Przychód ze sprzedaży przez spółkę komandytową lokali mieszkalnych należy zakwalifikować do przychodów z działalności gospodarczej

Przychód uzyskany ze sprzedaży przez spółkę komandytową nieruchomości mieszkalnej nie może być zakwalifikowany do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 PDOFizU. Przepis art. 5b ust. 2 ustawy przesądza bowiem o tym, że wszelkiego rodzaju przychody pozyskane przez wspólnika spółki niebędącej osobą prawną są przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej. Bez znaczenia przy tym dla takiej kwalifikacji przychodu pozostaje rodzaj prowadzonej przez spółkę działalności oraz źródeł, z których spółka ta uzyskuje przychody.

Tematyka: przychód ze sprzedaży, spółka komandytowa, nieruchomość mieszkalna, działalność gospodarcza, PDOFizU

Przychód uzyskany ze sprzedaży przez spółkę komandytową nieruchomości mieszkalnej nie może być
zakwalifikowany do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 PDOFizU. Przepis art. 5b ust. 2 ustawy
przesądza bowiem o tym, że wszelkiego rodzaju przychody pozyskane przez wspólnika spółki niebędącej
osobą prawną są przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej. Bez znaczenia przy tym dla takiej
kwalifikacji przychodu pozostaje rodzaj prowadzonej przez spółkę działalności oraz źródeł, z których spółka
ta uzyskuje przychody.
Wyrok WSA w Gliwicach z 8.8.2018 r., I SA/Gl 662/18

Komentowane orzeczenie zapadło na tle następujących okoliczności stanu faktycznego:
Komandytariusz (dalej: wnioskodawca) spółki komandytowej (dalej: spółka) wystąpił do Dyrektora Krajowej Informacji
Skarbowej (dalej: DKIS) z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, wskazując, iż przeniósł, tytułem wkładu
niepieniężnego, swoje przedsiębiorstwo na własność nowo zawiązanej spółki komandytowej. W skład nabytego
przez spółkę przedsiębiorstwa wchodziły lokale mieszkalne, które uprzednio wnioskodawca wykorzystywał
w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Spółka przeznaczyła nabyte lokale mieszkalne na wynajem
długoterminowy i zamierzała przebudować budynek, docelowo planując ich sprzedaż w ramach wykonywanej
działalności gospodarczej.
Mając na względzie powyższe okoliczności, wnioskodawca nabrał wątpliwości, czy przychód z przedmiotowej
sprzedaży należy klasyfikować do pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z 26.7.1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej: PDOFizU, czy też z odpłatnego zbycia nieruchomości (art. 10 ust.
1 pkt 8 -PDOFizU)?
Zdaniem wnioskodawcy prawidłowe jest przyjęcie pierwszej z ww. możliwości. Zwrócił on przy tym uwagę, iż
w przypadku gdy pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody
wspólnika z udziału w takiej spółce uznaje się za przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 5b ust. 2
PDOFizU).
Dyrektor KIS uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe. Organ wskazał, że sprzedaż budynku mieszkalnego
stanowi przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości. Powołał się przy tym na wyłączenia zawarte w art. 10 ust. 3
PDOFizU i art. 14 ust. 2c PDOFizU. Zgodnie z pierwszym z wymienionych przepisów do wskazanego źródła
przychodu należy zaliczyć m.in. odpłatne zbycie budynku mieszkalnego i związanego z nim gruntu
wykorzystywanego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. Druga z wymienionych regulacji stanowi
natomiast, iż nie zalicza się do przychodów z działalności gospodarczej odpłatnego zbycia budynku mieszkalnego
wykorzystywanego na ww. cele.
W odpowiedzi na wydaną interpretację prawa podatkowego wnioskodawca wniósł skargę do WSA. Powołując się na
wykładnię systemową i celowościową, stwierdził, iż ww. przepisy należy odczytywać z rozróżnieniem co do
aktywności podatnika jako indywidualnego przedsiębiorcy oraz tego samego podatnika działającego poza sferą
działalności gospodarczej, w odniesieniu do majątku w tym celu wykorzystywanego.
Po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa wnioskodawca zaskarżył interpretację do
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach (dalej: WSA), który przychylił się do jego stanowiska,
wskazując na kluczowy w tej sprawie art. 5b ust. 2 PDOFizU.
Należy zgodzić się z konkluzjami zaprezentowanymi w przedstawionym orzeczeniu.
Analizując zagadnienie przedstawione w streszczeniu, WSA skoncentrował się na ocenie art. 5b ust. 2 PDOFizU.
Zauważyć należy, iż WSA nie odniósł się bezpośrednio do relacji między art. 5b ust. 2 PDOFizU oraz art. 10 ust. 3
i art. 14 ust. 2c PDOFizU. Mając jednak na względzie przyjęcie przez sąd kluczowej roli pierwszego ze wskazanych
przepisów, można stwierdzić, że przyjął jego nadrzędność. Niemniej zabrakło w uzasadnieniu odniesienia do
metodyki, jaką przyjął WSA, ustalając hierarchię wskazanych przepisów tej samej ustawy podatkowej.
Przechodząc do oceny tez orzeczenia, wskazać trzeba, iż ustawodawca sformułował brzmienie art. 5b ust. 2
PDOFizU w sposób precyzyjny, nie dając organom, jak też samemu podatnikowi, dużego pola do interpretacji.
Przedmiotowa ustawa, odczytywana łącznie z ustawą z 15.9.2000 r. Kodeks spółek handlowych (dalej: KSH), nie
przewiduje wyjątków od zasady wyrażonej w tym przepisie. Jednolicie prezentuje się również linia orzecznicza, która
rozwinęła się na bazie przedstawionego przepisu.

Zasadny jest argument o odczytywaniu analizowanego przepisu w sposób literalny przy wsparciu wykładni
systemowej. Wykładnia przepisów prawa podatkowego powinna bowiem uwzględniać ich wzajemny związek
z całością systemu prawa. Wojewódzki Sąd Administracyjny zwrócił słusznie uwagę na systemowe uregulowanie
kwestii opodatkowania wspólników spółek nieposiadających osobowości prawnej, wskazując na wzajemne relacje
przepisów KSH do regulacji PDOFizU.
Treść art. 5b ust. 2 PDOFizU pozwala zgodzić się z konkluzją, iż zawiera on fikcję prawną uzyskiwania przez
wspólnika spółki niemającej osobowości prawnej przychodów ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 PDOFizU,
jeśli spółka ta prowadzi działalność gospodarczą. Wojewódzki Sąd Administracyjny trafnie przytoczył tezę, w której
zwraca się uwagę na zabsolutyzowany charakter prawnopodatkowej kwalifikacji określonego w tym przepisie stanu
faktycznego (niemożność obalenia przeciwdowodem), jak i przywiązanie do potencjalnie zróżnicowanych stanów
faktycznych (działalność spółki, działalność wspólnika) takiego samego skutku prawnego.
Aneta Bragiel, Dział Prawnopodatkowy PwC
Wyrok WSA w Gliwicach z 8.8.2018 r., I SA/Gl 662/18

Zasadny jest argument o odczytywaniu analizowanego przepisu w sposób literalny przy wsparciu wykładni systemowej. Treść art. 5b ust. 2 PDOFizU pozwala zgodzić się z konkluzją, iż zawiera on fikcję prawną uzyskiwania przez wspólnika spółki niemającej osobowości prawnej przychodów ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 PDOFizU, jeśli spółka ta prowadzi działalność gospodarczą.