Wydalenie rezydenta długoterminowego

Tematyka: wydalenie rezydenta długoterminowego, TS, dyrektywa 2003/109, obywatel państwa trzeciego, decyzja administracyjna

TS orzekł, że art. 12 dyrektywy 2003/109 należy interpretować w ten sposób, iż stoi on na przeszkodzie
uregulowaniu państwa członkowskiego, które – interpretowane w ten sposób przez część sądów tego
państwa – nie przewiduje stosowania wymogów ochrony przed wydaleniem obywatela państwa trzeciego
będącego rezydentem długoterminowym w odniesieniu do każdej decyzji administracyjnej o wydaleniu, bez
względu na charakter lub tryb prawny tego środka.
W. López Pastuzano, obywatel Kolumbii, w październiku 2013 r. otrzymał zezwolenie na pobyt długoterminowy
w Hiszpanii. W kwietniu 2014 r. został skazany na dwie kary pozbawienia wolności, odpowiednio, na 12 miesięcy i 3
miesiące. W styczniu 2015 r. został umieszczony w zakładzie karnym. Następnie wszczęto wobec niego
postępowanie administracyjne w sprawie wydalenia. W czerwcu 2015 r. wydano decyzję, w której zawarto zakaz
wjazdu do Hiszpanii przez 5 lat i cofnięto zezwolenie na pobyt długoterminowy. Decyzję tę oparto na przesłankach
wskazanych w art. 57 ust. 2 hiszpańskiej ustawy 4/2000 dotyczącej praw i swobód cudzoziemców w Hiszpanii i ich
integracji społecznej. Zgodnie z tym przepisem, podstawą wydalenia cudzoziemca, po przeprowadzeniu
odpowiedniego postępowania, jest jego skazanie w Hiszpanii albo poza Hiszpanią za umyślny czyn, który stanowi
w tym państwie przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności powyżej jednego roku, chyba że nastąpiło
zatarcie skazania. W. López Pastuzano wniósł skargę na tę decyzję.
Poprzez pytanie prejudycjalne sąd odsyłający dążył do ustalenia, czy art. 12 ust. 3 dyrektywy Rady 2003/109/WE
z 25.11.2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi należy
interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które nie przewiduje
stosowania wymogów ochrony przed wydaleniem obywatela państwa trzeciego będącego rezydentem
długoterminowym w odniesieniu do każdej decyzji administracyjnej o wydaleniu, bez względu na charakter lub tryb
prawny tego środka?
Zgodnie z orzecznictwem TS, głównym celem dyrektywy 2003/109 jest integracja obywateli państwa trzeciego
zamieszkałych na stałe w państwach członkowskich (wyroki: Komisja/Niderlandy, C 508/10, pkt 66; CGIL i INCA, C
309/14, pkt 21). W tym celu unijny prawodawca uznał, że rezydenci długoterminowi powinni zostać objęci
wzmocnioną ochroną przed wydaleniem (motyw 16 dyrektywy 2003/109). Zgodnie z art. 12 ust. 1 dyrektywy
2003/109 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o wydaleniu rezydenta długoterminowego, wyłącznie, jeżeli ta
osoba stanowi faktyczne i wystarczająco poważne zagrożenie dla porządku publicznego lub dla bezpieczeństwa
publicznego. Ponadto art. 12 ust. 3 tej dyrektywy stanowi, że przed podjęciem decyzji o wydaleniu obywatela
państwa trzeciego będącego rezydentem długoterminowym państwa członkowskie biorą pod uwagę czas
zamieszkania na ich terytorium, wiek danej osoby, konsekwencje dla danej osoby i członków jej rodziny, a także
powiązania z państwem zamieszkania lub brak powiązań z krajem pochodzenia. Jest zatem bez znaczenia, czy taki
środek został orzeczony tytułem sankcji administracyjnej, czy też karnej. Z orzecznictwa TS wynika, że przyjęcie
takiego środka nie może zostać zarządzone automatycznie w następstwie skazania karnego, lecz wymaga
przeprowadzenia oceny danego przypadku, która powinna w szczególności dotyczyć okoliczności określonych w art.
12 ust. 3 dyrektywy 2003/109 (wyrok Ziebell, C 371/08, pkt 82, 83). Zatem w ocenie TS nie można przyjąć decyzji
o wydaleniu wobec obywatela państwa trzeciego będącego rezydentem długoterminowym wyłącznie ze względu na
to, że został on skazany na karę pozbawienia wolności przekraczającą jeden rok.
Reasumując TS orzekł, że art. 12 dyrektywy 2003/109 należy interpretować w ten sposób, iż stoi on na przeszkodzie
uregulowaniu państwa członkowskiego, które – interpretowane w ten sposób przez część sądów tego państwa – nie
przewiduje stosowania wymogów ochrony przed wydaleniem obywatela państwa trzeciego będącego rezydentem
długoterminowym w odniesieniu do każdej decyzji administracyjnej o wydaleniu, bez względu na charakter lub tryb
prawny tego środka.
Autorka jest doktorem nauk prawnych, ekspertem ds. prawa gospodarczego, WPiA UKSW w Warszawie
Wyrok TS z 7.12.2017 r., López Pastuzano, C-636/16

Reasumując TS orzekł, że art. 12 dyrektywy 2003/109 należy interpretować w ten sposób, iż stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które – interpretowane w ten sposób przez część sądów tego państwa – nie przewiduje stosowania wymogów ochrony przed wydaleniem obywatela państwa trzeciego będącego rezydentem długoterminowym w odniesieniu do każdej decyzji administracyjnej o wydaleniu, bez względu na charakter lub tryb prawny tego środka. Autorka jest doktorem nauk prawnych, ekspertem ds. prawa gospodarczego, WPiA UKSW w Warszawie.