwu i dokumentów pozwala stwierdzić, że doszło do nadużycia prawa podmiotowego i nadmiernego wzbogacenia się kosztem dłużnika. Uzyskanie zysku ponad miarę nie może być rozumiane jako godziwy zysk. Jest to nieuzasadniona lichwa i wykorzystanie aparatu sądowego do uzyskania swojego celu wzbogacenia się za wszelką cenę. Również wątpliwości nie tylko prawne, ale i moralne budzi sposób przeniesienia tytułu wykonawczego na siebie poprzez podanie nieprawdziwej informacji o rzekomym następstwie prawnym – gdy de facto i de iure takiego następstwa prawnego nie było. Odnośnie do przesłanki uprawdopodobnienia interesu prawnego należy wskazać, że ustawodawca przyjmuje w art. 730¹ § 2 KPC, iż jest ona zrealizowana wówczas, gdy brak zabezpieczenia uniemożliwi lub poważnie utrudni wykonanie zapadłego w sprawie orzeczenia lub w inny sposób uniemożliwi lub poważnie utrudni osiągnięcie celu postępowania w sprawie. Interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia jest ścisłe związany z osiągnięciem celu postępowania w sprawie. Obawa, że brak uniemożliwi lub poważnie utrudni wykonanie zapadłego w sprawie orzeczenia lub w inny sposób uniemożliwi lub poważnie utrudni osiągnięcie celu postępowania w sprawie musi być wykazana jako realne zagrożenie [D. Rystał, w: T. Szanciło (red.), Kodeks postępowania cywilnego, t. I–II. Komentarz, Warszawa 2018, art. 730¹, Nb 6]. W przedmiotowej sprawie pozwany prowadzi agresywne działania zmierzające do egzekucji wierzytelności zabezpieczonej hipoteką. Tym samym wpis ostrzeżenia w dziale IV o niezgodności treści KW z rzeczywistym stanem prawnym jest uzasadniony. Mając powyższe na uwadze, wnosimy jak w petitum pozwu.

Jan Kowalski Anna Kowalska

Załączniki: a) umowa potwierdzająca przeniesienie wierzytelności na pozwanego od Spółki Kredyty sp. z o.o.; b) wniosek pozwanego o wpis hipoteki; c) odpis umowy darowizny dla powodów od poprzedniego właściciela nieruchomości; c) odpis z KW Nr WA1W/00123456/7 potwierdzający wpis hipoteki na rzecz pozwanego; d) odpis z KRS pozwanego; e) odpis pozwu wraz z załącznikami dla pozwanego.