Czy w planie miejscowym można wykluczyć stawianie masztów?
Konflikt pomiędzy gminą Gietrzwałd a spółką telekomunikacyjną dotyczący miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części miejscowości Sząbruk zakończył się sporem sądowym. Spółka zarzucała naruszenie przepisów i ustanowienie nieostrych ograniczeń w lokalizacji stacji bazowych telefonii komórkowej. Urzędnicy broniąc uchwały planu miejscowego podkreślali precyzję ustaleń dotyczących wysokości zabudowy i brak zakazu lokalizacji stacji telefonii komórkowej na terenie objętym planem.
Tematyka: plan miejscowy, stacje bazowe telefonii komórkowej, spór sądowy, lokalizacja, wysokość zabudowy, infrastruktura telekomunikacyjna
Konflikt pomiędzy gminą Gietrzwałd a spółką telekomunikacyjną dotyczący miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części miejscowości Sząbruk zakończył się sporem sądowym. Spółka zarzucała naruszenie przepisów i ustanowienie nieostrych ograniczeń w lokalizacji stacji bazowych telefonii komórkowej. Urzędnicy broniąc uchwały planu miejscowego podkreślali precyzję ustaleń dotyczących wysokości zabudowy i brak zakazu lokalizacji stacji telefonii komórkowej na terenie objętym planem.
Ustalanie nieostrych i uznaniowych ograniczeń w zakresie warunków lokalizowania na obszarze objętym planem miejscowym stacji bazowych telefonii komórkowej, jest niezgodne z obowiązującym stanem prawnym. Sądowym rozstrzygnięciem zakończył się spór pomiędzy gminą Gietrzwałd, a jedną ze spółek funkcjonujących na jej terenie. Konflikt rozgorzał, kiedy radni podjęli uchwałę w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części miejscowości Sząbruk. Niektóre z zapisów nowego planu miejscowego nie spodobały się lokalnemu przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu, co w konsekwencji skutkowało zaskarżeniem uchwały w części dotyczącej wysokości zabudowy w odniesieniu do obszarów określonych jako „Tereny zabudowy zagrodowej” i „Tereny rolne”. Argumentując swoje stanowisko spółka zarzuciła urzędnikom, że treść uchwały narusza szereg przepisów, w tym dotyczących zasad tworzenia aktów prawa miejscowego i intencji ustawodawcy dotyczących znaczenia infrastruktury telekomunikacyjnej dla społeczności lokalnych. W opinii firmy zapisy planu ustanawiają ograniczenia w możliwości lokalizowania na terenie objętym planem stacji bazowych telefonii komórkowej przez wprowadzenie nieprecyzyjnej definicji „wysokości zabudowy” oraz uzależnienie możliwości lokalizowania niezbędnej infrastruktury od uznania organów administracji. Według spółki niezgodne z obowiązującym stanem prawnym jest ustalanie nieostrych i uznaniowych ograniczeń w zakresie warunków lokalizowania na obszarze objętym planem miejscowym stacji bazowych telefonii komórkowej. Takie postanowienia powodują ograniczenie możliwości rozwoju sieci telekomunikacyjnych, przy braku ograniczeń w lokalizowaniu usług świadczonych za pomocą urządzeń i sieci kablowych i podziemnych. To w opinii spółki bezprawnie ogranicza jej możliwość prowadzenia na tym terenie działalności telekomunikacyjnej polegającej na świadczeniu usług bezprzewodowych za pomocą stacji bazowych wykorzystujących technologię połączeń radiowych i dyskryminuje ją w stosunku do przedsiębiorców świadczących usługi telekomunikacyjne za pomocą sieci kablowych podziemnych. Odpowiadając na te zarzuty urzędnicy twierdzili, że wysokość zabudowy ustalona jest odrębnie dla budynków i odrębnie dla pozostałych obiektów budowlanych. Ustalona w planie miejscowym maksymalna wysokość zabudowy jest precyzyjna i nie pozwala na uznaniowe rozstrzygnięcia innych organów administracji w tym zakresie. Gmina stwierdziła ponadto, że w żadnym zapisie planu nie wprowadzono zakazu lokalizacji naziemnych stacji telefonii komórkowej i nie zostały sformułowane żadne parametry dotyczące tego rodzaju sieci. Dodała, że w obecnym stanie prawnym miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego nie mogą wprowadzać zakazów w tym zakresie. Nie ma również konieczności wprowadzania do ustaleń planu dodatkowych regulacji określających zasady lokalizacji urządzeń telefonii komórkowej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z 21.11.2023 r., II SA/Ol 711/23, , stanął jednak po stronie spółki. Organ stwierdził co prawda, że sporna uchwała nie zawiera przepisów, w których wprost zakazano lokalizowania naziemnych stacji bazowych telefonii komórkowej wykorzystujących technologię połączeń radiowych, jednakże powyższe nie oznacza, że na terenie objętym ustaleniami przedmiotowej uchwały możliwe jest lokalizowanie takich inwestycji. W uzasadnieniu swojego stanowiska skład orzekający tłumaczył, że: „we wskazanych zapisach uchwały Rada Gminy ustaliła dla terenów elementarnych wydzielonych liniami rozgraniczającymi warunki kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu. Dla terenów elementarnych o symbolach od RM.01 do RM.19, których przeznaczenie określono jako «Tereny zabudowy zagrodowej», w punkcie 2 określona została maksymalna wysokość zabudowy: dla budynków mieszkalnych – dwie kondygnacje nadziemne, w tym poddasze użytkowe, jednak nie więcej niż 10,0 m, dla budynków inwentarskich – 12,0 m, dla budynków gospodarczych – 10,0 m, wysokość pozostałych obiektów budowlanych – 6,0 m. Dla terenów elementarnych o symbolach: R.01 i R.02, których przeznaczenie określono jako «Tereny rolne» ustalono w punkcie 4, że maksymalna wysokość zabudowy dla budynków gospodarczych wynosi do 9,0 m, zaś wysokość pozostałych obiektów budowlanych do 6,0 m. Z ustalonych (…) zasad kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenów elementarnych o symbolach od RM.01 do RM.19 oraz R.01 i R.02 dotyczących wysokości pozostałych obiektów budowlanych (to jest z wyłączeniem budynków mieszkalnych, inwentarskich i budynków gospodarczych) wynika, że ich wysokość ograniczona została do 6 m, a więc jest wyraźnie niższa niż dopuszczalna wysokość budynków mieszkalnych (do 10 m), budynków inwentarskich (do 12 m) i budynków gospodarczych (do 9 m lub 10 m w zależności od przeznaczenia terenu elementarnego). Powyższe ustalenia uzasadniają zarzut, że w efekcie uchwalenia ww. przepisów plan miejscowy faktycznie uniemożliwia lokalizowanie na terenie objętym ustaleniami tego aktu naziemnych stacji bazowych telefonii komórkowej wykorzystujących technologię połączeń radiowych”. Wyrok WSA w Olsztynie z 21.11.2023 r., II SA/Ol 711/23,
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie poparł stanowisko spółki, uzasadniając, że przepisy planu miejscowego faktycznie utrudniają lokalizację stacji bazowych telefonii komórkowej. Wyrok ten może mieć istotne konsekwencje dla przyszłych planów zagospodarowania przestrzennego dotyczących infrastruktury telekomunikacyjnej.