Stawka podatku od nieruchomości dla domu letniskowego
Stawka podatku od nieruchomości dla domu letniskowego zależy od faktycznego wykorzystywania budynku. W przypadku małżonków, którzy argumentowali, że ich budynek powinien być opodatkowany stawką dla budynków mieszkalnych z uwagi na ponad 15-letnie zamieszkiwanie w nim, organy podatkowe i sąd mieli odmienne zdanie. Sprawa została ostatecznie uchylona, a decyzję podjęto na podstawie faktycznego przeznaczenia budynku, nie tylko jego klasyfikacji technicznej.
Tematyka: stawka podatku, nieruchomość, dom letniskowy, faktyczne wykorzystanie, podatek od nieruchomości, funkcja użytkowa, ewidencja gruntów i budynków, sąd administracyjny, wyrok, orzecznictwo
Stawka podatku od nieruchomości dla domu letniskowego zależy od faktycznego wykorzystywania budynku. W przypadku małżonków, którzy argumentowali, że ich budynek powinien być opodatkowany stawką dla budynków mieszkalnych z uwagi na ponad 15-letnie zamieszkiwanie w nim, organy podatkowe i sąd mieli odmienne zdanie. Sprawa została ostatecznie uchylona, a decyzję podjęto na podstawie faktycznego przeznaczenia budynku, nie tylko jego klasyfikacji technicznej.
O stawce podatku od domu letniskowego przesądza sposób jego faktycznego wykorzystywania. Stan faktyczny Małżonkowie są właścicielami budynku o powierzchni 66,62 m2 oraz gruntu o powierzchni 637 m2. W decyzji wymiarowej w podatku od nieruchomości organ podatkowy zastosował dla tego budynku stawkę przewidzianą dla budynków rekreacyjnych (letniskowych), wynoszącą 7,75 zł za m 2. Zdaniem podatników, budynek powinien być opodatkowany stawką przewidzianą budynków mieszkalnych, która jest zdecydowanie niższa. Małżonkowie wskazali, że budynek ten stanowi centrum życiowe rodziny. Mieszkają w nim ponad 15 lat (od momentu uzyskania zezwolenia na przystąpienie do użytkowania). Pobyt na stałe na przedmiotowej nieruchomości potwierdził również sołtys. Jednakże organ II instancji utrzymał decyzję w mocy, podnosząc, że w ewidencji gruntów i budynków sporny budynek sklasyfikowany został - według Klasyfikacji Środków Trwałych - jako budynek mieszkalny, a według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych - jako budynek mieszkalny jednorodzinny; główna funkcja - dom letniskowy. I ten ostatni element, zdaniem organu, przesądza sprawę, gdyż organ podatkowy jest związany wpisem w ewidencji gruntów i budynków. Podatnicy złożyli skargę do sądu. Stan prawny Stawka podatku od budynku zależy od jego funkcji, przy czym stawka od budynku mieszkalnego jest wielokrotnie niższa od pozostałych stawek (art. 5 ust. 1 pkt 2 PodLokU). Gmina może różnicować stawki w uchwale rady gminy (art. 5 ust. 3 PodLokU) i w niniejszej sprawie ustanowiła odrębną stawkę dla domów letniskowych. Zgodnie z art. 21 ust 1 PrGeodKart dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę wymiaru podatków. Stanowisko WSA Sąd zgodził się ze stanowiskiem organem, że co do zasady podatek od nieruchomości ustalany jest w oparciu o dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków. Ale nie w tej sprawie. Uwarunkowania techniczne obiektu nie są bowiem jedyną przesłanką kwalifikacyjną i nie mogą przesądzić o uznaniu danego obiektu za budynek mieszkalny bądź pozostały. Istotne jest też faktyczne spełnianie przez budynek określonych funkcji. Jeśli dany obiekt jest wykorzystywany na potrzeby mieszkaniowe, faktycznie zaspokaja potrzeby mieszkaniowe, to powinien być zakwalifikowany i uznany dla potrzeb opodatkowania podatkiem od nieruchomości za budynek mieszkalny. Ustawa podatkowa nie posługuje się pojęciem budynku (domu) letniskowego. Fakt zatem, że budynek został zakwalifikowany jako letniskowy (poprzez wskazanie takiej jego głównej funkcji) na gruncie przepisów prawa budowlanego, nie przesądza, że nie może być budynkiem mieszkalnym na gruncie ustawy podatkowej. Innymi słowy, samo wybudowanie budynku w oparciu o dokumentację techniczną (pozwolenie na budowę) jako budynku letniskowego nie przesądza, że dla potrzeb przepisów podatkowych jest to budynek letniskowy. Kluczowe znaczenie ma tu faktycznie spełniana przez ten budynek funkcja użytkowa, tj. ustalenie, czy służy on zaspokajaniu podstawowych potrzeb mieszkalnych. Organy podatkowe nie odniosły się do twierdzeń skarżących, którzy konsekwentnie podawali, że sporny budynek jest jedynym całorocznym miejscem ich zamieszkania, w którym są zameldowani na pobyt stały i ponoszą całoroczne opłaty związane z jego eksploatacją. Organy powinny się więc do tych twierdzeń ustosunkować i w razie potrzeby przeprowadzić dowody, które mogą się przyczynić do wyjaśnienia tej istotnej w sprawie okoliczności. Decyzja została więc uchylona. W orzecznictwie sądów administracyjnych dominuje pogląd, że o st awce podatku dla domu letniskowego przesądza sposób jego faktycznego wykorzystywania. Tak więc omawiany wyrok wpisuje się w zastaną linię orzeczniczą. Zauważmy, że podatnicy jeszcze sprawy nie wygrali, gdyż przy jej ponownym rozpoznaniu będą musieli wykazać, że faktycznie zamieszkują na stałe w spornym budynku. Świadczyć o tym mogą przede wszystkim opłaty ponoszone w związku z takim używaniem budynku. Pomocniczy charakter mogą mieć też zeznania świadków, czy też jakiekolwiek inne dowody świadczące o stałym zamieszkaniu. Jeśli więc okoliczności podane przez małżonków są prawdziwe, nie powinni mieć żadnych problemów z wygraniem sprawy. Wyrok WSA w Gdańsku z 27.8.2019 r., I SA/Gd 1140/19
Stawka podatku od domu letniskowego jest ściśle związana z jego faktycznym wykorzystaniem. Sąd administracyjny uchylił decyzję organu podatkowego, podkreślając istotę spełniania przez budynek funkcji użytkowej. Podatnicy, aby odnieść sukces w podobnych sprawach, muszą udowodnić faktyczne zamieszkiwanie w budynku letniskowym. Wyrok sądu wpisuje się w linię orzeczniczą dotyczącą stawki podatku od nieruchomości dla domów letniskowych.