Nieodpłatne świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego

Publikacja omawia kwestie dotyczące nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych. Zawiera analizę przepisów podatkowych oraz wyjaśnienie, dlaczego udostępnienie paliwa pracownikowi nie stanowi odrębnego świadczenia. Artykuł odnosi się także do interpretacji organów podatkowych i wyroków sądowych w tej sprawie.

Tematyka: samochód służbowy, nieodpłatne świadczenie, paliwo, interpretacja podatkowa, wyrok sądowy

Do wydatków z tytułu kosztów używania samochodu można zakwalifikować wszelkiego rodzaju wydatki
eksploatacyjne, umożliwiające używanie samochodu. Zaliczył do nich wydatki na zakup paliwa, opłaty za
autostrady, parkingi itp. (...) Podsumowując, należy stwierdzić, że słusznie spółka zarzuca organowi
naruszenie przepisu art. 12 ust. 2a PDOFizU. Organ dokonał błędnej jego interpretacji, ponieważ w sposób
nieuprawniony stwierdził, że udostępnienie paliwa zakupionego przez pracodawcę do celów prywatnych
stanowi odrębne świadczenie wykraczające poza zakres regulacji tego przepisu. Stanowi to o naruszeniu
przez organ przepisu prawa materialnego. Wyrok WSA w Opolu z 8.11.2017 r., I SA/Op 327/17
Z uzasadnienia:
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 9.6.2017 r.
wydanej na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29.8.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r. poz.
201, ze zm., dalej: OrdPU), stwierdził, że stanowisko A S.A. w (...) (dalej: spółka, wnioskodawca, skarżąca),
przedstawione we wniosku z 6.4.2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku
dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystaniem przez pracowników
samochodów służbowych do celów prywatnych, jest nieprawidłowe.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:
Spółka jest jednym z czołowych polskich producentów (...) oraz innych materiałów budowlanych. (...) Dzięki dobrze
zorganizowanej sieci dystrybucyjnej produkty wnioskodawcy są dostępne na terenie całej Polski. (...)
Wnioskodawca posiada samochody służbowe własne oraz użytkowane na podstawie umowy leasingu (dalej:
samochody), które oddaje do używania wybranym pracownikom na podstawie obowiązującego w spółce regulaminu
korzystania z osobowych samochodów służbowych (dalej: regulamin). Samochody oddawane przez spółkę
pracownikom do używania mają silniki o pojemności do 1600 cm3 oraz o pojemności wyższej niż 1600 cm3. Zasady
i warunki wskazane w regulaminie mają na celu umożliwienie pracownikom upoważnionym do korzystania
z samochodów prawidłowe wykonywanie obowiązków zawodowych poprzez gotowość do niezwłocznego udania się
(o dowolnej porze) do dowolnego miejsca wskazanego przez spółkę (a w tym w szczególności do miejsca
wykonywania pracy) oraz zmniejszenie uciążliwości warunków pracy. Pracownicy zatrudnieni są przez spółkę na
podstawie umowy o pracę w rozumieniu KP.
(...) Fizyczne przekazanie samochodu do używania pracownikowi następuje w formie protokołu zdawczo-odbiorczego
sporządzonego przy bezpośrednim udziale zainteresowanego pracownika oraz upoważnionego przedstawiciela
spółki.
Zasadniczo pracownicy mają możliwość korzystania z samochodów w celach służbowych, ale na warunkach
określonych w regulaminie mogą używać ich również w celach prywatnych. Pracownik, który korzysta z możliwości
używania powierzonego mu samochodu w celach prywatnych, ponosi odpowiedzialność cywilną z tego tytułu na
warunkach określonych w zawartej ze spółką umowie oraz w przepisach prawa cywilnego.
(...) Wnioskodawca nie ustalił miesięcznego limitu kilometrów, jaki pracownik może przejechać, wykorzystując
samochód służbowy do celów prywatnych.
W związku z posiadaniem samochodów spółka ponosi m.in. koszty ich nabycia lub użytkowania na podstawie umowy
leasingu, koszty usług naprawy lub konserwacji, koszty innych towarów i usług związanych z eksploatacją oraz
koszty ubezpieczeń. Nie jest możliwe jednoznaczne stwierdzenie, które z tych kosztów oraz jaka ich część związane
są z użytkowaniem samochodów przez pracowników do celów prywatnych.
(...) Co do zasady, w przypadku odbywania podróży samochodem na terenie Polski pracownik jest upoważniony
i zobowiązany do dokonywania w imieniu spółki zakupu paliwa lub oleju napędowego wyłącznie w formie
bezgotówkowej, na podstawie wydanej pracownikowi przez spółkę elektronicznej karty, ważnej na stacjach
benzynowych sieci wskazanych przez spółkę na terenie Polski.
Wnioskodawca pokrywa koszty dotyczące zakupu paliwa zużywanego w związku z korzystaniem z samochodu.
Spółka nie pokrywa jednak kosztów paliwa poniesionych podczas podróży za granicą odbywanej w celach
prywatnych pracownika.

Aktualnie pracownicy zobowiązani są do sporządzania za każdy miesiąc informacji o przebiegu samochodu, w której
wykazywana jest łączna ilość kilometrów przejechanych do celów służbowych, łączna ilość kilometrów przejechanych
do celów prywatnych na terytorium Polski oraz łączna ilość kilometrów przejechanych do celów prywatnych poza
terytorium Polski. Uprawnienie do używania samochodu do celów prywatnych jest uznawane za dodatkowy
składnik wynagrodzenia pracownika, a tym samym przychód z tytułu stosunku pracy. Wartość pieniężna
przychodu pracownika z tytułu uprawnienia do używania samochodu do celów prywatnych jest uwzględniana przy
ustalaniu podstawy obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych oraz obowiązkowych składek na
ubezpieczenie społeczne/zdrowotne.
W związku z powyższym spółka (jako pracodawca) zgodnie z art. 12 ust. 2a oraz ust. 2b ustawy z 26.7.1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2032, ze zm., dalej: PDOFizU) zamierza obliczać
wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikom z tytułu wykorzystywania samochodów
do celów prywatnych w wysokości:
a) 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3,
b) 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.
W przypadku wykorzystywania samochodów do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia będzie
ustalana za każdy dzień wykorzystywania samochodów do celów prywatnych w wysokości 1/30 ww. kwot.
Wnioskodawca dolicza kwotę ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a PDOFizU, do przychodu pracowników.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy spółka jako płatnik, obliczając – na podstawie art. 31 PDOFizU – wysokość zaliczki na podatek
dochodowy od osób fizycznych od dochodów pracowników ze stosunku pracy, powinna doliczać do
przychodu wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu
wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych wyłącznie w wysokości ryczałtu, o którym
mowa w art. 12 ust. 2a i 2b PDOFizU, bez powiększania go o wartość paliwa zużytego na jazdy prywatne?
Zdaniem wnioskodawcy spółka jako płatnik, obliczając – na podstawie art. 31 PDOFizU – wysokość zaliczki na
podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodów pracowników ze stosunku pracy, powinna doliczać do
przychodu wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania
samochodu służbowego do celów prywatnych ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b PDOFizU, bez
powiększania go o wartość paliwa zużytego na jazdy prywatne.
Uzasadniając powyższe stanowisko, spółka odwołała się do treści przepisów art. 12 ust. 1, ust. 2a i 2b PDOFizU
i wskazała, że ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „wykorzystywanie samochodu”, natomiast zgodnie z definicją
słownikową „wykorzystywać” oznacza „używać czegoś, posługiwać się czymś”. Świadczeniem pracodawcy, którego
wartość należy ustalać w formie ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b PDOFizU, jest nie tylko udostępnienie
samochodu, ale również zapewnienie pracownikowi możliwości jego używania, co nie jest możliwe bez paliwa.
Z przepisu art. 12 ust. 2a i 2b PDOFizU wynika zatem, że na jego podstawie ustalana jest całość przychodu
związanego z wykorzystywaniem samochodu służbowego w celach prywatnych – tj. obejmującego korzyści
wynikające z zaoszczędzonych kosztów zarówno z tytułu nabycia, jak i użytkowania samochodu służbowego
– nie wyłączając kosztów paliwa.
Nadto wartość ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b PDOFizU, została zróżnicowana ze względu na
pojemność silnika samochodu, a nie np. ze względu na wartość samochodu. Pojemność silnika wpływa bezpośrednio
na zużycie paliwa, to fakt zróżnicowania wartości ryczałtu ze względu na tę właściwość świadczy – w ocenie spółki –
o tym, że intencją ustawodawcy było ujęcie w kwocie ryczałtu również paliwa.
W ocenie wnioskodawcy racjonalny ustawodawca, wiążąc wartość ryczałtu ze zużyciem paliwa, nie wyłączyłby z tej
wartości tego ryczałtu. (...)
Zdaniem spółki nie ma wątpliwości, że intencją ustawodawcy było skonstruowanie ryczałtu za korzystanie
z samochodu służbowego do celów prywatnych na zasadach analogicznych do ryczałtu przysługującego
pracownikom za wykorzystywanie samochodów prywatnych do celów służbowych. (...)
Organ uznał za nieprawidłowe stanowisko wnioskodawcy, że kwoty określone w art. 12 ust. 2a PDOFizU
obejmują wartość nieodpłatnego przychodu dotyczącego kosztów paliwa zakupionego przez spółkę do
samochodów wykorzystywanych do celów prywatnych. Odwołując się do treści art. 12 ust. 1, ust. 2a, ust. 2b
i ust. 2c PDOFizU, wyjaśnił, że ryczałtowo określona wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty
pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, obejmujące
m.in. opłaty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, tj. ubezpieczenie, wymianę opon, bieżące
naprawy, materiały eksploatacyjne, przeglądy okresowe, wymianę oleju i innych płynów oraz zużywających się części
w wyniku korzystania z pojazdu, które zakład pracy – jako właściciel samochodu – musi ponieść, aby samochód był
sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym. Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się jednak

z dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji, gdy samochód jest np. wypożyczany. Te koszty to koszty
zużytego paliwa, opłat parkingowych czy opłat za przejazdy autostradą. Takie koszty nie mogą być uznawane
za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a PDOFizU. Ustawodawca wskazał bowiem wyraźnie, że
chodzi o świadczenie związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czy z oddaniem do używania –
bezpłatnie – dla celów prywatnych), a nie wszelkie pochodne koszty związane z używaniem.
W sytuacji zatem, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki na paliwo, które będzie
wykorzystane na cele inne niż służbowe, wówczas nieodpłatne świadczenie pracodawcy polegające na
umożliwieniu wykorzystania zakupionego paliwa do celów prywatnych przez pracownika jest odrębnym
świadczeniem stanowiącym opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wartość należy
ustalić w oparciu o art. 12 ust. 3 PDOFizU, tj. według zasad określonych w art. 11 ust. 2–2b tej ustawy.
Tym samym spółka oprócz zryczałtowanej kwoty przychodu z nieodpłatnych świadczeń z tytułu wykorzystywania
samochodów do celów prywatnych powinna do przychodów pracowników ze stosunku pracy doliczyć dodatkowy
przychód z nieodpłatnych świadczeń z tytułu zużywania nabytego przez spółkę paliwa do tych samochodów. Spółka,
jako płatnik, będzie zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, według
zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, art. 32 i 38
ww. ustawy.
(...) Na powyższą interpretację spółka złożyła skargę do WSA w Opolu. Podniosła zarzut błędnej wykładni prawa
materialnego poprzez naruszenie art. 12 ust. 2a–2b PDOFizU (...).
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
(...) Istotą sporu w niniejszej sprawie jest rozstrzygnięcie kwestii, czy w opisanym zdarzeniu przyszłym wartość
pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu
służbowego do celów prywatnych, o którym mowa w art. 12 ust. 2a PDOFizU, obejmuje koszty użytkowania
samochodu w postaci zużytego paliwa.
(...) Rozstrzygając powyższy spór, w pierwszej kolejności wskazać należy, że ocena prawna spornej kwestii wymaga
przywołania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mających znaczenie dla jej
rozstrzygnięcia.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 PDOFizU przychodami, z zastrzeżeniem art. 14–15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie
realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub
postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych
świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Od 2015 r. weszły w życie przepisy, które określają zasady ustalania przychodu pracownika, jeżeli ten korzysta
z samochodu służbowego w celach prywatnych. Stosownie bowiem do treści art. 3 pkt 2 ustawy z 7.11.2014 r.
o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz.U. 2014 r. poz. 1662), z dniem 1.1.2015 r. w PDOFizU,
zaczęły obowiązywać nowe regulacje art. 12 ust. 2a–2c, których celem jest zastąpienie poprzedniego sposobu
ustalania przychodu z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych metodą uproszczoną, polegającą
na ustaleniu przychodu pracownika w sposób ryczałtowy.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 PDOFizU za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz
spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń
w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności:
wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty
za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona,
a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń
lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Stosownie natomiast do treści art. 12 ust. 2a PDOFizU wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia
przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się
w wysokości:
1) 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;
2) 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.
Przy czym w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca
wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30
kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b PDOFizU). Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu
wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika
jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12
ust. 2c PDOFizU).

W uzasadnieniu powołanego wyroku stwierdzono bowiem, że brzmienie art. 12 ust. 2a PDOFizU w pełni
uzasadnia wykładnię, iż wartość przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów
prywatnych obejmuje również udostępnienie danemu pracownikowi paliwa, które nie stanowi odrębnego
świadczenia.
Jak podniósł WSA we Wrocławiu, w cytowanym przepisie wyraźnie wskazano, że otrzymanym świadczeniem jest
wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych. Prawodawca jednakże nie precyzuje i nie definiuje
ściśle, co mieści się pod pojęciem wykorzystywanie. Biorąc jednak pod uwagę chociażby fakt, że podobnie
skonstruowany ryczałtowy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych obejmuje
wszystkie koszty i wydatki poczynione z tytułu korzystania z pojazdu, zasadnym jest stosowanie analogii także do
zasad regulujących wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych.
Wbrew zatem stanowisku organu interpretacyjnego świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie
samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, także i ponoszenie wszystkich
niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie tj. kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych,
kosztów związanych z zakupem paliwa, czy badań technicznych. Jak słusznie zauważył sąd, nie ma żadnego
uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków, jakim są wydatki na paliwo, uznać za stanowiące odrębne
świadczenie.
Na takie rozumienie przepisu wskazuje także przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu,
który powinien zrekompensować całość wydatków poniesionych w związku z wykorzystywaniem samochodu
służbowego do celów prywatnych. Został on mianowicie powiązany z pojemnością silnika samochodu, tj.
odpowiednio dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3 jest to kwota 250 zł miesięcznie, a dla samochodów
o pojemności silnika powyżej 1600 cm3 – 400 zł miesięcznie. Jest to parametr warunkujący w pierwszej kolejności
zużycie paliwa. Natomiast jego wpływ na wysokość innych kosztów eksploatacyjnych jest znikomy.
Podzielając w pełni stanowisko wyrażone w przywołanym wyroku, należy przyjąć, że przepis art. 12 PDOFizU nie
zawiera ograniczeń dotyczących sposobu korzystania z samochodu, liczby przejechanych kilometrów,
używania samochodu do jazd lokalnych, czy też pozamiejscowych. Jak słusznie wskazano, pracodawca, w tym
wypadku spółka, przekazując samochód służbowy, zgodnie z regulaminem jego użytkowania oddaje poszczególnym
pracownikom do użytku pojazd gotowy do jazdy zarówno z zapewnionym paliwem jak i materiałami eksploatacyjnymi.
Tylko wówczas możliwe jest jego skuteczne wykorzystywanie.
Natomiast odmienne rozwiązanie, wskazujące na wyłączenie paliwa z wydatków związanych z użytkowaniem
samochodu służbowego, tj. wskazujące na jego odrębność, w konsekwencji stanowiłoby dalsze skomplikowanie
w zakresie prowadzenia niezbędnych ewidencji. To z kolei niweczyłoby ideę ryczałtu i założonego nią celu.
Jak zasadnie stwierdzono w wyroku z 8.3.2017 r., I SA/Gl 1550/16, wykładnia celowościowa powołanego
przepisu wskazuje na objęcie ryczałtem wszystkich wydatków ponoszonych w związku z wykorzystywaniem
samochodu służbowego. Niewątpliwie intencją ustawodawcy było uproszczenie obowiązków pracodawcy
w zakresie ustalania przychodu. (...). W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób
narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu
ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to
nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych.
Z uzasadnienia przyjętych zmian odnośnie ryczałtu i paliwa wynika, że ryczałt został skalkulowany w oparciu
o tzw. kilometrówkę (obowiązującą przy wykorzystywaniu samochodu prywatnego do celów służbowych),
której to stawki zawierają zarówno amortyzację, jak i koszt paliwa.
Przyjąć zatem należy, że skoro intencją ustawodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, to
chciał on objąć ryczałem wszystkie jego elementy.
(...) Dodać należy, że powyższe stanowisko zostało powtórzone i zaakceptowane przez WSA w Kielcach, który
w wyroku z 16.2.2016 r., I SA/Ke 1/17 zauważył także, że odwołując się do wykładni językowej przepisu art. 12 ust.
2a PDOFizU, w tym – do zdefiniowania pojęcia „wykorzystywać” w Uniwersalnym słowniku języka polskiego pod
redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003), a także w Wielkim słowniku
języka polskiego pod redakcją Edwarda Polańskiego (Krakowskie Wydawnictwo Naukowe, Kraków 2012), przyjąć
należy, że analizowany przepis dotyczy samochodu z paliwem, gdyż tylko taki nadaje się do używania. Nie chodzi
więc o samochód sam w sobie, jako urządzenie, tylko o samochód z możliwością jego użycia. Oczywistym
jest, że samochód pozostaje samochodem niezależnie od tego, czy jest w nim paliwo czy też nie. Jednakże ustawa
używa sformułowania „wykorzystywanie samochodu”, przez co te pojęcia należy rozpatrywać łącznie. W takim
rozumieniu oznacza to, w ocenie WSA w Kielcach, że samochód, o którym mowa w omawianym przepisie, to
samochód gotowy do jazdy z zapewnionym paliwem i innymi materiałami eksploatacyjnymi. Tylko wówczas
możliwe jest jego skuteczne wykorzystywanie.

Ponadto zasadnie sąd ten podniósł, że na tle innego przepisu, bo art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy z 15.2.1992 r.
o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) rozważania podjął
NSA w wyroku z 17.10.2012 r. w sprawie II FSK 467/11. Ze względu na podobieństwo pojęcia użytego w tym
przepisie, tj. wydatków z tytułu używania samochodów osobowych, przytoczył rozważania NSA, który wziąwszy pod
uwagę znaczenie słowa „używać”, wskazał, że chodzi o aspekt czynny, skutek w postaci posługiwania się czymś lub
robienia z czegoś użytku, wynikający z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie. W związku z tym sąd ten
doszedł do przekonania, że do wydatków z tytułu kosztów używania samochodu można zakwalifikować wszelkiego
rodzaju wydatki eksploatacyjne, umożliwiające używanie samochodu. Zaliczył do nich wydatki na zakup paliwa,
opłaty za autostrady, parkingi itp. Zdaniem sądu za stanowiskiem wyrażonym przez WSA w Kielcach w powołanym
wyroku I SA/Ke 1/17, uznać trzeba, że tak dokonana przez NSA wykładnia wzmacnia przekonanie o słuszności
rozumienia przepisu art. 12 ust. 2a PDOFizU, zaprezentowanego przez sąd orzekający w niniejszej sprawie.
Podsumowując, należy stwierdzić, że słusznie spółka zarzuca organowi naruszenie przepisu art. 12 ust. 2a
PDOFizU. Organ dokonał błędnej jego interpretacji, ponieważ w sposób nieuprawniony stwierdził, że udostępnienie
paliwa zakupionego przez pracodawcę do celów prywatnych stanowi odrębne świadczenie wykraczające poza
zakres regulacji tego przepisu. Stanowi to o naruszeniu przez organ przepisu prawa materialnego.
Podzielić należy także stanowisko skarżącej o pominięciu, a właściwie całkowitym braku odniesienia się do treści
przywołanych przez nią wyroków sądów administracyjnych na potwierdzenie słuszności jej stanowiska. Sąd
orzekający w przedmiotowej sprawie podziela stanowisko wyrażone w wyroku z 25.3.2015 r., I SA/Op 34/15, zgodnie
którym powołanie przez skarżącą orzeczeń sądów spowodowało, że argumentacja sądów staje się argumentacją
podatnika. Zatem poprzestanie na lakonicznym stwierdzeniu, że nie wiążą one w tej sprawie, uchybia wskazanej
w art. 121 OrdPU zasadzie pogłębiania zaufania do organów. (...)
Sąd nie podziela jednak zarzutu skargi dotyczącego naruszenia art. 2a OrdPU, zgodnie z którym niedające się
usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika.
Przede wszystkim przepis ten dotyczy podatnika, zatem spółka skarżąca będąca płatnikiem podatku dochodowego
od osób fizycznych, nie ma interesu prawnego w poszukiwaniu ochrony w treści tego przepisu. (...)
Ponownie, rozpoznając sprawę, organ obowiązany będzie uwzględnić zaprezentowaną wyżej przez sąd wykładnię
przepisu art. 12 ust. 2a PDOFizU.
Mając na względzie powyższe, WSA w Opolu na podstawie art. 146 § 1 PostSądAdmU orzekł jak w sentencji
wyroku (...).
Wyrok WSA w Opolu z 8.11.2017 r., I SA/Op 327/17

Podsumowując, spółka słusznie kwestionuje interpretację organu podatkowego dotyczącą udostępniania pracownikowi paliwa jako odrębnego świadczenia. Wnioskodawca wskazuje, że ryczałt za korzystanie z samochodu służbowego obejmuje wszystkie koszty eksploatacyjne, włącznie z paliwem. Wyrok WSA w Opolu potwierdza tę interpretację przepisów podatkowych.