Czy decyzja o ustaleniu lokalizacji celu publicznego jest decyzją o warunkach zabudowy?

Publikacja omawia kwestię konsekwencji podatkowych związanych z decyzją o warunkach zabudowy w kontekście zakupu gruntów ornych przez powiat. Urzędnicy, starając się uzyskać zwolnienie z VAT, natrafili na sprzeczną interpretację prawa podatkowego. Sprawa została rozstrzygnięta przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu.

Tematyka: decyzja o warunkach zabudowy, lokalizacja celu publicznego, podatki, planowanie przestrzenne, interpretacja podatkowa

Publikacja omawia kwestię konsekwencji podatkowych związanych z decyzją o warunkach zabudowy w kontekście zakupu gruntów ornych przez powiat. Urzędnicy, starając się uzyskać zwolnienie z VAT, natrafili na sprzeczną interpretację prawa podatkowego. Sprawa została rozstrzygnięta przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu.

Jakie konsekwencje podatkowe rodzi fakt, że decyzja o warunkach zabudowy może przybierać dwie postaci?
Jeden z powiatów miał w planach zakup gruntów ornych należących do rolnika. Nieruchomości miały być
w przyszłości wykorzystane na potrzeby zwiększenia funkcjonalności terenów bezpośrednio do nich przylegających,
na których istnieje szkoła.
Powiatowi urzędnicy nabrali wątpliwości, czy kupując działki będą mogli skorzystać ze zwolnienia podatkowego.
Kierując wniosek o indywidualną interpretację podatkową zaznaczyli, że dla obszaru, którego dotyczy transakcja nie
ma wskazań w aktualnym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a dotychczas nie wydano
względem niego także żadnej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W myśl decyzji
o lokalizacji celu publicznego przedmiotowe nieruchomości mogły być przeznaczone na budowę drogi gminnej wraz
z budową sieci kanalizacji deszczowej. Z kolei od strony sprzedawcy sytuacja kształtowała się następująco. Jest on
czynnym podatnikiem VAT i na sprzedaż działki chciał wystawić fakturę (23%). W umowie przedwstępnej zawartej
z przedstawicielami powiatu zostało zapisane, że prowadzi on działalność rolną mającą charakter działalności
gospodarczej prowadzonej samodzielnie przez osobę fizyczną niebędącą przedsiębiorcą, a sprzedawane działki są
wykorzystywane dla potrzeb jego gospodarstwa rolnego. Co więcej nieruchomości stanowiły majątek osobisty
rolnika. Przed zawarciem przedwstępnej umowy sprzedaży nie prowadził on żadnych działań mających na celu ich
zbycie, czy też zwiększenie ich atrakcyjności.
W opinii urzędników transakcja powinna zostać zwolniona z VAT w związku z art. 43 ust.1 pkt 9 ustawy z 11.3.2004
r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 106; dalej: VATU), w myśl którego zwalnia się z podatku
dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Zdaniem przedstawicieli powiatu uprawnienie do
tego zwolnienia podatkowego jednocześnie eliminuje możliwość skorzystania z prawa do odliczenia podatku
naliczonego w zakresie w jakim nabyte nieruchomości wykorzystywane będą do wykonywania czynności
opodatkowanych.
Fiskus stwierdził, że urzędnicy są w błędzie. W interpretacji z 11.10.2019 r. (0112-KDIL1-2.4012.403.2019.2.PG)
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zakwalifikował działki jako teren budowlany. Na potwierdzenie tej tezy
przywołał definicję z art. 2 pkt 33 VATU (tereny budowlane – grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie
z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją
o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym), przy czym za wystarczające do powyższej kwalifikacji organ uznał wydanie dla działek decyzji
o ustaleniu lokalizacji celu publicznego. W związku z powyższym fiskus uznał, że urzędnicy nie mają podstaw do
skorzystania ze zwolnienia podatkowego.
Powiat zaskarżył powyższą interpretację, ale Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 19.2.2020 r. (I
SA/Po 982/19) stanął po stronie skarbówki. Sąd zauważył, że w omawianej sprawie istotną rolę odgrywają przepisy
dotyczące planowania i zagospodarowania przestrzennego, do których odsyła VATU. Według art. 4 ust. 2 ustawy
z 27.3.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 293) „w przypadku braku
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków
zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym: 1)
lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego; 2) sposób
zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach
zabudowy”. Zdaniem organu owa decyzja o warunkach zabudowy, na którą powołuje się art. 2 pkt 33 VATU, może
w rzeczywistości przybierać dwie wyżej wskazane postaci i nie musi ona literalnie nosić dokładnie takiej nazwy.
Wyrok WSA w Poznaniu z 19.2.2020 r. (I SA/Po 982/19)







Wynik sprawy pokazuje, jak istotne jest precyzyjne określenie decyzji dotyczących warunków zabudowy w kontekście podatkowym. Decyzja o lokalizacji celu publicznego może mieć istotne znaczenie dla kwalifikacji terenu jako budowlanego. Sprawę warto analizować w kontekście złożoności przepisów podatkowych i planowania przestrzennego.