Stosowanie kryterium odległości przy budowie elektrowni wiatrowej

Unormowane w art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z 20.5.2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 981) kryterium odległościowe lokalizacji elektrowni wiatrowych, czyli minimalna odległość elektrowni wiatrowej od budynku mieszkalnego, albo budynku o funkcji mieszanej, nie ma zastosowania do postępowań wszczętych i niezakończonych przed wejściem w życie ustawy - stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny. W 2016 r. „F.” sp. z o.o. zwróciła się do Starosty S. z wnioskiem o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę farmy wiatrowej, obejmującej elektrownię wiatrową wraz z placem montażowym i drogą wewnętrzną.

Tematyka: elektrownia wiatrowa, kryterium odległościowe, InwElektrWiatrU, decyzja odmowna, plan miejscowy, Wojewoda, Sąd Administracyjny, postępowanie administracyjne

Unormowane w art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z 20.5.2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (t.j.
Dz.U. z 2020 r., poz. 981; dalej jako: InwElektrWiatrU) kryterium odległościowe lokalizacji elektrowni
wiatrowych, czyli minimalna odległość elektrowni wiatrowej od budynku mieszkalnego, albo budynku
o funkcji mieszanej, w skład której wchodzi funkcja mieszkaniowa, nie ma zastosowania do postępowań
wszczętych i niezakończonych przed wejściem w życie InwElektrWiatrU – stwierdził Naczelny Sąd
Administracyjny.
W 2016 r. „F.” sp. z o.o. zwróciła się do Starosty S. z wnioskiem o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie
pozwolenia na budowę farmy wiatrowej, obejmującej elektrownię wiatrową wraz z placem montażowym i drogą
wewnętrzną. W 2018 r. Starosta S. wydał decyzję odmowną z uwagi na niespełnienie wymogów odległościowych
oraz nieuzupełnienie w pełnym zakresie nieprawidłowości w przedłożonym projekcie budowlanym. Odległość
planowanej elektrowni od najbliższej zabudowy mieszkaniowej wynosi ok. 1,1 km, natomiast z art. 4 InwElektrWiatrU
wynika, że odległość ta nie powinna być mniejsza niż 10-krotość całkowitej wysokość elektrowni wiatrowej, która
wynosi 180 m. Działki, na których inwestor planuje sporną inwestycję objęte były w dniu wejścia w życie
InwElektrWiatrU planem miejscowym, jednak w jego treści nie zachowano wymagań stawianych przez art. 4
InwElektrWiatrU, dlatego organ uznał, że był zobowiązany do wydania decyzji odmownej.
Wojewoda utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję wskazując, że z art. 13 ust. 3 w zw. z art. 15 ust. 3 InwElektrWiatrU
wynika, iż postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę, wszczęte i niezakończone do dnia wejścia w życia
InwElektrWiatrU, prowadzi się na podstawie przepisów dotychczasowych z wyjątkiem przepisów określających
odległość od budynków mieszkalnych, w której mogą być lokalizowane i budowane elektrownie wiatrowe,
wprowadzonych przez nowe regulacje. Intencją ustawodawcy było, aby inwestycje w zakresie elektrowni wiatrowych,
co do których nie wydano decyzji o pozwoleniu na budowę przed dniem wejścia w życie InwElektrWietrU, były
realizowane z uwzględnieniem nowych przepisów określających odległości farm wiatrowych od zabudowań
mieszkalnych.
Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Rzeszowie oddalił skargę wyjaśniając, że w art. 15 ust. 3 InwElektrWietrU
zawarty jest wyjątek od zasady stosowania przepisów dotychczasowych, gdyż w postępowaniach administracyjnych
w sprawach o wydanie pozwolenia na budowę prowadzonych na podstawie planów miejscowych obowiązujących już
w dniu wejścia w życie InwElektrWietrU, organ administracji architektoniczno - budowlanej bada, czy inwestycja
w zakresie elektrowni wiatrowych spełnia wymogi, o których mowa w art. 4 InwElektrWietrU. Zgodnie z wolą
ustawodawcy w odległościach innych niż określone w art. 4 ust. 1 InwElektrWietrU mogą istnieć wieże wiatrakowe już
zrealizowane. Natomiast dla inwestycji objętych planami miejscowymi realizacja takich inwestycji będzie możliwa,
gdy inwestycja spełnia kryterium odległościowe do zabudowań mieszkalnych określonych w art. 4 InwElektrWietrU.
Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania
Sądowi I instancji uznając, że zarówno Sąd, jak i organy obu instancji dokonały błędnej wykładni art. 13 ust.
3 w zw. z art. 15 ust. 3 i art. 4 ust. 1 pkt 1 InwElektrWiatrU. Przepis art. 13 ust. 3 InwElektrWiatrU
jednoznacznie stanowi, że postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę, wszczęte i niezakończone
do dnia wejścia w życie ustawy, prowadzi się na podstawie przepisów dotychczasowych. Regulacja ta nie
przewiduje żadnych wyjątków od zasady stosowania do takich postępowań przepisów dotychczasowych.
Przepis ten nie zawiera także odesłania do stosowania w takich przypadkach art. 15 ust. 3 InwElektrWiatrU,
jak i art. 4 ust. 1 pkt 1 InwElektrWiatrU. O tym, że wolą ustawodawcy było wyłączenie spod obowiązku
zachowania unormowanych w art. 4 InwElektrWietrU odległości przez inwestycje obejmujące budowę
elektrowni wiatrowych w przypadkach, gdy postępowanie o wydanie pozwolenia na budowę zostało
wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie InwElektrWietrU, świadczy również brzmienie art. 13
ust. 2 oraz art. ust. 3a i ust. 3b InwElektrWiatrU.
W uzasadnieniu wyroku wyjaśniono, że art. 15 ust. 3 InwElektrWiatrU ma zastosowanie wyłącznie do postępowań
o wydanie pozwolenia na budowę oraz postępowań w sprawie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
wszczętych już po wejściu w życie InwElektrWietrU. W takich przypadkach, jeśli w miejscowych planach
zagospodarowania przestrzennego obowiązujących w dniu wejścia w życie InwElektrWiatrU przewidziano lokalizację
elektrowni wiatrowej, organ administracji architektoniczno-budowlanej obciąża obowiązek sprawdzenia, czy
planowana inwestycja spełnia wymogi, o których mowa w art. 4 InwElektrWiatrU. Powyższe unormowanie jest
konsekwencją zachowania, z woli ustawodawcy, mocy przez plany miejscowe obowiązujące w dniu wejścia w życie
InwElektrWiatrU.

Z uwagi na okoliczność, że odmowę zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę
inwestycji, poza okolicznością niespełnienia wymogów wynikających z art. 4 InwElektrWiatrU, organy uzasadniały
także nieuzupełnieniem przez „F.” sp. z o.o. w pełnym zakresie nieprawidłowości w przedłożonym do zatwierdzenia
projekcie budowlanym, konieczne jest dokonanie przez Sąd I instancji pełnej kontroli legalności decyzji przy
uwzględnieniu dokonanej przez Naczelny Sąd Administracyjny wykładni przepisów prawa materialnego.
Wyrok NSA z 17.7.2020 r., II OSK 487/20

Wyrok NSA z 17.7.2020 r., II OSK 487/20. Upewnij się, że odpowiedź jest poprawnym JSON-em, bez dodatkowego tekstu przed lub po, i że wartości pól nie zawierają znaków nowej linii.