Skarga kasacyjna od postanowienia Sądu Apelacyjnego w przedmiocie stwierdzenia wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą

24.05.2024

Sąd Najwyższy

Izba Cywilna

ul. Ogrodowa 2

00-950 Warszawa

za pośrednictwem

Sąd Apelacyjny w Krakowie

Wydział I Cywilny

ul. Przy Rondzie 7

31-547 Kraków

Wnioskodawca/Skarżący: Global Trade Sp. z o.o.

z siedzibą w Londynie (Wielka Brytania),

123 Oxford Street,

0123456789,

reprezentowana przez adwokata Jana Kowalskiego,

ul. Kwiatowa 1, 30-001 Kraków

(poświadczony za zgodność z oryginałem

odpis pełnomocnictwa w załączeniu),

[email protected],

+48 123 456 789

Uczestnik: Nova Industries S.A. z siedzibą w Warszawie,

KRS 0000123456, ul. Marszałkowska 100

I CSK 123/24

Wartość przedmiotu zaskarżenia: 1 500 000 zł

Opłata sądowa: 7 500 zł (art. 24 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych)

Skarga kasacyjna

wnioskodawcy od postanowienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie Wydział I Cywilny z 15.03.2024 zmieniającego postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z 15.12.2023

poprzez oddalenie wniosku wnioskodawcy z 15.10.2023

o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego

wydanego za granicą, doręczonego wraz z uzasadnieniem

pełnomocnikowi wnioskodawcy 20.03.2024.

Działając w imieniu wnioskodawcy – Global Trade Sp. z o.o. z siedzibą w Londynie (Wielka Brytania), na podstawie udzielonego mi pełnomocnictwa, którego wierzytelny odpis załączam, niniejszym wnoszę skargę kasacyjną od postanowienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie Wydział I Cywilny z 15.03.2024 zmieniającego postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z 15.12.2023 poprzez oddalenie wniosku wnioskodawcy o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą z 10.11.2023.

I. Powyższe postanowienie zaskarżam w całości, tj. w zakresie, w jakim Sąd Apelacyjny w Krakowie zmienił postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z 15.12.2023 i oddalił wniosek wnioskodawcy z 15.10.2023 o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą i nadanie klauzuli wykonalności oraz zasądził koszty postępowania zażaleniowego na rzecz uczestnika od wnioskodawcy.

II. Skargę kasacyjną opieram na następujących podstawach:

a) na naruszeniu prawa materialnego, tj. art. IV ust. 1 lit. b w zw. z art. II Konwencji o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych z 10 czerwca 1958 r. (Dz.U. z 1962 r. nr 9 poz. 41) [dalej: „Konwencja Nowojorska”] oraz art. 1213 § 1 w zw. z art. 1162 § 2 KPC w zw. z art. III Konwencji Nowojorskiej – poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uzależnieniu stwierdzenia wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą od warunków uciążliwszych niż w art. 1213 § 1 w zw. z art. 1162 § 2 KPC, a w konsekwencji przyjęcie, że wnioskodawca obowiązany był przedłożyć oryginał umowy arbitrażowej lub jej uwierzytelnioną w trybie art. 129 § 3 KPC kopię;

b) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 130 § 1 KPC w zw. z art. IV ust. 1 lit. a i ust. 2 Konwencji Nowojorskiej w zw. z art. 391 § 1 w zw. z art. 397 § 2 i art. 13 § 2 KPC – poprzez uznanie przez Sąd Apelacyjny w Krakowie, że wezwanie wnioskodawcy przez Sąd Okręgowy w Krakowie do uzupełnienia braku formalnego wniosku w trybie art. 130 § 1 w zw. z art. 13 § 2 KPC naruszyło przepisy postępowania;

c) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 3 i 382 w zw. z art. 397 § 2 KPC – poprzez niezaliczenie w poczet materiału dowodowego oryginału wyroku arbitrażowego wydanego 10.11.2023 przez London Court of International Arbitration [dalej: „Wyrok Arbitrażowy”] wraz z oryginałem tłumaczenia przysięgłego na język polski Wyroku Arbitrażowego, złożonych przez wnioskodawcę do akt sądowych 20.04.2024.

III. W związku z powyższym wnoszę o:

1) przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2) rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie z uwagi na występujące w niniejszej sprawie istotne zagadnienie prawne;

3) uchylenie zaskarżonego postanowienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie Wydział I Cywilny z 15.03.2024 w całości, tj. w jakim Sąd Apelacyjny w Krakowie zmienił postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z 15.12.2023, tj. w zakresie oddalającym wniosek wnioskodawcy z 15.10.2023 o stwierdzenie wykonalności Wyroku Arbitrażowego oraz zasądzającym koszty postępowania zażaleniowego na rzecz uczestnika od wnioskodawcy i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Krakowie z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego;

4) w przypadku uznania przez Sąd Najwyższy, iż podstawa naruszenia prawa materialnego jest oczywiście uzasadniona a podstawy naruszenia przepisów postępowania okazałyby się nieuzasadnione (art. 398¹⁶ KPC), wnoszę o uchylenie zaskarżonego postanowienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie Wydział I Cywilny z 15.03.2024 w całości i jego zmianę poprzez oddalenie zażalenia uczestnika z 10.02.2024 w całości oraz zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawcy zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

IV. Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania

Za przyjęciem niniejszej skargi kasacyjnej do rozpoznania przemawia, co następuje:

Istnieje potrzeba rozstrzygnięcia istotnego zagadnienia prawnego (art. 398⁹ § 1 pkt 1 KPC), czy w postępowaniu o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą, a toczącego się w oparciu o przepisy Konwencji Nowojorskiej i posiłkowo według Kodeksu postępowania cywilnego, przedłożenie przez wnioskodawcę zapisu na sąd polubowny w formie dokumentu (umowy) opatrzonego podpisami stron, jednym podpisem w oryginale natomiast drugim podpisem wraz z pieczęcią w formie odwzorowania za pomocą skanera (skan), spełnia wymogi przedłożenia oryginału „umowy pisemnej” zgodnie z art. IV ust. 1 lit. b w zw. z art. II Konwencji Nowojorskiej, w sytuacji gdy:

1) żadna ze stron nie kwestionuje istnienia zapisu na sąd polubowny ani w postępowaniu arbitrażowym, ani w toczącym się postępowaniu o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą;

oraz

2) strona, której podpis oraz pieczęć widnieje jedynie jako odwzorowany za pomocą skanera (skan), nie kwestionuje ich prawdziwości.

V. Uzasadnienie przedstawionej powyżej potrzeby rozstrzygnięcia istotnego zagadnienia prawnego oraz jego związek z niniejszą sprawą.

Przedstawione powyżej zagadnienie prawne nie zostało jeszcze rozpoznane przez Sąd Najwyższy, ani nie zostało jednolicie zinterpretowane przez piśmiennictwo, zatem stanowi istotne zagadnienie prawne w rozumieniu art. 398⁹ § 1 pkt 1 KPC (zob. post. SN: z 15.05.2015r., I CSK 789/14 i z 20.06.2016r., II CSK 123/15, Legalis).

Występuje ono na tle art. II ust. 2 Konwencji Nowojorskiej i definicji umowy pisemnej, za którą Konwencja Nowojorska uznaje „klauzulę arbitrażową zamieszczoną w kontrakcie, jak i kompromis – zarówno podpisane przez strony, jak i zawarte w wymianie listów lub telegramów” oraz treści art. IV ust. 1 lit. b Konwencji Nowojorskiej wskazującego na konieczność przedłożenia oryginału umowy wspomnianej w art. II Konwencji Nowojorskiej.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego art. II ust. 2 Konwencji Nowojorskiej zawierający definicję „umowy pisemnej” podlega liberalnej wykładni. Przyjmuje się, że wyliczenie wskazane w ww. przepisie nie jest wyczerpujące i obejmuje także inne (niż wymienione w art. II ust. 2 Konwencji Nowojorskiej formy zawarcia zapisu na sąd polubowny) stosowane techniki porozumiewania się na odległość (zob. post. SN z 10.03.2017r., I CSK 456/16, Legalis; N. Gałganek, A. Medykowski, Sąd Arbitrażowy. Rozdział II Zapis na sąd polubowny – opracowanie, LexPolonica).

Sąd Najwyższy w wyroku z 12.04.2018r. stwierdził, że art. II ust. 2 Konwencji Nowojorskiej jest „(…) bardziej liberalny, dozwalający również na uzgodnienie klauzuli arbitrażowej drogą elektroniczną, nawet bez podpisów stron”. Sąd Najwyższy wskazał, że jest to przepis podstawowy, mający decydujące znaczenie przy określaniu dozwolonej formy umowy. Natomiast wymóg przedłożenia oryginału zapisu na sąd polubowny (umowy), stypizowany w art. IV ust. 1 lit. b Konwencji Nowojorskiej, ma charakter pochodny (zob. post. SN z 10.03.2017r., I CSK 456/16, Legalis). Zatem art. IV ust. 1 lit. b Konwencji Nowojorskiej nie może podlegać wykładni w oderwaniu od treści art. II Konwencji Nowojorskiej.

W ww. sprawach SN przyjął, że zapis na sąd polubowny może zostać zawarty przy użyciu środków porozumiewania się na odległość, np. za pośrednictwem wymiany korespondencji e- mailowej.

Sąd Najwyższy nie rozstrzygnął, w jaki sposób interpretować treść art. II ust. 2 Konwencji Nowojorskiej, przy założeniu, że wnioskodawca (wierzyciel) nie przedłożył korespondencji potwierdzającej zawarcie zapisu na sąd polubowny za pośrednictwem środków komunikacji na odległość, a do akt sprawy została złożona umowa łącząca strony, zawierająca zapis na sąd polubowny w formie dokumentu opatrzonego podpisami stron, jednym podpisem w oryginale, natomiast drugim wraz z pieczęcią drugiej strony w formie czytelnego skanu – jak miało to miejsce w niniejszej sprawie.

Nie istnieje wątpliwość co do istnienia umowy sprzedaży zawartej przez strony 01.01.2023 ani zapisu na sąd polubowny. Co więcej, strony wykonały umowę sprzedaży oraz żadna ze stron nie kwestionowała istnienia zapisu na sąd polubowny ani w postępowaniu arbitrażowym, ani w toczącym się postępowaniu o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą. Strona, której podpis oraz pieczęć widnieje w formie skanu, nigdy nie kwestionowała jego prawdziwości.

Powyższe zagadnienie można rozstrzygać trojako:

1. Pierwszym możliwym do przyjęcia rozwiązaniem i według wnioskodawcy – właściwym, jest przyjęcie, że art. II ust. 2 w zw. z art. IV lit. b Konwencji Nowojorskiej podlega wykładni liberalnej i w konsekwencji przedłożenie przez wnioskodawcę zapisu na sąd polubowny (umowy) – dokumentu opatrzonego podpisami stron, jednym podpisem w oryginale, natomiast drugim wraz z pieczęcią drugiej strony w formie czytelnego skanu, zawsze spełnia wymogi złożenia oryginału „umowy pisemnej”.

2. Za drugą możliwą do zaakceptowania interpretację art. II ust. 2 w zw. z art. IV lit. b Konwencji Nowojorskiej należy przyjąć wykładnię, iż przedłożenie przez wnioskodawcę zapisu na sąd polubowny (umowy) – dokumentu opatrzonego podpisami stron, jednym podpisem w oryginale, natomiast drugim wraz z pieczęcią drugiej strony w formie czytelnego skanu, spełnia wymogi złożenia oryginału „umowy pisemnej” pod warunkiem, że żadna ze stron nie kwestionowała istnienia zapisu na sąd polubowny ani w postępowaniu arbitrażowym, ani w toczącym się postępowaniu o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą.

3. Trzecia propozycja wykładni art. II ust. 2 w zw. z art. IV lit. b Konwencji Nowojorskiej – w ocenie wnioskodawcy niewłaściwa – to uznanie, że przedłożenie zapisu na sąd polubowny (umowy) w postaci dokumentu opatrzonego podpisami stron, jednym podpisem w oryginale, natomiast drugim wraz z pieczęcią drugiej strony w formie czytelnego skanu, nie spełnienia wymogów przedłożenia oryginału „umowy pisemnej” zgodnie z treścią art. IV lit. b Konwencji Nowojorskiej.

Rozstrzygnięcie powyższego zagadnienia prawnego ma decydujący wpływ na wynik rozpatrywanej sprawy, gdyż od interpretacji przywołanych przepisów i w konsekwencji oceny przedłożonych przez wnioskodawcę dokumentów zależy możliwość stwierdzenia wykonalności Wyroku Arbitrażowego, a następnie wszczęcia i prowadzenia egzekucji przez wnioskodawcę na podstawie Wyroku Arbitrażowego na terytorium Polski, gdzie siedzibę ma uczestnik (dłużnik) oraz gdzie znajduje się jego majątek.

VI. Uzasadnienie podstaw kasacyjnych

1. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam naruszenie prawa materialnego, tj. art. IV ust. 1 lit. b w zw. z art. II Konwencji Nowojorskiej oraz art. 1213 w zw. z art. 1162 § 2 KPC w zw. z art. III Konwencji Nowojorskiej.

Sąd Apelacyjny w Krakowie [dalej: „SA”] dopuścił się naruszenia prawa materialnego, tj. art. IV ust. 1 lit. b w zw. z art. II Konwencji Nowojorskiej oraz art. 1213 w zw. z art. 1162 § 2 KPC w zw. z art. III Konwencji Nowojorskiej poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uzależnieniu stwierdzenia wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą od warunków uciążliwszych niż w art. 1213 w zw. z art. 1162 § 2 KPC, a w konsekwencji przyjęcie, że wnioskodawca obowiązany był przedłożyć oryginał lub uwierzytelnioną w trybie art. 129 § 3 KPC kopię dokumentu zawierającego zapis na sąd polubowny.

Artykuł III Konwencji Nowojorskiej wskazuje, że wykonanie orzeczeń arbitrażowych, do których odnosi się Konwencja Nowojorska, nie będzie uzależnione od spełnienia warunków uciążliwszych niż wymagane dla wykonania krajowych orzeczeń arbitrażowych. Artykuł 1213 KPC określa warunki wykonania krajowych orzeczeń arbitrażowych, do których zastosowanie ma art. 1162 § 2 KPC.

Zgodnie z art. 1162 KPC zapis na sąd polubowny powinien być sporządzony na piśmie. Jednakże, wymagania dotyczące formy zapisu na sąd polubowny są spełnione także wtedy, gdy zapis zamieszczony został w wymienionych między stronami pismach lub oświadczeniach złożonych za pomocą środków porozumiewania się na odległość, które pozwalają utrwalić ich treść. Można przyjąć, że obejmuje ono w szczególności takie środki jak: fax, telegram, pocztę elektroniczną lub inne środki komunikacji elektronicznej (co do tego ostatniego pojęcia zob. art. 2 pkt 5 ustawy z 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną, Dz.U. 2002.144.1204 ze zm.)” [zob. A. Jakubecki, T. Ereciński, A. Marciniak, J. Gudowski, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Międzynarodowe postępowanie cywilne. Sąd polubowny (arbitrażowy), LexPolonica, kom. do art. 1162].

Według utrwalonej linii orzeczniczej oraz jednolitego podglądu doktryny „Zgodnie z art. 1162 § 2 zd. 1 nie jest konieczne, aby oświadczenia stron były opatrzone podpisami stron, a więc nie ma znaczenia okoliczność, że np. przy wymianie telegramów warunek taki nie mógłby być w ogóle spełniony, a w wypadku telefaksu strona może dysponować jedynie faksową postacią (przekazem) oświadczenia drugiej strony, zawierającą tylko dokładne odwzorowanie jej podpisu. Podobnie w razie wymiany poczty elektronicznej nie jest konieczne, aby oświadczenia stron zostały zaopatrzone w bezpieczne podpisy elektroniczne weryfikowane za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu [podobnie: M. Partyka, w: A. Szumański (red.), Arbitraż handlowy, w: A. Kidyba (red.), System prawa handlowego, t. 8, s. 256]” – A. Jakubecki, T. Ereciński, A. Marciniak, J. Gudowski, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom 3. Międzynarodowe postępowanie cywilne, kom. do art. 1162; K. Piasecki, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom 1 i 2, Lex Presitge, kom. do art. 1162; wyr. SA w Poznaniu z 15.07.2019r., I ACa 123/19, Legalis].

SA naruszył art. IV ust. 1 lit. b w zw. z art. II Konwencji Nowojorskiej oraz art. 1213 w zw. z art. 1162 § 2 KPC w zw. z art. III Konwencji Nowojorskiej poprzez sformułowanie wymagań uciążliwszych dla wykonywania orzeczeń sądów polubownych wydanych za granicą niż dla orzeczeń arbitrażowych wydanych przez organy krajowe. Skoro zgodnie z art. 1213 w zw. z art. 1162 § 2 KPC zapis na sąd polubowny nie musi być opatrzony podpisami stron, to wnioskodawca przedkładając zapis na sąd polubowny w formie dokumentu opatrzonego podpisami stron, jednym podpisem w oryginale, natomiast drugim w formie czytelnego skanu wraz z pieczęcią drugiej strony, spełnił wymogi złożenia oryginału zapisu na sąd polubowny. Z uwagi na treść art. III Konwencji Nowojorskiej wnioskodawca nie był obowiązany do przedłożenia zapisu na sąd polubowny w formie dokumentu zawierającego dwa podpisy stron w oryginale.

2. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 130 § 1 KPC w zw. z art. IV ust. 1 lit. a i ust. 2 Konwencji Nowojorskiej w zw. z art. 391 § 1, art. 397 § 2 i art. 13 § 2 KPC.

SA dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 130 § 1 KPC w zw. z art. IV ust. 1 lit. a i ust. 2 Konwencji Nowojorskiej w zw. z art. 391 § 1, art. 397 § 2 i art. 13 § 2 KPC polegającego na przyjęciu, iż brak przedłożenia oryginału orzeczenia podlegającego stwierdzeniu wykonalności nie stanowi braku formalnego wniosku i w konsekwencji nie podlega uzupełnieniu w trybie art. 130 § 1 w zw. z art. 13 § 2 KPC.

W piśmiennictwie wskazuje się, że w sprawie o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą należy stosować w kwestiach nieuregulowanych – na podstawie art. 13 § 2 KPC – przepisy ogólne o procesie, a nie subsydiarnie poszczególne przepisy części czwartej Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące uznawania i wykonywania zagranicznych orzeczeń sądowych. [zob. A. Jakubecki, T. Ereciński, A. Marciniak, J. Gudowski, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Międzynarodowe postępowanie cywilne, kom. do art. 1215].

Wykładnia ta została również zaakceptowana przez Sąd Najwyższy (zob. uchw. SN z 10.12.2018r., III CZP 123/18, Legalis; post. SN z 20.01.2019r., I CSK 456/18, Legalis).

W związku z powyższym do postępowania o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą znajdzie zastosowanie art. 130 § 1 w zw. z art. 13 § 2 KPC. Teza ta jest w całości uzasadniona w świetle orzecznictwa SN wskazującego, iż niedołączenie do wniosku o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą dokumentów określonych w art. 1213 KPC (zatem zgodnie z treścią art. III Konwencji Nowojorskiej wskazane rozwiązanie zajdzie zastosowanie do wymagań stypizowanych w art. IV Konwencji Nowojorskiej) stanowi brak formalny i podlega uzupełnieniu w trybie art. 130 § 2 w zw. z art. 13 § 2 KPC (zob. post. SN z 25.02.2019r., I CSK 789/18, Legalis; post. SN z 15.03.2019r., II CSK 123/18, Legalis).

Wobec powyższego, za wadliwą należy uznać wykładnię dokonaną przez SA polegającą na uznaniu, że nieprzedłożenie oryginału lub uwierzytelnionego odpisu wyroku arbitrażowego podlegającego stwierdzeniu wykonalności nie stanowi braku podlegającego uzupełnieniu w trybie art. 130 § 1 w zw. z art. 13 § 2 KPC.

Powyżej wskazane naruszenie przepisów postępowania miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ w wyniku przyjęcia przez SA, że nieprzedłożenie oryginału lub uwierzytelnionego odpisu wyroku arbitrażowego podlegającego stwierdzeniu wykonalności nie stanowi braku formalnego i nie podlega uzupełnieniu w trybie art. 130 § 1 w zw. art. 13 § 2 KPC, SA niezasadnie zmienił postanowienie wydane przez Sąd I instancji i oddalił wniosek wnioskodawcy.

3. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 3 i art. 382 w zw. z art. 397 § 2 KPC.

SA dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 3 i 382 w zw. z art. 397 § 2 KPC poprzez niezaliczenie w poczet materiału dowodowego oryginału Wyroku Arbitrażowego wraz z oryginałem jego tłumaczenia przysięgłego na język polskich złożonych przez wnioskodawcę.

Zgodnie z treścią art. 382 KPC SA orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w I instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym. Postępowanie przed Sądem I instancji zostało zakończone wydaniem postanowienia o stwierdzeniu wykonalności Wyroku Arbitrażowego. W toku postępowania międzyinstancyjnego wnioskodawca złożył oryginał Wyroku Arbitrażowego wraz z oryginałem jego tłumaczenia przysięgłego na język polski.

SA błędnie nie zaliczył tych dokumentów w poczet materiału dowodowego.

VII. Kwestie formalne

Wnioskodawca przyjął, iż przedmiotowa sprawa dotyczy praw majątkowych, ponieważ w przypadku stwierdzenia wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą wnioskodawca będzie uprawniony do egzekwowania roszczeń zasądzonych w wyroku (art. 398⁴ § 3 w zw. z art. 13 § 2 KPC).

Do obliczenia wartości przedmiotu zaskarżenia wnioskodawca zastosował następującą metodę:

Wnioskodawca zsumował wartości zasądzone wyrokiem arbitrażowym po przeliczeniu tych kwot na walutę PLN, tj.:

1) 1 000 000 zł (200 000 GBP) – należność główna zasądzona na rzecz wierzyciela od uczestnika na mocy wyroku arbitrażowego z 10.11.2023 wydanego przez London Court of International Arbitration;

2) 500 000 zł (100 000 GBP) – koszty procesu zasądzone na rzecz wierzyciela od uczestnika na mocy wyroku arbitrażowego z 10.11.2023 wydanego przez London Court of International Arbitration;

co łącznie wynosi 1 500 000 zł.

Wnioskodawca przyjął przy obliczaniu wysokości powyższych kwot średni kurs GBP i PLN obowiązujący w NBP w dacie złożenia wniosku o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu arbitrażowego tj. w dniu 15.10.2023, który wynosił 1 GBP = 5 zł oraz 1 GBP = 5 zł.

Wobec powyższego, wnoszę jak w petitum.

Jan Kowalski

………………………………

(adwokat)

Załączniki:

1) poświadczona za zgodność z oryginałem kopia pełnomocnictwa, wraz z wydrukiem z rejestru handlowego dot. skarżącej i tłumaczeniem przysięgłym; potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa;

2) potwierdzenie uiszczenia opłaty sądowej;

3) 3 odpisy niniejszej skargi kasacyjnej.