Budowa bilbordu reklamowego wymaga pozwolenia

Duży nośnik reklamowy nie może zostać uznany za obiekt małej architektury, który nie wymaga pozwolenia na budowę. Naczelny Sąd Administracyjny podjął decyzję w sprawie budowy wolnostojącego nośnika reklamowego, zakwestionowanej przez Wojewódzki Inspektorat Nadzoru Budowlanego. Sprawa dotyczyła konieczności trwałego związania urządzenia z gruntem ze względów bezpieczeństwa.

Tematyka: budowa bilbordu reklamowego, pozwolenie na budowę, obiekt małej architektury, Naczelny Sąd Administracyjny, NSA

Duży nośnik reklamowy nie może zostać uznany za obiekt małej architektury, który nie wymaga pozwolenia
na budowę. O tym czy urządzenie reklamowe jest trwale związane z gruntem czy też nie, nie decyduje sposób
i metoda związania z gruntem, technologia wykonania fundamentu i możliwości techniczne przeniesienia
nośnika reklamowego w inne miejsce, ale to czy wielkość tego urządzenia, jego konstrukcja, przeznaczenie
i względy bezpieczeństwa wymagają takiego trwałego związania – wynika z wyroku Naczelnego Sądu
Administracyjnego.
„A.” sp. z o.o. rozpoczęła budowę wolnostojącego nośnika reklamowego o podstawie posadowionej na fundamencie
wykonanym z bloczków betonowych zamkniętych w ramie, sięgający wraz z wysokością konstrukcji wsporczej do
wysokości ponad 5 m. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wszczął procedurę legalizacji samowoli
budowlanej, ale wobec nieprzedłożenia przez inwestora wymaganych dokumentów nakazał rozbiórkę urządzenia
reklamowego. „A.” sp. z o.o. wniosła odwołanie dowodząc, że tablica reklamowa jest obiektem małej architektury.
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy zakwestionowaną decyzję. W ocenie organu,
urządzenie budowlane stanowi budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z 7.7.1994 r. – Prawo budowlane (t. jedn.:
Dz.U. z 2018 r. poz. 1202; dalej jako: PrBud), inwestor przystąpił do wykonania prac bez uzyskania ostatecznej
decyzji właściwego organu administracji architektoniczno-budowlanej, zatem organ I instancji prawidłowo wszczął
procedurę legalizacyjną na podstawie art. 48 PrBud. Organ analizując konstrukcję, rozmiar i sposób posadowienia
nośnika reklamowego, mający przeciwdziałać czynnikom zewnętrznym, mogącym go zniszczyć lub spowodować
przesunięcie czy też doprowadzenie do powstania szkód na osobie lub mieniu, stwierdził, że taki wolno stojący obiekt
wymagał trwałego związania z gruntem. Może się bowiem zdarzyć, że związanie z gruntem wykonane przez
inwestora jest niewystarczające i może doprowadzić do niebezpieczeństwa powstania szkody na osobie lub mieniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę. W uzasadnieniu stwierdzono, że z uwagi na gabaryty
i konstrukcję urządzenie reklamowe zostało prawidłowo zakwalifikowane jako obiekt budowlany na wzniesienie
którego inwestor powinien uzyskać decyzję o pozwoleniu na budowę. Skoro obiekt powstał w warunkach samowoli,
zasadnie przeprowadzono postępowanie określone w art. 48 PrBud. Inwestor nie przełożył wymaganych
dokumentów zatem organ I instancji zasadnie nakazał rozbiórkę obiektu. Wbrew stanowisku skarżącej urządzenie
reklamowe nie mogło zostać zakwalifikowane jako obiekt małej architektury. Sąd podkreślił, że żaden z przepisów
PrBud nie uzależnia kwalifikacji obiektu od tego, jaką metodą jest on budowany. Uznał również, że zastosowania
w sprawie nie znajduje art. 29 ust. 2 pkt 6 PrBud, zgodnie z którym wykonywanie robót budowlanych polegających na
instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem usytuowanych na obiektach wpisanych do rejestru zabytków
w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz z wyjątkiem reklam świetlnych
i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym, wymaga
jedynie zgłoszenia. Przeciwko obejmowaniu wielkogabarytowych urządzeń reklamowych zakresem tej regulacji
przemawia użyty w tym przepisie wyraz „instalowanie”. Zwrot odnosi się do wykonywania robót budowlanych
związanych z już istniejącym obiektem budowlanym. Nie dotyczy on natomiast wykonywania nowego obiektu
budowlanego.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną. Zasadą jest, że roboty budowlane można rozpocząć
jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Wyjątki od tej zasady, wymienione w art.
29–31 PrBud, powinny być interpretowane ściśle. W uzasadnieniu wskazano, że budowa wolnostojącego,
trwale związanego z gruntem urządzenia reklamowego, wymaga pozwolenia na budowę. W ocenie NSA,
parametry techniczne tego obiektu, a zwłaszcza wielkość tego urządzenia, jego masa i sposób związania
z gruntem za pomocą betonowego fundamentu powierzchniowego nie pozwala na odmienną jego
kwalifikację i uznanie, że postawienie tej tablicy stanowić będzie roboty budowlane w postaci instalacji,
o której mowa w art. 29 ust. 2 pkt 6 PrBud. Skoro w sprawie doszło do budowy nośnika reklamowego to nie
mogło mieć miejsce jego instalowanie.
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że brak jest podstaw, aby sporny nośnik reklamowy można było
zakwalifikować jako obiekt małej architektury. Z definicji o charakterze zakresowym, zawartej w art. 3 pkt 4
PrBud, wynika, że wspólną cechę wszystkich obiektów małej architektury stanowią ich niewielkie rozmiary.
Wprawdzie definicja z art. 3 pkt 4 PrBud nie wymienia w sposób wyczerpujący wszystkich rodzajów takich obiektów,
jednak wyraźnie wskazuje na obiekty kultu religijnego, obiekty architektury ogrodowej oraz obiekty służące rekreacji
codziennej i utrzymaniu porządku. Lista obiektów nie jest przy tym wyczerpująca i niewątpliwie do obiektów małej
architektury można zaliczyć także inne obiekty, poza wyraźnie w niej wymienionymi. Należy jednak mieć na
względzie, że mogą to być jedynie obiekty niewielkie i rodzajowo podobne do tych, które zostały wymienione w art. 3
pkt 4 PrBud. Brak trwałego związania z gruntem może dotyczyć jedynie lekkich urządzeń o małych gabarytach.

Wyrok NSA z 18.7.2018 r., II OSK 2077/16

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że budowa dużego nośnika reklamowego wymaga pozwolenia na budowę. Decyzja ta wynikała z analizy parametrów technicznych, konstrukcji oraz sposobu związania z gruntem. NSA uznał, że urządzenie nie może być klasyfikowane jako obiekt małej architektury z uwagi na swoje gabaryty i sposób wykonania.