Chybiona grzywna za trudności z eksmisją lokatorów

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi podjął sprawę związaną z nałożeniem grzywny na właścicielkę kamienicy za trudności z eksmisją lokatorów. Decyzja o rygorze natychmiastowej wykonalności spotkała się z oporem, gdyż lokatorzy nie mieli jeszcze dostępu do lokalu zastępczego. Sąd WSA uznał, że zastosowanie grzywny nie było skuteczne i nie przyniosło oczekiwanych rezultatów.

Tematyka: grzywna, eksmisja, lokatorzy, Sąd Administracyjny, Łódź, decyzja administracyjna, rygor natychmiastowej wykonalności

Zastosowanie grzywny w celu przymuszenia nie zawsze spełni swoje zadanie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zajął się sprawą dotyczącą zasadności nałożenia grzywny za niewykonanie
nakazów nadzoru budowlanego. Do sporu w tym temacie doszło pomiędzy Powiatowym Inspektorem Nadzoru
Budowlanego a właścicielką kamienicy. Organ nakazał wyłączenie w całości z użytkowania wskazanego budynku
oraz zabezpieczenie nieruchomości przed dostępem osób postronnych, umieszczenie na nim zawiadomienia
o stanie zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub mienia oraz o zakazie jego użytkowania, odłączenie wyłączonego
z użytkowania budynku od infrastruktury technicznej, a także utrzymywanie zabezpieczeń w ciągłej sprawności
technicznej.
Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. W toku kolejnych działań kontrolnych inspektorzy stwierdzili, że
na budynku umieszczono tablice ostrzegawcze, otwory okienne zostały zabezpieczone – za wyjątkiem dwóch
zlokalizowanych w lokalu, w którym nadal przebywają ludzie, a budynek został częściowo odłączony od infrastruktury
technicznej, o czym świadczy demontaż wodomierza. Właścicielka kamienicy tłumaczyła, że nie może eksmitować
tych lokatorów, bowiem choć dostali już oni decyzję o przyznaniu im lokalu zamiennego, jest on obecnie
remontowany, a to może potrwać ok. 3 miesięcy. Pomimo takiej argumentacji PINB (na mocy art. 3, art. 15, art. 20,
art. 32, art. 64a § 1 pkt 1, art. 121 § 2 i § 4, art. 122 ustawy z 17.6.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1427 ze zm.) nałożył na kobietę grzywnę w celu przymuszenia w wysokości:
7500 zł z powodu uchylania się od wykonania nałożonego obowiązku. Na nic zdało się zażalenie złożone przez
właścicielkę nieruchomości do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, w którym kobieta tłumaczyła, że
zastosowała się do wszystkich możliwych przez niż do realizacji nałożonych nakazów. Kwestia zapewnienia lokalu
zastępczego lokatorom leży jednak wyłącznie w gestii gminy, a właścicielka kamienicy na tę nie miała wpływu.
Sprawa trafiła do sądu WSA w Łodzi. W wyroku z 8.9.2020 r. (II SA/Łd 458/20) organ ten podzielił opinię skarżącej,
że nałożenie na nią grzywny było niewłaściwe i mijało się z celem. Zastosowanie grzywny w celu przymuszenia nie
spowoduje, że zobowiązana wykona obowiązek wynikający z decyzji nakazującej wyłączenie budynku
z użytkowania. Grzywna nie spełni żadnej z przypisanych jej funkcji. Niewykonanie obowiązku nie wynika bowiem
z zaniechania strony zobowiązanej. Kobieta nie ma możliwości wykonania zgodnie z prawem obowiązku opróżnienia
lokalu, dlatego na obecnym etapie obowiązek nałożony na nią należy ocenić jako niewykonalny.
Wyrok WSA w Łodzi z 8.9.2020 r. (II SA/Łd 458/20)

Właścicielka kamienicy uniknęła grzywny za trudności z eksmisją lokatorów po tym, jak Sąd Administracyjny uznał, że nałożenie sankcji nie przyniosłoby rezultatów. Sprawa ta pokazała, że nie zawsze kary finansowe są skutecznym narzędziem w egzekwowaniu decyzji administracyjnych.