Klasyfikacja na potrzeby VAT tortilli z różną datą przydatności do spożycia

Tematyka: Klasyfikacja na potrzeby VAT, tortilla, data przydatności do spożycia, stawka podatku, PKWiU, Nomenklatura Scalonej, konserwanty

Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług nie jest więc oderwana od Nomenklatury Scalonej, która może, ale nie
musi być wykorzystana dla określenia zakresu zastosowania stawki obniżonej. Posłużenie się Polską
Klasyfikacją Wyrobów i Usług dla potrzeb określenia towarów podlegających opodatkowaniu daną stawką
nie stanowi więc naruszenia Dyrektywy 112. (...) Mając powyższe na względzie i biorąc pod uwagę wskazania
wynikające z przytoczonego orzecznictwa, podnieść należy, że na gruncie niniejszej sprawy prawidłowa była
ocena Ministra Finansów, następnie zaakceptowana przez sąd I instancji, że towary wskazywane przez
stronę nie mogą być traktowane jako podobne, gdyż istnieją zasadnicze różnice mające wpływ na decyzję
konsumenta o wyborze danego rodzaju wyrobu. Należą do nich dodatki w składzie towarów w postaci
konserwantów przedłużających termin przydatności tych wyrobów do spożycia. Przeciętny konsument nie
traktuje bowiem jako zamiennych wyrobów bez dodatków konserwantów o terminie przydatności do
spożycia np. kilku dni oraz wyrobów z konserwantami o przedłużonym terminie przydatności do spożycia
przekraczającym 45 dni lub z terminem przydatności do spożycia przez okres kilku miesięcy. Wyrok NSA
z 8.12.2017 r., I FSK 221/16
Z uzasadnienia:
Zaskarżonym wyrokiem z 4.11.2015 r., I SA/Wr 1502/15 WSA we Wrocławiu oddalił skargę D. Sp. z o.o. Sp.
komandytowa z siedzibą w Z. na interpretację indywidualną Dyrektora IS w Poznaniu działającego z upoważnienia
Ministra Finansów z 23.4.2015 r. o nr ILPP2/4512-1-15/15-6/JK w przedmiocie podatku od towarów i usług.
Z uzasadnienia przedmiotowego orzeczenia sądu I instancji wynika, że skarżąca spółka we wniosku o udzielenie
interpretacji podała, że prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży tortilli. W ramach swojej działalności
sprzedaje trzy rodzaje tortilli: 1. tortilla świeża o okresie przydatności do spożycia 40 dni, 2. tortilla mrożona poniżej –
18°C o okresie przydatności do spożycia 12–18 miesięcy, 3. tortilla w atmosferze ochronnej konserwowana
chemicznie o okresie przydatności do spożycia 3, 4, 6 miesięcy. Wszystkie trzy produkty zostały przyporządkowane
do kodu 1905 90 60 Nomenklatury Scalonej (CN) na podstawie Wiążącej Informacji Taryfowej wydanej przez
Dyrektora Izby Celnej. Strona wskazała, że towary są przyporządkowane do następujących kodów Polskiej
Klasyfikacji Wyrobów i Usług: tortilla świeża o okresie przydatności do spożycia 40 dni – 10.71.12.0., tortilla mrożona
poniżej –18°C o okresie przydatności do spożycia 12–18 miesięcy – 10.71.12.0., tortilla w atmosferze ochronnej
konserwowana chemicznie o okresie przydatności do spożycia 3, 4, 6 miesięcy – 10.72.19.0.
Tortilla w atmosferze ochronnej konserwowana chemicznie o okresie przydatności do spożycia 3, 4, 6 miesięcy
posiada CN 1905 90 60 nadany na podstawie WIT. Decyzja WIT nie ma charakteru decyzji wymiarowej, lecz stanowi
oficjalną informację organów celnych o klasyfikacji taryfowej towarów, zobowiązuje organy celne wobec osoby, na
którą wystawiono informację, oraz w zakresie klasyfikacji taryfowej w odniesieniu do towarów, dla których formalności
celne zostały dokonane po dniu, w którym informacja została przez nie wydana. Wiążąca informacja taryfowa daje
pewność prawną co do klasyfikacji towaru i konsekwencji z tym związanych. Skoro zatem wnioskodawca posiada dla
tortilli w atmosferze ochronnej konserwowanej chemicznie o okresie przydatności do spożycia 3, 4, 6 miesięcy kod
CN 1905 90 60, to przedmiotowa tortilla powinna być zaklasyfikowana do grupowania PKWiU 10.71.12.0.
W związku z powyższym strona zadała pytania:
1. Jaką stawkę podatku od towarów i usług należało zastosować do sprzedaży tortilli świeżej o okresie
przydatności do spożycia 40 dni?
2. Jaką stawkę podatku od towarów i usług należało zastosować do sprzedaży tortilli mrożonej poniżej –18°C
o okresie przydatności do spożycia 12–18 miesięcy?
3. Jaką stawkę podatku od towarów i usług należało zastosować do sprzedaży tortilli w atmosferze ochronnej
konserwowanej chemicznie o okresie przydatności do spożycia 3, 4, 6 miesięcy?
Zdaniem wnioskodawcy, do dostawy wszystkich towarów należy zastosować jednolitą stawkę podatku od towarów
i usług w wysokości 8% bezpośrednio na podstawie art. 98 ust. 2 oraz załącznika nr III poz. 1 Dyrektywy 112. Choć
w pozycji 32 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług wskazano, że stawkę w wysokości 8% stosuje
się do wyrobów ciastkarskich i ciastek świeżych, przyporządkowanych do numeru 10.71.12.0 klasyfikacji PKWiU, ale
tylko tych, których termin zdatności do spożycia nie przekracza 45 dni, to spółka może stosować obniżoną stawkę
także wtedy, gdy data ich minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia przekracza 14 lub 45 dni.
Produkty objęte wnioskiem znajdują się w jednym kodzie 1905 90 60 Nomenklatury Scalonej, który nie różnicuje
produktów w zależności od ich świeżości. Strona podkreśliła, że wszystkie tortille są wobec siebie towarami

podobnymi i niezgodnym z prawem wspólnotowym byłoby ich różnicowanie pod względem podatku od
towarów i usług, gdyż przeczyłoby to zasadzie neutralności tego podatku i zakłócało reguły konkurencji.
Uznając stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe co do pytania 2 i 3, organ interpretacyjny przeanalizował
przepisy ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: VATU): art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1, art. 5a, art. 41 ust. 1 i 2,
art. 146a. Zauważył, że przy wyznaczaniu zakresu stosowania stawek obniżonych, w okresie od 1.1.2011 r.,
wykorzystywana jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów
z 29.10.2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).
Podkreślił, że pojęcia używane do oznaczenia towaru lub usługi opodatkowanych stawką obniżoną, a określonych
w załączniku nr 3 do VATU, należy interpretować ściśle, zważywszy, że możliwość zastosowania stawki
preferencyjnej stanowi odstępstwo od ogólnej zasady. W związku z tym preferencyjnej stawce podatku od
towarów i usług podlegają wyroby ciastkarskie i ciastka sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 10.71.12.0, ale
tylko takie, których data minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia, oznaczone zgodnie
z właściwymi przepisami, nie przekraczają określonej liczby dni, tj. 45 dni. Odsyłając w poz. 32 załącznika nr 3
do ustawy do grupowania PKWiU ex 10.71.12.0, ustawodawca krajowy nie naruszył norm unijnych. Poprzez
odesłanie do PKWiU nie nastąpiło zawężenie kategorii produktów wskazanych w poz. 1 załącznika III Dyrektywy
2006/112/WE ani też nie doszło do uchybienia kryteriom określonym w dyrektywie, według których dane towary czy
usługi opodatkowane mogą być stawkami obniżonymi. Jednocześnie ustawodawca przyjął kryteria określone w poz.
32 załącznika nr 3 do ustawy z uwagi na brak definicji wyrobów świeżych zarówno w europejskiej Klasyfikacji
Produktów według Działalności (CPA), na podstawie której opracowane zostało wydanie PKWiU z 2008 r., jak
i w samym PKWiU z 2008. Umieszczając przy symbolu PKWiU 10.71.12.0 oznaczenie ex, ustawodawca zdecydował
o zawężeniu stosowania stawki preferencyjnej wyłącznie do wyrobów ciastkarskich i ciastek, które spełniają
konkretny warunek związany z ich terminowością (oznaczenie zgodnie z odrębnymi przepisami określoną datą
minimalnej trwałości lub terminem przydatności do spożycia). Podkreślono, że stosowanie stawki obniżonej
w stosunku do towarów określonych w załączniku III do Dyrektywy 112 jest opcjonalne dla państw członkowskich,
a zakres wykorzystania opcji jest pozostawiony do dyspozycji państwa członkowskiego.
Odnosząc się do kwestii podobieństwa, konkurencyjności czy braku istotnych różnic w sprzedawanych przez stronę
artykułach spożywczych, organ stwierdził, że towary wskazywane przez stronę nie mogą być traktowane jako
podobne. Przeciętny konsument nie traktuje bowiem jako zamiennych wyrobów bez dodatków konserwantów,
o terminie przydatności do spożycia np. kilku dni oraz wyrobów z konserwantami o przedłużonym terminie
przydatności do spożycia przekraczającym 45 dni lub z terminem przydatności do spożycia przez okres kilku
miesięcy.
W konsekwencji organ uznał, że sprzedaż tortilli mrożonej poniżej –18°C o okresie przydatności do spożycia 12–18
miesięcy (PKWiU 10.71.12.0) oraz sprzedaż tortilli w atmosferze ochronnej konserwowanej chemicznie o okresie
przydatności do spożycia 3, 4, 6 miesięcy, a więc których termin przydatności do spożycia, oznaczony zgodnie
z odrębnymi przepisami, jest dłuższy niż 45 dni, jako niespełniająca ww. kryteriów nie może korzystać
z preferencyjnej 8% stawki podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu 23% stawką tego podatku, zgodnie
z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 VATU.
(...) strona wniosła do WSA we Wrocławiu skargę, zarzucając naruszenie art. 41 ust. 2 VATU oraz z art. 98 ust. 3
Dyrektywy 112, poprzez ich błędną wykładnię.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, oddalając skargę, podzielił linię orzeczniczą, według której przepisy
Dyrektywy 112 nie wymagają zastosowania tej samej stawki podatkowej wobec produktów ujętych w tej samej
pozycji Nomenklatury Scalonej, a wprowadzenie dodatkowego warunku w postaci określonego terminu przydatności
do spożycia produktów spożywczych nie wykracza poza dozwoloną swobodę legislacyjną państw członkowskich.
(...) Z treści Dyrektywy nie wynika jednocześnie, aby w przypadku gdy państwo zdecyduje się na wprowadzenie
stawek obniżonych, stawki te musiały dotyczyć całej kategorii określonej w załączniku nr III, w tym całej kategorii
środków spożywczych. Stąd zawarcie dodatkowego warunku w postaci określonego terminu ich przydatności
do spożycia nie wykracza poza przyznane państwom członkowskim prawo opcji w zakresie stosowania
obniżonej stawki podatkowej.
Odnosząc się do kwestii podobieństwa wskazanych przez stronę towarów, sąd wskazał, że oceny podobieństwa
produktów należy dokonywać z perspektywy konsumenta, a cechami, które należy uwzględnić przy tej ocenie, są
skład, smak, funkcja towarów (środków spożywczych) oraz ewentualnie inne właściwości, które mogłyby mieć wpływ
na decyzję konsumenta co do wyboru danego towaru. Zdaniem sądu towary wskazywane przez stronę nie mogą
być traktowane jako podobne, gdyż istnieją zasadnicze różnice mające wpływ na decyzję konsumenta
o wyborze danego rodzaju wyrobu. Należą do nich dodatki w składzie towarów w postaci konserwantów
przedłużających termin przydatności tych wyrobów do spożycia. Przeciętny konsument nie traktuje bowiem jako
zamiennych wyrobów bez dodatków konserwantów, o terminie przydatności do spożycia np. kilku dni oraz wyrobów
z konserwantami o przedłużonym terminie przydatności do spożycia przekraczającym 45 dni lub z terminem

przydatności do spożycia przez okres kilku miesięcy. Ponadto termin przydatności do spożycia jest, na podstawie
regulacji unijnych, jak i na podstawie prawa polskiego, obowiązkowo oznaczany na produktach spożywczych, co
oznacza, że ustawodawca unijny, jak i krajowy uznaje ten element za istotny dla ochrony konsumenta. (...) O ich
wyborze przez konsumentów decydują więc np. względy zdrowotne czy też preferencje dotyczące obniżonej
kaloryczności. Zatem uznać należy, że są one istotnym czynnikiem różnicującym artykuły spożywcze, w tym wyroby
ciastkarskie.
Odnosząc się do podnoszonego przez skarżącą spółkę zarzutu, że ustawodawca krajowy odstąpił od systemu
Nomenklatury Scalonej, do jakiej odwołuje się przepis Dyrektywy 112, na rzecz klasyfikacji PKWiU, sąd wyjaśnił, że
państwo członkowskie przy identyfikowaniu towarów, do których ma zastosowanie stawka obniżona, nie ma
obowiązku identyfikowania towarów przy pomocy Nomenklatury Scalonej, gdyż może także wykorzystać inne
sposoby określenia towarów podlegających obniżonej stawce podatkowej. Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług
została oparta m.in. na Nomenklaturze Scalonej, a zakres rzeczowy większości grupowań obejmujących wyroby jest
określony zakresem rzeczowym odpowiednich pozycji CN, to znaczy, że każde grupowanie PKWiU odpowiada całej
pozycji, części pozycji lub stanowi agregat kilku pozycji CN. Posłużenie się Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług
dla potrzeb określenia towarów podlegających opodatkowaniu daną stawką, nie stanowi więc naruszenia
Dyrektywy. (...)
Od powyższego wyroku spółka złożyła do NSA skargę kasacyjną (...).
Spółka zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj. art. 41 ust. 2 VATU w zw. z art. 98 ust. 3 Dyrektywy
2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej poprzez dokonanie
błędnej ich wykładni. (...)
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, zatem podlega oddaleniu.
(...) Odnosząc się w pierwszym rzędzie do argumentacji skarżącej kasacyjnie spółki, zgodnie z którą polski
ustawodawca niezasadnie uzależnia stosowanie stawek obniżonych od zakwalifikowania danego towaru do
grupowania PKWiU, podczas gdy przepisy Dyrektywy 112 odsyłają do Nomenklatury Scalonej (CN), stwierdzić
należy, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. Spółka dla poparcia swojego stanowiska odwołuje się do orzeczeń
sądów administracyjnych zapadłych głównie w 2013 r., tymczasem 16.11.2015 r. został wydany wyrok NSA
w składzie 7 sędziów w sprawie I FSK 759/14, w którym wyrażono pogląd, że co do zasady nie narusza przepisów
dyrektywy wprowadzenie odmiennego od nomenklatury scalonej oznaczenia towarów podlegających
opodatkowaniu daną stawką. Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że: W myśl art. 98 Dyrektywy 2006/112/WE
państwa członkowskie mogą stosować jedną lub dwie stawki obniżone (ust. 1). Stawki obniżone mają zastosowanie
wyłącznie do dostaw towarów i świadczenia usług, których kategorie są określone w załączniku III. Stawki obniżone
nie mają zastosowania do usług świadczonych drogą elektroniczną (ust. 2). Przy stosowaniu stawek obniżonych
przewidzianych w ust. 1 do poszczególnych kategorii towarów, państwa członkowskie mogą stosować nomenklaturę
scaloną, aby precyzyjnie określić zakres danej kategorii (ust. 3).
Z powołanych przepisów wynika, że państwo członkowskie może, ale nie musi wprowadzić stawek obniżonych do
kategorii dostaw towarów i świadczenia usług w tych przepisach wymienionych. Użycie w cytowanym przepisie słowa
„może” co do możliwości odwołania się do Nomenklatury Scalonej oznacza, że w tym zakresie analizowane
uregulowanie nie ma bezwzględnego charakteru, a jedynie fakultatywny. (...) A zatem samo zawężenie
w przepisach krajowych kategorii środków spożywczych, do których zastosowanie ma stawka obniżona, nie
daje podstaw do przyjęcia, że przepis krajowy jest sprzeczny z prawem unijnym (por. wyrok NSA z 17.12.2013
r. w sprawie I FSK 10/13, wyrok NSA z 22.10.2014 r., I FSK 1651/13, SIP LEX nr 1590720).
W wyroku z 24.7.2013 r., I FSK 226/13, NSA wskazał: z ostatniego sformułowania zawartego w ust. 3 art. 98
Dyrektywy wynika, że opcja posługiwania się nomenklaturą scaloną ma służyć precyzyjnemu określeniu zakresu
danej kategorii zaś w sytuacji, gdy Polska posługuje się własną definicją środków spożywczych, dla dokonania
stosowania obniżonych stawek, ale nie przekracza zakresu danej kategorii, nie można tylko z tego powodu uznać, że
przepisy krajowe naruszają przepisy dyrektywy w zakresie opcji stosowania obniżonych stawek VAT. Nie bez
znaczenia dla tej oceny jest też to, że polska klasyfikacja towarów opiera się w większości na nomenklaturze scalonej
oraz to, że Komisja i Rada nie zakwestionowały przy stosowaniu stawek obniżonych w odniesieniu do towarów
posługiwania się przez Polskę własną definicją, mimo że jak to wyżej już wskazano organy te mają pełny ogląd co do
stosowania przez Polskę stawek obniżonych (podobnie NSA w wyrokach z 24.7.2013 r. I FSK 754/13; z 24.7.2013 r.;
I FSK 226/13; z 1.10.2013 r. I FSK 972/13; z 8.10.2013 r., I FSK 1525/12). (...)
(...) W świetle dotychczasowych rozważań należy dojść do wniosku, że przepis art. 98 ust. 2 i 3 Dyrektywy
2006/112/WE nie sprzeciwia się zastosowaniu obniżonych stawek w podatku od towarów i usług na postawie
art. 41 ust. 2 i 2a VATU (tekst jedn. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) w oparciu o Polską Klasyfikację
Wyrobów i Usług.

Powyższe szeroko zacytowane stanowisko NSA znalazło potwierdzenie w najnowszym wyroku TSUE z 9.11.2017 r.
w sprawie C-499/1, gdzie w pkt 25 Trybunał stanął na stanowisku, że zgodnie z art. 98 ust. 3 Dyrektywy 2006/112
państwa członkowskie mogą stosować CN przy stosowaniu stawek obniżonych do poszczególnych kategorii
towarów, aby precyzyjnie określić zakres danej kategorii. Należy jednak stwierdzić, że stosowanie CN jest tylko
jednym z wielu sposobów precyzyjnego określenia zakresu danej kategorii.
Oznacza to, że wbrew przekonaniu kasatora zastosowanie Nomenklatury Scalonej przy określaniu zakresu
kategorii towarów objętych preferencyjną stawką podatku od towarów i usług nie jest obowiązkowe, państwa
członkowskie mogą z tej opcji skorzystać, ale mogą także wykorzystać inne sposoby określenia towarów
podlegających obniżonej stawce podatkowej. Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług została oparta m.in. na
Nomenklaturze Scalonej (pkt 4.2. PKWiU – rozporządzenie Rady Ministrów z 29.10.2008 r. w sprawie Polskiej
Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), Dz.U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293 ze zm.), a zakres rzeczowy większości
grupowań obejmujących wyroby jest określony zakresem rzeczowym odpowiednich pozycji CN, to znaczy, że każde
grupowanie PKWiU odpowiada całej pozycji, części pozycji lub stanowi agregat kilku pozycji CN. Polska Klasyfikacja
Wyrobów i Usług nie jest więc oderwana od Nomenklatury Scalonej, która może, ale nie musi być wykorzystana dla
określenia zakresu zastosowania stawki obniżonej. Posłużenie się Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług dla potrzeb
określenia towarów podlegających opodatkowaniu daną stawką, nie stanowi więc naruszenia Dyrektywy 112.
W tym kontekście powoływanie się na decyzje WIT klasyfikujące sporne towary do stosownego kodu CN
w celu ich identyfikacji dla potrzeb zastosowania preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług jest
nieuzasadnione.
Nie można też uznać za prawidłowe twierdzenia spółki, że zawężenie w polskiej ustawie podatkowej stawki
preferencyjnej wyłącznie do wyrobów ciastkarskich i ciastek świeżych, których termin zdatności do spożycia nie
przekracza 45 dni, narusza przepisy Dyrektywy 112. Jak już zasygnalizowano wyżej, cytując stanowisko zawarte
w wyroku NSA z 16.11.2015 r., I FSK 759/14, z art. 98 Dyrektywy 2006/112 nie wynika, aby w przypadku
wprowadzenia stawek obniżonych stawki te musiały dotyczyć całej kategorii określonej w załączniku III, w tym całej
kategorii środków spożywczych. Dodatkowo, w przywoływanym już wyroku TSUE z 9.11.2017 r. w sprawie C-499/1
wskazano, że art. 98 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on – pod warunkiem poszanowania
zasady neutralności podatkowej, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego – przepisom krajowym, takim jak
w postępowaniu głównym, które uzależniają stosowanie obniżonej stawki podatku od wartości dodanej do wyrobów
ciastkarskich i ciastek świeżych jedynie od kryterium ich daty minimalnej trwałości lub terminu przydatności do
spożycia. Trybunał stwierdził, że niewątpliwie polski ustawodawca postanowił stosować obniżoną stawkę podatku od
towarów i usług do wyrobów ciastkarskich i ciastek świeżych, z datą ważności określoną w ten sposób, że okres
trwałości nie przekracza 45 dni. Jest więc bezsporne, że te wyroby ciastkarskie i ciastka stanowią ograniczoną
kategorię środków spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi, o których mowa w pkt 1 załącznika
III do Dyrektywy 112, a ponieważ kryterium związane z określoną liczbą dni trwałości precyzyjnie określa
zakres danej kategorii, to w tym kontekście Trybunał stwierdził, że owo selektywne stosowanie obniżonej
stawki podatkowej do określonego i swoistego aspektu towarów objętych jedną z kategorii rzeczonego
załącznika III jest co do zasady zgodne z art. 98 Dyrektywy 112.
Jednocześnie jednak Trybunał zwrócił uwagę na podnoszoną już wcześniej w swoim orzecznictwie okoliczność, że
selektywne stosowanie stawki obniżonej nie może spowodować naruszenia zasady neutralności i ryzyka zakłócenia
konkurencji (por. wyrok z 6.5.2010 r. w sprawie C-94/09 Komisja Europejska przeciwko Francji). (...)
Przy czym Trybunał uznaje, że towary lub usługi są podobne, gdy wykazują analogiczne właściwości
i zaspokajają te same potrzeby konsumenta, według kryterium porównywalności w użytkowaniu, i gdy
istniejące różnice nie wpływają w znaczący sposób na decyzję przeciętnego konsumenta o skorzystaniu
z jednego lub drugiego towaru bądź usługi. Z kolei NSA w przywoływanym już kilkakrotnie wyroku w sprawie
I FSK 759/14 wyjaśnił, że oceny podobieństwa produktów należy dokonywać z perspektywy przeciętnego
konsumenta, zaś cechami, które należy uwzględnić przy tej ocenie, są skład, smak, funkcja towarów (środków
spożywczych) oraz ewentualnie inne właściwości, które mogą mieć wpływ na decyzję konsumenta co do wyboru
danego towaru. Zastrzegł jednak, że analiza ta nie może prowadzić do wykroczenia poza zakres obowiązujących
przepisów prawa, określających stawki podatkowe. Ustalanie stawek dla poszczególnych produktów leży bowiem
w gestii ustawodawcy, a nie w gestii organu wydającego interpretację indywidualną. (...)
Mając powyższe na względzie i biorąc pod uwagę wskazania wynikające z przytoczonego orzecznictwa, podnieść
należy, że na gruncie niniejszej sprawy prawidłowa była ocena Ministra Finansów, następnie zaakceptowana przez
sąd I instancji, że towary wskazywane przez stronę nie mogą być traktowane jako podobne, gdyż istnieją zasadnicze
różnice mające wpływ na decyzję konsumenta o wyborze danego rodzaju wyrobu. Należą do nich dodatki w składzie
towarów w postaci konserwantów przedłużających termin przydatności tych wyrobów do spożycia. Przeciętny
konsument nie traktuje bowiem jako zamiennych wyrobów bez dodatków konserwantów o terminie
przydatności do spożycia np. kilku dni oraz wyrobów z konserwantami o przedłużonym terminie

przydatności do spożycia przekraczającym 45 dni lub z terminem przydatności do spożycia przez okres kilku
miesięcy. Ponadto termin przydatności do spożycia jest, na podstawie regulacji unijnych, jak i na podstawie prawa
polskiego, obowiązkowo oznaczany na produktach spożywczych, co oznacza, że ustawodawca unijny, jak i krajowy
uznaje ten element za istotny dla ochrony konsumenta. Konsument ma prawo do informacji o składzie produktu
i terminie jego przydatności do spożycia. Prawo to zostało wprowadzone po to, aby dać konsumentom możliwość
wyboru pomiędzy towarami, które uważają oni za odpowiednie dla siebie ze względów zdrowotnych, stylu życia,
upodobań smakowych itp. (...) O ich wyborze przez konsumentów decydują więc np. względy zdrowotne czy też
preferencje dotyczące obniżonej kaloryczności. Zatem uznać należy, że są one istotnym czynnikiem różnicującym
artykuły spożywcze, w tym wyroby ciastkarskie.
Mając na uwadze wszystkie przedstawione wyżej okoliczności NSA, na podstawie art. 184 PostSądAdmU, oddalił
skargę kasacyjną, uznając ją za bezzasadną. (...)
Wyrok NSA z 8.12.2017 r., I FSK 221/16

Mając na uwadze wszystkie przedstawione wyżej okoliczności NSA, na podstawie art. 184 PostSądAdmU, oddalił skargę kasacyjną, uznając ją za bezzasadną.