Ulga na złe długi w przypadku zwolnienia z długu

Pojęcie uregulowania należności musi być rozumiane jako zapłacenie, w związku z czym zwrot w przypadku nieuregulowania użyty w art. 89b ust. 1 VATU musi być rozumiany jako „w przypadku niezapłacenia”. Prawidłowe jest zatem stanowisko organów, że spółka nie mogła skorzystać z uregulowania wynikającego z przepisu art. 89b ust. 4 VATU, bowiem zawarcia umowy o zwolnieniu z długu nie można uznać za uregulowanie należności po dokonaniu korekty.

Tematyka: ulga na złe długi, zwolnienie z długu, art. 89b VATU, podatek naliczony, korekta podatku, umowa o zwolnienie z długu

Pojęcie uregulowania musi być więc rozumiane jako zapłacenie, w związku z czym zwrot w przypadku
nieuregulowania użyty w art. 89b ust. 1 VATU musi być rozumiany jako „w przypadku niezapłacenia”. (...)
Prawidłowe jest zatem stanowisko organów, że spółka nie mogła skorzystać z uregulowania wynikającego
z przepisu art. 89b ust. 4 VATU, bowiem zawarcia umowy o zwolnieniu z długu nie można uznać za
uregulowanie należności po dokonaniu korekty. Ponadto z tego samego względu spółka winna dokonać
korekty podatku naliczonego w kwocie 45 417,02 zł na podstawie przepisu art. 89b ust. 1 VATU. Wyrok WSA
w Rzeszowie z 6.10.2016 r., I SA/Rz 581/16
Z uzasadnienia:
Zaskarżoną decyzją z (...).6.2016 r. Nr (...) Dyrektor IS utrzymał w mocy decyzję Naczelnika US z (...).1.2016 r. Nr
(...) określającą „A” spółka z o.o. z/s w T. w podatku od towarów i usług za grudzień 2013 r. nadwyżkę podatku
naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w wysokości 67 948 zł.
Jak wynika z akt (...), wszczęto kontrolę podatkową w zakresie prawidłowości i rzetelności podatku dochodowego od
osób prawnych za 2013 r., podatku od towarów i usług za miesiące: październik, listopad i grudzień 2013 r. oraz
prawidłowości i rzetelności wywiązywania się z obowiązku płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych za
grudzień 2013 r.
(...) Ustalono, że spółka posiadała wobec „B” spółka z o.o. z/s w P. zobowiązania, w tym zobowiązania
nieuregulowane w terminie 150 dni liczonych od dnia upływu terminu płatności określonego na fakturach
wystawionych przez tegoż kontrahenta.
W związku z wystąpieniem takich zobowiązań, „A” w rozliczeniach podatku VAT za miesiące, w których upływał ww.
termin, tj. odpowiednio za październik i listopad 2013 r., dokonała korekty poprzez zmniejszenie podatku naliczonego
wynikającego z ww. faktur VAT nieuregulowanych względem „B” w ramach tzw. ulgi za złe długi w trybie art. 89b ust.
1 ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: VATU),
w wysokości odpowiednio 18 770,90 zł i 38 971,51 zł.
Z powodu powstania znacznego zadłużenia spółki wobec jej głównego kontrahenta, tj. spółki „B”, w dniu 31.12.2013
r. pomiędzy tymi podmiotami została zawarta umowa o zwolnienie z długu. Z jej postanowień wynikało, że na dzień
31.122013 r. „A” jest dłużna „B” kwotę nie mniejszą niż 1 500 000 złotych. Spółka uznała powyższy dług w całości.
„B” zwolniła spółkę z długu w wysokości 1 500 000 zł, a spółka zwolnienie to przyjęła.
„A”, uznając, że „zwolnienie z długu” oznacza uregulowanie, w tym zobowiązań nieuregulowanych w terminie 150 dni
od dnia upływu terminu płatności należności określonych na fakturach wymienionych w załączniku do ww. umowy,
ponownie skorygowała – w trybie art. 89b ust. 4 VATU podatek naliczony – tym razem poprzez jego zwiększenie
o kwoty wynikające z faktur VAT, załączonych do wspomnianej umowy (łącznie w wysokości 57 742,41 zł).
(...) W odniesieniu do tych faktur „A” nie skorygowała uprzednio odliczonego podatku naliczonego, uznając, że –
w świetle umowy – należności wynikające z tych faktur również zostały przez nią uregulowane.
Opisane działania spółki zostały uznane przez organ I instancji za nieprawidłowe.
Organ stanął na stanowisku, że zwolnienie z długu przez wierzyciela nie może być w żaden sposób
utożsamiane z uregulowaniem należności rozumianym jako jej uiszczenie. Powołując się na definicję zawartą
w internetowym Słowniku języka polskiego, organ I instancji stwierdził, że słowo „umorzyć” oznacza: zrezygnować
całkowicie lub częściowo ze ściągania należności pieniężnych.
W ocenie organu użyte w art. 89b VATU pojęcie uregulowanie należności ma inne znaczenie i nie obejmuje redukcji
należności (bądź jej części) w ramach zawartego układu (porozumienia) pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem. Wręcz
przeciwnie, termin „należność uregulowana” odnosi się do zaspokojenia wierzyciela, które dopiero
powoduje wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika.
W ocenie organu przeprowadzona analiza stanu faktycznego sprawy wskazywała, że w wyniku zawartej pomiędzy
„B” spółka z o.o. a „A” spółka z o.o. umowy o zwolnieniu z długu nie doszło do uregulowania należności, lecz
zwolnienia podatnika z długu przez wierzyciela, wskutek zastosowania przewidzianej w art. 508 ustawy z 23.4.1964 r.
– Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm., dalej: KC) instytucji zwolnienia z długu (potocznie umorzenia
długu), której celem jest rezygnacja ze ściągania należności dokonana z woli wierzyciela i za zgodą dłużnika.

Według ustaleń organu I instancji spółka w złożonej deklaracji podatku od towarów i usług VAT-7 za grudzień 2013 r.
zawyżyła podatek naliczony łącznie o kwotę 103 160 zł poprzez:
1) korektę zwiększającą podatek naliczony, skorygowany uprzednio w rozliczeniu za październik 2013 r. w kwocie 18
770,90 zł, korektę zwiększającą podatek naliczony, skorygowany uprzednio w rozliczeniu za listopad 2013 r.
w kwocie 38 971,51 zł, brak korekty „na minus” podatku naliczonego w kwocie 45 417,02 zł. (...)
Według ustaleń organu I instancji spółka do 31.12.2013 r., tj. do ostatniego dnia okresu rozliczeniowego, w którym
upłynął 150. dzień od dnia upływu terminu płatności określonego na fakturach, nie uregulowała należności
wynikających z zakwestionowanych faktur oraz nieprawidłowo skorygowała uprzednio odliczony podatek naliczony.
W związku z tym stwierdzono, że spółka w złożonej deklaracji VAT-7 za grudzień 2013 r. zawyżyła podatek naliczony
o kwotę wynikającą z przedmiotowych faktur VAT.
Spółka złożyła odwołanie od powyższej decyzji, w którym podniosła, że rozliczenie podatku VAT za grudzień 2013 r.
w zakresie podatku naliczonego za złe długi wynikało z przyjętej przez spółkę interpretacji art. 89b ust. 4 VATU, że
przepisy ustanawiające obowiązek korekty podatku naliczonego przez dłużnika nie wprowadzają ograniczeń co do
formy uregulowania należności. Spółka uznała, że gdyby zamiarem ustawodawcy było wprowadzenie
obowiązku uregulowania należności wyłącznie w formie zapłaty, wówczas zostałoby to wyraźnie zastrzeżone
w przepisach regulujących ulgę za złe długi. Za uregulowanie należności w rozumieniu art. 89b ust. 4 VATU
zostało uznane przez podatnika jakiekolwiek zwolnienie z długu, na skutek którego zobowiązanie wygasło.
„A” stwierdziła, że w sposób prawidłowy zastosowała przepisy art. 89b VATU poprzez dokonanie korekty podatku
naliczonego w rozliczeniach za październik i listopad 2013 roku, z tytułu niezapłaconych faktur w terminie 150 dni od
dnia terminu płatności, miała też pełne prawo dokonać korekty „na plus” w deklaracji za grudzień 2013 roku, z tytułu
uregulowania powyższych należności poprzez zwolnienie z długu przez wierzyciela. W jej ocenie nie miała także
obowiązku ujmowania w deklaracji rozliczeniowej VAT za grudzień 2013 roku, korekty podatku naliczonego
w stosunku do (...) niezapłaconych należności, których 150. dzień od dnia terminu płatności upływał w grudniu 2013
roku. Reasumując, zdaniem odwołującej, wskutek zawarcia umowy z 31.12.2013 r. pomiędzy nią a „B” spółka z o.o.
doszło do uregulowania spornych należności, a zastosowanie wobec niej „art. 89b VATU” było w tej sytuacji
nieuzasadnione.
Dyrektor IS w opisanej na wstępie decyzji utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. (...)
Zdaniem organu stwierdzić należy, że z uwagi na zapis art. 89b ust. 1 VATU „A” obowiązana była do dokonania
korekty (zmniejszenia) podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych w 2013 r. przez „B” z/s w P., skoro
nie uregulowała ich w terminie 150 dni od dnia upływu terminu płatności, a termin 150-dniowy, liczony od dnia upływu
terminu ich płatności, upłynął w grudniu 2013 r.
Organ podkreślił, że z akt sprawy wynika, że w przypadku faktur VAT wystawionych przez „B” spółka z o.o. z/s w P.
w dniach od 19.4.2013 r. do 28.6.2013 r. (opisanych szczegółowo w protokole kontroli podatkowej z 21.10.2015 r.
oraz w załączniku do umowy „o zwolnienie z długu” z 31.12.2013 r.), 150. dzień liczony od dnia upływu terminu
płatności określonego w tych fakturach upływał odpowiednio: w październiku 2013 r. i listopadzie 2013 r. Natomiast
w przypadku faktur wystawionych przez „B” spółka z o.o. z/s w P. w dniach od 7.6.2013 r. do 19.7.2013 r. (opisanych
szczegółowo w protokole kontroli podatkowej z 21.10.2015 r. oraz w załączniku do umowy „o zwolnienie z długu”
z 31.12.2013 r.), 150. dzień liczony od dnia upływu terminu płatności określonego w tych fakturach upływał w grudniu
2013 r. Faktem jest, że spółka do ostatniego dnia okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150. dzień liczony od
dnia upływu terminu płatności określonego na przedmiotowych fakturach, nie uregulowała należności wynikających
z tych faktur, w tym również z faktur, w odniesieniu do których 150. dzień (liczony od dnia upływu terminu płatności
określonego w tych fakturach) upływał z dniem 31.12.2013 r.
Wobec tego – na podstawie art. 89b ust. 1 VATU – ciążył na niej obowiązek pomniejszenia podatku naliczonego
wynikającego z faktur VAT, w stosunku do których upłynął 150. dzień liczony od terminu płatności określonego
w fakturach, w szczególności w odniesieniu do faktur, co do których z dniem 31.12.2013 r. upłynął 150. dzień liczony
od terminu określonego w tych fakturach (wystawionych od 7.6.2013 r. do 19.7.2013 r.).
Organ podkreślił, że spółka co prawda w rozliczeniach podatku od towarów i usług za październik 2013 r. i listopad
2013 r. dokonała – w trybie art. 89b ust. 1 VATU – korekty podatku naliczonego, wynikającego z faktur VAT
wystawionych w dniach od 19.4.2013 r. do 28.6.2013 r., co do których 150. dzień liczony od terminu określonego
w tych fakturach upłynął w ww. miesiącach poprzez zmniejszenie kwoty tego podatku w łącznej wysokości 57 742,41
zł (w październiku 2013 r. – 18 770,90 zł i w listopadzie 2013 r. – 38 971,51 zł), jednakże w rozliczeniu podatku od
towarów i usług za grudzień 2013 r. – wskutek błędnego jej przekonania, że „zwolnienie z długu” jest tożsame
z „uregulowaniem należności” – podatek ten ponownie skorygowała – w trybie art. 89b ust. 4 VATU – zwiększając go
„na plus”. (...)

Spółka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżyła powyższą decyzję, do WSA w Rzeszowie,
wnosząc o jej uchylenie w całości i rozstrzygnięcie co do istoty sprawy oraz o zasądzenie od Dyrektora IS na rzecz
strony skarżącej kosztów postępowania.
Zdaniem skarżącej organ podatkowy dopuścił się naruszenia następujących przepisów prawa:
• art. 89b ust. 1 VATU przez błędną wykładnię i pominięcie, że regulacja ta odnosi się wyłącznie do należności
istniejących na dzień obowiązku dokonania korekty,
• art. 89b ust. 1 VATU przez niewłaściwe zastosowanie w stosunku do należności, które już nie istniały na 150. dzień
od dnia upływu terminu płatności określonego na fakturze (czy też nie istniały w ostatnim dniu okresu
rozliczeniowego, w którym upłynął 150. dzień od dnia upływu terminu płatności tych należności), podczas gdy przepis
ten może odnosić się wyłącznie do wierzytelności, które jeszcze istnieją w tym terminie,
• art. 89b ust. 1 i ust. 4 VATU poprzez nieprawidłowe przyjęcie, sprzeczne z art. 185 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE
Rady z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, że skarżąca nie uregulowała
należności poprzez zawarcie umowy o zwolnieniu z długu z „B” spółka z o.o., a tym samym nie posiadała prawa do
korekty „na plus” podatku naliczonego, o który został wcześniej pomniejszony podatek naliczony w deklaracjach za
październik i listopad 2013 roku,
• naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) ustawy z 29.8.1997 roku – Ordynacja
podatkowa (dalej: OrdPU) (...)
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje
Zagadnienie prawne określane zbiorczym pojęciem „ulgi na złe długi” zostało uregulowane w przepisach art. 89a
i 89b VATU. Pierwsza z tych jednostek redakcyjnych określa uprawnienia wierzyciela transakcji podlegającej
podatkowi od towarów i usług w przypadku, gdy jego należność nie została uregulowana w terminie ponad 150 dni od
dnia wymagalności świadczenia, zaś druga reguluje obowiązki, jakie w takiej sytuacji prawnej ciążą na dłużniku.
Trzeba w tym miejscu wskazać, że regulacje te przewidują prawo podatnika VAT – wierzyciela do pomniejszenia
zapłaconego przez niego podatku VAT – należnego w przypadku zaistnienia sytuacji określonej w art. 89a VATU,
a więc może on dokonać takiego pomniejszenia i domagać się zwrotu tego podatku, jednak skorzystanie z tego
uprawnienia pozostaje tylko i wyłącznie w jego gestii. Stanowi jego uprawnienie.
Po stronie dłużnika – podatnika VAT, który nie uregulował należności w terminie 150 dni od terminu wymagalności
świadczenia, występuje natomiast obowiązek dokonania korekty podatku od towarów i usług – podatku naliczonego,
której jest w warunkach określonych w art. 89b ust. 1 i 2 VATU obowiązany dokonać.
Z kolei jak stanowi przepis art. 89b ust. 4 VATU w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której
mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym
należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania
należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.
Obowiązek dokonania korekty nie jest związany z prawem wierzyciela, tzn. skorzystanie z prawa przez
wierzyciela nie jest przesłanką powstania obowiązku dłużnika. Podatnik VAT, jeżeli nie uregulował należności,
jest zobowiązany do dokonania korekty podatku VAT obejmującego daną fakturę niezależnie od tego, czy wierzyciel
skorzystał ze swojego prawa, czy też z prawa tego (z uwagi na swoje interesy) nie skorzystał. I na odwrót:
skorzystanie z prawa przez wierzyciela nie jest uwarunkowane wcześniejszym dokonaniem korekty przez dłużnika.
Jakkolwiek przepisy te dotyczą jednego zdarzenia prawnego, to skorzystanie z uprawnień przez jedną ze stron czy
też wypełnienie obowiązków przez stronę drugą, są zupełnie niezależne i realizacja prawa czy obowiązku nie wpływa
na sytuację prawną drugiej strony.
Należy dalej podnieść, że takie uregulowanie tego zagadnienia w polskiej VATU pozostaje w zgodzie z regulacjami
Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.
UE 2006.347.1 ze zm.).
Podstawę do wprowadzenia tych regulacji stanowią odpowiednio przepisy art. 90 ust. 1 i 2 tej Dyrektywy (art. 89a)
i art. 185 (art. 89b VATU).
W przypadku pierwszego z omawianych przepisów dyrektywa zakłada, że w przypadku anulowania, wypowiedzenia,
rozwiązania, całkowitego lub częściowego niewywiązania się z płatności lub też w przypadku obniżenia ceny po
dokonaniu dostawy, podstawa opodatkowania jest stosownie obniżana na warunkach określonych przez państwa
członkowskie. Jednak w przypadku całkowitego lub częściowego niewywiązania się z płatności, państwa
członkowskie mogą odstąpić od zastosowania ust. 1. (...)
Przepis ten przewiduje kilka przyczyn do wprowadzenia prawa do obniżenia podstawy opodatkowania. Będący jego
implementacją przepis art. 89a ust. 1 VATU posługuje się pojęciem nieściągalności wierzytelności rozumianej jako

nieuregulowana przez okres 150 dni, co w istocie będzie odpowiadać pojęciu całkowitego lub częściowego
niewywiązania się z płatności użytego w omawianym przepisie Dyrektywy.
W przypadku zaistnienia takiej sytuacji podatnik ma prawo obniżyć podatek należny.
(...) Delegacja zawarta w tym przepisie posłużyła ustawodawcy krajowemu do wprowadzenia do polskiego porządku
prawnego uregulowania zawartego w art. 89b ust. 1 VATU nakazującego dokonanie korekty odliczonej kwoty
podatku wynikającej z faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150. dzień od dnia upływu terminu płatności
określonego w umowie lub na fakturze, jeżeli dłużnik nie uregulował należności wynikającej z faktury, dokumentującej
dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności
określonego w umowie lub na fakturze.
Przepis ten wprowadza obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego, jeżeli nie została uregulowana należność
związana z daną transakcją wskazaną na fakturze.
Pojęcie uregulowania należności musi być przy tym – jak słusznie zauważył Dyrektor IS – rozpatrywane przez
pryzmat VATU, nie zaś w odniesieniu do przepisów prawa cy-wilnego.
(...) W przedmiotowej sprawie pojęcie uregulowania należności powinno w pierwszej kolejności podlegać interpretacji
na gruncie prawa podatkowego, zaś dopiero w przypadku gdyby okazało się to niemożliwe, należałoby sięgnąć do
dalszych dziedzin prawa, w tym rozumienia uregulowania należności w przepisach prawa cywilnego.
(...) Dokonując interpretacji tego pojęcia z uwzględnieniem tej konkretnej dziedziny prawa, należy w pierwszej
kolejności sięgnąć do prawa wspólnotowego, a w szczególności do Dyrektywy 2006/112/WE i przepisu, który
pozwalał na wprowadzenie takiej regulacji do polskiego prawa krajowego. Pomimo wskazanej powyżej zasady
możliwe jest na jego podstawie odstępstwo dla niezapłaconych faktur – w całości lub części. Ustawodawca
wspólnotowy przewidział więc wyjątek dla faktur niezapłaconych. Wykładnia użytego w prawie krajowym pojęcia
należności nieuregulowanych musi niewątpliwie uwzględniać wskazania płynące z dyrektywy. Prowspólnotowa
wykładnia tego pojęcia prowadzi do wniosku, że pojęcie nieuregulowane musi być rozumiane jako
niezapłacone. Jeżeli dana faktura nie została zapłacona, to jest ona fakturą nieuregulowaną. Inne rozumienie tego
pojęcia musiałoby świadczyć o wyjściu przez ustawodawcę krajowego poza dyspozycję delegacji przewidzianej
w dyrektywie.
To takiego rozumienia pojęcia „nieuregulowane” prowadzi również wykładnia systemowa wewnętrzna. Otóż wśród
czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług są odpłatna dostawa towarów i odpłatne
świadczenie usług. Brak odpłatności tych dwóch czynności co do zasady (z pewnymi wyjątkami) wyklucza daną
czynność z systemu VAT. (...)
Pojęcie uregulowania należności musi więc być interpretowane tak, by po uregulowaniu należności dana czynność
dalej mogła być uznawana za czynność odpłatną. Taka dyrektywa wykładni wskazuje (zgodnie z powyższym
wnioskowaniem), że pojęcie to musi być rozumiane jako zapłacenie, a nieuregulowane, jako niezapłacenie
należności.
Z takim rozumieniem tego pojęcia nie kłóci się wykładnia językowa, w ramach której pojęcie uregulowany może być
rozumiane jako zapłacony, ale też jako taki, który już z różnych przyczyn nie podlega zapłaceniu (np. z uwagi na
zwolnienie z długu). Powyżej przedstawione argumenty wynikające z wykładni systemowej (zewnętrznej
i wewnętrznej) prowadzą do wniosku, że wykładnia językowa nie daje zadowalających rezultatów i dopiero uzyskane
rezultaty wykładni systemowej pozwalają na przyjęcie dającego się zaakceptować rozumienia tego pojęcia.
Pojęcie uregulowania musi być więc rozumiane jako zapłacenia w związku z czym zwrot „w przypadku
nieuregulowania” użyty w art. 89b ust. 1 VATU musi być rozumiany jako „w przypadku niezapłacenia”. (...)
Nie pozostaje w sprzeczności z takim stanowiskiem zasada neutralności podatku VAT, a co ma wynikać z faktu, że
podatnik dokonał zapłaty podatku należnego, natomiast nakazuje się podatnikowi dokonanie korekty podatku
naliczonego. (...) Ustawodawca, mając na uwadze zakłócenia w systemie VAT, kiedy nie dochodzi do rzeczywistej
zapłaty kwoty podatku określonego na fakturze przez nabywcę, a tym samym nie ponosi on ekonomicznego ciężaru
tego podatku, wprowadził obowiązek korekty jego odliczenia. Z zasady neutralności tego podatku wynika bowiem, że
nie powinien on podatnika odciążać, jeżeli dany wydatek zawierający VAT służy czynnościom opodatkowanym.
W takim przypadku, gdy należność z faktury nie została zapłacona, nie obciąża ona podatnika, ponieważ jej
nie zapłacił. Odliczając ten podatek, otrzymuje kwoty, które stanowią dla niego niejako przysporzenie, nie zaś
pokrycie wydatkowanego podatku (w ujęciu kasowym).
Zasada neutralności VAT nie zawsze będzie przy tym naruszona, gdy jeden podatnik uiścił podatek lub go nie mógł
odliczyć, zaś drugi go nie odliczył, lub go uiścił. Dochodzi do sytuacji, gdy podatek należny został zapłacony, zaś
podatek naliczony nie został odliczony. W tym zakresie można powołać się na wyrok TSUE z 8.5.2013 r., C-271/12
w sprawie Petroma Transports S.A. przeciwko Etat Belge, w którym Trybunał stwierdził, że zasada neutralności
podatkowej nie sprzeciwia się temu, aby administracja podatkowa odmówiła zwrotu podatku od wartości dodanej

zapłaconego przez spółkę będącą usługodawcą, podczas gdy odmówiono wykonania prawa do odliczenia podatku
od wartości dodanej obciążającego rzeczone usługi spółkom będącym usługobiorcami ze względu na
nieprawidłowości stwierdzone na fakturach wystawionych przez rzeczoną spółkę będącą usługodawcą. (...)
Powyżej wskazana argumentacja w ocenie sądu I instancji wskazuje, że wskazane przez organ podatkowy
rozumienie pojęcia nieuregulowanie należności, jako nieuwzględniające zwolnienia z długu jako formy powodującego
brak konieczności regulowania należności jest prawidłowe. Organ ten słusznie wskazał, że w pojęciu tym chodzi
o niezapłacenie należności, nie zaś o inne formy wygaśnięcia zobowiązania.
Niezależnie od cywilnoprawnych form wygaszania zobowiązań, na gruncie tego przepisu musi być ono
wykładane zgodnie z systematyką i zasadami VATU, co prowadzi do skutku w postaci stwierdzenia, że do
nieuregulowania zobowiązania dochodzi wtedy, gdy jest ono niezapłacone. Jeżeli nie doszło do jego
zapłacenia, to podatnik ma obowiązek złożyć korektę, o której mowa w tym przepisie.
Prawidłowe jest zatem stanowisko organów, że spółka nie mogła skorzystać z uregulowania wynikającego z przepisu
art. 89b ust. 4 VATU, bowiem zawarcia umowy o zwolnieniu z długu nie można uznać za uregulowanie należności po
dokonaniu korekty. Ponadto z tego samego względu spółka winna dokonać korekty podatku naliczonego w kwocie 45
417,02 zł na podstawie przepisu art. 89b ust. 1 VATU. (...)
Z tych względów sąd na podstawie art. 151 ustawy z 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) skargę oddalił.
Wyrok WSA w Rzeszowie z 6.10.2016 r., I SA/Rz 581/16

Z tych względów sąd na podstawie art. 151 ustawy z 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) skargę oddalił. Wyrok WSA w Rzeszowie z 6.10.2016 r., I SA/Rz 581/16