Uprawnienie organu do określania czasu trwania kwarantanny

Przedmiotem sprawy było nakazanie K.B. obowiązkowej izolacji domowej oraz spór dotyczący konieczności uzyskania dwóch kolejnych ujemnych wyników badań w kierunku SARS-CoV-2. Sąd uznał, że organ wydający decyzję miał obowiązek sprecyzowania czasu trwania izolacji, opierając się na zaleceniach specjalistów. Skarżący wnosił o zmianę decyzji do czasu uzyskania pojedynczego ujemnego wyniku badania.

Tematyka: izolacja domowa, decyzja administracyjna, kwarantanna, organy inspekcji sanitarnych, obowiązkowa izolacja, badania w kierunku SARS-CoV-2

Wprawdzie przepisy ustawy z 5.12.2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych
u ludzi (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1845; dalej: ZapobChoróbU) nie określają czasu trwania izolacji w warunkach
domowych, a w dacie podejmowania decyzji, przepisy rozporządzenia również nie zawierały w tym zakresie
regulacji, ale w ocenie sądu oznaczało to obowiązek organu, który wydaje w tym przedmiocie decyzję,
sprecyzowania czasu jej trwania - wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 20.1.2021 r.,
III SA/Gl 585/20,
.
Opis stanu faktycznego
Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny (dalej: PPIS) w T. nakazał K.B. poddanie się obowiązkowej izolacji
domowej od 16.5.2020 r. do uzyskania dwóch ujemnych wyników badań w kierunku SARS - Cov-2 w miejscu
zamieszkania. Ponadto zakazał opuszczania miejsca izolacji, chyba że zaistnieją przesłanki do poddania
hospitalizacji albo PPIS postanowi inaczej. Decyzji nadał rygor natychmiastowej wykonalności.
W odwołaniu od tej decyzji, skarżący podniósł, że nie zawiera ona uzasadnienia faktycznego i prawnego
wskazującego na konieczność uzyskania dwóch kolejnych ujemnych wyników badań w kierunku SARS-CoV-2.
Zarzucił, że nie otrzymał odpowiedzi ze strony PPIS w T. na prośbą skierowaną drogą elektroniczną, w sprawie
złożenia odwołania oraz uzyskania przez stronę wyników badań w kierunku obecności koronawirusa SARS-CoV-2.
Dalej podniósł, że pierwsze badanie w kierunku SARS-CoV-2, które dało wynik pozytywny przeprowadzono u niego
w dniu 11.5.2020 r., a informację o tym wyniku otrzymał telefonicznie dopiero 20.5.2020 r. Wniósł także o zmianę
decyzji dotyczącej izolacji do czasu uzyskania pojedynczego ujemnego wyniku badania.
Śląski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny (dalej: ŚPWIS), nie znalazł podstaw do uwzględnienia odwołania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu sprawy ze skargi K.B. na decyzję Śląskiego
Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Katowicach w przedmiocie obowiązkowej izolacji domowej
oddalił skargę.
Z uzasadnienia sądu
Przedmiotem skargi, skarżący uczynił decyzję ŚPWIS utrzymującą w mocy decyzję PPIS, którą organ pierwszej
instancji nakazał skarżącemu poddanie się obowiązkowej izolacji domowej od 16.5.2020 r. do uzyskania dwóch
ujemnych wyników badań w kierunku SARS - Cov-2, zarzucając brak uzasadnienia faktycznego i prawnego
wskazującego na konieczność uzyskania dwóch kolejnych ujemnych wyników badań w kierunku SARS-CoV-2.
A zatem spór w niniejszej sprawie sprowadza się do kontroli zasadności decyzji nakładającej na skarżącego
obowiązek przymusowej izolacji w okresie od 16.5.2020 r. do 19.6.2020 r.
Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowią przepisy ustawy z 5.12.2008 r. o zapobieganiu oraz
zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1845; dalej: ZapobChoróbU).
W ocenie Sądu orzekającego w sprawie, zaskarżona decyzja nie narusza prawa materialnego, które miałoby wpływ
na wynik sprawy, jak również nie doszło w przedmiotowej sprawie do naruszenia przepisów postępowania, które
mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ponadto nie zachodzą podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji
i tym samym uwzględnienia skargi.
Poza sporem jest, że u skarżącego wykonano w dniu 11.5.2020 r. badanie w kierunku SARS- CoV-2, które dało
wynik pozytywny. Organ otrzymał wynik tego badania 16.5.2020 r., a w dniu 20.5.2020 r. wszczął postepowanie
zakończone decyzją nakazującą skarżącemu obowiązek poddania się izolacji w warunkach domowych. W związku
z tym skarżący miał obowiązek stosowania się do nakazów i zakazów organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej
służących zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych. Takie rygory nakładają przepisy ww. ustawy
w art. 5 ust. 1 pkt 1) i pkt 3), natomiast art. 33 ZapobChoróbU zawiera szczegółowe regulacje dotyczące nakazów
i zakazów, które inspektor sanitarny może określić w decyzji.
Należy wskazać, że zgodnie z art. 33 ust. 3 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1) lit. j ZapobChoróbU państwowy powiatowy
inspektor sanitarny lub państwowy graniczny inspektor sanitarny może, w drodze decyzji, nałożyć na osobę
zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną albo osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę, która
miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego obowiązek poddania się izolacji. Decyzji takiej
nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności. Co więcej, decyzje, o których mowa w art. 33 ust. 1 ZapobChoróbU,

wydawane w przypadku podejrzenia zakażenia lub choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce zakaźnej,
stanowiącej bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia innych osób:
1. mogą być przekazywane w każdy możliwy sposób zapewniający dotarcie decyzji do adresata, w tym ustnie;
2. nie wymagają uzasadnienia;
3. przekazane w sposób inny niż na piśmie, są następnie doręczane na piśmie po ustaniu przyczyn
uniemożliwiających doręczenie w ten sposób.
A zatem decyzja pierwszoinstancyjna mogła zostać przekazana skarżącemu w dowolny sposób i co więcej nie
musiała zawierać uzasadnienia.
Ponadto, zgodnie z art. 34 ust. 1 ZapobChoróbU, w celu zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych
osoby chore na chorobę zakaźną albo osoby podejrzane o zachorowanie na chorobę zakaźną mogą podlegać
obowiązkowej hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych. Ponadto, w myśl art. 34 ust. 4 pkt 1
ZapobChoróbU zakazuje się opuszczania miejsca izolacji lub izolacji w warunkach domowych chyba, że odpowiednio
dana osoba wymaga hospitalizacji albo organ inspekcji sanitarnej postanowi inaczej. Ustawa ma na celu ochronę
zdrowia i życia ogółu ludzi, a nie tylko zarażonej jednostki.
Prawidłowa decyzja
Zatem w niniejszej sprawie, należy stwierdzić, że decyzja została wydana przez właściwy organ na podstawie
powołanych przepisów prawa. Wprawdzie ustawa nie określa czasu trwania izolacji w warunkach domowych,
a w dacie podejmowania decyzji, przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z 6.4.2020 r. w sprawie chorób
zakaźnych powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych oraz
obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego (Dz.U. z 2020 r. poz. 607), również nie zawierały w tym
zakresie regulacji, ale w ocenie Sądu oznaczało to obowiązek organu, który wydaje w tym przedmiocie decyzję,
sprecyzowania czasu jej trwania.
Organ wyjaśnił, że czas trwania izolacji w warunkach domowych został ustalony w oparciu o zalecenia Polskiego
Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych, Konsultanta Krajowego w dziedzinie chorób zakaźnych
i Głównego Inspektora Sanitarnego dotyczące postępowania z chorymi zakażonymi SARS- CoV-2, którzy nie
wymagają hospitalizacji, po uzyskaniu dwukrotnego wyniku ujemnego, wówczas pacjenta można zwolnić z izolacji.
Taki schemat został wypracowany przez specjalistów i był aktualizowany w miarę poznawania i badania nowego
wirusa.
Decyzja drugoinstancyjna wbrew postawionym zarzutom zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne. Wyrażona
w skardze subiektywna i odmienna ocena skarżącego co do działania organów inspekcji sanitarnej podejmujących
decyzje w nowych i całkowicie atypowych warunkach, nie może stanowić podstawy do jej uwzględnienia.
Skarżący w uzasadnieniu skargi wskazał na naruszenie dóbr osobistych jego i członków jego rodziny oraz negatywne
następstwa zdrowotne wywołane działaniami organów. Wniósł o zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 10 000 zł.
Należy zatem stwierdzić, że tak zgłoszone roszczenia są sprawą cywilną należącą do właściwości rzeczowej sądu
powszechnego. Roszczenia cywilne nie stanowią sprawy administracyjnej i nie podlegają kognicji sądu
administracyjnego oraz kontroli sądowoadministracyjnej. Mogą być objęte powództwem wniesionym przez
skarżącego do właściwego rzeczowo i miejscowo sądu powszechnego.

Komentarz
W przepisie art. 33 ZapobChoróbU ustawodawca dał prawo państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu
nałożenia kwarantanny na osobę zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną, osobę podejrzaną o zakażenie lub
chorobę zakaźną, lub osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego. Wskazał
także w art. 34 ust. 2 ustawy, iż podlegają obowiązkowej kwarantannie osoby które pozostawały w styczności
z osobami chorymi na choroby zakaźne. Przywołane regulacje dają zatem prawo do nałożenia obowiązku
kwarantanny jak też ten obowiązek nakładają wyszczególniając ściśle sytuacje faktyczne, które kwarantannę
powodują. Choć regulacje ustawowe nie określają czasu trwania izolacji w warunkach domowych, a w dacie
podejmowania decyzji, przepisy rozporządzenia również nie zawierały w tym zakresie żadnych wytycznych, to jednak
słusznie Sąd orzekł, że oznaczało to obowiązek organu, który wydaje w tym przedmiocie decyzję, sprecyzowania
czasu trwania izolacji. Kwarantanna gwarantuje natomiast niezbędny okres obserwacji, stad też nadanie decyzji
rygoru natychmiastowej wykonalności.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 20.1.2021 r., III SA/Gl 585/20,

Sąd administracyjny oddalił skargę K.B. uzasadniając, że decyzja o izolacji była zgodna z prawem, a organy inspekcji sanitarnych działały zgodnie z przepisami. Skarżący nie uzyskał zadośćuczynienia, gdyż roszczenia cywilne należą do sądu powszechnego, a nie administracyjnego. Sąd potwierdził, że kwarantanna ma istotne znaczenie dla zapobiegania rozprzestrzenianiu się zakażeń.