Przedłużenie zwrotu VAT w związku z procedurą weryfikacyjną

Artykuł omawia kwestię przedłużenia zwrotu VAT w związku z procedurą weryfikacyjną. Zgodnie z art. 87 ust. 6 VATU, termin zwrotu podatku może być przedłużony do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonanej w ramach określonych procedur, takich jak czynności sprawdzające, kontrola podatkowa czy postępowanie podatkowe. Skarga spółki jawnej związana z postanowieniem Naczelnika US dotyczyła przedłużenia terminu zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za kwiecień 2014 r. do czasu zakończenia postępowania kontrolnego.

Tematyka: VAT, zwrot podatku, procedura weryfikacyjna, Naczelnik US, postępowanie kontrolne, skarga, wyrok NSA

Skoro bowiem w art. 87 ust. 6 VATU postanowiono, że w przypadku wnioskowania zwrotu podatku w terminie
25 dni przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie stosuje się odpowiednio, bezpodstawne jest twierdzenie, że
wynikające z brzmienia zdania drugiego art. 87 ust. 2 VATU uprawnienie do przedłużenia terminu do
weryfikacji zasadności zwrotu podatku do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika
dokonywanego w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego
na podstawie przepisów OrdPU lub postępowania kontrolnego na podstawie przepisów o kontroli skarbowej
– ogranicza jedynie do 60 dni termin tej weryfikacji. (...) dla zachowania określonego w art. 87 ust. 2 VATU
terminu do przedłużenia zwrotu podatku od towarów i usług w celu zweryfikowania jego zasadności
wymagane jest, aby postanowienie Naczelnika US w tym przedmiocie, które doręczane jest stronie za
pośrednictwem operatora pocztowego, zostało wydane (sporządzone) i przekazane temu operatorowi w celu
doręczenia przed upływem terminu do dokonania tego zwrotu. Wyrok NSA z 5.7.2016 r., I FSK 1893/15
Z uzasadnienia:
(...) Zaskarżonym wyrokiem z 3.6.2015 r., I SA/Łd 272/15, WSA w Łodzi oddalił skargę S. Spółki jawnej z siedzibą
w L. na postanowienie Naczelnika US L. z 10.11.2014 r. w przedmiocie przedłużenia terminu zwrotu nadwyżki
podatku naliczonego nad należnym wykazanej w deklaracji VAT-7 za kwiecień 2014 r.
W dniu 16.5.2014 r. S. Sp. jawna (dalej: spółka) złożyła w US L. korektę deklaracji VAT-7 za kwiecień 2014 r.
z wykazaną do zwrotu w terminie 25 dni nadwyżką podatku naliczonego nad należnym. Do powyższej deklaracji
podatnik załączył wniosek o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wynikającej z deklaracji VAT-7 za
kwiecień 2014 r. na rachunek bankowy spółki, w terminie 25 dni. Organ podatkowy wezwał spółkę do okazania
oryginałów dokumentów dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów za kwiecień 2014 r., tj.
dokumentów źródłowych dotyczących transportu, płatności, umów oraz zamówień itp. oraz rejestrów zakupów za
kwiecień 2014 r. – celem przeprowadzenia czynności sprawdzających. W trakcie czynności sprawdzających
organ dokonał analizy przedłożonej dokumentacji w zakresie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów
i wystąpił z wnioskami do administracji słowackiej o weryfikację transakcji wewnątrzwspólnotowych
deklarowanych przez spółkę m.in. za miesiąc kwiecień 2014 r.
W dniu 6.6.2014 r. Naczelnik US L. wydał postanowienie, którym przedłużył do 12.11.2014 r. termin zwrotu nadwyżki
podatku naliczonego nad należnym wykazanej w deklaracji VAT-7 za kwiecień 2014 r. Na postanowienie to spółka
złożyła zażalenie.
W dniu 28.10.2014 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w L., na podstawie postanowienia z 14.10.2014 r. wszczął
postępowanie kontrolne wobec spółki w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz
prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od lutego 2014 r. do
czerwca 2014 r.
W związku z powyższym Naczelnik US L. postanowieniem z 10.11.2014 r. orzekł o przedłużeniu terminu zwrotu
różnicy nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazanej w deklaracji VAT-7 za kwiecień 2014 r. do czasu
zakończenia postępowania kontrolnego.
Skarga do sądu I instancji.
Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, spółka złożyła skargę do WSA w Łodzi, w której domagała się
uchylenia zaskarżonego postanowienia oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.
Zakwestionowanemu rozstrzygnięciu zarzuciła naruszenie:
a) art. 87 ust. 6 w zw. z ust. 2 ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz.U. z 2011 r. Nr 177,
poz. 1054 ze zm., dalej: VATU) poprzez:
– uznanie, że w niniejszej sprawie zasadność zwrotu nadwyżki podatku naliczonego wymaga dodatkowego
zweryfikowania,
– przedłużenie terminu do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego za okres rozliczeniowy po jego wyekspirowaniu,
– wyznaczenie nowego terminu zwrotu nadwyżki podatku w sposób niekonkretny, poprzez wskazanie zdarzenia
przyszłego, bez precyzyjnego określenia dnia, miesiąca i roku;
b) art. 120, 121 § 1 oraz 125 § 1 ustawy z 29.8.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.,
dalej: OrdPU) (...);

c) art. 120, 121, 124 oraz 210 § 4 w zw. z art. 219 OrdPU oraz 87 ust. 2 VATU (...),
d) art. 274b OrdPU poprzez jego niezastosowanie oraz nieumożliwienie kontroli postanowienia z 10.11.2014 r.
wydanego przez Naczelnika US w L., przez organ II instancji.
Uzasadnienie rozstrzygnięcia sądu I instancji
Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał skargę za niezasadną. Uzasadniając orzeczenie, wskazał, że z akt sprawy
nie wynika, aby spółka złożyła wniosek o zwrot różnicy podatku na warunkach i w terminie wynikającym z art. 87 ust.
2a oraz ust. 4a)–f) VATU, tj. po złożeniu zabezpieczenia majątkowego w przewidzianych formach. (...)
Zdaniem sądu organ prawidłowo uznał, że postanowienie o przedłużeniu terminu zwrotu podatku VAT jest skuteczne
do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonanej w ramach procedury wskazanej w tym
postanowieniu, tj. postępowania kontrolnego. Jest to zgodne z treścią art. 87 ust. 2 VATU, który wiąże weryfikację
rozliczenia podatnika z konkretnym rodzajem postępowania, w ramach którego weryfikacja ta jest dokonywana. (...)
Sąd zgodził się także ze spółką, że skuteczne przedłużenie terminu możliwe jest jedynie przed jego
wyekspirowaniem. Natomiast próba przedłużenia terminu po jego upływie nie będzie skuteczna. Jeśli bowiem
termin już upłynął, to nie ma czego przedłużać. W rozpatrywanej sprawie organ podatkowy wydał zaskarżone
postanowienie przed upływem terminu wynikającego z wcześniejszego postanowienia Naczelnika US L. z 6.6.2014
r., w którym organ ten przedłużył termin zwrotu podatku do 12.11.2014 r.
Ostatni dzień dla wydania zaskarżonego postanowienia upływał zatem 12.11.2014 r., natomiast organ wydał je
10.11.2015 r. i w tym też dniu postanowienie to zostało nadane w placówce pocztowej. Wprawdzie doręczenie
postanowienia nastąpiło w dniu 13.11.2014 r., jednak nie można zgodzić się z argumentacją skargi, że chwilą
przedłużenia terminu jest data skutecznego wprowadzenia postanowienia do obrotu prawnego, a nie jego wydania.
Sąd uznał przedłużenie terminu zwrotu różnicy podatku naliczonego nad należnym wynikającej z deklaracji VAT-7 za
miesiąc kwiecień 2014 r. za uprawnienie organu podatkowego uzasadnione okolicznościami sprawy.
Natomiast w przypadku gdy przeprowadzone przez organ czynności wykażą zasadność zwrotu podatku, US wypłaca
podatnikowi należną kwotę powiększoną o odsetki w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej
w przypadku odroczenia terminu płatności podatku lub rozłożenia go na raty (cytowany wyżej art. 87 ust. 2 zd. 3
VATU). Odsetki przysługują wówczas, gdy zwrot jest zasadny. Stąd też będą one przysługiwać w każdym
przypadku, gdy podatnik otrzymuje zwrot nadwyżki podatku z US, nawet jeśli w wyniku postępowania
kontrolnego wysokość nadwyżki podlegającej zwrotowi jest obniżana. Przepis stanowi bowiem, że odsetki
przysługują w razie zasadności zwrotu, a nie w razie zasadności zwrotu w żądanej wysokości. Zasadny ma być
zatem sam zwrot, a nie jego wysokość. Oczywiście podstawą naliczania odsetek w tym przypadku będzie kwota
faktycznie zwracana, a nie kwota żądana przez podatnika.
Skarga kasacyjna
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła spółka. Wyrok zaskarżono w całości, zarzucając:
1) na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst
jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: -PostAdmU), naruszenie:
a) art. 87 ust. 2 VATU (...),
b) art. 87 ust. 2 VATU (...),
c) art. 87 ust. 6 w zw. z ust. 2 VATU (...),
2) na podstawie art. 174 pkt 2 PostAdmU, naruszenie:
b) art. 151 zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) PostAdmU (...),
c) art. 134 § 1, 135 i art. 141 § 4 PostAdmU oraz art. 1 § 1 ustawy z 25.7.2002 r. – Prawo o ustroju sądów
administracyjnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 512, dalej: PrUSA) (...):
d) art. 87 ust. 6 w zw. z ust. 2 PostAdmU. (...)
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
(...) Za niezasadny należy w tym zakresie uznać zarzuty naruszenia art. 87 ust. 2 VATU przez jego niewłaściwe
zastosowanie, polegające na przyjęciu, że stan faktyczny w sprawie odpowiada stanowi hipotetycznemu
przewidzianemu w art. 87 ust. 2 VATU i zaistniała konieczność dodatkowej weryfikacji zasadności zwrotu nadwyżki
podatku naliczonego ponad kwotę podatku należnego za okres kwietnia 2014 r.

Formułując ten zarzut, jak również łączący się z nim, a także nietrafny zarzut naruszenia przepisów postępowania
(art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) -PostAdmU w zw. z art. 120, 121, 124 oraz 210 § 4 w zw. z art. 219 -OrdPU
i 87 ust. 2 VATU), strona skarżąca pomija, że sąd I instancji wykonując zgodnie z art. 3 § 1 PostAdmU w zw. z art. 1
§ 1 i 2 PrUSA funkcję kontrolną odnośnie zaskarżonego postanowienia, działa zgodnie z art. 133 § 1 i art. 134 § 1
PostAdmU, co oznacza, że wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy, rozstrzygając
w granicach danej sprawy i nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Nie można zgodzić się z twierdzeniem strony skarżącej, że zaskarżone postanowienie nie zawiera uzasadnienia,
aczkolwiek, jak stwierdził już sąd I instancji – jest ono lakoniczne.
Oceniając uzasadnienie tegoż postanowienia sąd I instancji, kierując się dyspozycją art. 133 § 1 i art. 134 § 1
PostAdmU, był w pełni uprawniony do uwzględnienia – oprócz samej treści zaskarżonego postanowienia – również
informacji wynikających z innych dokumentów zawartych w aktach sprawy.
Z akt sprawy (por. np. pisma Naczelnika US L. z 29.4.2014 r. i 26.6.2014 r. skierowane do Dyrektora Urzędu Kontroli
Skarbowej w L.) wynikało zaś jednoznacznie, że wydając zaskarżone postanowienie, organ podatkowy miał
usprawiedliwione wątpliwości co do zasadności zadeklarowanego zwrotu podatku (...).
W związku właśnie z tymi ujawnionymi okolicznościami, uzasadniającymi wątpliwości co do zasadności
deklarowanych przez spółkę zwrotów podatku, organ zwrócił się o wszczęcie kontroli przez Dyrektora Urzędu
Kontroli Skarbowej w zakresie podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od
towarów i usług przez tę spółkę za poszczególne miesiące od lutego 2014 r. do czerwca 2014 r., i taka kontrola
została wszczęta.
Za chybione przy tym należy uznać twierdzenie skargi kasacyjnej, że nie mieszczą się w zakresie przesłanek
uzasadniających wydłużenia terminu zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wskazanych w art. 87 ust.
2 VATU, wystąpienia z wnioskami do administracji słowackiej o weryfikację transakcji wewnątrzwspólnotowych
deklarowanych przez spółkę S. Sp.j., czy też okoliczności wszczęcia postępowania kontrolnego w zakresie
rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów
i usług za poszczególne miesiące od lutego 2014 r. do czerwca 2014 r., w sytuacji gdy wątpliwości co do rzetelności
transakcji w zakresie VAT generujących podatek do zwrotu przez organ, znajdują uprawdopodobnienie w postaci
informacji otrzymanych również od administracji podatkowych innych krajów unijnych, wskazujących na podejrzenie
przestępstw towarzyszących tym transakcjom z udziałem kontrahentów spółki.
Nie jest trafny zarzut naruszenia art. 87 ust. 2 VATU poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że chwilą
przedłużenia terminu do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym jest data sporządzenia i podpisania
postanowienia przedłużającego termin, a nie data jego skutecznego wprowadzenia do obrotu prawnego, czyli
odpowiednio data doręczenia tudzież ewentualnie ogłoszenia postanowienia przedłużającego termin.
Nie jest sporne, że skuteczne przedłużenie terminu możliwe jest jedynie przed jego wyekspirowaniem, czyli upływem
jego terminu. Natomiast próba przedłużenia terminu po jego upływie nie będzie skuteczna, bowiem gdy termin już
minął, nie ma czego przedłużać.
W rozpatrywanej sprawie organ podatkowy pierwotny termin zwrotu podatku za kwiecień 2014 r. przedłużył do
12.11.2014 r., natomiast zaskarżone postanowienie wydane zostało w dniu 10.11.2014 r. i w tym też dniu zostało
nadane w placówce pocztowej.
Z uwagi na to, że doręczenie tego postanowienia nastąpiło w dniu 13.11.2014 r., skarżąca strona uważa, że nastąpiło
to już po upływie terminu, na jaki przedłużono zwrot podatku, a zatem jest bezskuteczne.
Stanowisko to jest chybione.
Po pierwsze, art. 87 ust. 2 VATU, którego naruszenie zarzucono, nie normuje tej kwestii, a więc zarzutem jego
naruszenia nie można dowodzić, że doręczenie postanowienia o przedłużeniu zwrotu podatku po upływie
tego terminu, gdy jego wydanie nastąpiło przed jego upływem – jest nieskuteczne.
Zagadnienie skuteczności doręczeń postanowień normuje art. 212 w zw. z art. 219 OrdPU, zgodnie z którym organ
podatkowy, który wydał postanowienie, jest nim związany od chwili jego doręczenia. Naruszenia powyższych
przepisów nie zarzucono, co czyni zarzut naruszenia art. 87 ust. 2 VATU, bez powiązania z art. 212 w zw. z art. 219
OrdPU, już z tego względu bezzasadny. To bowiem na podstawie art. 212 w zw. z art. 219 OrdPU należałoby
wykazać, że to doręczenie postanowienia, a nie jego wydanie przez upływem terminu do zwrotu, wywołuje skutek
jego zachowania.
Abstrahując jednak od wadliwie skonstruowanego zarzutu skargi kasacyjnej na tle tegoż spornego zagadnienia,
nadmienić należy, że zajęte w tym zakresie stanowisko sądu I instancji zasługuje na akceptację, z jednym
zastrzeżeniem: za wydane w terminie postanowienie o przedłużeniu terminu zwrotu podatku uznać należy

takie, które w przypadku doręczenia stronie za pośrednictwem operatora pocztowego zostanie wydane
i przekazane temu operatorowi w celu doręczenia przed upływem przedłużanego terminu.
Przepisy prawa muszą być interpretowane z uwzględnieniem wykładni funkcjonalnej (celowościowej), a więc tak też
należy rozumieć użyte w nich terminy (zwroty). Z tych też względów używany przez ustawodawcę termin „wydanie”
musi być interpretowany z uwzględnieniem celu przepisu, w ramach którego został użyty i charakteru instytucji, którą
normuje. Kiedy zatem używa się tego terminu w ramach przepisu art. 210 § 1 pkt 2 OrdPU (oznaczenie daty wydania
decyzji) czy też – jak w niniejszej sprawie – art. 217 § 1 pkt 2 OrdPU (oznaczenie daty wydania postanowienia),
oznacza on datę sporządzenia tego aktu. Przepisy regulujące zagadnienie „wydania decyzji/postanowienia” muszą
być jednak interpretowane z uwzględnieniem pełnej zasady oficjalności wobec podatnika, a nie dyskrecjalności
działania organów, gdyż uznanie, że wydanie podatnikowi (obywatelowi) takiego aktu administracyjnego następuje
już w momencie jego sporządzenia, w żadnym wypadku nie spełnia jej celu i istoty, a może prowadzić wręcz do
nadużyć.
Zachowanie zatem terminu do „wydania” aktu administracyjnego, interpretowane nie tylko z punktu widzenia interesu
organu, ale także z uwzględnieniem zasady pewności obrotu prawnego, wymagającej dla skuteczności tego aktu
wprowadzenia go do obrotu prawnego, przemawia za przyjęciem zasady uwzględniającej gwarancje obywatelskie
wynikające z art. 2 Konstytucji, że w sytuacji gdy akt administracyjny doręczany jest stronie za pośrednictwem
operatora pocztowego, zachowanie tego terminu ma miejsce, gdy zarówno sporządzenie tego aktu (data jego
wydania) oraz przekazanie temu operatorowi w celu doręczenia stronie następuje przed upływem tego terminu.
Przekazanie bowiem aktu administracyjnego operatorowi w celu doręczenia stronie rozpoczyna realizację
wobec niej zasady oficjalności, zwięczonej doręczeniem tego aktu, ze skutkami określonymi w art. 212
OrdPU.
Reasumując: dla zachowania określonego w art. 87 ust. 2 VATU terminu do przedłużenia zwrotu podatku od towarów
i usług w celu zweryfikowania jego zasadności wymagane jest, aby postanowienie naczelnika urzędu skarbowego
w tym przedmiocie, które doręczane jest stronie za pośrednictwem operatora pocztowego, zostało wydane
(sporządzone) i przekazane temu operatorowi w celu doręczenia przed upływem terminu do dokonania tego zwrotu.
Z uwagi na to, że w niniejszej sprawie – jak stwierdzono powyżej – warunek ten został spełniony, zaskarżone do
sądu I instancji postanowienia nie zostało wydane z uchybieniem art. 87 ust. 2 VATU co do daty jego wydania.
Chybiony jest zarzut naruszenia art. 134 § 1, 135 i art. 141 § 4 PostAdmU oraz art. 1 § 1 PrUSA poprzez
nierozpatrzenie zarzutów wskazanych w lit. a) tiret trzecie oraz lit. d) skargi złożonej w niniejszej sprawie z 27.1.2015
r.
Wbrew twierdzeniu skargi kasacyjnej sąd I instancji odniósł się do zarzutu, że doszło do naruszenia art. 87 ust. 6
w zw. z ust. 2 VATU poprzez wyznaczenie nowego terminu zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za
okres rozliczeniowy kwietnia 2014 r. w sposób niekonkretny, wskutek wskazania zdarzenia przyszłego, bez
precyzyjnego określenia dnia, miesiąca i roku.
Sąd w uzasadnieniu tej kwestii stwierdził jednoznacznie i w pełni trafnie, że:
postanowienie o przedłużeniu terminu zwrotu podatku VAT jest skuteczne do czasu zakończenia weryfikacji
rozliczenia podatnika dokonanej w ramach procedury wskazanej w tym postanowieniu, tj. postępowania kontrolnego.
Jest to zgodne z treścią art. 87 ust. 2 VATU, który wiąże weryfikację rozliczenia podatnika z konkretnym rodzajem
postępowania, w ramach którego weryfikacja ta jest dokonywana. Wymienia w tym zakresie: czynności
sprawdzające, kontrolę podatkową, postępowanie podatkowe oraz postępowanie kontrolne. Przedłużenie terminu
zwrotu podatku następuje więc nie tyle do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika, ile do czasu
zakończenia tej weryfikacji dokonywanej w ramach postępowań wymienionych w powołanym przepisie, tj. czynności
sprawdzających, kontroli podatkowej, postępowania podatkowego lub postępowania kontrolnego. Przedłużenie
terminu zwrotu podatku musi więc wiązać się z konkretną procedurą postępowania weryfikacyjnego (która
powinna być wskazana w postanowieniu, co w niniejszej sprawie miało miejsce) i obowiązuje do czasu
zakończenia weryfikacji w tej właśnie procedurze.
W kontekście tego za nietrafny uznać należy także zarzut naruszenia art. 87 ust. 6 w zw. z ust. 2 VATU. (...).
Skoro bowiem w art. 87 ust. 6 VATU postanowiono, że w przypadku wnioskowania zwrotu podatku w terminie 25 dni
przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie stosuje się odpowiednio, bezpodstawne jest twierdzenie, że wynikające
z brzmienia zdania drugiego art. 87 ust. 2 VATU uprawnienie do przedłużenia terminu do weryfikacji zasadności
zwrotu podatku do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonywanego w ramach czynności
sprawdzających, kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej
lub postępowania kontrolnego na podstawie przepisów o kontroli skarbowej – ogranicza jedynie do 60 dni termin tej
weryfikacji.

Odnośnie natomiast zarzutu, że poprzez niezastosowanie w tej sprawie art. 274b OrdPU uniemożliwiono kontrolę
postanowienia z 10.11.2014 r., wydanego przez Naczelnika US w L., przez organ II instancji, wskazać należy, że sąd
I instancji nie odniósł się wprost do tego zagadnienia, ale całość uzasadnienia wyroku wskazuje na bezzasadność
tego zarzutu, gdyż skarżąca strona pomija, że przedmiotowe postanowienie z 10.11.2014 r. zostało wydane już
w czasie postępowania kontrolnego (...).
W związku z powyższym NSA, działając na podstawie art. 184 PostAdmU, orzekł jak w sentencji wyroku. (...)
Wyrok NSA z 5.7.2016 r., I FSK 1893/15

Wyroki sądów oraz interpretacja przepisów podatkowych były kluczowe dla rozstrzygnięcia sprawy dotyczącej przedłużenia terminu zwrotu VAT. Sąd I instancji uznał skargę za niezasadną, a NSA nie uwzględnił skargi kasacyjnej. W rezultacie, postanowienie o przedłużeniu terminu zwrotu podatku VAT było skuteczne do czasu zakończenia weryfikacji w ramach procedury wskazanej w art. 87 ust. 2 VATU.