Stawka podatku od nieruchomości

Stawka podatku od nieruchomości jest uzależniona od wpisu w ewidencji gruntów i budynków, co potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku dotyczącym zmiany przeznaczenia nieruchomości. Sprawa dotyczyła właściciela gruntu letniskowego, który domagał się uznania budynku za mieszkalny. Decyzje organów podatkowych były kwestionowane ze względu na brak uwzględnienia faktycznego przeznaczenia nieruchomości oraz zapisów ewidencji gruntów i budynków. Istotne jest ustalenie podstawowej funkcji użytkowej budynku, aby właściwie określić stawkę podatku od nieruchomości.

Tematyka: stawka podatku, nieruchomość, ewidencja gruntów i budynków, Naczelny Sąd Administracyjny, zmiana przeznaczenia, funkcja użytkowa, postępowanie podatkowe

Stawka podatku od nieruchomości jest uzależniona od wpisu w ewidencji gruntów i budynków, co potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku dotyczącym zmiany przeznaczenia nieruchomości. Sprawa dotyczyła właściciela gruntu letniskowego, który domagał się uznania budynku za mieszkalny. Decyzje organów podatkowych były kwestionowane ze względu na brak uwzględnienia faktycznego przeznaczenia nieruchomości oraz zapisów ewidencji gruntów i budynków. Istotne jest ustalenie podstawowej funkcji użytkowej budynku, aby właściwie określić stawkę podatku od nieruchomości.

Stawka podatku od nieruchomości jest zależna od wpisu w ewidencji gruntów i budynków. Jeśli podatnik
chce płacić daninę w niższej wysokości ze względu na inne faktyczne przeznaczenie nieruchomości, musi
ubiegać się o zmianę wpisu – wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Paweł W. jest właścicielem gruntu letniskowego i położonego na nim budynku. Burmistrz Ł. ustalił wysokość
zobowiązania w podatku od nieruchomości z uwzględnieniem przeznaczenia nieruchomości jako działki letniskowej.
Właściciel złożył odwołanie domagając się uwzględnienia zmiany przeznaczenia budynku na mieszkalny. Podatnik
wskazał, że opodatkowana nieruchomość jest jedyną, jaką posiada i traktuje ją jak dom całoroczny, w którym
przebywa na stałe. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu
organ wskazał, że wydana w sprawie decyzja zgodna jest z danymi zawartymi w informacji w sprawie podatku od
nieruchomości, a także z danymi ujawnionymi w ewidencji gruntów i budynków.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną decyzję. Sąd stwierdził, że dla ustalenia
właściwej stawki podatku od nieruchomości – organy podatkowe winny przede wszystkim ustalić podstawową funkcję
użytkową budynku. Aby uznać dany budynek za budynek mieszkalny należy ustalić, czy zaspokaja on podstawowe
potrzeby mieszkaniowe właściciela i bliskich mu osób. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok
w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Bydgoszczy. NSA stwierdził, że sąd I instancji
w żaden sposób nie odniósł się do powoływanego przez organy art. 21 ust. 1 ustawy z 17.5.1989 r. – Prawo
geodezyjne i kartograficzne (t. jedn.: Dz.U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287) i wynikającego z niego związania zapisami
w ewidencji gruntów i budynków przy wymiarze podatków. Nie odniósł się także do szczególnej mocy dowodowej
dokumentów urzędowych wynikającej z art. 194 § 1 OrdPodU.
Ponownie rozpoznając sprawę WSA w Bydgoszczy uchylił decyzje organów obu instancji. Jak wskazano, ewidencja
gruntów i budynków obejmuje m.in. nformacje dotyczące budynków, ich położenia, przeznaczenia, funkcji
użytkowych i ogólnych danych technicznych. Organ podatkowy obowiązany jest odwołać się do danych zawartych
w ewidencji gruntów i budynków, jeżeli są one istotne dla prawidłowego określenia zobowiązania podatkowego. Dane
zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią dokument urzędowy w rozumieniu art. 194 § 1 OrdPodU, przy
czym przepisy OrdPodU dopuszczają możliwość przeprowadzenia dowodu przeciwko dokumentom urzędowym.
W ocenie sądu, organ przyjął za wiążące zapisy ewidencji i dokumentacji budowlanej, a pominął to, że chodzi
o budynek murowany, wolnostojący o powierzchni ok. 100 m2, podatnik jest tam zameldowany i mieszka tam cały
rok. Sąd uznał, że samo wybudowanie budynku w oparciu o dokumentację techniczną jako budynku letniskowego nie
przesądza, iż dla potrzeb przepisów podatku od nieruchomości, nie jest to budynek mieszkalny. W przekonaniu sądu,
ocenę taką determinuje faktycznie spełniana przez ten budynek funkcja użytkowa, tj. ustalenie, czy służy on
zaspokajaniu podstawowych potrzeb mieszkalnych. Pomijając dowody wskazujące na to, że przedmiotem
opodatkowania jest budynek mieszkalny, organy wadliwie zinterpretowały art. 194 § 3 OrdPodU, uznając w istocie,
że jedynym sposobem wykazania nieprawidłowości wpisów w ewidencji będzie doprowadzenie do ich zmiany
w innym niż podatkowe postępowaniu. Wykazanie, że zapisy w ewidencji są nieprawidłowe może być dokonane za
pomocą każdego dopuszczonego prawem dowodu.
Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok sądu I instancji i oddalił skargę. W ocenie NSA organy
podatkowe są związane danymi w ewidencji. Artykuł 194 § 3 OrdPodU, dotyczy sytuacji wyjątkowych
związanych z pozostawaniem w ewidencjach zapisów, które są sprzeczne z przepisami lub danymi zawartymi
w księdze wieczystej. Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że podatnik, który chce zmiany funkcji
budynku powinien we właściwym trybie ubiegać się o zmianę wpisu w ewidencji, a nie kwestionować
zamieszczoną tam funkcję budynku w trakcie postępowania podatkowego.
Wyrok NSA z 24.1.2018 r., II FSK 3097/17







Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok sądu I instancji, stwierdzając, że organy podatkowe muszą kierować się danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków. W przypadku zmiany funkcji budynku, należy zwrócić się o zmianę wpisu w ewidencji, a nie kwestionować funkcji podczas postępowania podatkowego. Artykuł 194 § 3 OrdPodU dotyczy sytuacji szczególnych, gdy zapisy w ewidencji są niezgodne z przepisami lub danymi z księgi wieczystej.