Sprzedaż nieruchomości spółki w ramach działalności opodatkowanej VAT

Tematyka: działalność gospodarcza, sprzedaż nieruchomości, podatek od towarów i usług, VAT, pełnomocnik, działania marketingowe

Skarżąca za pośrednictwem spółki działającej w jej imieniu i na jej rzecz będzie podejmować aktywne
działania w zakresie przygotowania gruntów do zabudowy, w celu dokonania ich sprzedaży, przy
zaangażowaniu środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców
i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 VATU. W konsekwencji tego, w przypadku gdy dojdzie do
sprzedaży przedmiotowych działek, skarżąca będzie działała w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15
ust. 1 i 2 VATU (...). Podejmowanie aktywności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 VATU, za
pośrednictwem pełnomocnika, nie zwalnia mocodawcy, w którego imieniu i na rzecz działa pełnomocnik, od
przymiotu bycia podatnikiem VAT w rozumieniu tych przepisów. Wyrok NSA z 14.6.2017 r., I FSK 2032/15
Z uzasadnienia:
Wyrokiem z 28.7.2015 r. WSA w Rzeszowie po rozpoznaniu sprawy ze skargi L.A. na interpretację indywidualną
Ministra Finansów z 25.3.2015 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług oddalił skargę.
W uzasadnieniu wyroku sąd I instancji podał stan faktyczny sprawy, z którego wynika, że we wniosku o wydanie
powyższej interpretacji skarżąca wskazała, że:
• wraz ze współmałżonkiem są na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej właścicielami
nieruchomości gruntowych niezabudowanych, których nabycie nastąpiło odpowiednio w latach 2003, 2004 i 2005,
• nieruchomości te (w ich skład wchodzą cztery działki) nie są wykorzystywane ani do prowadzenia działalności
gospodarczej, ani gospodarstwa rolnego,
• przy ich nabyciu małżonkom nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku
naliczonego,
• podatniczka ani jej współmałżonek nie wykonują obecnie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od
towarów i usług przy wykorzystaniu tychże nieruchomości,
• działki nigdy nie były i nie będą przedmiotem najmu ani dzierżawy; małżonkowie nigdy nie czerpali dochodów
z tytułu prawa, jakie mają do tych działek,
• małżonkowie posiadają jeszcze dwie działki rekreacyjne w okolicy, ale nie zamierzają ich sprzedawać;
• małżonkowie mają zamiar zawarcia ze spółką osobową (dalej: spółka), której nie są i nie będą wspólnikami, umowy
użyczenia (nieodpłatnego), na podstawie której spółka dokona inwestycji deweloperskiej polegającej na budowie
budynków i innych urządzeń w postaci osiedla domów jednorodzinnych (dalej: inwestycja),
• małżonkowie i spółka zawrą ponadto osobną umowę, na podstawie której będą w przyszłości, stopniowo, w trybie
art. 231 Kodeksu cywilnego (dalej: KC) przenosić na własność spółki nieruchomości do nich należące,
• całość nakładów na budowę budynków lub urządzeń na nieruchomości poniesie spółka, włącznie z nakładami
związanymi z procesem budowlanym,
• spółka będzie prowadziła i finansowała w oparciu o udzielone przez podatniczkę i jej współmałżonka
pełnomocnictwa m.in. postępowania w sprawach o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, decyzji zatwierdzających
projekt budowlany oraz udzielających pozwolenie na budowę, decyzji w sprawie podziału nieruchomości, decyzji
w sprawie pozwolenia na użytkowanie nieruchomości mieszkalnych posadowionych na tych nieruchomościach,
decyzji o nadaniu numerów porządkowych i oznaczeniu położenia inwestycji prowadzonej na tych nieruchomościach,
• nakłady poniesione za zgodą małżonków przez spółkę w związku z budową budynków lub innych urządzeń będą
miały wartość znacznie wyższą niż wartość zajętych na ten cel nieruchomości,
• jedyną korzyścią z zawartych przez małżonków ze spółką umów będzie wynagrodzenie, jakie uzyskają z tytułu
przeniesienia własności;
• skarżąca z mężem nie poszukiwała nabywcy nieruchomości, to spółka zaproponowała im zawarcie umowy
przeniesienia własności działek,
• całość środków uzyskanych ze zbycia działek wejdzie do majątku prywatnego małżonków, którzy jeszcze nie
zdecydowali się, na co wykorzystają te środki,

• rozwiązanie w postaci najpierw użyczenia i pełnomocnictwa dla spółki, a potem dopiero sprzedaży zostało
zaproponowane przez spółkę, która nie chce wydawać od razu całości środków na nabycie całej nieruchomości
zabudowanej budynkami, tylko czynić to w miarę zainteresowania potencjalnych kupców; taki sposób działania
zabezpiecza też interesy małżonków, bowiem jeśli spółka nie sprzeda całości bądź części inwestycji, własność
nieruchomości (wraz z posadowionymi już budynkami) pozostanie przy nich,
• wynagrodzenie uzyskane przez małżonków uzależnione jest od działań podejmowanych przez spółkę;
jeżeli spółka nabędzie wszystkie nieruchomości budynkowe i inne urządzenia w postaci osiedla domów
jednorodzinnych (których może być więcej niż działek) wnioskodawczyni i jej małżonek uzyskają wynagrodzenie nie
mniejsze niż wartość rynkowa wszystkich działek objętych wnioskiem; jeżeli jednak spółka nie nabędzie własności
wszystkich nieruchomości budynkowych i innych urządzeń, to wnioskodawczyni i jej małżonek mogą nie uzyskać
wynagrodzenia odpowiadającego cenie sprzedaży działek w całości.Wskazując na powyższe, podatniczka zadała
następujące pytania:
1. Czy w opisanym stanie faktycznym użyczenie nieruchomości stanowi nieodpłatne świadczenie usług,
o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz.
1054 z późn. zm., dalej: VATU), podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 VATU?
2. Czy przeniesienie własności nieruchomości na rzecz spółki w opisanym stanie faktycznym stanowi dostawę
towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 VATU, podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 VATU?
3. W przypadku uznania przeniesienia własności nieruchomości na rzecz spółki za czynność opodatkowaną, co
będzie stanowiło podstawę opodatkowania w przypadku przeniesienia własności nieruchomości na rzecz spółki
w trybie opisanym w stanie faktycznym?
Zdaniem skarżącej użyczenie nieruchomości opisane w stanie faktycznym nie stanowi nieodpłatnego
świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 VATU, a więc nie podlega opodatkowaniu na podstawie art.
5 ust. 1 pkt 1 VATU, ponieważ zgodnie z tym przepisem opodatkowaniu podatkiem podlegają jedynie
odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Również przeniesienie własności
nieruchomości na rzecz spółki w opisanym stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1
pkt 1 VATU, a więc nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 VATU. Małżonkowie nie będą bowiem
występować w tych transakcjach jako podatnicy w rozumieniu art. 15 ust. 1 VATU. W sytuacji gdy wszelkie czynności
związane z budową na nieruchomości podejmować będzie spółka, to nie można też mówić, że działania
podejmowane przez małżonków noszą znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 VATU.
Zdaniem skarżącej w przypadku uznania przeniesienia własności nieruchomości na rzecz spółki za czynność
opodatkowaną, podstawa opodatkowania w przypadku przeniesienia własności nieruchomości w trybie opisanym
w stanie faktycznym zostanie ustalona na podstawie art. 29a ust. 1 VATU, przy czym będzie ona obejmowała jedynie
wartość nieruchomości bez uwzględnienia wartości rynkowej nakładów poczynionych na nieruchomości przez spółkę
w związku z realizacją inwestycji.
Oceniając stanowisko wnioskodawcy i odpowiadając na pytania skarżącej, Minister Finansów uznał za:
1) nieprawidłowe stanowisko odnośnie stwierdzenia, że przeniesienie własności nieruchomości na rzecz spółki nie
będzie podlegać opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 VATU, a więc nie stanowi dostawy towarów, o której
mowa w art. 7 ust. 1 VATU;
2) nieprawidłowe odnośnie stwierdzenia, że użyczenie nieruchomości nie stanowi nieodpłatnego świadczenia usług,
o którym mowa w art. 8 ust. 2 VATU, a więc nie podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 VATU;
3) prawidłowe odnośnie stwierdzenia, że w związku z dostawą nieruchomości na rzecz spółki podstawa
opodatkowania zostanie ustalona na podstawie art. 29a ust. 1 VATU, przy czym będzie ona obejmowała jedynie
wartość gruntu bez uwzględnienia wartości rynkowej nakładów poczynionych na tym gruncie przez spółkę.
Organ podatkowy, powołując się na art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 VATU, podkreślił, że pojęcie dostawa towarów
obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak
właściciel. W sytuacji gdy grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 VATU, to jego sprzedaż stanowi
dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 VATU i na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 podlega opodatkowaniu podatkiem
od towarów i usług. Organ podatkowy wskazał również na art. 2 pkt 22 VATU stanowiący, że sprzedaż to m.in.
odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, art. 15 ust. 1 i 2 VATU, zgodnie z którym
podatnikami są m.in. osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, która obejmuje czynności
polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów
zarobkowych oraz art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku
od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347, s. 1 ze zm., dalej: Dyrektywa VAT), zgodnie z którym podatnikiem jest każda
osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy
też rezultaty takiej działalności – i stwierdził, że aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy

wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane
towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Biorąc pod uwagę stan
faktyczny przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji, organ podatkowy powołał się na wyrok Trybunału
Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10, który orzekł, że w przypadku gdy zainteresowany
podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do
wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi
Dyrektywy VAT, to ich sprzedaż uznana będzie na dostawę towarów.
Zdaniem organu podatkowego planowana przez stronę dostawa działek na rzecz spółki wypełni przesłanki
działalności gospodarczej. (...) Skutkiem powyższego, planowana przez skarżącą dostawa czterech działek,
podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7
ust. 1 VATU.
Odnosząc się do wątpliwości strony co do kwestii, czy użyczenie nieruchomości stanowi nieodpłatne świadczenie
usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 VATU, podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust 1 pkt 1 VATU,
Minister Finansów stwierdził, że skoro strona odnośnie przedmiotowych działek działa w charakterze podatnika
podatku od towarów i usług, to usługa użyczenia spółce przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu
VAT, ponieważ związana będzie z prowadzoną przez wnioskodawcę działalnością gospodarczą, a z tytułu nabycia
przedmiotowych działek wnioskodawcy nie przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku
należnego o kwotę podatku naliczonego. W konsekwencji nieodpłatne użyczenie przedmiotowych działek nie
będzie podlegać opodatkowaniu VAT jako nieodpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 VATU.
Minister Finansów wyjaśnił, że powodem uznania stanowiska strony za nieprawidłowe jest inne – niż przez
nią przedstawione, uzasadnienie powodu braku obowiązku podatkowego w tym zakresie. (...)
W skardze złożonej do WSA w Rzeszowie strona wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji (...).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie nie uwzględnił skargi.
Wskazał, że oceniając, czy dany podmiot działa w charakterze handlowca, należy wziąć pod uwagę to, czy
podejmuje działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu gospodarczego. Jeśli chodzi o sprzedaż działek
sąd, podobnie jak organ podatkowy, odwołał się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15.9.2011
r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w którym Trybunał stwierdził, że jeśli osoba fizyczna w celu
dokonania sprzedaży gruntu podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując
środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9
ust. 1 Dyrektywy VAT, należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego
przepisu, a więc za podatnika VAT. Zdaniem sądu, w okolicznościach faktycznych tej sprawy, uznać należy, że
planowane działania skarżącej dotyczące obrotu nieruchomościami będą odpowiadały przesłankom działalności
gospodarczej określonym w art. 15 ust. 2 VATU. Sąd zgodził się z organem podatkowym, że ze stanu faktycznego
podanego przez skarżącą wynika, że wraz ze spółką podejmą swojego rodzaju wspólne przedsięwzięcie w celach
zarobkowych. Zgodnie z założeniem tego przedsięwzięcia, spodziewane jest finalne przeniesienie własności
wyodrębnionych z nieruchomości zabudowanych działek na rzecz osób trzecich, co związane jest z działalnością
marketingową prowadzoną przez spółkę. Wprawdzie to spółka będzie podejmowała czynności, które umożliwią
zabudowę i wydzielenie działek, jednak beneficjentem uprawnień wynikających z decyzji administracyjnych będą
skarżąca oraz jej małżonek. Taki tok postępowania wyraźnie odbiega od typowych zdarzeń będących przejawem
zarządu majątkiem prywatnym. O zarobkowym charakterze tego przedsięwzięcia świadczy różnica pomiędzy
ceną działki gruntowej niezabudowanej a ceną działki po wykonaniu w stosunku do niej wszystkich
planowanych czynności, zwieńczonych posadowieniem budynku mieszkalnego. Jeśli chodzi o kwestię
związaną z opodatkowaniem nieodpłatnego świadczenia, jakim jest oddanie gruntu w użytkowanie, sąd zauważył, że
ostateczne wnioski organu podatkowego i skarżącej są tożsame.
(...) W skardze kasacyjnej złożonej od powyższego wyroku pełnomocnik skarżącej wniósł o jego uchylenie w całości
i przekazanie sprawy WSA w Rzeszowie do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
I. naruszenie przepisów o postępowaniu w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, w rozumieniu art. 174
pkt 2 PostAdmU, tj.:
• art. 141 § 4 PostAdmU w zw. z art. 14b i nast. ustawy z 29.8.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz.
749 z późn. zm., dalej: OrdPU), w szczególności art. 14b § 2 i § 3 OrdPU w zw. z art. 14c § 1 i § 2 OrdPU poprzez
nieprawidłowe rozpoznanie stanu faktycznego i niewłaściwe wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia;
II. na podstawie art. 174 pkt 1 PostAdmU naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez dopuszczenie się
błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania:

1. art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 2, w zw. z art. 15 ust. 1 i 2 VATU, w zw. z naruszeniem
przepisów postępowania, tj. art. 14b i nast. w szczególności art. 14b § 2 i § 3 OrdPU w zw. z art. 14c § 1 i § 2 OrdPU
(...),
2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 2 oraz art. 15
ust. 1 i 2 VATU poprzez błędną ich wykładnię,– co w konsekwencji spowodowało wydanie wyroku
nieodpowiadającego prawu. (...)
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
Niezasadny jest postawiony na podstawie art. 174 pkt 2 PostAdmU zarzut naruszenia przepisów o postępowaniu
w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 141 § 4 PostAdmU w zw. z art. 14b § 2 i § 3 OrdPU, w zw.
z art. 14c § 1 i § 2 OrdPU. Sąd I instancji nie naruszył art. 141 § 4 PostAdmU. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku
spełnia wszystkie wymogi i standardy, o których stanowi ten przepis. (...) Jednak ani za pomocą art. 141 § 4
PostAdmU, ani art. 14b § 2 i § 3, czy art. 14c § 1 i § 2 OrdPU, nie można kwestionować sformułowanych przez WSA
ocen. Przepisy art. 14b § 2 i § 3 i art. 14c § 1 i § 2 OrdPU, podobnie jak art. 141 § 4 PostAdmU, określają jedynie
elementy konieczne, jakie powinien zawierać wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej oraz sama interpretacja.
Interpretacja wydana w tej sprawie zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz
ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny, czyli treść, o której mowa w art. 14c § 1
OrdPU. To, że stanowisko organu podatkowego jest inne, niż życzyłaby sobie tego strona, nie przesądza o tym, że
organ podatkowy uchybił temu przepisowi.
Niezasadne są także zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 oraz
art. 8 ust. 2 oraz art. 15 ust. 1 i 2 VATU. Zarzuty te są niewłaściwie sformułowane, ponieważ zaskarżając wyrok sądu
I instancji, pełnomocnik skarżącej nie powiązał ich z odpowiednim przepisem procedury sądowoadministracyjnej.
Jednak, mając na uwadze uchwałę pełnego składu NSA z 26.10.2099 r., I OSP 10/09, takie uchybienie go nie
dyskwalifikuje.
Sąd I instancji nie naruszył przepisów art. 15 ust. 1 i 2 VATU. W myśl zawartych w nich regulacji, podatnikami są
osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące
samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności, przy czym działalność
gospodarcza obejmuje m.in. wszelką działalność handlowców. Oceniając, czy określoną osobę fizyczną, która
dokonuje sprzedaży gruntu, należy uznać za podatnika podatku od towarów i usług, jak słusznie wskazał sąd
I instancji, należy wziąć pod uwagę wskazówki zawarte w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej
z 15.9.2011 r., C-180/10. W orzeczeniu tym Trybunał podał, że nie mogą być uznawane za prowadzenie
działalności gospodarczej same z siebie czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności,
nie ma też decydującego charakteru sama liczba i zakres transakcji sprzedaży. Podobnie okoliczność, iż przed
sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej – sama
z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały,
ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do
zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany
podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do
wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi
Dyrektywy VAT. Taka aktywność świadczy o prowadzeniu działalności gospodarczej w tym zakresie. Trybunał jako
przykład takich działań podał: uzbrojenie terenu i działania marketingowe, czyli działania, które nie należą do zakresu
zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Jak wskazał Trybunał – fakt prowadzenia takiej działalności uzasadnia
uznanie podmiotu za podatnika. (...)
Zgodzić się należy z sądem I instancji, że przenoszenie przez skarżącą i jej męża prawa własności
poszczególnych działek na spółkę, wyczerpywać będzie znamiona działalności gospodarczej, na które
wskazał Trybunał Sprawiedliwości w powołanym wyżej wyroku. Nie ma wątpliwości, że cały proces inwestycyjny
(czynności administracyjnoprawne, cywilnoprawne i faktyczne), jaki przeprowadzi spółka w imieniu i na rzecz
skarżącej oraz na własny koszt, tj. wybudowanie na gruncie należącym do skarżącej i jej męża budynków i urządzeń
(czyli więcej niż tylko uzbrojenie terenu, na które wskazał Trybunał) dokonywane będzie w interesie skarżącej.
Spowoduje to bowiem wzrost wartości należącej do niej i jej męża nieruchomości, co będzie miało odzwierciedlenie
w cenie, jaką uzyskają, czy zamierzają uzyskać za przeniesie prawa własności tej nieruchomości. W tej sytuacji nie
ma znaczenia, że czynności tych nie podejmą oni osobiście. Oczywiście nie można wykluczyć, że pomimo tych
wszystkich działań skarżąca i jej mąż nie uzyskają kwoty, za jaką spodziewają się przenieść własność gruntu na
spółkę. Niemniej jest to ryzyko wliczone w cały opisany we wniosku o wydanie interpretacji proces. Jak słusznie
zauważył sąd I instancji, proces ten nie obejmuje działań, które należą do zakresu zwykłego zarządu
majątkiem prywatnym. Pomimo trafności końcowego stanowiska sądu I instancji, co do uznania skarżącej za
podatnika VAT, należy jedynie zauważyć, że nie może być ono konsekwencją uznania, że skarżąca i jej mąż
podejmą wraz ze spółką swojego rodzaju wspólne przedsięwzięcie, związane z działalnością marketingową

prowadzoną przez spółkę, którego celem jest finalne przeniesienie własności wyodrębnionych z nieruchomości
zabudowanych działek na rzecz osób trzecich. We wniosku o wydanie interpretacji skarżąca wskazała, że
przeniesienie własności nastąpi na jej rzecz, co oznacza, że działań spółki w imieniu i na rzecz skarżącej i jej męża
nie można uznać za działania w ramach wspólnego przedsięwzięcia. To, że obie strony stwierdziły, że zawarta
pomiędzy nimi umowa jest korzystna dla obu stron, nie może być uznana za takie przedsięwzięcie.
Reasumując, okoliczności sprawy przedstawionej we wniosku o interpretację wskazują, że skarżąca za
pośrednictwem spółki działającej w jej imieniu i na jej rzecz będzie podejmować aktywne działania w zakresie
przygotowania gruntów do zabudowy, w celu dokonania ich sprzedaży, przy zaangażowaniu środków podobnych do
wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 VATU.
W konsekwencji tego, w przypadku gdy dojdzie do sprzedaży przedmiotowych działek, skarżąca będzie działała
w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 VATU. Fakt, że zasadnicza aktywność w zakresie
planowanego procesu inwestycyjnego spoczywać będzie na spółce, jest bez znaczenia dla uznania skarżącej
za podatnika, skoro spółka jako jej pełnomocnik jest jedynie jej reprezentantem w tych czynnościach,
działając w jej imieniu i na jej rzecz, czyli w jej interesie majątkowym. Podejmowanie aktywności gospodarczej,
o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 VATU, za pośrednictwem pełnomocnika nie zwalnia mocodawcy, w którego imieniu
i na rzecz działa pełnomocnik, od przymiotu bycia podatnikiem VAT w rozumieniu tych przepisów.
Mając na uwadze, że sąd I instancji, uznając, że przenoszenie przez skarżącą i jej męża własności poszczególnych
działek na spółkę, w stanie faktycznym tej sprawy, należy uznać za dokonywane w ramach prowadzenia działalności
gospodarczej, a ją samą za podatnika VAT, za nienaruszone należy też uznać pozostałe przepisy wskazane przez
pełnomocnika skarżącej w ramach zarzutów opartych na podstawie z art. 174 pkt 1 PostAdmU, tj. art. 5 ust. 1 pkt 1
w zw. z art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 2 VATU. Skoro bowiem skarżąca działać będzie jako podatnik VAT, to
planowana przez skarżącą dostawa czterech działek podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów
i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 VATU. W tej sytuacji zasadne jest też wyjaśnienie
przez sąd I instancji i organy podatkowe powodów, dla których, oddanie nieruchomości spółce w bezpłatne
użytkowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Z powyższych względów NSA oddalił skargę na podstawie art. 184 PostAdmU (...).
Wyrok NSA z 14.6.2017 r., I FSK 2032/15

Planowana przez skarżącą dostawa czterech działek podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 VATU. Skoro skarżąca działa jako podatnik VAT, użyczenie nieruchomości spółce nie podlega opodatkowaniu VAT jako nieodpłatne świadczenie usług.