Niezdolność lekarza do wykonywania zawodu
Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że w przypadku uzasadnionego podejrzenia niezdolności lekarza do wykonywania zawodu nie narusza się zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności. Sprawa dotyczyła powołania komisji orzekającej w sprawie niezdolności do pracy przez lekarza A.B., na podstawie informacji o możliwych zaburzeniach zdrowotnych. Skarga kasacyjna lekarza została ostatecznie oddalona przez NSA.
Tematyka: Naczelny Sąd Administracyjny, niezdolność lekarza, komisja orzekająca, zaburzenia zdrowotne, skarga kasacyjna, rygor natychmiastowej wykonalności, opinia lekarska, NSA
Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że w przypadku uzasadnionego podejrzenia niezdolności lekarza do wykonywania zawodu nie narusza się zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności. Sprawa dotyczyła powołania komisji orzekającej w sprawie niezdolności do pracy przez lekarza A.B., na podstawie informacji o możliwych zaburzeniach zdrowotnych. Skarga kasacyjna lekarza została ostatecznie oddalona przez NSA.
W takim zakresie jak występuje przesłanka konieczności zapewnienia gwarancji ochrony życia i zdrowia ludzi, a taka przesłanka jest spełniona przy uzasadnionym podejrzeniu niezdolności lekarza do wykonywania zawodu, nie jest zasadny zarzut naruszenia zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności - orzekł Naczelny Sąd Administracyjny. Opis stanu faktycznego Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej uchwałą Nr (...) z dnia (...) grudnia 2015 r. w sprawie utrzymania w mocy uchwały Okręgowej Rady Lekarskiej w (...) z dnia (...) września 2015 r. Nr (...) – w § 1 utrzymała w mocy uchwałę Okręgowej Rady Lekarskiej w (...) z dnia (...) września 2015 r. Nr (...) w sprawie powołania komisji orzekającej w przedmiocie orzekania o niezdolności do wykonywania zawodu przez lek. A.B. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10.3.2017 r. sprawy ze skargi A.B. na decyzję Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej z dnia (...) grudnia 2015 r. znak: (...) w przedmiocie powołania komisji orzekającej w przedmiocie niezdolności lekarza do wykonywania zawodu oddalił skargę. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ZawLekU okręgowa rada lekarska powołuje komisję złożoną z lekarzy specjalistów z odpowiednich dziedzin medycyny w przypadkach istnienia uzasadnionego podejrzenia niezdolności lekarza do wykonywania zawodu lub ograniczenia w wykonywaniu ściśle określonych czynności medycznych. Powołanie komisji jest czynnością poprzedzającą badanie lekarza i dopiero po przeprowadzeniu badania i po przeanalizowaniu zgromadzonej dokumentacji medycznej komisja wydaje orzeczenie, w którym stwierdza o zdolności bądź niezdolności lekarza do wykonywania zawodu. Jedyną i wystarczającą przesłanką do powołania komisji jest uzasadnione podejrzenie niezdolności lekarza do wykonywania zawodu. W analizowanej sprawie Okręgowa Rada Lekarska powołała komisję do oceny stanu zdrowia lek. A.B. w związku z informacjami zawartymi w piśmie Kierownika Oddziału Neurologii Szpitala w (...) B. W., które wskazał na możliwość występowania u lek. A.B. zaburzeń zdrowotnych, które mogą wpływać na zdolność do wykonywania przez niego zawodu. Z informacji zawartych w tym piśmie wynika, że lek. A.B. odbywał na Oddziale Neurologii w (...) specjalizację z neurologii w trybie prezydenckim rezydenckim. Wcześniej rozpoczął specjalizację na Oddziale Neurologii w (...). Przenosząc rezydenturę uzyskał opinię kierownika specjalizacji w (...), stwierdzającą niekompetencję, brak zdyscyplinowania oraz zachowania dyskwalifikujące do pracy w Zespole. W piśmie tym wskazano również, że zachowania te mogą sugerować podłoże psychopatologiczne. Początkowo zachowania te mogły być traktowane jako niesubordynacja, niedbalstwo czy niewystarczający poziom koncentracji, ale stan ten trwał niezmienne przez cały okres stażu specjalizacyjnego. W opinii B.W. lek. A.B. jest zupełnie niepodatny na udzielane wskazówki i polecenia, powiela proste błędy, ignoruje ważne informacje przekazywane przez pacjentów, skupiając uwagę na nieistotnych szczegółach. Ponadto w jego wypowiedziach dominuje przekonanie o posiadaniu dużej wiedzy medycznej z szerokiego zakresu. Z pisma tego wynika, że lek. A.B. uzyskał również negatywną opinię od prof. A.S. W jej ocenie zdradzał swoim zachowaniem i wypowiedziami cechy mogące być objawami zaburzeń psychiatrycznych z kręgu schizofrenii (zob. Uzasadnienie wyroku). Skargę kasacyjną złożył lek. A.B., jednak została ona oddalona przez Naczelny Sąd Administracyjny. Z uzasadnienia Sądu Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako: PostAdmU), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 PostAdmU, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej. Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach. Zarzut naruszenia art. 12 ust. 1 ZawLekU przez błędną wykładnię prowadzącą do niewłaściwego zastosowania nie jest zasadny. Według art. 174 pkt 1 PostAdmU skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Stanowi zatem odrębną podstawę skargi kasacyjnej naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię a odrębną podstawę naruszenie przepisów prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie. Z uzasadnienia skargi kasacyjnej nie wynika postawienie zarzutu błędnej wykładni art. 12 ust. 1 ZawLekU. Z argumentacji w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wyprowadzić można, że postawiony jest zarzut niewłaściwego zastosowania art. 12 ust. 1 ZawLekU. Zarzut ten nie jest zasadny a to z tego względu, że nie został podważony w uzasadnieniu skargi kasacyjnej stan faktyczny sprawy. Nie można wykluczyć zastosowania art. 12 ust. 1 ZawLekU do stanu faktycznego sprawy. Nie ma bowiem podstaw faktycznych do podważenia, że na podstawie wskazanych opinii lekarskich, w tym opinii stwierdzającej podejrzenie wystąpienia objawów zaburzeń psychiatrycznych z kręgu schizofrenii, niewłaściwego zastosowania art. 12 ust. 1 ZawLekU. Powołana opinia lekarska nie została bowiem podważona. Podważenia jej nie można bowiem wyprowadzić z opinii czy zaświadczeń lekarzy neurologów oraz zaświadczenia o przebiegu stażu wystawionego przez lekarza psychiatrę. Oznacza to, że z argumentacji zawartej w uzasadnieniu skargi kasacyjnej nie wynika zakwestionowanie, że w sprawie istnieje uzasadnione podejrzenie niezdolności lekarza do wykonywania zawodu. Zarzut wyprowadzony z możliwości szykanowania skarżącego nie może obalić podejrzenia określonego rodzaju choroby. Obalenie tego podejrzenia ma zapewnić przeprowadzenie ustaleń przed powołaną komisją lekarską. Nie są zasadne zarzuty naruszenia przepisów postępowania. Według art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) PostAdmU, zastosowanie przez sąd środka prawnego uchylenia decyzji jest ograniczone przesłanką: naruszenie przepisów postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) PostAdmU powiązano z naruszeniem art. 7, art. 77, art. 80, art. 61, art. 10 § 1, art. 107 § 3 KPA. Zgodnie z art. 57 ust. 2 ZawLekU, do uchwał samorządu lekarskiego, w tym do uchwał o powołaniu komisji, stosuje się przepisy KPA. Stawiając zarzut naruszenia powołanych przepisów KPA nie podważono ustaleń stanu faktycznego, a to oznacza, że nie wykazano wpływu tych naruszeń na ustalenie tego stanu. Należy podkreślić, że skarżący miał zapewniony udział w postępowaniu odwoławczym, co wyklucza zasadność zarzutu naruszenia art. 10 § 1 KPA. Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 108 § 1 KPA. W takim zakresie jak występuje przesłanka konieczności zapewnienia gwarancji ochrony życia i zdrowia ludzi, a taka przesłanka jest spełniona przy uzasadnionym podejrzeniu niezdolności lekarza do wykonywania zawodu, nie jest zasadny zarzut naruszenia zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności. Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 141 § 4 w zw. z art. 145 § 2 pkt 1 lit. c) PostAdmU. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest wprawdzie syntetyczne ale oddala istotę argumentacji zgodności z prawem zaskarżonej uchwały. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazano, że powołanie komisji lekarskiej rozpoczyna procedurę przewidzianą w art. 12 ZawLekU, ale nie jest równoznaczne z zawieszeniem wykonywania zawodu. Zdaniem Sądu, nie budziło wątpliwości, że w każdym przypadku uzasadnionego podejrzenia niezdolności lekarza do wykonywania zawodu kierować się należy przede wszystkim dobrem pacjenta, a obowiązek poddania się badaniu lekarskiemu w celu wydania orzeczenia w przedmiocie niezdolności lekarza do wykonywania zawodu niczego nie przesądza. Słusznie więc Sąd orzekł, że w takim zakresie jak występuje przesłanka konieczności zapewnienia gwarancji ochrony życia i zdrowia ludzi, a taka przesłanka jest spełniona przy uzasadnionym podejrzeniu niezdolności lekarza do wykonywania zawodu, nie jest zasadny zarzut naruszenia zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności. Wyrok NSA z 2.7.2019 r., II OSK 2208/17
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zastosowanie rygoru natychmiastowej wykonalności nie jest zasadne, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie niezdolności lekarza do wykonywania zawodu. Decyzja NSA była uzasadniona m.in. brakiem podważenia opinii lekarskiej stwierdzającej możliwe zaburzenia psychiatryczne u lekarza A.B.