Zmiany w ustawie o własności lokali

Przepisy wprowadzone ustawą z 5.7.2018 r. o zmianie ustawy o własności lokali mają na celu wyeliminowanie wątpliwości interpretacyjnych powstałych wskutek wprowadzenia ustawą z 20.7.2017 r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości. Ustawa nowelizująca koryguje nieścisłości powstałe na gruncie ustawy o Krajowym Zasobie Nieruchomości.

Tematyka: ustawa, własność lokali, zmiany, interpretacyjne, Krajowy Zasób Nieruchomości, samodzielne lokale mieszkalne, starosta, badanie przesłanek, kompletność zaświadczenia, spójność działań, architektoniczno-budowlany, dokumentacja budowlana, nowelizacja

Przepisy wprowadzone ustawą z 5.7.2018 r. o zmianie ustawy o własności lokali (Dz.U. z 2018 r. poz. 1506)
mają na celu wyeliminowanie wątpliwości interpretacyjnych powstałych wskutek wprowadzenia ustawą
z 20.7.2017 r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości (tekst jedn.: Dz.U. z 2017 r. poz. 1529 ze zm., dalej jako:
KZNU) zmian do ustawy z 24.6.1994 r. o własności lokali (tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r. poz. 716 ze zm., dalej
jako: WłLokU).
• Ustawa nowelizująca koryguje nieścisłości powstałe na gruncie ustawy o Krajowym Zasobie Nieruchomości.
• Wyraźnie wskazano, że uprawnionym do wydania kompletnego zaświadczenia w zakresie badania przesłanek
zgodności wydzielenia lokalu jest starosta.
• Zakres przedmiotowy ustawy obejmuje wyłącznie budynki, w stosunku do których konieczne jest przechowywanie
dokumentacji budowlanej.
Ustawa wprowadza zmiany w art. 2 ust. 3 WłLokU.
Projektodawca wskazuje, że omawiany przepis wymagał nowelizacji, ponieważ nie były jasne zasady dotyczące
wydzielania samodzielnych lokali mieszkalnych oraz kompetencje starosty do badania przesłanek wydzielenia takich
lokali. Praktyka stosowania przepisów wprowadzonych w 2017 r. ujawniła, że były one nieprecyzyjne. Nie
wskazywały jednoznacznie organu zobowiązanego do badania przesłanek zgodności wydzielenia samodzielnego
lokalu mieszkalnego z ustaleniami planu miejscowego lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania
przestrzennego oraz pozostałymi rozstrzygnięciami budowlanymi. W konsekwencji starostowie odmawiali wydania
kompletnego zaświadczenia w zakresie przewidzianym przez art. 2 ust. 1a WłLokU, ograniczając się wyłącznie do
stwierdzania, że lokal jest samodzielny. Brak kompletnego zaświadczenia uniemożliwia zarówno notariuszowi, jak
i sądowi wieczystoksięgowemu dokonanie czynności niezbędnych do ustanowienia odrębnej własności
samodzielnego lokalu.
Znowelizowane przepisy ustawy o własności lokali jednoznacznie wskazują, że to starosta jest upoważniony
do wydania kompletnego zaświadczenia w zakresie badania wskazanych w art. 2 ust. 1a WłLokU przesłanek
zgodności wydzielania lokalu. We wcześniejszym stanie prawnym starosta mógł ograniczyć się do stwierdzenia, że
lokal jest samodzielny.
Zdaniem projektodawcy „wprowadzenie tego przepisu doprecyzuje w sposób jednoznaczny kompetencje starosty
w zakresie badania przesłanek, o których mowa w art. 2 ust. 1a ustawy, co przyczyni się także do spójności działań
starosty jako organu właściwego w sprawach wydzielania lokali i podmiotu piastującego stanowisko organu
administracji architektonicznobudowlanej, który wydaje pozwolenia na budowę” (Uzasadnienie, s. 4).
Wymogami ustawy nie zostaną objęte budynki istniejące przed 1.1.1995 r., jak również budynki dla których
wydane zostały przed tym dniem decyzje o pozwoleniu na budowę, co zapewnia, że nowe przepisy będą stosowane
tylko do budynków, w stosunku do których konieczne jest przechowywanie dokumentacji budowlanej.
Ustawa weszła w życie 23.8.2018 r.

Znowelizowane przepisy ustawy o własności lokali jednoznacznie wskazują, że to starosta jest upoważniony do wydania kompletnego zaświadczenia w zakresie badania wskazanych w art. 2 ust. 1a WłLokU przesłanek zgodności wydzielania lokalu. Ustawa weszła w życie 23.8.2018 r.