Pokrywanie kosztów dojazdu do pracy jako przychód pracownika

Możliwe jest pokrywanie kosztów dojazdu pracowników do i z pracy przez pracodawcę w uzasadnionych przypadkach, co może skutkować brakiem rozpoznania tego jako przychodu pracowników. Spółka produkująca zlewozmywaki granitowe zamierza podpisać umowy z pracownikami w celu ułatwienia dojazdu oraz mobilności pracowników. Organ interpretujący uznał, że koszty dojazdu stanowią przychód pracowników, co spółka zaskarżyła do sądu. Wyrok WSA w Gdańsku uchylił interpretację, przyznając rację spółce, ale sprawa może być jeszcze przedmiotem dalszych rozstrzygnięć.

Tematyka: koszty dojazdu do pracy, przychód pracownika, pokrywanie kosztów, umowa służbowego użytkowania samochodu, interpretacja podatkowa, wyrok WSA, opodatkowanie przychodu

Możliwa jest wyjątkowa sytuacja, w której pokrywanie przez pracodawcę kosztów dojazdu pracowników do
i z pracy jest uzasadnione interesem pracodawcy, co umożliwia nierozpoznawanie z tego tytułu przychodu
po stronie pracowników.
Stan faktyczny
Spółka jest producentem i sprzedawcą zlewozmywaków granitowych i akcesoriów kuchennych. Działalność prowadzi
w małej wsi, której liczba mieszkańców nie przekracza 700 osób, na terenie bardzo rzadko zaludnionego terenu.
Zatrudnia pracowników z innych miejscowości położonych od kilkunastu do kilkudziesięciu kilometrów od siedziby
firmy. Wobec takich okoliczności spółka zamierza podpisać z pracownikami dwie umowy:
A. o używanie osobowego samochodu do celów służbowych - dojazd do i z pracy; w celu zapewnienia regularnych
godzin pracy pracowników ze względu na bardzo utrudniony dojazd do miejscowości środkami komunikacji miejskiej,
który praktycznie wyklucza inny dojazd do firmy, jak tylko własnym samochodem;
B. o używanie osobowego samochodu do celów służbowych - przejazdy lokalne; w celu korzystania z mobilnych
pracowników, co jest istotne w celu realizacji przez nich zadań spółki, takich jak np. spotkania z kontrahentami,
serwis urządzeń, wyjazdy po drobne zakupy techniczne, załatwianie spraw urzędowych, codzienne sprawy
niezbędne do prawidłowego funkcjonowania spółki; umowa ta zawierana byłaby z niektórymi pracownikami.
Spółka złożyła wniosek o wydanie interpretacji podatkowej, pytając, czy pokrywanie kosztów dojazdu do pracy (A)
oraz wypłaty z tytułu używania samochodów do celów służbowych (B) stanowią przychód po stronie pracowników.
Zdaniem spółki, w obu przypadkach odpowiedź jest przecząca, a więc na spółce nie ciążą w tym zakresie obowiązki
płatnika.
Organ interpretujący uznał, że stanowisko spółki jest prawidłowe w odniesieniu do B, ale nieprawidłowe
w odniesieniu do A. Uznał więc, że pracownicy otrzymują opodatkowane przysporzenie majątkowe w postaci zwrotu
kosztów dojazdu do pracy. Spółka zaskarżyła interpretację w tej części do sądu.
Stan prawny
Za przychody ze stosunku pracy uważa się „wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń
w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności:
wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty
za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona,
a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń
lub świadczeń częściowo odpłatnych" (art. 12 ust. 1 PDOFizU).
Stanowisko WSA w Gdańsku
Sąd uznał skargę za uzasadnioną, wobec czego uchylił interpretację w zaskarżonej części. W punkcie wyjścia sąd
przyznał, że co do zasady pracownik musi dojechać na własny koszt do miejsca wykonywania pracy (i wrócić potem
do miejsca zamieszkania). Jeśli więc firma pokrywa mu ten koszt, organy skarbowe mogą uznać, że pracownik ma
z tego korzyść majątkową, a więc osiąga podlegający opodatkowaniu przychód. Tym niemniej odstępstwa od
obowiązku samodzielnego finansowania przez pracowników kosztów dojazdu do i z pracy są możliwe, więc istnieje
możliwość uwzględnienia wielu sytuacji, gdzie finansowanie kosztów dojazdu pracownikom jest uzasadnione
interesem pracodawcy, co powoduje, że nie powstaje przychód po stronie pracowników.
Podany przez spółkę stan faktyczny nie jest stanem standardowym. Należy więc w nim uznać, że finansowanie
pracownikom kosztów dojazdu do i z pracy leży w interesie pracodawcy, a zatem kwoty, które z tego powodu
otrzymują pracownicy, nie powinny stanowić ich przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT.

Komentarz
Co prawda omawiany wyrok jest jeszcze nieprawomocny, ale jest on zgodny z poglądem wyrażonym przez NSA,
który uchylił poprzedni wyrok WSA w tej sprawie. Można więc spodziewać się, że obecne rozstrzygnięcie zostanie (w
przypadku skargi kasacyjnej) zaakceptowane.
Jaka nauka płynie z powyższego kazusu? Okazuje się, że wyjątkowo pracodawca może pokrywać koszty dojazdu do
pracy i nie rozpoznawać z tego tytułu przychodu po stronie pracowników. Należy być jednak nader ostrożnym
w stosowaniu tego wyjątku. Zwróćmy uwagę na wielce szczególne warunki, w jakich działa spółka - bohaterka
kazusu. Tak czy inaczej przed zastosowaniem takiego wyjątku na pewno warto złożyć wniosek o interpretację

podatkową takiego zamierzenia (stanu przyszłego).

wyrok WSA w Gdańsku z 3.11.2020 r. I SA/Gd 540/20

Wyjątkowe przypadki pokrywania kosztów dojazdu do pracy przez pracodawcę mogą nie generować przychodu po stronie pracowników. Należy jednak ostrożnie analizować sytuacje, w których ten wyjątek jest stosowany. Warto w takich przypadkach uzyskać interpretację podatkową. Wyrok WSA w Gdańsku z 3.11.2020 r. wskazuje na możliwość braku opodatkowania kosztów dojazdu do pracy w szczególnych sytuacjach.