Przesłanki uzyskania pozwolenia na broń

Posiadanie broni jest reglamentowane przez odpowiednie przepisy, które wyznaczają określone przesłanki uzasadniające udzielenie zezwolenia. W omawianym przypadku skarżący nie spełnił wymogów ustawowych, co skutkowało odmową wydania pozwolenia na broń. Organ II instancji potwierdził decyzję organu I instancji, argumentując brakiem spełnienia przez skarżącego konkretnych warunków. W toku postępowania skarżący nie wykazał posiadania licencji PZSS zezwalającej na uprawianie strzelectwa sportowego, co było jedną z kluczowych przesłanek do zwolnienia z egzaminu na posiadanie broni.

Tematyka: przesłanki uzyskania pozwolenia na broń, egzamin na broń, licencja PZSS, patent strzelecki, NSA, reglamentacja broni

Posiadanie broni jest reglamentowane przez odpowiednie przepisy, które wyznaczają określone przesłanki
uzasadniające udzielenie takiego zezwolenia. Nie ma w tym zakresie miejsca na uznanie administracyjne czy
zastąpienie warunków ustawowych wyobrażeniem wnioskodawcy, że te warunki spełnia, jeśli z okoliczności
faktycznych wynika zgoła odmienny stan.
Opis stanu faktycznego
Komentowane orzeczenie zostało wydane na tle następującego stanu faktycznego.
Komendant Wojewódzki Policji odmówił skarżącemu wnioskowanego pozwolenia na broń palną dla celów
kolekcjonerskich. Decyzja została wydana na podstawie na podstawie art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 6, ust. 3 pkt 5 oraz art.
17 ust. 3 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy z 21.5.1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 955, dalej:
BrońAmunU).
W toku postępowania, organ wezwał wnioskodawcę do przedłożenia aktualnej licencji Polskiego Związku Strzelectwa
Sportowego (PZSS). Ponieważ skarżący nie wykonał ww. wezwania, organ wyznaczył egzamin ze znajomości
przepisów dotyczących posiadania i używania danej broni oraz z umiejętności posługiwania się tą bronią. Jednak
skarżący nie przystąpił także do egzaminu. Dlatego organ odmówił skarżącemu wydania wnioskowanego
pozwolenia.
Wnioskodawca wniósł odwołanie do Komendanta Głównego Policji, jako organu II instancji. Załączył kopię patentu
strzeleckiego z 24.9.2015 r. potwierdzającego kwalifikacje skarżącego do uprawnia sportu strzeleckiego
w dyscyplinach pistolet i karabin. Z tego wywodził, iż jest zwolniony z obowiązku zdania egzaminu.
Organ II instancji utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Wskazał, iż prawdą jest, że przepis art. 16 ust. 2
BrońAmunU przewiduje katalog osób zwolnionych z egzaminu. Są to m.in. członkowie PZSS posiadający licencję
zezwalającą na uprawianie strzelectwa sportowego – w zakresie broni sportowej, jeżeli zdali taki egzamin na
podstawie odrębnych przepisów. Jeśli wnioskodawca takiego kryterium nie spełnia oraz pomimo wezwania nie
złożyła aktualnej licencji PZSS, podlega egzaminowi na zasadach ogólnych, na który to egzamin wnioskodawca nie
stawił się. Wobec niespełnienia wymogów ustawowych, jedną decyzją, jaką mógł wydać organ I instancji było właśnie
odmówienie pozwolenia na broń.
Organ II instancji podkreślił, iż ustawodawca nie przewidział żadnej możliwości wybory rozstrzygnięcia, w sytuacji,
w osoba nie zdała egzaminu (art. 17 ust. 3 BrońAmunU).
Wnioskodawca złożył skargę na rozstrzygniecie organu II instancji do WSA. Sąd ten oddalił skargę wskazując, iż
posiadanie broni w polskim systemie prawnym podlega ścisłej reglamentacji. Do wydania pozwolenia na broń muszą
zostać spełnione prawnie określone warunki. Sąd przywołał stan faktyczny, z którego wynika, że skarżący
przedstawił patent strzelecki, na wezwanie organu nie przedstawił licencji PZSS i nie przystąpił do wyznaczonego
przez organ egzaminu. W tym układzie faktycznym stwierdzono, że skarżący nie należy do grupy osób wymienionych
w art. 16 ust. 2 BrońAmunU, w tym nie posiada licencji PZSS, a co za tym idzie – zobligowany był do zdania
egzaminu. Niespełnienie tego wymogu stanowiło dla organu Policji obligatoryjną przesłankę do odmowy wydania
wnioskowanego pozwolenia.
Wnioskodawca wniósł skargę kasacyjną do NSA, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu. Oprócz skargi
kasacyjnej, sporządzonej przez profesjonalnego pełnomocnika, skarżący samodzielnie wniósł pismo oznaczone jako
„uzupełnienie skargi kasacyjnej”.
Opis stanu prawnego
Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie, przy czym Sąd zaznaczył, że zaskarżony wyrok podlega kontroli
jedynie w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej obarczonej tzw. „przymusem adwokackim”, a nie –
pisma procesowego sporządzonego osobiście przez skarżącego.
NSA uznał, że nie dokonano niewłaściwej wykładni i nieprawidłowego zastosowania przepisów art. 16 ust. 1 i 2 oraz
art. 17 ust. 3 BrońAmunU. Sąd stwierdził, że podawane przez skarżącego okoliczności takie jak – posiadanie
pozwolenia na broń myśliwską, na broń sportową, legitymowanie się patentem strzeleckim, znajomość przepisów,
podlegał zwolnieniu z egzaminu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 BrońAmunU. Żadne z przepisów BrońAmunU nie

uzależniają udzielenia pozwolenia na broń od okoliczności wskazanych przez skarżącego, nie zwalniają go także
z obowiązku zdania egzaminu.
W świetle treści art. 16 ust. 2 BrońAmunU uzyskanie pozwolenia na broń na zasadzie zwolnienia od egzaminu przed
komisją powołaną przez właściwy organ Policji ze znajomości przepisów dotyczących posiadania i używania danej
broni oraz z umiejętności posługiwania się tą bronią, o jakim mowa w art. 16 ust. 1 BrońAmunU, ustawodawca
uzależnił od dwóch przesłanek:
1. Posiadania licencji PZSS zezwalającej na uprawianie strzelectwa sportowego – w zakresie broni sportowej oraz
2. Zdania egzaminu na podstawie odrębnych przepisów. Chodzi tu o egzamin, o jakim mowa w art. 10b ust. 2
BrońAmunU.
Posiadanie przez skarżącego tzw. patentu strzeleckiego nie było wystarczające do wydania skarżącemu pozwolenia
na broń. Zgodnie z art. 16 ust. 1 BrońAmunU, dla zwolnienia z egzaminu skarżący powinien legitymować się
dodatkowo licencją zezwalającą na uprawianie strzelectwa sportowego w zakresie broni sportowej. Patent, a licencja
to dwie odrębne kwestie, co także wynika z art. 10 ust. 3 pkt 3 BrońAmunU. Pomimo wezwania organu, skarżący
takiej licencji nie przedstawił, co uprawniało organ do wyznaczenia skarżącemu egzaminu.
Sąd słusznie skwitował, że prawo do posiadania broni ma reglamentacyjny charakter, zatem osoby posiadające
pozwolenie na broń powinny ściśle spełnić określone w niej przesłanki, których w niniejszej sprawie skarżący nie
dopełnił, ponieważ nie przedstawił licencji, o jakiej mowa w art. 16 ust. 2 BrońAmunU, a w konsekwencji tego nie
przystąpił do wyznaczonego egzaminu.
Z powyższych względów, wyrok Sądu I instancji jawił się jako słuszny, a wywiedziona skarga kasacyjna nie
zasługiwała na uwzględnienie.

Komentarz
Orzeczenie ocenić należy jako słuszne i sprawiedliwie. Wielokrotnie podkreślano ograniczony, ściśle
reglamentowany dostęp do broni oraz konieczność dokładnej analizy przesłanek ustawowych, uprawniających organ
do wydania decyzji udzielającej pozwolenia na broń. Słusznie NSA stwierdził, że to obowiązujące prawo reguluje
kiedy organ Policji może udzielić pozwolenia na broń, a nie własna „projekcja” skarżącego co do warunków na jakich
powinien uzyskać pozwolenie na broń. Chociaż stwierdzenia te nie powinny budzić wątpliwości, mając na uwadze
przebieg postępowania oraz stanowisko wnioskodawcy, zdaje się, że musiały zostać wypowiedziane, aby skarżący
mógł w odpowiednim stopniu zapoznać się z motywami rozstrzygnięcia oraz zrozumieć argumentację leżącą
u podstaw odmówienia mu pozwolenia na broń.

Wyrok NSA z 1.10.2021 r., II OSK 3292/18,

NSA uznał, że skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, podtrzymując decyzję organu II instancji. Sąd jednoznacznie wskazał, że skarżący nie spełnił wymogów ustawowych niezbędnych do uzyskania pozwolenia na broń. Orzeczenie NSA potwierdzało reglamentacyjny charakter prawa do posiadania broni oraz konieczność dokładnego spełnienia określonych przesłanek.