Informacja o gwarancji handlowej producenta

Przedsiębiorca ma obowiązek udzielenia informacji przed zawarciem umowy co do gwarancji handlowej udzielanej przez producenta, gdy konsument ma „uzasadniony interes” w uzyskaniu tej informacji. Trybunał wskazał, że obowiązek ten nie powstaje automatycznie, lecz tylko gdy istnieje uzasadniony interes konsumenta. Wyrok TSUE rozstrzyga, że przedsiębiorca musi dostarczyć konsumentowi wszelkie informacje dotyczące warunków gwarancji handlowej producenta, aby ten mógł podjąć świadomą decyzję przed zawarciem umowy.

Tematyka: gwarancja handlowa, producent, informacja, umowa, konsument, uzasadniony interes, TSUE, obowiązek informacyjny, ochrona konsumenta, wyrok sądu

Przedsiębiorca ma obowiązek udzielenia informacji przed zawarciem umowy co do gwarancji handlowej udzielanej przez producenta, gdy konsument ma „uzasadniony interes” w uzyskaniu tej informacji. Trybunał wskazał, że obowiązek ten nie powstaje automatycznie, lecz tylko gdy istnieje uzasadniony interes konsumenta. Wyrok TSUE rozstrzyga, że przedsiębiorca musi dostarczyć konsumentowi wszelkie informacje dotyczące warunków gwarancji handlowej producenta, aby ten mógł podjąć świadomą decyzję przed zawarciem umowy.

 

Przedsiębiorca ma obowiązek udzielenia informacji przed zawarciem umowy co do gwarancji handlowej
udzielanej przez producenta, w sytuacji gdy konsument ma „uzasadniony interes” w uzyskaniu tej informacji,
aby móc podjąć decyzję o związaniu się umową z przedsiębiorcą. Ma to miejsce wtedy, gdy przedsiębiorca
posługuje się gwarancją handlową producenta jako argumentem sprzedażowym lub reklamowym.
Stan faktyczny
Niemiecka spółka X. proponowała do sprzedaży w ramach internetowej platformy handlowej A. nóż kieszonkowy
szwajcarskiego producenta V. Strona internetowa A. przedstawiająca tę ofertę nie zawierała żadnych informacji co do
gwarancji, a jedynie link zatytułowany „Instrukcja obsługi”, który znajdował się w rubryce „Dalsze informacje
techniczne”. Po kliknięciu w ten link użytkownik uzyskiwał dostęp do dwustronicowej karty informacyjnej produktu,
stworzonej i zredagowanej przez producenta noża.
Spółka T. będąca konkurentem X. wniosła powództwo o nakazanie X. zaprzestania składania takich ofert bez
jednoczesnego zwrócenia uwagi konsumenta na przysługujące mu na mocy ustawy prawa oraz na okoliczność, że
gwarancja producenta nie narusza tych praw, oraz bez sprecyzowania zakresu terytorialnego tej gwarancji.
Obowiązek udzielenia informacji o gwarancji
Obowiązek udzielenia informacji przed zawarciem umowy, o którym mowa w art. 6 ust. 1 lit. m) dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z 25.10.2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniającej dyrektywę
Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrektywę Rady
85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz. UE L z 2011 r. Nr 304, s. 64) oznacza,
że przedsiębiorca powinien poinformować konsumenta, „w przypadku gdy ma to zastosowanie – o istnieniu
i warunkach obsługi posprzedażnej konsumenta i usług posprzedażnych oraz gwarancji handlowej”. Co się tyczy
gwarancji handlowych, z treści tego przepisu oraz z wyrażenia „w przypadku gdy ma to zastosowanie” wynika, że gdy
przedsiębiorca udziela gwarancji handlowej, jest on zobowiązany poinformować konsumenta o istnieniu i warunkach
tej gwarancji.
Trybunał wskazał, że treść art. 6 ust. 1 lit. m) dyrektywy 2011/83 nie pozwala na ustalenie, czy przedsiębiorca
jest zobowiązany, w przypadku gdy istnieje gwarancja handlowa producenta, poinformować konsumenta o istnieniu
i warunkach tej gwarancji. Odnosząc się do kontekstu art. 6 ust. 1 lit. m) dyrektywy 2011/83, TSUE wskazał, że
pojęcie „gwarancji handlowej” zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 14 dyrektywy 2011/83 jako każde zobowiązanie
przedsiębiorcy lub producenta wobec konsumenta. Zdaniem TSUE wynika z tego, że to pojęcie obejmuje nie tylko
gwarancje handlowe udzielane przez przedsiębiorcę, lecz także gwarancje udzielane przez producenta.
Trybunał orzekł, że przy dokonywaniu wykładni przepisów dyrektywy 2011/83 należy zapewnić odpowiednią
równowagę między wysokim poziomem ochrony konsumentów a konkurencyjnością przedsiębiorstw, nie
podważając przy tym wolności prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę, ustanowionej w art. 16
Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.Urz. UE C z 2016 r. Nr 202, s. 389). Trybunał przyznał, że
bezwarunkowy obowiązek udostępnienia takich informacji (bez względu na okoliczności) wydaje się
nieproporcjonalny, w szczególności w gospodarczym kontekście funkcjonowania niektórych przedsiębiorstw,
zwłaszcza tych najmniejszych.
Uzasadniony interes konsumenta
Trybunał uznał istnienie takiego uzasadnionego interesu konsumenta w sytuacji, gdy przedsiębiorca czyni
z gwarancji handlowej udzielanej przez producenta centralny lub decydujący element swojej oferty. Po
pierwsze taka informacja jest niezbędna, ab y konsumenci nie z ostali wprowadzeni w błąd przez mało jasne,
niejednoznaczne lub niekompletne informacje o poszczególnych istniejących gwarancjach i ich wzajemnym
powiązaniu, aby byli w stanie w szczególności zrozumieć to, że gwarancja handlowa udzielana przez producenta nie
pochodzi od przedsiębiorcy, oraz to, czy w stosownym przypadku może ona zostać zrealizowana za jego
pośrednictwem. Po drugie taki obowiązek informacyjny nie może zostać uznany za nieproporcjonalny ciężar dla
przedsiębiorcy, ponieważ to on decyduje o zwróceniu uwagi konsumenta na tę kwestię i o czerpaniu z powyższego
korzyści konkurencyjnej. Natomiast jeżeli oferta przedsiębiorcy wymienia w sposób pomocniczy, pozbawiony
znaczenia lub powierzchowny gwarancję handlową producenta, tak że w świetle treści i konfiguracji oferty nie można
obiektywnie uznać jej za stanowiącą argument handlowy przedsiębiorcy ani za mogącą wprowadzić konsumenta
w błąd, przedsiębiorca nie może być zobowiązany tylko ze względu na taką wzmiankę do dostarczenia




konsumentowi informacji w przedmiocie tej gwarancji przed zawarciem umowy, na podstawie art. 6 ust. 1 lit. m)
dyrektywy 2011/83.
Trybunał stwierdził, że to do sądu odsyłającego będzie należało zbadanie, czy w świetle powyższych kryteriów
w sprawie w postępowaniu głównym wzmianka w ofercie handlowej przedsiębiorcy o gwarancji handlowej
producenta może zostać uznana za stanowiącą centralny lub decydujący element oferty tego przedsiębiorcy, który
może powodować powstanie obowiązku udzielenia informacji przed zawarciem umowy, o którym mowa w art. 6 ust.
1 lit. m) dyrektywy 2011/83. W ocenie TSUE z zastrzeżeniem dokonania w tym względzie weryfikacji przez sąd
odsyłający, wzmianki o gwarancji handlowej producenta, takiej jak będąca przedmiotem postępowania głównego, nie
można uznać za stanowiącą centralny lub decydujący element oferty przedsiębiorcy.
Trybunał orzekł, że art. 6 ust. 1 lit. m) dyrektywy 2011/83 należy interpretować w ten sposób, iż w odniesieniu
do gwarancji handlowej udzielanej przez producenta obowiązek informacyjny, nałożony na przedsiębiorcę
przez ten przepis, nie powstaje przez sam fakt istnienia tej gwarancji, lecz jedynie wówczas gdy konsument
ma uzasadniony interes w uzyskaniu informacji na ten temat, aby móc podjąć decyzję o związaniu się umową
z przedsiębiorcą. Taki uzasadniony interes występuje w szczególności wtedy, gdy przedsiębiorca czyni
z gwarancji handlowej udzielanej przez producenta centralny lub decydujący element swojej oferty. W celu
ustalenia, czy gwarancja stanowi taki element, należy wziąć pod uwagę treść i ogólną konfigurację oferty
w odniesieniu do danego towaru; znaczenie, w kategoriach argumentu sprzedaży lub argumentu
reklamowego, wzmianki o gwarancji handlowej producenta; miejsce, jakie ta wzmianka zajmuje w ofercie;
ryzyko pomyłki lub wprowadzenia w błąd, jakie wzmianka ta może wywołać w świadomości przeciętnego
konsumenta, właściwie poinformowanego, dostatecznie uważnego i rozsądnego, co do różnych
przysługujących mu uprawnień z tytułu gwarancji lub co do rzeczywistej tożsamości gwaranta; istnienie
w ofercie wyjaśnień dotyczących innych gwarancji związanych z danym towarem, jak również wszelkie inne
czynniki mogące uzasadnić obiektywną potrzebę ochrony konsumenta.
Zakres obowiązku informacyjnego
Trybunał orzekł, że art. 6 ust. 1 lit. m) dyrektywy 2011/83 w zw. z art. 6 ust. 2 tiret drugie dyrektywy 1999/44/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z 25.5.1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych
i związanych z tym gwarancji (Dz.Urz. UE L z 1999 r. Nr 171, s. 12) należy interpretować w ten sposób, iż
informacje w przedmiocie warunków gwarancji handlowej producenta, które należy przekazać
konsumentowi, obejmują wszystkie warunki stosowania i realizacji takiej gwarancji, umożliwiające
konsumentowi podjęcie decyzji o związaniu się umową z przedsiębiorcą.

Komentarz
W niniejszym wyroku TSUE stwierdził, że jedynie na podstawie wykładani językowej art. 6 ust. 1 lit. m) dyrektywy
2011/83, transponowanego w art. 12 ust. 1 pkt 14 ustawy z 30.5.2014 r. o prawach konsumenta (t.j. Dz.U. z 2020 r.
poz. 287; dalej: PrKonsU) nie można ustalić, czy przedsiębiorca jest zobowiązany, w przypadku gdy istnieje
gwarancja handlowa producenta, poinformować konsumenta o istnieniu i warunkach tej gwarancji. Wobec tego TSUE
dokonał w uzasadnieniu prezentowanego wyroku wykładni systemowej oraz celowościowej art. 6 ust. 1 lit. m)
dyrektywy 2011/83, na podstawie których uznał, że bezwarunkowy obowiązek udostępnienia takich informacji (bez
względu na okoliczności) jest nieproporcjonalny. Z niniejszego wyroku wynika zatem, że obowiązek udzielenia
informacji przed zawarciem umowy, o którym mowa w art. 6 ust. 1 lit. m) dyrektywy 2011/83, obejmuje gwarancję
handlową udzielaną przez przedsiębiorcę, jak również tę udzielaną przez producenta, jeżeli ze względu na poziom
ochrony przewidziany w tej dyrektywie konsument ma uzasadniony interes w uzyskaniu informacji na ten temat, aby
móc podjąć decyzję o związaniu się umową z przedsiębiorcą. Wynika z tego, że przedsiębiorca jest zobowiązany do
udzielenia konsumentowi przed zawarciem umowy informacji na temat gwarancji handlowej producenta nie ze
względu na samo istnienie tej gwarancji, lecz ze względu na występowanie takiego „uzasadnionego interesu”.
Wyjaśniając to ostatnie pojęcie, TSUE wskazał sądowi krajowemu szczegółowe kryteria, jakie powinien wziąć pod
uwagę, ustalając, czy gwarancja handlowa producenta stanowi centralny lub decydujący element oferty
przedsiębiorcy. Ponadto TSUE podkreślił, że w celu zaspokojenia uzasadnionego interesu konsumenta
przedsiębiorca jest zobowiązany udzielić konsumentowi wszelkich informacji dotyczących warunków stosowania
i realizacji danej gwarancji handlowej, co może także obejmować nie tylko miejsce naprawienia szkody lub
ewentualne ograniczenia gwarancji, lecz także nazwę i adres gwaranta.

Wyrok TS z 5.5.2022 r., Victorinox, C-179/21, 








 

Trybunał Europejski w wyroku dotyczącym gwarancji handlowej producenta stwierdził, że obowiązek udzielenia informacji przed zawarciem umowy nie jest bezwzględny i powinien uwzględniać uzasadniony interes konsumenta. Przedsiębiorca musi informować konsumenta o warunkach gwarancji, z zachowaniem odpowiedniej równowagi między ochroną konsumentów a konkurencyjnością firm.