Kognicja Sądu Najwyższego obejmuje badanie podstaw odwoławczych

Kognicja Sądu Najwyższego obejmuje badanie podstaw odwoławczych, w tym naruszeń określonych przepisów KPK. Analizuje się czy zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza lub czy sąd zasadnie uznał konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego. Sprawa dotyczy oskarżenia o prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, karę grzywny oraz zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Decyzje sądowe były przedmiotem apelacji i skargi, a SN ostatecznie oddalił skargę obrońcy oskarżonego.

Tematyka: Kognicja Sądu Najwyższego, badanie podstaw odwoławczych, naruszenia KPK, bezwzględna przyczyna odwoławcza, przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego, prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, karę grzywny, zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, apelacja, skarga, SN

Kognicja Sądu Najwyższego obejmuje badanie podstaw odwoławczych, w tym naruszeń określonych przepisów KPK. Analizuje się czy zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza lub czy sąd zasadnie uznał konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego. Sprawa dotyczy oskarżenia o prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, karę grzywny oraz zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Decyzje sądowe były przedmiotem apelacji i skargi, a SN ostatecznie oddalił skargę obrońcy oskarżonego.

 

Na podstawie art. 539a § 3 KPK skarga od wyroku sądu odwoławczego uchylającego wyrok sądu I instancji,
przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania, może być wniesiona wyłącznie z powodu naruszenia
art. 437 KPK lub z powodu uchybień określonych w art. 439 § 1 KPK. Kognicja SN w postępowaniu
wywołanym wniesieniem skargi obejmuje badanie, czy w danej sprawie na etapie postępowania przed sądem
I lub II instancji zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza (art. 439 § 1 KPK), albo czy sąd odwoławczy
zasadnie uznał, że ma miejsce wypadek wskazany w art. 454 KPK, czy też konieczne jest przeprowadzenie na
nowo przewodu w całości.
Opis stanu faktycznego
M.S. został oskarżony o to, że 30.1.2022 r. na drodze publicznej miejscowości O. prowadził samochód osobowy,
znajdując się w stanie nietrzeźwości (wynik: 0,72 mg/l, 0,71 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu), tj.
o czyn z art. 178a § 1 KK.
Wyrokiem nakazowym z 10.3.2022 r. M.S. został skazany na karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, przy
czym Sąd ustalił wysokość jednej stawki w kwocie 20 zł. Na podstawie art. 42 § 2 KK w zw. z art. 43 § 1 KK SR
wyrokiem nakazowym orzekł wobec M.S. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, a na
podstawie art. 43a § 2 KK świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy
Postpenitencjarnej.
Wskutek sprzeciwu obrońcy oskarżonego, wyrokiem z 26.4.2022 r. SR w O., na podstawie art. 66 § 1 KK i art. 67 § 1
KK warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko M.S. na okres 2 lat próby. Na podstawie art. 67 § 3 KK w zw.
z art. 39 pkt. 7 KK orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym
oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10 tys. zł, a na podstawie art. 67 § 3 KK w zw. z art. 39 pkt. 3 Sąd
orzekł zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju-mechanicznych na okres 1 roku, zaliczając na poczet
orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów okres zatrzymania prawa jazdy od 30.1.2022 r.
Wskutek apelacji oskarżyciela publicznego wyrokiem z 4.8.2022 r. SO w S. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał
sprawę SR w O. do ponownego rozpoznania.
Skargę od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego, zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie art. 437 § 2 KPK
przez uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, podczas gdy
w rzeczywistości nie wystąpiła żadna przesłanka do wydania takiego orzeczenia.
W odpowiedzi na skargę oskarżyciel publiczny wniósł o jej uwzględnienie.
Po rozpoznaniu na posiedzeniu 27.1.2023 r. skargi obrońcy oskarżonego SN postanowił oddalić skargę.
Uzasadnienie SN
Zdaniem SN skarga nie była zasadna i jako taka podlegała oddaleniu.
Na podstawie art. 539a § 3 KPK skarga od wyroku sądu odwoławczego uchylającego wyrok sądu I instancji,
przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania, może być wniesiona wyłącznie z powodu naruszenia art. 437
KPK lub z powodu uchybień określonych w art. 439 § 1 KPK. Kognicja SN w postępowaniu wywołanym wniesieniem
skargi obejmuje badanie, czy w danej sprawie na etapie postępowania przed sądem I lub II instancji zachodzi
bezwzględna przyczyna odwoławcza (art. 439 § 1 KPK), albo czy sąd odwoławczy zasadnie uznał, że ma miejsce
wypadek wskazany w art. 454 KPK, czy też konieczne jest przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.
Z treści uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego wynika, że podstawą wydania wyroku kasatoryjnego było
stwierdzenie przez Sąd odwoławczy, iż w sprawie zachodzi konieczność skazania oskarżonego, czemu na
przeszkodzie stoi treść art. 454 § 1 KPK. Po analizie treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku należało wskazać, że
orzeczenie Sądu odwoławczego jest prawidłowe, jednakże wskazane stanowisko SO w S. powinno zostać
uzupełnione, ponieważ w treści uzasadnienia zaskarżonego skargą wyroku SO jedynie lakonicznie wskazał na
konieczność przeprowadzenia w sprawie postępowania dowodowego. Należy podkreślić, że wniosek oskarżonego
o warunkowe umorzenie postępowania został uwzględniony na posiedzeniu odbytym w trybie art. 341 § 5 KPK.
Wyrok został zatem wydany na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, bez przeprowadzania
postępowania dowodowego. Jeżeli zatem uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może
nastąpić wtedy, gdy konieczne jest przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości (art. 437 § 2 in fine
KPK), to tym bardziej przesłanka ta wchodzi w rachubę, jeżeli uprzednio przewód w ogóle nie był przeprowadzony.



SN nie podzielił stanowiska prokuratora zaprezentowanego w odpowiedzi na skargę, z którego wynika, że uchyleniu
wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania w okolicznościach przedmiotowej sprawy stoi na
przeszkodzie treść art. 454 § 1 KPK. Podobny pogląd wyraził autor skargi.
Odnosząc się do kwestii możliwości wydania przez sąd odwoławczy wyroku skazującego w przypadku wyroku
warunkowo umarzającego postępowanie karne w I instancji, mając na uwadze, że treść przepisu art. 454 KPK
wskutek nowelizacji uległ zmianie i aktualnie przepis ten nie odnosi się już wprost do warunkowego umorzenia
postępowania, należy przytoczyć pogląd, zgodnie z którym: „Wyłączenie z art. 454 § 1 KPK warunkowego umorzenia
postępowania wywołuje pytanie o możliwość reformatoryjnego orzekania przez sąd odwoławczy na niekorzyść
oskarżonego, gdy wyrok warunkowo umarzający postępowanie został wydany na posiedzeniu na wniosek
oskarżonego lub z urzędu (art. 339 § 1 pkt 2 KPK), a od tego wyroku apelację wniósł oskarżyciel publiczny,
domagając się skazania. Przed wspomnianą nowelizacją, niezależnie od forum orzekania o warunkowym umorzeniu
postępowania, tj. na posiedzeniu czy na rozprawie, niedopuszczalne było skazanie w instancji odwoławczej. Obecnie
nie ma już tej przeszkody, jednak powstaje wątpliwość, czy dopuszczalność skazania w instancji odwoławczej odnosi
się także do sytuacji, gdy wyrok warunkowo umarzający postępowanie został wydany na posiedzeniu, a więc bez
przeprowadzenia postępowania dowodowego. Wykładnia systemowa prowadzi do stwierdzenia, że dopuszczalność
rozpoznania sprawy co do istoty na posiedzeniu, i wydanie w tym trybie wyroku skazującego, zostały ściśle określone
w ustawie. Jeżeli zatem w takim szczególnym trybie nie wydano wyroku skazującego, tylko rozpoznano sprawę
w innym szczególnym trybie, tu warunkowego umorzenia postępowania, to także sąd odwoławczy, rozpoznając
apelację, nie może skazać oskarżonego. Należy bowiem zauważyć, że skazanie po raz pierwszy w instancji
odwoławczej wiąże się z rozpoznaniem sprawy na rozprawie, a nie na posiedzeniu. W konsekwencji należy przyjąć,
że w omawianym tu układzie procesowym zachodzi podstawa do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania, o której mowa w art. 437 § 2 in fine KPK, tj. konieczność przeprowadzenia na rozprawie
przewodu sądowego nie tylko na nowo, ale w ogóle, co jest wymagane do skazania, chyba że sąd orzeka w trybie
konsensualnym albo w trybie nakazowym, co tu nie miało miejsca (tak D. Świecki, w: Świecki, Kodeks postępowania
karnego. t. II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2022, art. 454.)

Komentarz
Na tle rozpoznawanej sprawy jawi się twierdzenie, że poza zakresem badania w trybie rozpoznania skargi pozostaje
ocena ewentualnego naruszenia art. 42a § 5 ustawy z 27.7.2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz.U.
z 2023 r. poz. 217). Wobec powyższego SO w S. postąpił prawidłowo, uchylając wyrok SR w O., przekazując sprawę
do ponownego rozpoznania temu Sądowi. Nie ma wątpliwości, że zaprezentowane względy uczyniły skargę
niezasadną, która w rzeczy samej podlegała oddaleniu.

Postanowienie SN z 27.1.2023 r., IV KS 37/22







 

Kognicja Sądu Najwyższego w postępowaniu odwoławczym dotyczy badania podstaw odwoławczych, w tym ewentualnych naruszeń przepisów KPK. SN analizuje czy zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza lub czy sąd zasadnie uznał konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego. W sprawie oskarżenia o prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, SN podkreślił konieczność przestrzegania procedur postępowania odwoławczego.