Ubezpieczenie samochodu jako koszt podatkowy leasingobiorcy
Niezależnie od sposobu uwzględnienia kosztów ubezpieczenia w ratach leasingowych, leasingobiorca nie zalicza ich do kosztów podatkowych. Spółka leasingowa, której organ podatkowy zakwestionował zaliczenie składek na ubezpieczenie do kosztów, odniosła sukces w sądzie. Ograniczenie kosztowe dotyczy tylko składek AC, których wysokość zależy od wartości samochodu. Decyzja NSA potwierdza korzystny dla leasingobiorców kierunek orzeczniczy.
Tematyka: ubezpieczenie samochodu, leasingobiorca, koszty podatkowe, ograniczenie kosztowe, składki AC, wyrok sądu, kierunek orzeczniczy
Niezależnie od sposobu uwzględnienia kosztów ubezpieczenia w ratach leasingowych, leasingobiorca nie zalicza ich do kosztów podatkowych. Spółka leasingowa, której organ podatkowy zakwestionował zaliczenie składek na ubezpieczenie do kosztów, odniosła sukces w sądzie. Ograniczenie kosztowe dotyczy tylko składek AC, których wysokość zależy od wartości samochodu. Decyzja NSA potwierdza korzystny dla leasingobiorców kierunek orzeczniczy.
Niezależnie od tego, czy leasingodawca wkalkuluje koszty ubezpieczenia w raty leasingowe, czy też wystawia na te koszty odrębną fakturę, leasingobiorca nie jest podmiotem ubezpieczającym samochody, wobec czego ograniczenie zaliczania do kosztów podatkowych wydatków na ubezpieczenie samochodu osobowego go nie dotyczy. Stan faktyczny Spółka z o.o. była leasingobiorcą samochodu osobowego i do kosztów podatkowych zaliczała raty leasingu operacyjnego w całości. Zakwestionował to organ podatkowy, dostrzegając, że w ramach kwot płaconych leasingodawcy spółka pokrywała też koszty ubezpieczenia samochodu, a te podlegają ograniczeniom kosztowym, które - zdaniem organu - powinny być tu zastosowane. Spółka nie zgodziła się z tym, twierdząc, że ograniczenie kosztowe nie dotyczy składek na ubezpieczenie samochodu wkalkulowanych w ratę leasingu operacyjnego. Zaskarżyła więc decyzję organu do sądu. Stan prawny Ograniczenie kosztowe, o którym mowa w kazusie, wynika z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406; dalej: PDOPrU), zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów „składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia”. Stanowisko WSA w Olsztynie Sąd najpierw przyznał rację organowi podatkowemu, ale złożona przez spółkę skarga kasacyjna okazała się skuteczna, gdyż NSA nakazał przyjęcie w sprawie następującego poglądu prawnego: w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 49 PDOPrU nie podano wprost, o który rodzaj ubezpieczenia chodzi (OC, AC, NW), ale należy przyjąć, że dotyczy tylko składek, których wysokość jest uzależniona od wartości samochodu, czyli składek AC, bowiem dla ustalenia limitu, o którym mowa w tym przepisie, istotna jest wartość samochodu przyjęta dla celów ubezpieczenia, a tę przyjmuje się tylko dla AC. Dla ubezpieczenia OC i NW wartość samochodu nie jest istotna. Niezależnie od tego, czy składka ubezpieczeniowa jest elementem kalkulacyjnym opłaty leasingowej czy też ujmowana jest w odrębnej fakturze, spółka jako leasingobiorca nie jest stroną umowy ubezpieczenia. Umowa w zakresie ubezpieczenia samochodu została zawarta bezpośrednio między leasingodawcą a ubezpieczycielem i jedynie te dwa podmioty są stronami zawartych umów. W konsekwencji nie jest istotna forma dokumentowania rozliczeń kosztów ubezpieczenia samochodu pomiędzy leasingodawcą i leasingobiorcą, ale rzeczywista treść umowy, z której wynika, że leasingobiorca nie jest ubezpieczającym samochody, ale zwraca leasingodawcy poniesiony przez niego koszt ubezpieczenia. Niezależnie zatem od tego, czy leasingodawca wkalkuluje koszty ubezpieczenia w raty leasingowe, czy też wystawi odrębną fakturę, leasingobiorca nie jest podmiotem ubezpieczającym samochody i ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 49 PDOPrU nie może mieć zastosowania. Oczywiście, WSA, ponownie rozpatrując sprawę, był poglądem NSA związany, a więc sprawa została rozstrzygnięta zgodnie ze stanowiskiem spółki. Komentarz Wskażmy informacyjnie, że orzeczeniem NSA, o którym mowa wyżej, jest wyrok NSA z 18.11.2020 r., II FSK 2781/19, . Teza wypowiedziana przez sądy w niniejszej sprawie nie jest nowa - zob. wyrok WSA w Warszawie z 25.6.2019 r., III SA/Wa 2126/18, oraz wyrok WSA w Gdańsku z 21.11.2018 r., I SA/Gd 861/18, . Można więc mówić o korzystnym dla leasingobiorców kierunku orzeczniczym. Trzeba jeszcze wskazać, że dodany 1.1.2019 r. art. 16 ust. 1 pkt 49a, PDOPrU, zawierający ograniczenie kosztowe wydatków leasingobiorcy na leasing samochodów osobowych, nie dezaktualizuje tego kierunku, gdyż ten nowy przepis nie dotyczy opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, co wynika z jego brzmienia i zostało zresztą potwierdzone w pkt 3.1.1.2. objaśnień podatkowych Ministerstwa Finansów z dnia 9 kwietnia 2020 r. Wykorzystywanie samochodu osobowego w prowadzonej działalności - zmiany w podatkach dochodowych od 2019 r. Wyrok WSA w Olsztynie z 31.3.2021 r., I SA/Ol 111/21,
Wyrok WSA w Olsztynie z 31.3.2021 r. potwierdza, że leasingobiorcy nie muszą zaliczać składek na ubezpieczenie samochodu do kosztów podatkowych. Nowy przepis PDOPrU nie dotyczy opłat za ubezpieczenie. Ostateczne rozstrzygnięcie sądowe potwierdza, że leasingobiorcy nie są uważani za ubezpieczających samochody.