Zaliczenie do kosztów wydatków na imprezę integracyjną dla współpracowników

Zgodnie z zaprezentowanym stanowiskiem, tylko wydatek na zakup usług gastronomicznych, który ma na celu tworzenie lub poprawę wizerunku firmy na zewnątrz, podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 PDOPrU. Należy zatem rozważyć wszystkie okoliczności modalne spotkań integracyjnych z udziałem pracowników i współpracowników, aby uniknąć błędnej interpretacji i afirmacji działań spółki jako reprezentacji wobec kontrahentów czy osób trzecich.

Tematyka: wydatki, spotkania integracyjne, pracownicy, współpracownicy, koszty uzyskania przychodów, reprezentacja, zarządzanie personelem, efektywność pracy, relacje zespołowe

Zgodnie z zaprezentowanym tam stanowiskiem, tylko wydatek na zakup tych usług gastronomicznych,
których jedynym (głównym) celem jest tworzenie lub poprawa wizerunku firmy na zewnątrz, podlega
wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 28 PDOPrU, co
wymaga rozważenia wszystkich wskazanych we wniosku okoliczności modalnych spotkań integracyjnych
z udziałem osób współpracujących. Jako błędny należy odrzucić taki wynik wykładni, który zdaje się
afirmować organ, że działania spółki (wydatki gastronomiczne) na rzecz kontrahentów czy osób trzecich,
a więc niejako w sferze zewnętrznej, implikują przypisanie im przymiotu reprezentacji, a więc odnoszących
się do wydatków determinowanych wyłącznie celem kreowania swojego wizerunku.
Wyrok WSA w Rzeszowie z 23.10.2018 r., I SA/Rz 741/18

Z uzasadnienia:
(...) Interpretacją indywidualną z (...)6.2018 r. nr (...) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że stanowisko „A”
S.A. (dalej: spółka/skarżąca) w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości
zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z organizacją spotkań
integracyjnych w zakresie, w jakim dotyczą:
• pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę – jest prawidłowe,
• osób, z którymi spółka zawarła umowy o współpracy B2B – jest nieprawidłowe.
We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie prawne:
Spółka prowadzi rozległą działalność w całej Polsce w oddziałach ulokowanych w różnych miastach Polski, przy
wykorzystaniu pracy pracowników (umowy o pracę) oraz współpracowników (umowy o współpracy B2B).
Jak wskazano we wniosku, spółka w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i związaną z nią strategią
zarządzania personelem organizować będzie spotkania integracyjne mające na celu integrację zatrudnionych
w spółce, pracujących w zespołach pracowników oraz współpracowników. Potrzeba organizowania tego rodzaju
spotkań integracyjnych wynika z tego, że spółka organizuje pracę w zespołach mieszanych – pracownicy ze
współpracownikami oraz z faktu, że posiada oddziały rozsiane po całej Polsce. Zespoły, w ramach których
wykonywane są projekty, składają się z osób pracujących w jednym oddziale i biurze, z osób pracujących w ramach
działalności gospodarczych poza biurami spółki, oraz z osób zatrudnionych w różnych oddziałach w różnych
miastach. Z tej przyczyny osoby te nie mają często możliwości poznać się osobiście i zintegrować. Tymczasem,
zdaniem spółki, sprawne wykonywanie projektów wymaga, by osoby je wykonujące dobrze ze sobą współpracowały,
a więc muszą się znać i lubić.
Podkreśliła dalej skarżąca, że spotkania integracyjne połączone z wyjazdem i zorganizowanym przez spółkę
programem wspólnego spędzenia czasu mają wpływać na wzmocnienie pozytywnych relacji w zespole, jak również
zwiększenie identyfikacji zespołu ze spółką, motywacji zespołu do wydajnej pracy i wzmocnienie lojalności zespołu
wobec spółki. Wszystkie powyższe elementy przekładają się według spółki na podniesienie efektywności pracy
i lepszą skuteczność w świadczeniu pracy, a to z kolei w konsekwencji wpływa na polepszenie wyników finansowych
spółki.
Jak wskazano, spółka planuje organizować dwa rodzaje spotkań o charakterze integracyjnym:
• imprezy okolicznościowe (m.in. świąteczne),
• wspólne spotkania mające na celu zintegrowanie bądź podziękowanie zespołowi za dobre wyniki w obszarze
działalności spółki, w postaci np. wyjścia do restauracji, wyjścia na kręgle, wyjścia do teatru, organizowanych
wyjazdowych imprez poza miejscem siedziby spółki z zabawami i częścią wieczorną, które integrują zespół.
W ramach organizacji spotkania spółka ponosić będzie wszelkie niezbędne wydatki m.in.:
• usługi hotelowe (nocleg, pełne wyżywienie, sala konferencyjna),
• warsztaty/atrakcje zespołowe o charakterze integracyjnym/motywacyjnym,
• koszty dojazdu do miejsca spotkania,

• ubezpieczenie NNW,
• usługi kulturalno-edukacyjne (np. bilety do kina, teatru).
Jak podkreślono we wniosku, uczestnictwo w spotkaniach jest wymagane, jeśli spotkanie odbywa się w ramach
umówionego czasu pracy, ale jest również oczekiwane przez spółkę, nawet jeśli obejmuje godziny wieczorne czy
weekend. W umowach o współpracy z osobami prowadzącymi działalność gospodarczą na własne nazwisko,
współpracownik zobowiązuje się do uczestniczenia w tego typu wydarzeniach organizowanych przez spółkę, o ile
jest to możliwe w związku z wykonywaniem przez niego prac. Jeśli spotkanie odbywa się częściowo poza godzinami
pracy i w weekendy, spółka nie może żądać stawiennictwa uczestnika w ramach zakontraktowanej pracy czy usług,
ale jednak spółka oczekuje, że pracownicy i współpracownicy wezmą w nich udział. (...)
Spotkania integracyjne mogą być też organizowane bez udziału podmiotów zewnętrznych, za co spółka otrzyma
faktury na poszczególne koszty realizacji takiego spotkania np. - usługa gastronomiczna, zestaw lunchowy, wynajem
sali, - wynajem instruktora, usługi turystyczne, bilety (teatr, kino, opera itp.).
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
1. Czy spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesione wydatki opisane we wniosku,
związane z organizacją i uczestnictwem pracowników w spotkaniach integracyjnych w grupach mieszanych:
pracownicy i współpracownicy?
2. Czy spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesione wydatki opisane we
wniosku, związane z organizacją i uczestnictwem współpracowników w spotkaniach integracyjnych
w grupach mieszanych: pracownicy i współpracownicy?
Zdaniem spółki, w zakresie pytania nr 1, może ona zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane
z organizacją i uczestnictwem pracowników w spotkaniach integracyjnych, ponieważ cel poniesienia tego kosztu jest
zgodny z calem określonym w art. 15 ust. 1 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst
jedn. Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 ze zm., dalej: PDOPrU) i nie jest to koszt reprezentacji, o jakim mowa w art. 16 ust. 1
pkt 28 tej ustawy.
W odniesieniu do pytania nr 2 spółka uważa, że może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zwrot
współpracownikom kosztów poniesionych w celu uczestnictwa oraz wydatki związane z organizacją spotkań
integracyjnych grup mieszanych: pracownicy i współpracownicy, ponieważ cel poniesienia tego kosztu jest zgodny
z celem określonym w art. 15 ust. 1 PDOPrU i nie jest to koszt reprezentacji, o jakim mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 tej
ustawy.
Jak podkreśliła spółka, w przypadku wydatku poniesionego na udział w imprezie zarówno pracownika, jak
i współpracownika, dla jego oceny jako kosztu uzyskania przychodów istotne jest ustalenie, czy jest on zgodny
z dyspozycją art. 15 ust. 1 PDOPrU. Z definicji kosztu uzyskania przychodu wynika, że może to być wydatek, którego
celem jest uzyskanie przychodu, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu. Istotne jest więc wykazanie
celowości i racjonalność wydatku. Spotkanie musi mieć cel motywacyjno-integracyjny dla uczestników.
Powołując się na stanowiska zaprezentowane w innych interpretacjach indywidualnych, wskazała, że warunkiem
zaliczenia wydatków poniesionych przez przedsiębiorcę na zorganizowanie imprezy dla pracowników jest to, aby
miały one na celu poprawę atmosfery pracy, zintegrowanie pracowników między sobą, z firmą oraz z pracodawcą, co
ma przełożenie na budowanie lojalności wobec pracodawcy, jak i na zwiększenie efektywności pracy, a co za tym
idzie, także na zwiększenie przychodów osiąganych przez firmę. Spotkania nie mogą mieć jedynie charakteru
konsumpcyjnego czy rozrywkowego, a wydatki nie powinny wykraczać poza główny cel spotkania, jakim jest
integracja bądź szkolenie i nie powinny mieć charakteru reprezentacji.
Wskazała spółka, że przykładowo, w analogicznym stanie faktycznym, w interpretacji indywidualnej z (...)1.2018 r. nr
(...) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że kosztami podatkowymi są – co do zasady – tzw. koszty
pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie
i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować
wydatki ponoszone na rzecz pracowników w celu ich integracji, np. w postaci organizacji dla nich spotkań
integracyjnych (okolicznościowych). Są one bowiem związane z prowadzoną przez podatnika działalnością, mają na
celu poprawę atmosfery pracy, zintegrowanie pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji wpływa na
zwiększenie efektywności ich pracy. „Kosztami pracowniczymi” mogą być także wydatki na organizację
imprezy integracyjnej dla członków rodzin pracowników ewentualnie osób im towarzyszących. Świadczenie to
bowiem związane jest ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą, bo gdyby nie ten stosunek,
członkowie rodzin/osoby towarzyszące, nie uczestniczyliby w spotkaniu. Jeżeli więc wydatki poniesione zostały na
zorganizowanie spotkania integracyjnego, którego celem była integracja pracowników, budowanie zespołu, poprawa
atmosfery pracy, ułatwienie ułożenia wzajemnych relacji między pracownikami, zwiększenie ich zaangażowania
w działalność spółki oraz wzmocnienie więzi pomiędzy pracownikami a spółką jako pracodawcą i w efekcie poprawę

efektywności pracy, a przez to zwiększenie przychodów osiąganych przez wnioskodawcę, to wówczas spełniają one
warunki, o których mowa w art. 15 ust. 1 PDOPrU, i mogą zostać zakwalifikowane do kosztów podatkowych.
Zdaniem spółki, powyższe stanowisko, pomimo że dotyczy kosztów uczestnictwa w integracji pracowników
z osobami towarzyszącymi, powinno mieć też zastosowanie do kosztów poniesionych na integrację zarówno
pracowników, jak i współpracowników. Wynika z faktu, że w spółce zespoły składają się zarówno
z pracowników, jak i ze współpracowników, a sprawna praca i dobry kontakt między członkami zespołów
wymaga, aby się integrowali. Oczekiwanych korzyści wynikających ze zgranego zespołu oraz dobrej i sprawnej
komunikacji, nie przyniesie spółce organizowanie spotkań wyłącznie dla pracowników z pominięciem
współpracowników.
(...) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z (...) czerwca 2018 r. uznał za
nieprawidłowe stanowisko spółki, zgodnie z którym spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów
wydatki poniesione w związku z organizacją spotkań integracyjnych w zakresie, w jakim dotyczą pracowników, a za
nieprawidłowe uznał takie stanowisko w zakresie, w jakim wydatki te dotyczą współpracowników.
Organ interpretacyjny wskazał na wstępie na treść przepisu art. 15 ust 1 PDOPrU i wywiódł przesłanki, które
powinien spełniać dany wydatek, aby mógł stanowić dla podatnika koszt uzyskania przychodu, w tym ten, zgodnie
z którym nie może być ten wydatek ujęty w katalogu wyłączeń z art. 16 ust. 1 -PDOPrU.
Następnie przywołał treść art. 16 ust. 1 PDOPrU, zgodnie z którym za koszty uzyskania przychodów nie uważa się
kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów,
w tym alkoholowych. Wyjaśnił dalej, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku
podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji
z kontrahentami. Podkreślił, że oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy rozpatrywać
zasadność ich poniesienia przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów
jest właśnie wykreowanie wizerunku podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny.
Zauważył przy tym organ, że brak jest legalnej definicji pojęcia „reprezentacja”, ale organy podatkowe oraz sądy
administracyjne podejmowały próby nadania właściwego sensu temu terminowi w odniesieniu do konkretnych
sytuacji występujących w praktyce gospodarczej. Powołał się m.in. na wyrok NSA, wydany w składzie 7 sędziów,
17.6.2013 r., II FSK 702/11, w którym odwołano się do etymologii tego terminu, zauważając, że wyraz „reprezentacja”
pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Zatem „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust.
1 pkt 28 PDOPrU stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec
innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do
istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku
podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej
sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego
wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Jednocześnie, jak wskazał NSA w wyżej przytoczonym
wyroku, kwalifikacja danego wydatku jako reprezentacji nie może być uzależniona od przypisywania mu cechy
„wystawności”, „przepychu” czy też „okazałości”.
Odnosząc się do wydatków ponoszonych w związku z uczestnictwem pracowników spółki, w opisanych w zdarzeniu
przyszłym spotkaniach integracyjnych, organ zgadzając się ze stanowiskiem zawartym we wniosku, zauważył, że
jakkolwiek „reprezentacja” stanowi działanie skierowane do innych podmiotów, to nie oznacza to, że każdy wydatek
na pracownika musi zawsze stanowić koszt uzyskania przychodów. Jeśli charakter spotkania uwzględnia
budowanie pozytywnych relacji między samymi pracownikami lub między pracodawcą a pracownikami
w sposób mogący faktycznie przyczynić się do zwiększenia przychodów podatnika bądź zachowania lub
zabezpieczenia źródła jego przychodów, to wydatek taki przez pryzmat art. 15 ust. 1 PDOPrU można uznać za
koszt uzyskania przychodów. Podkreślił jednak, że sam fakt przypisania spotkaniom, o których mowa we wniosku
o wydanie interpretacji indywidualnej nazwy „spotkanie integracyjne”, nie przesądza o automatycznym zaliczeniu
kosztów takiego spotkania do kosztów podatkowych.
Odnośnie wydatków związanych z uczestnictwem w spotkaniach o charakterze integracyjnym osób fizycznych, które
nie są zatrudnione w spółce, a jedynie świadczą na jej rzecz usługi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej
(umowy o współpracy B2B), wskazał organ, że wydatki te nie mogą zostać uznane za koszty podatkowe, z uwagi
na to, że z tymi osobami spółkę łączą jedynie powiązania biznesowe jako równorzędnych partnerów, i nie
można uznać, że spotkania o charakterze integracyjnym wpływają na zwiększenie przychodów, bądź
zabezpieczenie ich źródła.
Zdaniem organu wydatki związane z organizacją spotkań o charakterze integracyjnym w zakresie dotyczącym osób
fizycznych prowadzących działalność gospodarczą noszą znamiona reprezentacji, mają na celu wykreowanie
pozytywnego wizerunku firmy w oczach kontrahentów i partnerów biznesowych, uwypuklenie swojej zasobności
i profesjonalizmu, czyli stworzenie oczekiwanego wizerunku spółki dla potencjonalnego zawarcia umowy lub
stworzenia oczekiwanego wizerunku spółki dla potencjonalnego zawarcia umowy lub stworzenie korzystnych

warunków jej zawarcia. Tym samym wydatki poniesione z tego tytułu, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 -PDOPrU,
nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.
Spółka zaskarżyła wydaną interpretację w części dotyczącej wydatków związanych z uczestnictwem w spotkaniach
integracyjnych współpracowników skargą do WSA w Rzeszowie, zarzucając jej naruszenie przepisów prawa
materialnego, a to art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 28 PDOPrU, poprzez błędną ich wykładnię i zastosowanie. (...)
Nie zgodziła się skarżąca z poglądem, że łączą ją ze współpracownikami jedynie powiązania biznesowe jako
równorzędnych partnerów i dlatego uczestnictwo współpracownika w spotkaniu nie ma charakteru integracyjnego ani
nie ma na celu zwiększenia przychodów spółki. Podkreśliła, że ma relacje biznesowe równorzędne ze swoim
klientem, który zleca projekty do wykonania spółce. Z pracownikami i współpracownikami natomiast spółka ma taką
relację, że to spółka jako realizująca projekt dla klienta zadecyduje, kto go będzie wykonywał (ile osób i czy tylko
pracownicy czy też współpracownicy) i to spółka, a nie współpracownik czy pracownik jest zainteresowana dobrym
doborem członków zespołu i zgodną współpracą między nimi.
Skarżąca podkreśliła też, że personel (w tym współpracownicy) nie jest klientem spółki, który wymaga troski, by nie
poszedł ze swoimi pieniędzmi i zleceniami do konkurencji. Personel, jeśli dostaje ciekawe zlecenia, godne
wynagrodzenie i terminową płatność, już ma doskonałą opinię o zleceniodawcy i zaproszenie na spotkania
integracyjne zespołów nie ma charakteru reprezentacyjnego dla spółki. Tak więc w analizowanym wypadku nie są to
wydatki na reprezentację, tylko wydatki, które mają na celu poprawę pracy zespołów, co ma przełożenie na
przychody spółki. Sam pracownik niezintegrowany z pracującym przy jednym projekcie współpracownikiem też nie
osiągnie pożądanych przez spółkę efektów i sprawności pracy. Uznała więc skarżąca, że omawiane wydatki
spełniają kryterium opisane w art. 15 ust. 1 PDOPrU i nie mieszczą się na liście wydatków opisanych w art. 16 ust. 1
PDOPrU w tym w pkt 28 tego artykułu. (...)
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:
(...) Sporne w niniejszej sprawie pozostaje to, czy wydatki skarżącej na usługi gastronomiczne w ramach spotkań
integracyjnych na rzecz współpracowników należy kwalifikować jako koszty reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1
pkt 28 PDOPrU, co pozbawiłoby skarżącą prawa do ich ujęcia w poczet kosztów uzyskania przychodu.
Wpierw wypada przytoczyć kontekst prawny i treść przepisów podlegających wykładni w niniejszej sprawie.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 PDOPrU kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia
przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem
kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W orzeczcnitwie i doktrynie utarło się, że do kosztów uzyskania przychodów
podatnik ma prawo zaliczyć każdy taki koszt, który łącznie spełnia następujące warunki:
• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania (w tym zwiększenia), zachowania lub zabezpieczenia przychodów,
• został właściwe udokumentowany,
• nie znajduje się w katalogu wydatków z art. 16 ust. 1 PDOPrU.
Z tego ujęcia definicji „kosztu uzyskania przychodu” wynika, że ostatnio wymieniona, ujemna przesłanka,
ukształtowana jako wyjątek od zasady, odnosić się będzie do tych wydatków, które poza tym spełniają pozytywne
warunki kwalifikacji jako kosztu podatkowego. Tak więc definitywny wydatek poniesiony przez podatnika, który
można uznać za racjonalny, gospodarczo uzasadniony, determinowany celem wskazanym w art. 15 ust. 1 PDOPrU,
należy pominąć w rachunku podatkowym, w razie stwierdzenia, że podlega on wyłączeniu na podstawie art. 16 ust. 1
PDOPrU. Uznanie, że wydatki o charakterze reprezentacyjnym w rozumieniu komentowanej ustawy podatkowej nie
pozostają w związku przyczynowym z celem uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów, czyniłoby
zbędnym ustanowienie wyłączenia w art. 16 ust. 1 pkt 28 PDOPrU. Jak zauważył NSA w przywoływanej wyżej
uchwale z 17.6.2013 r., każdy tego rodzaju wydatek (przykładowo wymieniony w art. 16 ust. 1 pkt 28 PDOPrU) musi
najpierw przejść test z art. 15 ust. 1 PDOPrU, w innej bowiem sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej
kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 16 ust. 1 PDOPrU. Można
sobie wyobrazić wydatki, które nie pozostają w jakimkolwiek związku z przychodami podatnika (np. obiad dla rodziny,
znajomych), ale tego rodzaju wydatki, nie mieszcząc się w kategorii kosztów uzyskania przychodów, nie powinny być
w ogóle rozważane ze względu na kryteria wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 28 PDOPrU.
Założyć więc należy, że analizowane wydatki (na usługę gastronomiczną) spełniają pozytywne przesłanki ich
kwalifikacji jako kosztu podatkowego, skoro organ interpretacyjny do zakwestionowania stanowiska
skarżącej dochodzi na płaszczyźnie wyników wykładni art. 16 ust. 1 PDOPrU. Lektura uzasadnienia skarżonej

interpretacji prowadzi jednak do przeciwstawnych wniosków. Organ wyraźnie zakwestionował stanowisko skarżącej,
przyjmując, że skoro wiążą ją ze współpracownikami li tylko powiązania biznesowe jako równorzędnych partnerów, to
nie można uznać, że spotkania z nimi, dodać trzeba połączone z pracownikami, fundowane przez skarżącą nie
wpływają na zwiększenie przychodów. Z drugiej jednak strony organ kwalifikuje owe wydatki jako noszące znamiona
reprezentacji, mające na celu wykreowanie pozytywnego wizerunku firmy w oczach kontrahentów i partnerów
biznesowych, uwypuklenie swojej zasobności i profesjonalizmu, a więc takie, które spełniają kryteria ogólne z art. 15
ust. 1 PDOPrU, ale na gruncie art. 16 ust. 1 pkt 28 PDOPrU, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu.
Innymi słowy, przykładowo wymienione wydatki wskazane w tym ostatnio powołanym przepisie nie są kosztami
podatkowymi jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.
Przy analizie wskazanych przepisów, pomijając już wykazane błędy interpretacyjne wskazanych w skardze
przepisów prawa materialnego, w procesie ich stosowania organ pominął całkowicie okoliczności wskazane we
wniosku, takie jak specyficzny charakter organizowania współpracy pomiędzy wskazanymi tam podmiotami,
to jest pracowników i współpracowników, w tym wypadku tworzenie zespołów mieszanych dla realizacji
poszczególnych zadań, organizowanie spotkań wspólnych dla obu tych podmiotów oraz charakter i rodzaj
tych spotkań, które dość szeroko we wniosku inicjującym zostały przedstawione. Tymczasem, co podkreślił
NSA w przywoływanej przez organ wyroku wydanym w składzie 7 sędziów, z 17.6.2013 r., II FSK 702/11, kwalifikacja
każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności. Znaczenie ma zatem całokształt
okoliczności danego przypadku i dla poprawności prawnopodatkowej kwalifikacji omawianych wydatków, a więc
prawidłowej wykładni wchodzących w rachubę przepisów ustawy podatkowej ad casum, nie można pomijać żadnego
jego elementu. Jak sam podkreślił organ w uzasadnieniu skarżonej interpretacji, dla oceny, czy dana działalność
stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności
faktycznych konkretnej sprawy. Co więcej zauważył organ, że ze względu na konieczność indywidualnej oceny
każdego przypadku ponoszenia przez podatnika tego rodzaju wydatków, które mogą zostać zaliczone do kosztów
reprezentacji na podatniku spoczywa obowiązek szczególnej dbałości o ich udokumentowanie oraz wskazanie
okoliczności im towarzyszących, co przecież powinno odpowiadać takiej samej dbałości ze strony organu
w ustosunkowaniu się do tych okoliczności, w razie gdy zajdzie potrzeba dokonania takiej kwalifikacji, tutaj
w odniesieniu do okoliczności wskazanych we wniosku. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna,
uzależniona od jego okoliczności.
Jak dalej podkreślono w cytowanym wyroku, z którym to stanowiskiem sąd rozpoznający niniejszą sprawę w całej
rozciągłości się zgadza, nie każdy wydatek na zakup usługi gastronomicznej należy klasyfikować do kosztów
reprezentacji wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z zaprezentowanym tam stanowiskiem,
tylko wydatek na zakup tych usług gastronomicznych, których jedynym (głównym) celem jest tworzenie lub
poprawa wizerunku firmy na zewnątrz, podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na zasadach
określonych w art. 16 ust. 1 pkt 28 PDOPrU, co wymaga rozważenia wszystkich wskazanych we wniosku
okoliczności modalnych spotkań integracyjnych z udziałem osób współpracujących. Jako błędny należy
odrzucić taki wynik wykładni, który zdaje się afirmować organ, że działania spółki (wydatki gastronomiczne) na rzecz
kontrahentów czy osób trzecich, a więc niejako w sferze zewnętrznej, implikują przypisanie im przymiotu
reprezentacji, a więc odnoszących się do wydatków determinowanych wyłącznie celem kreowania swojego
wizerunku. Takiemu kierunkowi wykładni omawianych przepisów ustawy podatkowej przeczy już choćby treść
cytowanego wyroku 7 sędziów NSA z 17.6.2013 r., zapadłego przecież na tle kwalifikacji prawnopodatkowej
wydatków na rzecz klientów podatnika.
Błędy wykładni wchodzących w rachubę przepisów prawa, polegające na błędnej wykładni przepisów prawa
wskazanych w skardze, jak też ich zastosowania do okoliczności wskazanego we wniosku zdarzenia przyszłego
uznać należy za istotne. Z powyższych przyczyn zaskarżona interpretacja indywidualna podlegała uchyleniu na
podstawie art. 146 § 1 PostSądAdmU.
Przy ponownym rozpoznaniu wniosku, uwzględniając zaprezentowane wyżej wyniki wykładni przepisów prawa
podatkowego, organ oceni ponownie, czy w okolicznościach zdarzenia przyszłego wskazanego we wniosku
o wydanie interpretacji, poniesione na rzecz współpracowników spółki wydatki będą stanowiły koszty podatkowe czy
też będą wyłączone z rachunku podatkowego jako koszty reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 PDOPrU,
gdyż co do kwalifikacji takich wydatków na rzecz pracowników organ jest już związany dotychczasowym
stanowiskiem. Wskazanie przez organ o zastosowaniu, ewentualnie niezastosowaniu ww. przepisu do
przedstawionego we wniosku interpretacyjnym zdarzenia przyszłego winna poprzedzić pogłębiona analiza statusu
i pozycji osób współpracujących w modelu funkcjonowania spółki i w procesie realizacji jej zadań, charakteru spotkań
integracyjnych z ich udziałem oraz rodzaju ponoszonych w związku z nimi wydatków. (...)
Wyrok WSA w Rzeszowie z 23.10.2018 r., I SA/Rz 741/18

Przy ponownym rozpatrzeniu wniosku organ powinien dokładnie ocenić, czy wydatki poniesione na rzecz współpracowników będą uznane za koszty podatkowe, czy też wyłączone jako koszty reprezentacji, uwzględniając specyficzny charakter współpracy pomiędzy pracownikami i współpracownikami oraz cel i rodzaj spotkań integracyjnych z ich udziałem. Istotne jest indywidualne podejście do każdego przypadku i dokładna analiza okoliczności konkretnej sytuacji.