Wynagrodzenia jako koszty kwalifikowane w ramach ulgi B+R

Tematyka: wynagrodzenia, koszty kwalifikowane, ulga B+R, badania, rozwój, interpretacja podatkowa, wyrok sądu, orzeczenia, PIT

Jeżeli pracownik przeznacza swój czas pracy na działalność badawczo-rozwojową, to wówczas także wydatki
firmy związane z czasem jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy winny być - w odpowiedniej proporcji
- traktowane jako koszty kwalifikowane w ramach ulgi B+R.
Stan faktyczny
Spółka z o.o., nieposiadająca statusu centrum badawczo-rozwojowego, prowadzi działalność w zakresie wytwarzania
programów komputerowych oraz stron internetowych. Czynności spółki dotyczą więc realizacji różnego rodzaju
projektów informatycznych. Do podstawowych kosztów ponoszonych przez spółkę należą koszty wynagrodzeń
pracowników zatrudnionych w oparciu o umowy o pracę, zajmujących stanowiska kierownika projektu, inżyniera
oprogramowania, inżyniera jakości, grafika. W związku z realizacją każdego z projektów spółka ponosi koszty
obejmujące również wynagrodzenia za czas choroby oraz urlopu, za godziny nadliczbowe, nagrody, dodatki,
ekwiwalenty za niewykorzystany urlop, wraz z kosztami związanymi z ubezpieczeniami społecznymi, ponoszonymi
zarówno po stronie pracownika, jak i pracodawcy.
Spółka złożyła wniosek o wydanie interpretacji podatkowej, pytając, czy jej działalność może być uznana za
działalność badawczo-rozwojową (B+R), a tym samym czy spółka w ramach rozliczeń CIT może korzystać z ulgi
B+R, a jeśli tak, to czy do kosztów kwalifikowanych w ramach tej ulgi może zaliczyć także koszty wynagrodzenia za
czas usprawiedliwionej nieobecności w pracy.
Organ interpretujący uznał, że działalność spółki jest działalnością B+R, ale przyjął, że koszty wynagrodzenia za czas
usprawiedliwionej nieobecności w pracy nie stanowią kosztów kwalifikowanych, gdyż kosztem kwalifikowanym może
być wyłącznie wynagrodzenie za czas faktycznie poświęcony na działalność B+R. I to ostatnie rozstrzygnięcie spółka
zaskarżyła do sądu.
Stan prawny
Ulga B+R polega na odliczaniu od podstawy opodatkowania kosztów uzyskania przychodów poniesionych na
działalność B+R, nazywanych kosztami kwalifikowanymi (art. 18d ust. 1 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku
dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406; dalej: PDOPrU).
Za koszty kwalifikowane uznaje się m.in. poniesione przez pracodawcę w danym miesiącu należności z tytułu
stosunku pracy, w takiej części, w jakiej czas przeznaczony na realizację działalności B+R pozostaje w ogólnym
czasie pracy pracownika w danym miesiącu (art. 18d ust. 2 pkt 1 PDOPrU).
Stanowisko WSA w Poznaniu
Sąd przyznał rację spółce i interpretację uchylił. Sąd doszedł do wniosku, że brak jest przeszkód do uznania za
koszty kwalifikowane wydatków pracodawcy z tytułu wynagrodzeń pracowników za czas choroby oraz urlopu wraz ze
sfinansowanymi przez pracodawcę składkami na ubezpieczenie społeczne. Przepis art. 18d ust. 2 pkt 1 PDOPrU
nakazuje ustalać wysokość kwalifikowanych kosztów w oparciu o proporcję w jakiej w danym miesiącu czas
przeznaczony na realizację działalności badawczo-rozwojowej pracownika pozostaje w relacji do jego ogólnego
czasu pracy. Wskazane dwa elementy stanowią jedyne okoliczności istotne przy obliczaniu proporcji. Obliczona
w ten sposób proporcja stosowana jest względem wszystkich należności z tytułu stosunku pracy oraz wszystkich
składek na ubezpieczenie społeczne sfinansowanych przez pracodawcę. Treść powyższego przepisu odczytywana
z uwzględnieniem reguł wykładni językowej nie wymaga, aby określonego rodzaju wydatek ponoszony przez
pracodawcę w związku z zatrudnieniem pracownika stanowił bezpośredni ekwiwalent za czas przeznaczony na
realizację działalności B+R. Sąd podziela wyrażony w orzecznictwie pogląd, że jeżeli pracownik przeznacza cały swój
czas pracy na działalność badawczo-rozwojową, to wówczas wydatki związane z czasem jego usprawiedliwionej
nieobecności w pracy winny być uwzględnione w pełnej wysokości, a jeśli pracownik poświęca na badania jedynie
część swojego czasu - w określonej proporcji w odniesieniu do całego czasu pracy.

Komentarz
Korzystne dla podatników rozstrzygnięcie zawarte w powyższym wyroku cieszy, jednak musimy zmartwić czytelników
informacją, że kwestia zaliczania do kosztów kwalifikowanych wynagrodzeń za czas nieobecności w pracy jest
sporna. Można bowiem spotkać orzeczenia, w myśl których wynagrodzenia te nie mogą stanowić kosztów
kwalifikowanych. Przykładem służy wyrok WSA w Gdańsku z 18.5.2021 r., I SA/Gd 232/21,
. Trzeba jednak
wskazać, że dominuje stanowisko zgodne z opisywanym wyrokiem, a przykładami służą tu: wyrok WSA w Gliwicach
z 8.9.2020 r., I SA/Gl 1436/19,
; Wyrok WSA w Olsztynie z 18.12.2019 r., I SA/Ol 692/19,
i wyrok WSA

w Rzeszowie z 7.11.2019 r., I SA/Rz 609/19,
.
Dodajmy, że przedstawiana kwestia powinna być bliźniaczo rozwiązywana na gruncie PIT, gdzie ulga B+R
obowiązuje na takich samych warunkach.

Wyrok WSA w Poznaniu z 13.5.2021 r., I SA/Po 163/21

Korzystne dla podatników rozstrzygnięcie sądu cieszy, ale kwestia zaliczania wynagrodzeń za czas nieobecności w pracy do kosztów kwalifikowanych pozostaje sporna. Istnieją orzeczenia, które tej możliwości zaprzeczają. Przedstawiana kwestia powinna być analogicznie rozwiązywana na gruncie PIT, gdzie ulga B+R obowiązuje na identycznych zasadach.