Wymogi interpretacji

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że brak odniesienia się organu podatkowego do orzecznictwa sądów nie musi oznaczać wadliwości interpretacji. Publikacja omawia przypadki wnioskowania o interpretacje indywidualne w kontekście prawa podatkowego oraz konsekwencje braku uwzględnienia precedensów sądowych.

Tematyka: interpretacja, organ podatkowy, orzecznictwo sądowe, jednolitość, interpretacja podatkowa, precedens sądowy, Naczelny Sąd Administracyjny, analiza orzecznictwa

Fakt, że w interpretacji organ podatkowy nie odniesie się do orzecznictwa sądów, nie oznacza
automatycznie, iż interpretacja jest wadliwa – uznał Naczelny Sąd Administracyjny.
„A.P.” sp. z o.o. zwróciła się o wydanie interpretacji indywidualnej. Wnioskodawczyni prowadzi działalność
gospodarczą w zakresie dostarczania produktów i usług dla rolnictwa oraz branży chemicznej. W 2012 r. w ramach
reorganizacji wewnętrznej w spółce doszło do wydzielenia zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci
wydziału handlu, który następnie został wniesiony do spółki w zamian za objęcie jej udziałów. W ramach wniesionej
zorganizowanej części przedsiębiorstwa wnioskodawca przejął m.in. należności handlowe „A.” sp. z o.o.
Wnioskodawca potwierdził, że kontrahenci spółki wnoszącej aport, którzy na skutek przejęcia wierzytelności przez
spółkę stali się jej dłużnikami, zostali zawiadomieni o tym fakcie. Od momentu zawarcia umowy przeniesienia,
wszelkie płatności wynikające z przedmiotowych należności dokonywane są przez dłużników bezpośrednio na
rachunek bankowy wnioskodawcy.
W związku z powyższym opisem zadano organowi następujące pytanie: „Czy prawidłowe jest stanowisko spółki,
zgodnie z którym w przypadku spłat przez dłużników dokonanych na rzecz spółki tytułem uregulowania
należności wniesionych w ramach aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa, spółka ma prawo
rozpoznać koszty uzyskania przychodu w momencie otrzymania tych płatności w wartości określonej na
podstawie art. 15 ust. 1s pkt 2 PDOPrU?”.
Organ wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 1s pkt 2 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.
jedn.: Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.; dalej jako: PDOPrU), w przypadku nabycia przedsiębiorstwa lub jego
zorganizowanej części, w drodze wkładu niepieniężnego (aportu), wartość poszczególnych składników majątku,
wchodzących w skład przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, ustala się w wysokości przyjętej dla celów
podatkowych i wynikającej z ksiąg podatkowych podmiotu wnoszącego wkład na dzień nabycia – w przypadku
pozostałych składników. Przepis ten stanowi o ustalaniu wartości składników wchodzących w skład zorganizowanej
części przedsiębiorstwa. Nie stanowi on natomiast samoistnej podstawy ustalania wartości kosztów uzyskania
przychodów. Dopiero art. 15 ust. 1u PDOPrU stanowi podstawę dla zaliczenia wartości ustalonych zgodnie z art. 15
ust. 1s PDOPrU do kosztów uzyskania przychodów. Uzyskany przychód nastąpi w związku ze spłatą wierzytelności,
w konsekwencji podstawowa przesłanka zawarta w treści art. 15 ust. 1 PDOPrU, nie zostanie wypełniona. Odnosząc
się do powołanych we wniosku wyroków NSA i WSA, które zdaniem wnioskodawcy przemawiają za słusznością
przedstawionego w wystąpieniu do organu stanowiska, organ podkreślił, że jakkolwiek orzeczenia takie kształtują
pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie
faktycznym. Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji RP, nie są źródłem
powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową
interpretację.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznał skargę „A.P.” sp. z o.o. za zasadną. Jak wskazano, rolą
i konsekwencją postępowania w przedmiocie udzielenia interpretacji ma być przede wszystkim zapewnienie
jednolitości w stosowaniu prawa podatkowego, a jedną z dyrektyw dla tej wykładni powinno być orzecznictwo
sądowe. Choć orzecznictwo sądowe nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego, to w zakresie
interpretacji podatkowych zyskuje ono szczególne znaczenie. Ma ono normatywne przełożenie na tworzenie
warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego, z jednoczesnym przeciwdziałaniem wydawaniu przez organ
wadliwych interpretacji. W ocenie sądu, organ ma bowiem obowiązek dokonywania analizy orzecznictwa
w postępowaniu zmierzającym do wydania interpretacji, a zwłaszcza gdy na to orzecznictwo powołuje się
wnioskodawca. W niniejszej sprawie organ, pomimo wskazania wnioskodawcy, nie odniósł się w ogóle do stanowiska
zaprezentowanego przez WSA w Gliwicach w prawomocnym wyroku wydanym w sprawie, w której przedmiotem była
analiza interpretacji indywidualnej w podobnym stanie faktycznym i tożsamym stanie prawnym. Wyrokiem tym Sąd
uchylił przedmiotową interpretację i przedstawił pogląd interpretacyjny dotyczący przepisu art. 15 ust. 1s PDOPrU,
odmienny od wskazanego przez organ w zaskarżonej interpretacji. Zobowiązywało to organ w niniejszej sprawie do
dokonania analizy tego stanowiska.
Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.
W ocenie NSA, wydana przez organ podatkowy interpretacja spełniała wszystkie wymogi wynikające
z OrdPU. To, że organ nie odniósł się do wyroku WSA w Gliwicach, nie daje automatycznie prawa do
uchylenia interpretacji.
Wyrok NSA z 31.8.2017 r., II FSK 2211/15

Wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego podkreślają znaczenie analizy orzecznictwa przy udzielaniu interpretacji podatkowych. Organ podatkowy ma obowiązek uwzględniania precedensów sądowych, co zapewnia jednolitość i rzetelność interpretacji podatkowych.