Skarga nadzwyczajna nie może powielać rozpoznanych zarzutów skargi kasacyjnej

Skargi nadzwyczajnej nie można oprzeć na zarzutach, które były już przedmiotem rozpoznawania skargi kasacyjnej lub kasacji. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że powtórzenie zarzutów w skardze nadzwyczajnej nie prowadzi do ich uwzględnienia, gdyż wymaga to ich merytorycznego rozpoznania. Artykuł omawia przypadek K.W., oskarżonego o korupcję, który został uniewinniony po złożeniu skargi nadzwyczajnej przez Prokuratora Generalnego.

Tematyka: skarga nadzwyczajna, zarzuty, Sąd Najwyższy, merytoryczne rozpatrzenie, K.W., Prokurator Generalny, uniewinnienie, korupcja

Skargi nadzwyczajnej nie można oprzeć na zarzutach, które były już przedmiotem rozpoznawania skargi
kasacyjnej lub kasacji, dlatego w sytuacji, gdy Sąd Najwyższy rozpoznał wskazany w skardze kasacyjnej
zarzut oczywistej sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału
dowodowego, to jego powtórzenie w skardze nadzwyczajnej nie może prowadzić do uwzględnienia tego
środka zaskarżenia.
Stan faktyczny
K.W. na podstawie zeznań świadka koronnego K.T. został oskarżony o to, że pełniąc funkcję publiczną prokuratora
Prokuratury Rejonowej w W., przyjął korzyść majątkową w łącznej kwocie co najmniej 66 tys. zł. w związku
z wykonywaniem czynności służbowych w postępowaniu przygotowawczym oraz w zamian za pomoc w utrudnieniu
tego postępowania. Sąd I instancji uznał, że K.W. był winny zarzucanych mu czynów i wymierzył mu karę łączną 7 lat
pozbawienia wolności i karę grzywny, zaś na podstawie art. 90 § 2 KK orzekł zakaz zajmowania przez skazanego
stanowiska prokuratora i wykonywania zawodów adwokata, radcy prawnego i notariusza przez okres 10 lat.
Sąd II instancji uniewinnił K.W. od popełnienia zarzucanych mu czynów. Stwierdzono, że świadek koronny nie jest
typowym skruszonym przestępcą, obciążającym innych współsprawców, ale sam jest sprawcą wyjątkowo dużej
liczby przestępstw - około 150 czynów, których wspólną cechą było nieustanne oszukiwanie i manipulacja niemal
wszystkimi osobami i instytucjami, z którymi zetknął się w trakcie przestępczej działalności - począwszy od
zawodowych przestępców i członków ich rodzin, poprzez osoby ze środowiska medycznego i prawniczego, aż po
funkcjonariuszy policji i służb, z którymi współpracował. Świadek koronny został prawomocnie skazany za
przestępstwa polegające na przedstawieniu fałszywych dowodów i dwukrotnym złożeniu fałszywych zeznań,
w których pomówił innego prokuratora o przyjęcie łapówki.
Sąd II instancji podkreślił, że oceniając zeznania K.T. obciążające oskarżonego prokuratora K.W. popełnieniem
szeregu przestępstw o charakterze korupcyjnym, należy wziąć pod uwagę, iż motywem pomówienia K.W. o przyjęcie
łapówki były zarzuty i środki zastosowane wobec świadka przez tego prokuratora. Sąd II instancji uznał, że zebrany
materiał dowodowy, poddany ocenie przy zastosowaniu kryteriów ujętych w art. 7 KPK, nie pozwala na poczynienie
takich ustaleń faktycznych, jakie legły u podstaw zaskarżonego wyroku. Stan faktyczny zrekonstruowany przez Sąd
I instancji pozostaje bowiem wyłącznie w sferze prawdopodobieństwa. Sąd Najwyższy oddalił kasację.
Skarga do sądu
Po trzech latach Prokurator Generalny wniósł skargę nadzwyczajną od wyroku Sądu Apelacyjnego w W. zarzucając
naruszenie zasady demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasadę sprawiedliwości społecznej,
poprzez zaniechanie przez Sąd odwoławczy realizacji naczelnej dyrektywy procesu karnego – zasady prawdy
materialnej nakazującej uwzględniać całość zgromadzonego i ujawnionego materiału dowodowego bez pominięcia
istotnych jego części, co w konsekwencji doprowadziło do oczywistej sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią
zebranego materiału dowodowego. Sądowi II instancji zarzucono dodatkowo, że ocenił materiał dowodowy bez
uwzględnienia zasad logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do wydania wyroku
nieodzwierciedlającego faktów utrwalonych w zgromadzonym materiale dowodowym, przemawiającym za winą
oskarżonego K.W.
Wyrok Sądu Najwyższego
Sąd Najwyższy oddalił skargę nadzwyczajną podkreślając, że zgodnie z art. 90 § 2 ustawy z 8.12.2017 r.
o Sądzie Najwyższym (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 154; dalej: SNU), skargi nadzwyczajnej nie można oprzeć na
zarzutach, które były już przedmiotem rozpoznawania skargi kasacyjnej lub kasacji przyjętej do rozpoznania
przez Sąd Najwyższy. W przypadku wniesienia skargi nadzwyczajnej należy więc ustalić, czy zarzuty
podniesione w skardze kasacyjnej oraz w skardze nadzwyczajnej są tożsame w myśl art. 90 § 2 SNU,
a w razie stwierdzenia tożsamości, konieczne jest rozważenie, czy między zarzutami podniesionymi
w postępowaniu kasacyjnym oraz w postępowaniu zainicjowanym skargą nadzwyczajną, występuje
wymagany przez art. 90 § 2 SNU związek funkcjonalny, niezbędny dla zaktualizowania się zakazu zawartego
w tym przepisie.
Samo powielenie w skardze nadzwyczajnej zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej nie wypełnia jeszcze
dyspozycji przedmiotowej art. 90 § 2 SNU, przepis ten wymaga bowiem, aby te zarzuty zostały merytorycznie
rozpoznane przez Sąd Najwyższy (zob. wyrok SN z 24.7.2019 r., I NSNc 9/19,
). W tej sprawie kasacja

wniesiona przez prokuratora zawierała zarzuty naruszenia art. 7 KPK i art. 410 KPK poprzez m.in.: nieuwzględnienie
wszystkich okoliczności przez Sąd II instancji, dokonanie wybiórczej oceny materiału dowodowego, wyciągnięcie
błędnych wniosków sprzecznych z logiką i doświadczeniem życiowym. W ocenie Sądu Najwyższego w skardze
nadzwyczajnej Prokurator Generalny powtórzył te zarzuty - powołując się na art. 89 pkt 3 SNU twierdził bowiem, że
zachodzi oczywista sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.
Postanowienie SN z 29.4.2021 r., I NSNk 1/18

Sąd Najwyższy oddalił skargę nadzwyczajną, podkreślając konieczność merytorycznego rozpatrzenia zarzutów w skardze nadzwyczajnej. Decyzja ta wynika z przepisów ustawy o Sądzie Najwyższym, które zabraniają opierania skargi nadzwyczajnej na zarzutach już rozpatrzonych w skardze kasacyjnej lub kasacji.