Skarga na postanowienie organu administracji publicznej

, dn. 22.03.2024 r.

STRONY POSTĘPOWANIA

Skarżący:

ul. Kwiatowa 12

– 00-001 Warszawa

adres do doręczeń:

ul. Polna 22/4

– 01-123 Warszawa

Organ, którego działanie jest

przedmiotem skargi:

Powiaowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego

w Warszawie

ul. Marszałkowska 1

– 00-002 Warszawa

Wojewódzki Inspektorat Nadzoru Budowlanego

w Warszawie

II SA/Wa 1234/23

ul. Nowogrodzka 5

– 00-003 Warszawa

Za pośrednictwem

Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Warszawie

ul. Jasna 2/4

– 00-004 Warszawa

Skarga na postanowienie

Wojewódzkiego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego

Przedmiot sprawy:

Dopuszczalność zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego na postanowienie Wojewódzkiego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego nakładającego na skarżącą obowiązek przedłożenia ekspertyzy stanu technicznego budynku XYZ.

Wnioski skarżącego:

1. Na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 329; dalej: p.p.s.a.) w razie niezastosowania się przez organ do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2 p.p.s.a., wnoszę o orzeczeniu i wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.

2. Wnoszę o uchylenia postanowienia Wojewódzkiego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego ( II SA/Wa 1234/23) nr WINB-Wa.7890/2023 z dnia 15.02.2024 r. w całości,

3. Wnoszę o zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania według przepisów właściwych, w tym w kosztów zastępstwa procesowego,

4. Na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a., wnoszę o wstrzymanie wykonania postanowienia Wojewódzkiego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego nr WINB-Wa.7890/2023 z dnia 15.02.2024 r. nakładającego na skarżącą obowiązek wykonania ekspertyzy stanu technicznego budynku,

5. Na podstawie art. 153 p.p.s.a. wnoszę o wskazanie Wojewódzkiemu Inspektoratowi Nadzoru Budowlanego obowiązku rozpatrzenia zażalenia na postanowienie Wojewódzkiego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego nakładającego na skarżącą obowiązek przedłożenia ekspertyzy stanu technicznego budynku XYZ.

Na podstawie art. 50 § 1 p.p.s.a. zaskarżam postanowienie Wojewódzkiego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego ( II SA/Wa 1234/23) nr WINB-Wa.7890/2023 (sygn. II SA/Wa 1234/23) z dnia 15.02.2024 r., zarzucając mu naruszenia prawa, tj. :

1. Obrazę prawa procesowego, tj. art. 8 i 11 k.p.a. mającą istotny wpływa na wynik sprawy,

2. Obrazę prawa procesowego, tj. art. 141 k.p.a., przez jego niewłaściwe zastosowanie mającą istotny wpływ na wynik sprawy,

3. Obrazę prawa materialnego, tj. art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego, poprzez jego błędną wykładnię, mającą wpływ na wynik sprawy.

UZASADNIENIE

Ad 1) Obraza prawa procesowego tj. art. 8 i 11 k.p.a.

Dnia 15.02.2024 r. Wojewódzki Inspektorat Nadzoru Budowlanego wydał postanowienie nr WINB-Wa.7890/2023 (sygn. II SA/Wa 1234/23), w którym stwierdził niedopuszczalność zażalenia na postanowienie Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego nakładającego na skarżącą obowiązek przedłożenia ekspertyzy stanu technicznego budynku XYZ i tym samym nie rozpatrzył zasadności zażalenia.

Wojewódzki Inspektorat Nadzoru Budowlanego uzasadnił niedopuszczalność zażalenia powołaniem się na art. 141 § 1 i 142 k.p.a. (dalej: k.p.a.), uznając, że zażalenie jest niedopuszczalne z przyczyn przedmiotowych, tj. z przyczyn wyłączenia przez przepisy prawa możliwości zaskarżenia postanowienia w przedmiotowej sprawie.

Wojewódzki Inspektorat Nadzoru Budowlanego argumentację swoją wsparł powołaniem się na tezę wyroku NSA z 12.12.2023 r., II OSK 123/23, w świetle którego: „Postanowienia wydawane na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1572) mają formę postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie, a strona może podważać zasadność takiego postanowienia dopiero na etapie odwołania od później wydanej decyzji oraz w skardze na decyzję organu II instancji, orzekająca co do istoty sprawy”.

Wojewódzki Inspektorat Nadzoru Budowlanego uznał w ślad za tym orzeczeniem, że postanowienie wydane na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1572; dalej: Prawo budowlane) ma charakter dowodowy i nie przysługuje na nie zażalenie.

Zgodnie z art. 8 k.p.a. organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej.

Zgodnie z wyrokiem wyrok NSA z dnia 01.01.2020 r., II OSK 456/19, I OSK 789/19: „Organ administracji, który w ogóle nie ustosunkowuje się do twierdzeń uważanych przez stronę za istotne dla sposobu załatwienia sprawy, uchybia swym obowiązkom wynikającym z art. 8 i 11 k.p.a.”.

Organ wydając postanowienie oparł się na tezie wyroku NSA z 12.12.2023 r., II OSK 123/23. Teza ta opiera się jedynie na wykładni językowej dokonanej w tym wyroku. Organ nie odniósł się do wykładni wskazanej przez skarżącego, a zawartej w wyroku WSA w Warszawie w wyroku z 05.05.2022 r., IV SA/Wa 5678/21, która to wykładnia obejmuje wykładnię językową, systemową, celowościową i historyczną.

W związku z tym organ powierzchownie skorzystał z orzecznictwa sądowego, nie wniknął w głębie wywodu prawniczego zawartego w wyroku WSA w Warszawie w wyroku z 05.05.2022 r., IV SA/Wa 5678/21, i tym samym nie ustosunkował się do twierdzeń uważanych za skarżącego za istotne dla załatwienia sprawy przez co uchybił obowiązkom wynikającym z art. 8 k.p.a.

Zgodnie z wyrokiem WSA w Krakowie z 10.10.2021 r., III SA/Kr 1234/20: „Uprawnień organu administracyjnego nie można interpretować w ten sposób, że w razie wątpliwości należy sprawę rozstrzygać na niekorzyść strony. Przeciwnie, wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść strony, jeżeli nie stoi temu na przeszkodzie ważny interes społeczny, bowiem tylko takie postępowanie, zgodnie z wyrażoną w art. 8 k.p.a. zasadą, może pogłębić zaufanie obywateli do organów Państwa”.

W zakresie dopuszczalności zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego ukształtowało się sprzeczne orzecznictwo NSA. NSA w wyroku z 12.12.2023 r., II OSK 123/23, opowiedział się za niedopuszczalnością takiego zażalenia, a w wyroku z 05.05.2022 r., IV SA/Wa 5678/21, za dopuszczalnością takiego zażalenia.

W sytuacji rozbieżności orzecznictwa NSA organ powinien przyjąć kierunek orzecznictwa korzystny dla skarżącej, tym bardziej, że wyrok z 05.05.2022 r., IV SA/Wa 5678/21, dopuszczający zażalenie opiera sią na wykładni językowej, systemowej, celowościowej i historycznej, której nie zawiera wyrok z 12.12.2023 r., II OSK 123/23, opowiadający się za niedopuszczalnością takiego zażalenia. Takiemu rozstrzygnięciu organu nie stał na przeszkodzie ważny interes społeczny. Organ, który zachował się odmiennie nie pogłębił zaufania skarżącej do organów Państwa.

Zgodnie z art. 11 k.p.a. organy administracji publicznej powinny wyjaśniać stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwieniu sprawy, aby w ten sposób w miarę możności doprowadzić do wykonania przez strony decyzji bez potrzeby stosowania środków przymusu. Artykuł ten formułuje zasadę przekonywania.

„W ujęciu węższym, zasada przekonywania nakłada na organy administracji publicznej obowiązek dołożenia szczególnej staranności w uzasadnieniu swoich rozstrzygnięć”(por. Jan Kowalski, Komentarz do art. 11 k.p.a., w: Jan Kowalski, Anna Nowak, Piotr Wiśniewski, Kodeks postępowania administracyjnego. Tom I. Komentarz do art. 1–103).

Organ opierając swoje rozstrzygnięcie na tezie orzeczenia lakonicznie uzasadnionej i mając jednocześnie do dyspozycji przekonujący wywód prawny w innym orzeczeniu, którego nie uwzględnił i do którego się co najmniej nie odniósł, nie dołożył szczególnej staranności, czym naruszył art. 11 k.p.a.

Ad 2) Obraza prawa procesowego, tj. art. 141 § 1 k.p.a., przez jego niewłaściwe zastosowanie,

Zgodnie z art. 141 § 1 k.p.a. na wydane w toku postępowania postanowienia służy stronie zażalenie, gdy kodeks tak stanowi. Artykuł ten określa dopuszczalność zażalenia w postępowaniu administracyjnym. Przy czy nie można uznać, że art. 141 § 1 k.p.a. jest jedynym przepisem w systemie prawa administracyjnego, który kreuje dopuszczalność wnoszenia zażaleń.

Ustawa z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1572) zawiera dodatkowe przepisy, które kreują dopuszczalność zażalenia, tj. np. art. 37 ust 5, art. 38, art. 40 ust 1, art 84a.

Także ustawa Prawo ochrony środowiska zawiera przepisy, które kreują dopuszczalność zażaleń, tj. art 150 ust 3, art 152 ust 4a, art 179 ust 3a, art 187 ust 3, art 347c ust 4, art 361 ust 2, art 377 ust 3.

W związku z tym w zakresie dopuszczalności zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego nie ma zastosowania art. 141 § 1 k.p.a.

Dopuszczalność zażalenia w postępowaniach administracyjnych, gdzie stosuje się prawo materialne np. Prawo ochrony środowiska może wynikać zarówno z art. 141 § 1 k.p.a. ale także z regulacji zawartych w Prawie ochrony środowiska. Oznacza to, że Prawo ochrony środowiska nie jest aktem prawnym, który zawiera „czyste” prawo materialne, ale skoro kreuje dopuszczalność zażaleń, więc zawiera elementy prawa formalnego.

Dopuszczalność zażaleń na podstawie Prawa ochrony środowiska może wynikać nie tylko z konkretnego przepisu prawnego, ale może zostać także wyprowadzone w drodze wykładni, tak jak dokonał tego WSA w Warszawie w wyroku z 05.05.2022 r., IV SA/Wa 5678/21.

Ad 3) Obrazę prawa materialnego, tj. art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego, poprzez jego błędną wykładnię.

Organ wydając postanowienie odmowne nie dokonał właściwej wykładni art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego. Organ oparł się jedynie na wykładni językowej, polegającej w tym przypadku jedynie na dostrzeżeniu, że art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego w swoim literalnym brzmieniu nie przewiduje wnoszenia zażaleń na postanowienia w zakresie żądania przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego obiektu. Wydaje się, że dla organu fundamentalnym argumentem okazała się teza z wyroku NSA z 12.12.2023 r., II OSK 123/23 w świetle której: „Postanowienia wydawane na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2023 poz. 1572) mają formę postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie, a strona może podważać zasadność takiego postanowienia dopiero na etapie odwołania od później wydanej decyzji oraz w skardze na decyzję organu II instancji, orzekająca co do istoty sprawy”.

Należy jednak zwrócić uwagę, że w orzeczeniu tym NSA nie pokusił się o przekonującą wykładnię prawa. Dopuszczalność zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego oparł jedynie na wykładni językowej, a sprawa ta w całym orzeczeniu jest potraktowana marginalnie i lakonicznie. W związku z tym teza ta nie zasługuje na utrwalenie w praktyce orzeczniczej.

Teza o dopuszczalność zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego została wyrażona przez WSA w Warszawie w wyroku z 05.05.2022 r., IV SA/Wa 5678/21:

„Jeżeli nieodpowiedni stan techniczny obiektu budowlanego może powodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia bądź środowiska, to zawsze będzie to sytuacja, w której istnieją uzasadnione wątpliwości co do stanu technicznego tego obiektu budowlanego. Z tego wynika, że we wszystkich tych sytuacjach, które uzasadniają stosowanie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2023 poz. 1572) są podstawy do stosowania art. 75 tej ustawy. Trudno w tej sytuacji znaleźć racjonalne powody, które uzasadniałyby zrezygnowanie z kontroli instancyjnej postanowienia wydanego na podstawie art. 62 ust. 3 ww. ustawy”.

Ta teza WSA w Warszawie opiera się dokonanej przez sąd wykładni językowej, systemowej, celowościowej i historycznej. Tak dokonana przez sąd wykładnia jest przekonująca i zasługuje na utrwalenie w judykaturze.

WSA w Warszawie rozważając w wyroku z 05.05.2022 r., IV SA/Wa 5678/21, kwestię dopuszczalności zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego słusznie wiąże to zagadnienie z zasadą dwuinstancyjności, prawa do sądu oraz prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej wówczas, gdy przedmiotem postanowienia dowodowego jest zobowiązanie do przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego obiektu budowlanego i postanowienie to jest niezasadne.

Jak stwierdza WSA w Warszawie należy mieć na uwadze, że zaskarżenie postanowienia w odwołaniu od decyzji na podstawie art. 142 k.p.a. nie jest podstawą do samoistnego zaskarżenia postanowienia. Organ odwoławczy nie wydaje na skutek takiego zaskarżenia odrębnego postanowienia (rozstrzygnięcia), które odnosiłoby się tylko i wyłącznie do zaskarżonego w ten sposób postanowienia. Uwzględnienie, podnoszonych w odwołaniu od decyzji zarzutów odnoszących się do postanowienia, na które nie służy zażalenie, znajduje swój wyraz w uwzględnieniu odwołania i związanym z tym rozstrzygnięciem przewidzianym w art. 138 k.p.a. Stanie się tak jednakże tylko wtedy, gdy naruszenie prawa przy wydaniu postanowienia, na które nie służy zażalenie, miało wpływ na wynik sprawy. Odwołanie nie zostanie jednak uwzględnione, gdy wprawdzie postanowienie, na które nie służy zażalenie, okaże się wadliwe (wydane z naruszeniem prawa), ale uchybienie to nie będzie miało wpływu na wynik sprawy.

Jak wywodzi WSA w Warszawie rozważając zagadnienie można rozważyć dwie hipotetyczne sytuacje. Pierwszą, w której obowiązek przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego obiektu budowlanego został nałożony na podmiot, i następnie został on wykonany, z czym wiązało się poniesienie określonych kosztów przez ten podmiot, przy czym przedstawiona ekspertyza wykazała, że istotnie stan techniczny obiektu budowlanego był taki, jak zakłada to hipoteza zawarta w art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego, w związku z czym wydano odpowiednią decyzję, na przykład na podstawie art. 66 Prawa budowlanego.

Drugą, w której obowiązek przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego obiektu budowlanego został nałożony na dany podmiot, ale w sytuacji, która nie odpowiadała hipotezie zawartej w art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego i następnie został on wykonany, z czym również wiązało się poniesienie pewnych kosztów przez ten podmiot, przy czym przedstawiona ekspertyza wykazała, że stan obiektu budowlanego nie jest wadliwy i z tego względu nie jest konieczne podjęcie jakichkolwiek działań ze strony Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego, co doprowadziło do wydania decyzji o umorzeniu wszczętego postępowania administracyjnego.

W obu hipotetycznych sytuacjach powstaje pytanie czy możliwość zaskarżenia postanowienia o obowiązku przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego w odwołaniu od decyzji zagwarantuje podmiotowi, niesłusznie obciążonemu tym obowiązkiem, prawo do poddania rozstrzygnięcia władzy publicznej, mającego istotny wpływ na jego prawa i obowiązki, kontroli instancyjnej, kontroli przez sąd administracyjny i w efekcie możliwość uzyskania rozstrzygnięcia, które pozwoli zrealizować roszczenie o naprawienie szkody wywołanej niezgodnym z prawem działaniem władzy publicznej?

Odpowiedź na tak postawione pytanie jest negatywna. Dopuszczalność zaskarżenia w odwołaniu od decyzji postanowienia, na które nie służy zażalenie, nie zapewnia dwuinstancyjności postępowania, prawa do sądu i co za tym idzie możliwości uzyskania rozstrzygnięcia, które otwierałoby drogę do naprawienia szkody wyrządzonej takim postanowieniem, wydanym z naruszeniem prawa, gdyż brak będzie koniecznego według art. 150 p.p.s.a. prejudykatu. Sytuacja taka jest sprzeczna z Konstytucją RP.

Słusznie więc stwierdza WSA w Warszawie, że już to skłania do przeprowadzenia takiej wykładni przepisów, aby zapewnić możliwość realnego kwestionowania postanowienia wydanego na podstawie art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego, na przykład poprzez przyjęcie, że na postanowienie to służy zażalenie.

Słusznie wskazuje WSA w Warszawie, że za taką wykładnią przemawia treść art. 75 Prawa budowlanego, który przewiduje możliwość wniesienia zażalenia na postanowienie też o charakterze dowodowym, bo nakładającym obowiązek dostarczenia w określonym terminie odpowiednich ocen technicznych lub ekspertyz.

Warto zauważyć, że zakres stosowania art. 75 Prawa budowlanego jest znacznie szerszy niż art. 62 ust. 3 tej ustawy. Pierwszy można zastosować m.in., w razie powstania uzasadnionych wątpliwości co do stanu technicznego obiektu budowlanego, drugi w razie stwierdzenia nieodpowiedniego stanu technicznego obiektu budowlanego lub jego części, mogącego spowodować zagrożenie: życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia bądź środowiska. Hipoteza wynikająca z art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego zawiera się zatem w hipotezie wynikającej z art. 75 Prawa budowlanego. Można powiedzieć, że jeżeli nieodpowiedni stan techniczny obiektu budowlanego może powodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia bądź środowiska, to zawsze będzie to sytuacja, w której istnieją uzasadnione wątpliwości co do stanu technicznego tego obiektu budowlanego. Z tego wynika, że we wszystkich tych sytuacjach, które uzasadniają stosowanie art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego są podstawy do stosowania art. 75 tej ustawy. Trudno w tej sytuacji znaleźć racjonalne powody, które uzasadniałyby zrezygnowanie z kontroli instancyjnej postanowienia wydanego na podstawie art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego. Tak istotne zróżnicowanie podmiotów pozostających w podobnej sytuacji (podobieństwo polega na tym, że każdy ma ponieść koszty sporządzenia ekspertyzy, gdyż obiekt budowlany, którego jest właścicielem lub zarządcą, jest w nieodpowiednim stanie technicznym) naruszałoby zasadę równości (art. 32 Konstytucji RP). Nie sposób w szczególności uznać, aby wolą ustawodawcy tak istotne zróżnicowanie było uzasadnione ze względu na większy w przypadku art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego stopień zagrożenia (zgodnie z hipotezą tego przepisu konieczne jest stwierdzenie możliwości spowodowania zagrożenia życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia bądź środowiska) uzasadniający poświęcenie zasady dwuinstancyjności w imię potrzeby szybkiego działania. Treść normatywna art. 62 ust. 3 nie jest precyzyjna, co powoduje konieczność jej uzupełnienia w drodze wykładni.

I tak przyjmuje się, że obowiązek przeprowadzenia kontroli musi być nałożony w drodze decyzji, przy czym w takiej decyzji może być nałożony obowiązek dostarczenia ekspertyzy stanu technicznego obiektu budowlanego (na przykład wyrok NSA z 20.09.2019 r., w sprawie sygn. akt II OSK 987/18).

Jak widać w tym przypadku względy szybkości działania w takim samym stanie zagrożenia nie skłoniły sądu do interpretacji wyłączającej możliwość odwołania się od rozstrzygnięcia organów władzy publicznej. Dodać też należy, że Prawo budowlane pozwala na szybkie działanie w razie wystąpienia realnego zagrożenia, na przykład na podstawie art. 66. Wówczas, co warto podkreślić, też jednak dopuszcza się kontrolę działania władzy publicznej, przy czym następczą (tak przyjęto w wyroku NSA z 15.03.2018 r., II OSK 654/17).

Słusznie WSA w Warszawie odwołuje się do elementów wykładni historycznej. Otóż w tekście pierwotnym Prawa budowlanego brak było przepisu, który przewidywałby możliwość wniesienia zażalenia na postanowienie o charakterze dowodowym, którym zobowiązuje się do przedłożenia ekspertyz lub ocen technicznych. Możliwość taką po raz pierwszy wprowadzono ustawą z 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2003 Nr 80 poz. 718), którą znowelizowano Prawo budowlane i która weszła w życie w dniu 11 czerwca 2003 r.

Następnie treść zawarta w art. 75, na skutek kolejnych nowelizacji, znalazła się w art. 84 Prawa budowlanego.

Art. 75 stanowił część rozdziału poświęconego ogólnym przepisom o organach administracji właściwych w sprawach uregulowanych w prawie budowlanym. Tak samo art 84.

Skoro więc przepis mówiący, że na postanowienie w sprawie nałożenia obowiązku przedłożenia ekspertyzy lub oceny technicznej służy zażalenie, dodano do Prawa budowlanego o ogólnym charakterze, to ustawodawcy chodziło o to, aby to uprawnienie też miało charakter ogólny.

Zaprezentowaną tutaj wykładnię dokonaną przez WSA w Warszawie w zakresie dopuszczalności zażalenia postanowienia dowodowego na podstawie art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego należy w całej rozciągłości zaaprobować i stwierdzić, że ze względu na swoją doniosłość zasługuje ona na utrwalenie w judykaturze.

Dodatkowo należy także wskazać, że ustawodawca nie wyłączył możliwości wnoszenia zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego. Gdyby jego wolą było ograniczenia dopuszczalności zażalenia, to wyraźnie zastrzegłby to tak jak w art. 127a Prawa budowlanego.

W związku z powyższym skarga jest zasadna.

podpis Anna Kowalska

Załączniki:

1) odpis skargi,

2) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od skargi.