Warunki wykonania europejskiego nakazu aresztowania

Tematyka: wykonanie europejski nakaz aresztowanie, ENA, systemowe nieprawidłowości, niezawisłość sądownicza, art. 47 Karty, art. 1 ust. 3 decyzja ramowa, przekazanie osoba, postępowanie karny, rozstrzygnięcie TS

TS orzekł, że wykładni art. 1 ust. 3 decyzji ramowej 2002/584 należy dokonywać w ten sposób, iż w sytuacji,
gdy wykonujący ENA organ sądowy, mający zadecydować o przekazaniu osoby wskazanej w nakazie
wydanym w celu przeprowadzenia postępowania karnego, posiada informacje, takie jak te zawarte
w przyjętym na podstawie art. 7 ust. 1 TUE uzasadnionym wniosku Komisji, mogące wskazywać na istnienie
rzeczywistego ryzyka naruszenia prawa podstawowego do rzetelnego procesu sądowego, gwarantowanego
przez art. 47 ak. 2 Karty, ze względu na systemowe lub ogólne nieprawidłowości w zakresie niezawisłości
władzy sądowniczej wydającego ENA państwa członkowskiego, ten organ powinien...
W 2013 r. polskie sądy wydały przeciwko LM trzy europejskie nakazy aresztowania (dalej jako: ENA) w celu jego
zatrzymania i przekazania tym sądom, a następnie przeprowadzenia postępowania karnego w sprawie m.in.
nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi. W 2017 r. LM został zatrzymany
w Irlandii na podstawie tych ENA i postawiony przed irlandzkim sądem odsyłającym. LM twierdził, że nie wyraża
zgody na przekazanie go polskim organom sądowym ponieważ m.in. to przekazanie naraziłoby go na rzeczywiste
ryzyko rażącego naruszenia prawa do sądu, niezgodnie z art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka
i podstawowych wolności (dalej jako: EKPCz). LM podniósł w szczególności, że niedawne zmiany w ustawodawstwie
reformujące system sądowy w RP pozbawiają go prawa do rzetelnego procesu sądowego. Zmiany te, jego zdaniem,
fundamentalnie podważają podstawę wzajemnego zaufania zagrażającą działaniu mechanizmu ENA. LM opierał się
przede wszystkim na uzasadnionym wniosku Komisji z 20.12.2017 r., przedstawionym zgodnie z art. 7 ust. 1 Traktatu
o Unii Europejskiej, dotyczącym praworządności w Polsce (dalej jako: uzasadniony wniosek), a także na
dokumentach, do których on się odnosi. Na podstawie informacji zawartych w uzasadnionym wniosku oraz ustaleń
Komisji Rady Europy na rzecz demokracji przez prawo dotyczących sytuacji w RP oraz skutków niedawnych reform
legislacyjnych dla systemu sądowego tego państwa sąd odsyłający uznał, że poprzez skumulowany efekt reform
legislacyjnych odnoszących się do sądownictwa, które przeprowadzono w Polsce od 2015 r., w tym państwie została
naruszona zasada państwa prawnego. W ocenie sądu odsyłającego „szerokie i niepodlegające kontroli” uprawnienia
systemu sądownictwa w RP są sprzeczne z kompetencjami przyznanymi w państwie demokratycznym, które rządzi
się zasadą państwa prawnego, co powoduje, że istnieje rzeczywiste ryzyko, iż proces LM w wydającym nakaz
państwie będzie arbitralny. Tym samym należałoby odmówić przekazania, zgodnie z prawem irlandzkim i z art. 1 ust.
3 w zw. z motywem 10 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z 13.6.2002 r. w sprawie europejskiego nakazu
aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi 2002/584.
Poprzez pytania prejudycjalne sąd odsyłający zmierzał do ustalenia, czy wykładni art. 1 ust. 3 decyzji ramowej
2002/584 należy dokonywać w ten sposób, że w sytuacji, gdy wykonujący ENA organ sądowy (dalej jako:
wykonujący organ sądowy), mający zadecydować o przekazaniu osoby wskazanej w ENA wydanym w celu
prowadzenia postępowania karnego, posiada informacje mogące wskazywać na istnienie rzeczywistego ryzyka
naruszenia prawa podstawowego do rzetelnego procesu sądowego, gwarantowanego przez art. 47 ak. 2 Karty, ze
względu na systemowe lub ogólne nieprawidłowości w zakresie niezawisłości władzy sądowniczej wydającego nakaz
państwa (dalej jako: wydający organ sądowy), ten organ powinien zweryfikować w sposób konkretny i dokładny, czy
istnieją poważne i sprawdzone podstawy, aby uznać, że dana osoba będzie narażona na takie ryzyko w wyniku jej
przekazania do tego państwa?
Trybunał przypomniał, że unijne prawo opiera się na założeniu, zgodnie z którym każde państwo członkowskie dzieli
z wszystkimi innymi państwami członkowskimi – i przyjmuje, że państwa te dzielą z nim – szereg wspólnych wartości,
na których opiera się UE, jak sprecyzowano w art. 2 TUE. Założenie to oznacza i uzasadnia istnienie wzajemnego
zaufania między państwami członkowskimi, że te wartości będą uznawane, a zatem unijne prawo, które wprowadza
je w życie, będzie przestrzegane (wyrok Achmea, C-284/16, pkt 34). Zarówno zasada wzajemnego zaufania między
państwami członkowskimi, jak i zasada wzajemnego uznawania mają w unijnym prawie fundamentalne znaczenie,
gdyż umożliwiają one utworzenie i utrzymywanie przestrzeni bez granic wewnętrznych (wyrok Tupikas, C-270/17
PPU, pkt 49). Zatem zasada wzajemnego zaufania wymaga, w szczególności w odniesieniu do przestrzeni wolności,
bezpieczeństwa i sprawiedliwości, aby każde z państw członkowskich uznawało – z zastrzeżeniem wyjątkowych
okoliczności – że wszystkie inne państwa członkowskie przestrzegają unijnego prawa, a zwłaszcza uznanych w nim
praw podstawowych (wyrok Poltorak, C-452/16 PPU, pkt 26). Tym samym przy wykonywaniu unijnego prawa
państwa członkowskie mogą być zobowiązane na jego podstawie przyjmować domniemanie przestrzegania praw
podstawowych przez inne państwa członkowskie i samym nie tylko nie mogą one wymagać od innego państwa
poziomu ochrony krajowej praw podstawowych wyższego od poziomu zapewnionego w unijnym prawie, lecz także –
z zastrzeżeniem wyjątkowych przypadków – nie mogą one sprawdzać, czy to inne państwo rzeczywiście
przestrzegało w konkretnym przypadku praw podstawowych zagwarantowanych przez UE [opinia 2/13 (przystąpienie
Unii do EKPCz) z 18.12.2014 r., pkt 192].

Trybunał wskazał, że decyzja ramowa 2002/584 służy – poprzez ustanowienie nowego, prostszego i wydajniejszego
systemu przekazywania osób skazanych lub podejrzanych o naruszenie przepisów ustawy karnej – ułatwieniu
i przyspieszeniu współpracy sądowej, przyczyniając się w ten sposób do realizacji wyznaczonego UE celu, jakim jest
ustanowienie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w oparciu o wysoki stopień zaufania, jakie
powinno istnieć między państwami członkowskimi (wyrok Poltorak, pkt 25). W obszarze regulowanym decyzją
ramową 2002/584 zasada wzajemnego uznawania, stanowiąca „kamień węgielny” współpracy sądowej w sprawach
karnych, znajduje zastosowanie w art. 1 ust. 2 decyzji ramowej, wprowadzającym regułę, zgodnie z którą państwa
członkowskie wykonują każdy ENA w oparciu o zasadę wzajemnego uznawania i zgodnie z przepisami tej decyzji
ramowej. Wykonujące nakaz organy sądowe mogą, co do zasady, odmówić jego wykonania wyłącznie
z enumeratywnie wyliczonych powodów przewidzianych w decyzji ramowej 2002/584. Ponadto, wykonanie ENA
można uzależnić jedynie od warunków ściśle określonych w art. 5 tej decyzji ramowej. Trybunał podkreślił, że
wykonanie ENA stanowi zasadę, zaś odmowa wykonania jest wyjątkiem, który należy interpretować ściśle (wyrok
Tupikas, C-270/17 PPU, pkt 49, 50). Tym samym decyzja ramowa 2002/584 wyraźnie wskazuje podstawy
obligatoryjnej (art. 3) i fakultatywnej (art. 4 i 4a) odmowy wykonania ENA oraz gwarancje, jakich powinno udzielić
wydające ENA państwo członkowskie w szczególnych przypadkach (art. 5) (wyrok Tupikas, pkt 51). Zatem „w
wyjątkowych okolicznościach” mogą zostać wprowadzone ograniczenia dotyczące zasad wzajemnego uznawania
i wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi (wyrok Aranyosi i Căldăraru, C-404/15 i C-659/15 PPU, pkt
82). Trybunał uznał, pod pewnymi warunkami, możliwość umorzenia przez wykonujący organ sądowy postępowania
w przedmiocie przekazania, wprowadzonego decyzją ramową 2002/584, gdy w wyniku takiego przekazania osoba
ścigana mogłaby zostać narażona na ryzyko nieludzkiego lub poniżającego traktowania w rozumieniu art. 4 Karty
(wyrok Aranyosi i Căldăraru, pkt 104). W tym względzie Trybunał oparł się, po pierwsze, na art. 1 ust. 3 tej decyzji
ramowej, który przewiduje, że nie może ona skutkować modyfikacją obowiązku poszanowania praw podstawowych
oraz podstawowych zasad prawa, które zostały określone w art. 2 i 6 TUE, a po drugie, na bezwzględnym
charakterze prawa podstawowego gwarantowanego w art. 4 Karty (wyrok Aranyosi i Căldăraru, pkt 83, 85).
Trybunał podkreślił, że wymóg niezawisłości sędziów objęty jest zakresem prawa podstawowego do rzetelnego
procesu sądowego. Prawo to ma podstawowe znaczenie jako gwarancja ochrony wszystkich praw, jakie jednostki
wywodzą z unijnego prawa i zachowania wartości wspólnych państwom członkowskim. UE jest Unią prawa, w której
jednostki są uprawnione do zakwestionowania przed sądem zgodności z prawem każdej decyzji lub każdego innego
aktu krajowego dotyczącego zastosowania wobec nich aktu UE (wyrok Associaçao Sindical dos Juízes Portugueses,
C-64/16, pkt 31). Zgodnie z art. 19 TUE zadanie zapewniania pełnego stosowania unijnego prawa we wszystkich
państwach członkowskich, a także ochrony sądowej praw, które jednostki wywodzą z prawa UE, należy do sądów
krajowych oraz do Trybunału (wyroki: Associaçao Sindical dos Juízes Portugueses, pkt 32; Achmea, pkt 36). Samo
istnienie skutecznej kontroli sądowej służącej zapewnieniu poszanowania unijnego prawa jest nieodłączną cechą
państwa. Z orzecznictwa TS wynika, że każde państwo członkowskie powinno zapewnić, aby organy należące – jako
„sąd” w znaczeniu określonym w unijnym prawie – do jego systemu środków odwoławczych w dziedzinach objętych
prawem UE odpowiadały wymogom skutecznej ochrony sądowej (wyrok Associaçao Sindical dos Juízes
Portugueses, pkt 37). Dla zagwarantowania tej ochrony rzeczą kluczową jest zachowanie niezawisłości takich
organów, co potwierdza art. 47 ak. 2 Karty. Niezawisłość sądów krajowych ma zasadnicze znaczenie
w szczególności dla prawidłowego funkcjonowania systemu współpracy sądowej pod postacią mechanizmu
odesłania prejudycjalnego przewidzianego w art. 267 TFUE, ponieważ – zgodnie z orzecznictwem TS – ten
mechanizm może zostać uruchomiony jedynie przez organ, spełniający w szczególności kryterium niezawisłości
(wyrok Associaçao Sindical dos Juízes Portugueses, pkt 43).
Decyzja ramowa 2002/584 opiera się na zasadzie, zgodnie z którą orzeczenia w przedmiocie ENA korzystają
z wszelkich gwarancji właściwych orzeczeniom sądowym, w tym wynikających z praw podstawowych
i podstawowych zasad prawnych wskazanych w art. 1 ust. 3 tej decyzji ramowej. Wymaga to, aby nie tylko
orzeczenie w sprawie wykonania ENA, ale także te dotyczące wydania takiego nakazu były wydawane przez organ
sądowy spełniający wymogi skutecznej ochrony sądowej, w tym gwarancji niezawisłości. Tym samym cała procedura
przekazywania osób między państwami członkowskimi uregulowana w decyzji ramowej 2002/584 jest wykonywana
pod kontrolą sądową (wyrok Kovalkovas, C-477/16 PPU, pkt 37). Trybunał stwierdził, że istnienie rzeczywistego
ryzyka narażenia osoby wskazanej w ENA, w razie przekazania jej wydającemu ten nakaz organowi sądowemu, na
naruszenie jej prawa podstawowego do niezawisłego sądu, a w konsekwencji istotnej treści jej prawa podstawowego
do rzetelnego procesu sądowego, zagwarantowanego w art. 47 ak. 2 Karty, może pozwolić organowi sądowemu,
w drodze wyjątku, na wstrzymanie się od jego wykonania, na podstawie art. 1 ust. 3 decyzji ramowej 2002/584.
W ocenie TS, gdy tak jak w rozpatrywanej sprawie LM sprzeciwia się swemu przekazaniu organowi sądowemu
wydającemu nakaz i w tym kontekście powołuje się na istnienie systemowych lub co najmniej ogólnych
nieprawidłowości, które według niej mogą mieć wpływ na niezawisłość władzy sądowniczej w wydającym ENA
państwie oraz w ten sposób godzić w istotną treść jej prawa podstawowego do rzetelnego procesu sądowego,
wykonujący organ sądowy jest zobowiązany dokonać oceny istnienia rzeczywistego ryzyka narażenia danej osoby na
naruszenie tego prawa podstawowego przy podejmowaniu decyzji o przekazaniu (wyrok Aranyosi i Căldăraru, pkt
88). W tym celu wykonujący ENA organ sądowy powinien w pierwszej kolejności, w oparciu o obiektywne,

wiarygodne, dokładne i należycie zaktualizowane informacje o funkcjonowaniu systemu sądowego w wydającym
ENA państwie (wyrok Aranyosi i Căldăraru, pkt 89), dokonać oceny istnienia rzeczywistego ryzyka naruszenia prawa
podstawowego do rzetelnego procesu sądowego, związanego z brakiem niezawisłości sądów tego państwa, z uwagi
na istniejące w nim systemowe lub ogólne nieprawidłowości. Informacje zawarte w uzasadnionym wniosku
skierowanym niedawno przez Komisję do Rady na podstawie art. 7 ust. 1 TUE są szczególnie istotne w kontekście
tej oceny. Trybunał stwierdzi, że takiej oceny należy dokonać w świetle standardu ochrony prawa podstawowego
gwarantowanego w art. 47 ak. 2 Karty. W związku z tym, w odniesieniu do wymogu niezawisłości sądów, który
wchodzi w zakres istotnej treści tego prawa, TS podkreślił, że jest on integralnym elementem sądzenia i obejmuje
dwa aspekty. Pierwszy aspekt, o charakterze zewnętrznym, wymaga, aby dany organ wypełniał swoje zadania
w pełni autonomicznie, bez podległości w ramach hierarchii służbowej, bez podporządkowania komukolwiek,
w sposób wolny od nakazów czy wytycznych z jakiegokolwiek źródła, oraz pozostając pod ochroną przed ingerencją
i naciskami z zewnątrz, które mogą zagrozić niezależności osądu jego członków i wpływać na ich rozstrzygnięcia
(wyrok Associaçao Sindical dos Juízes Portugueses, pkt 44). Niezbędna wolność od tego rodzaju wpływów
z zewnątrz wymaga określonych gwarancji, takich jak nieusuwalność, chroniących osoby, którym powierzono
zadanie sądzenia (wyrok Wilson, C-506/04, pkt 51). Pobieranie przez te osoby wynagrodzenia na poziomie
odpowiadającym wadze wykonywanych przez nie zadań stanowi również gwarancję niezawisłości sędziowskiej.
Drugi aspekt, o charakterze wewnętrznym, łączy się z pojęciem bezstronności i dotyczy jednakowego dystansu do
stron sporu i ich odpowiednich interesów w odniesieniu do jego przedmiotu. Aspekt ten wymaga przestrzegania
obiektywizmu oraz braku wszelkiego interesu w rozstrzygnięciu sporu poza ścisłym stosowaniem przepisu prawa
(wyrok Wilson, pkt 52). Owe gwarancje niezawisłości i bezstronności wymagają istnienia zasad, w szczególności co
do składu organu, powoływania jego członków, okresu trwania ich kadencji oraz powodów ich wyłączania lub
odwołania, pozwalających wykluczyć, w przekonaniu uczestników postępowania, wszelką uzasadnioną wątpliwość
co do niezależności tego organu od czynników zewnętrznych oraz neutralności w odniesieniu do sprzecznych ze
sobą interesów. Aby uznać, że dany organ spełnia warunek dotyczący niezawisłości, z orzecznictwo TS wynika
wymóg, aby przypadki odwołania członków tego organu były oparte na wyraźnych przepisach ustawowych (wyrok
TDC, C-222/13, pkt 32). Niezawisłość oznacza również, że system środków dyscyplinarnych dla osób, którym
powierzono zadanie sądzenia, przewiduje niezbędne gwarancje w celu uniknięcia ryzyka wykorzystywania takiego
systemu do politycznej kontroli treści orzeczeń sądowych. Trybunał wskazał, że normy, które określają
w szczególności zarówno zachowania stanowiące przewinienia dyscyplinarne, jak i konkretnie mające zastosowanie
kary, przewidują interwencję niezależnego organu zgodnie z procedurą w pełni gwarantującą prawa potwierdzone
w art. 47 i 48 Karty, w tym prawo do obrony, oraz przewidują możliwość zaskarżenia orzeczeń organów
dyscyplinarnych, są podstawowymi gwarancjami służącymi zachowaniu niezawisłości władzy sądowniczej. Trybunał
stwierdził, że jeżeli w świetle ww. wymogów wykonujący organ sądowy stwierdzi, że w wydającym ENA państwie
członkowskim istnieje rzeczywiste ryzyko naruszenia istotnej treści prawa podstawowego do rzetelnego procesu
sądowego z powodu systemowych lub ogólnych nieprawidłowości w odniesieniu do władzy sądowniczej tego
państwa członkowskiego, które mogłyby zagrozić niezawisłości sądów tego państwa, organ ten powinien w drugiej
kolejności, w konkretny i dokładny sposób, dokonać oceny, czy w okolicznościach rozpatrywanej sprawy istnieją
poważne i sprawdzone podstawy, aby uznać, że ścigana osoba będzie narażona na to ryzyko w następstwie jej
przekazania do wydającego ENA państwa. Ta konkretna ocena jest również konieczna, w sytuacji gdy tak jak
w niniejszej sprawie, z jednej strony, Komisja sporządziła w odniesieniu do Polski uzasadniony wniosek, przyjęty na
podstawie art. 7 ust. 1 TUE w celu stwierdzenia przez Radę istnienia wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez
to państwo wartości, o których mowa w art. 2 TUE, a z drugiej strony, wykonujący ENA organ sądowy uważa, że
dysponuje – w szczególności na podstawie takiego wniosku – dowodami mogącymi wskazywać na istnienie
nieprawidłowości systemowych w odniesieniu do tych wartości na poziomie władzy sądowniczej tego państwa
członkowskiego.
Z motywu 10 decyzji ramowej 2002/584 wynika, że wykonanie mechanizmu ENA można zawiesić jedynie
w przypadku poważnego i trwałego naruszenia przez jedno z państw członkowskich zasad określonych w art. 2 TUE,
stwierdzonego przez Radę Europejską na podstawie art. 7 ust. 2 TUE, z konsekwencjami przewidzianymi w art. 7
ust. 3. Trybunał wskazał, że z treści tego motywu wynika, iż to do Rady Europejskiej należy stwierdzenie naruszenia
w wydającym państwie zasad określonych w art. 2 TUE, w tym zasady państwa prawnego, do celów zawieszenia
w odniesieniu do tego państwa stosowania mechanizmu ENA. Zatem, zdaniem TS, dopiero wobec decyzji Rady
Europejskiej stwierdzającej, na warunkach określonych w art. 7 ust. 2 TUE, poważne i trwałe naruszenie
w wydającym ENA państwie zasad określonych w art. 2 TUE, takich jak zasada państwa prawnego, a następnie
zawieszenia przez Radę stosowania decyzji ramowej 2002/584 względem tego państwa, wykonujący nakaz organ
sądowy byłby zobowiązany automatycznie odmówić wykonania każdego ENA wydanego przez to państwo. Wówczas
wykonujący organ sądowy jest zobowiązany do dokonywania jakiejkolwiek konkretnej oceny rzeczywistego ryzyka
wpływu na istotną treść prawa podstawowego do rzetelnego procesu sądowego, na które to ryzyko narażona jest
dana osoba. W ocenie TS w sytuacji, gdy taka decyzja nie została przyjęta przez Radę Europejską, wykonujący
organ sądowy może, na podstawie art. 1 ust. 3 decyzji ramowej 2002/584, wstrzymać się od wykonania ENA
wydanego przez państwo wskazane w uzasadnionym wniosku w rozumieniu art. 7 ust. 1 TUE jedynie w wyjątkowych
okolicznościach. Wówczas, gdy ten organ stwierdzi, po konkretnej i dokładnej ocenie danego przypadku, że istnieją

poważne i sprawdzone podstawy, aby uznać, że osoba, której dotyczy ENA, będzie narażona po przekazaniu jej
wydającemu organowi sądowemu na rzeczywiste ryzyko naruszenia jej prawa podstawowego do niezawisłego sądu.
W ramach takiej oceny wykonujący organ sądowy powinien w szczególności zbadać, w jakim stopniu
nieprawidłowości systemowe lub ogólne w odniesieniu do niezawisłości sądów tego państwa, o których świadczą
informacje posiadane przez wykonujący organ sądowy, mogą mieć wpływ na właściwe sądy tego państwa w zakresie
prowadzenia postępowania wobec osoby ściganej. Jeżeli z tego badania wynika, że te nieprawidłowości mogą mieć
wpływ na te sądy, wykonujący organ sądowy powinien jeszcze ocenić, w świetle szczególnych obaw wyrażonych
przez zainteresowaną osobę i ewentualnie przekazanych przez nią informacji, czy istnieją poważne oraz sprawdzone
podstawy, aby uznać, że ta osoba będzie narażona na rzeczywiste ryzyko naruszenia jej prawa podstawowego do
niezawisłego sądu w świetle jej sytuacji osobistej, jak również charakteru przestępstwa, za które jest ścigana, oraz
kontekstu faktycznego, na którym opiera się ENA. Ponadto, wykonujący organ sądowy powinien wystąpić do
wydającego organu sądowego, na podstawie art. 15 ust. 2 decyzji ramowej 2002/584, o przekazanie wszelkich
informacji uzupełniających, niezbędnych jego zdaniem do oceny istnienia takiego ryzyka. W kontekście takiego
dialogu między wykonującym a wydającym organem sądowym ten ostatni może, w stosownym przypadku,
dostarczyć wykonującemu organowi wszelkich obiektywnych informacji dotyczących ewentualnych zmian
dotyczących warunków ochrony gwarancji niezawisłości sądownictwa w wydającym państwie, które mogą wykluczać
istnienie tego ryzyka dla danej osoby.
Reasumując TS orzekł, że wykładni art. 1 ust. 3 decyzji ramowej 2002/584 należy dokonywać w ten sposób, iż
w sytuacji, gdy wykonujący ENA organ sądowy, mający zadecydować o przekazaniu osoby wskazanej
w nakazie wydanym w celu przeprowadzenia postępowania karnego, posiada informacje, takie jak te zawarte
w przyjętym na podstawie art. 7 ust. 1 TUE uzasadnionym wniosku Komisji, mogące wskazywać na istnienie
rzeczywistego ryzyka naruszenia prawa podstawowego do rzetelnego procesu sądowego, gwarantowanego
przez art. 47 ak. 2 Karty, ze względu na systemowe lub ogólne nieprawidłowości w zakresie niezawisłości
władzy sądowniczej wydającego ENA państwa członkowskiego, ten organ powinien zweryfikować w sposób
konkretny i dokładny, czy – w świetle sytuacji osobistej tej osoby, jak również charakteru przestępstwa, za
które jest ścigana, oraz kontekstu faktycznego, stanowiącego podstawę ENA, oraz przy uwzględnieniu
informacji udzielonych przez wydające nakaz państwo na podstawie art. 15 ust. 2 decyzji ramowej – istnieją
poważne i sprawdzone podstawy, aby uznać, że ta osoba będzie narażona na takie ryzyko w przypadku
przekazania do tego ostatniego państwa.
Autorka jest doktorem nauk prawnych, ekspertem ds. prawa gospodarczego, WPiA UKSW w Warszawie
Wyrok TS z 25.7.2018 r., Minister for Justice and Equality, C-216/18 PPU