Podatek od zlikwidowanych środków trwałych

Opublikowana analiza dotyczy podatku od zlikwidowanych środków trwałych, które nie są już wykorzystywane przez spółkę. Sprawa dotyczyła kabla zasilającego i linii kablowej, które zostały odłączone od sieci energetycznej, ale nie usunięte fizycznie. Spółka argumentowała, że brak możliwości wykorzystania tych środków trwałych powinien zwolnić je z opodatkowania. Fiskus miał inne zdanie, podkreślając, że sam fakt posiadania budowli jest warunkiem opodatkowania. Spór rozstrzygnął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, przywołując precedensowy wyrok Trybunału Konstytucyjnego.

Tematyka: podatek, zlikwidowane środki trwałe, spór podatkowy, interpretacja podatkowa, Wojewódzki Sąd Administracyjny

Brak możliwości wykorzystania budowli i jej niewykorzystywanie przez przedsiębiorcę bądź podmiot
prowadzący działalność gospodarczą, nie ma znaczenia dla jej opodatkowania.
Z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej do organu podatkowego zwróciła się spółka, która jako użytkownik
wieczysty nieruchomości posiadała środki trwałe w postaci kabla zasilającego o długości 740 mb, który został
położony w latach 60., a w połowie lat 80. był częściowo wymieniony. Oprócz kabla spółka posiadała także linię
kablową. Obydwa wskazane środki trwałe przebiegały pod ziemią w granicach użytkowanej nieruchomości.
W związku z owymi kablami, spółka na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 3 i art. 5 ust. 1 pkt 3
ustawy z 12.1.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1170 ze zm.; dalej: PodLokU), była
zobowiązana do odprowadzania podatku od nieruchomości w wysokości 2% wartości nieruchomości.
Z powyższego obowiązku przedsiębiorstwo wywiązywało się do czasu, kiedy środki trwałe zostały zlikwidowane.
Ponieważ jednak fizyczne usunięcie kabli wiązałoby się ze znacznymi kosztami, wciąż pozostawały one w ziemi.
Jednak pod koniec roku 2020 kabel zasilający i linie kablową odłączono od sieci. Spółka wskazywała na zły stan
techniczny kabli, który sprawiał, że nie nadawały się one do dalszego użytkowania, a tym samym wykluczały
możliwość ponownego podłączenia do sieci. W związku z takim stanem rzeczy przedstawiciele przedsiębiorstwa
zadali fiskusowi pytanie – czy budowle (kabel zasilający i linia kablowa), których wykorzystywania zaprzestała spółka
i które zostały faktycznie odłączone od sieci energetycznej oraz które formalnie wnioskodawca postawił w stan
likwidacji jako środki trwałe jednak bez fizycznego usunięcia budowli z gruntu, w którym się znajdują podlegają
opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości?
Według spółki odpowiedź powinna być negatywna. Likwidację środków trwałych należy bowiem rozumieć znacznie
szerzej niż wyłącznie jako fizyczne usunięcie danej rzeczy. Powinna ona wiązać się z trwałym wyłączeniem
możliwości dalszego wykorzystania w sensie prowadzenia działalności gospodarczej. A jeśli tak się stanie,
w konsekwencji nie zajdzie przesłanka z art. 2 ust. 1 pkt 3 PodLokU uzasadniająca opodatkowanie tych budowli,
ponieważ nieruchomość nie będzie już przeznaczona do prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka wskazała, iż
przedstawiony stan faktyczny w jej ocenie nie budzi wątpliwości, że kabel i linia kablowa nie tylko nie są i nie mogą
już być wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, a także, zostały wykreślone z ewidencji środków
trwałych, co oznacza ich likwidację, a w konsekwencji utratę związku budowli z działalnością gospodarczą.
Fiskus był innego zdania. Organ wskazał, że zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 PodLokU budowlami związanymi
z prowadzeniem działalności gospodarczej są budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu
prowadzącego działalność gospodarczą. Oznacza to, iż sam fakt posiadania budowli przez przedsiębiorcę lub inny
podmiot prowadzący działalność gospodarczą jest podstawowym i wystarczającym warunkiem prawnym do
zaliczenia tych budowli na poczet kategorii przedmiotów opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności
gospodarczej. Nieistotna jest przy tym okoliczność sposobu faktycznego wykorzystywania budowli, czy intensywność
wykorzystania.
Ponadto skarbówka zwróciła uwagę, że przez pojęcie likwidacji na gruncie podatku od nieruchomości rozumie się
bezsprzecznie fizyczną likwidację obiektu budowlanego. Nie można więc utożsamiać tego pojęcia wyłącznie
z likwidacją podatkową (księgową) środka trwałego, co wiążę się jedynie z wykonaniem pewnego zabiegu
technicznego, polegającego na usunięciu danego obiektu z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych
i prawnych. Organ podkreślił, że mówiąc o ustaniu obowiązku podatkowego w przypadku likwidacji, musi dojść do
wyburzenia, rozbiórki lub innego podobnego zdarzenia.
Spółka zaskarżyła uzyskaną interpretację twierdząc, że organ przyjął błędną wykładnię przepisów prawa
materialnego, tj. art. 1a ust. 1 pkt 3 PodLokU. Uznanie, że brak możliwości wykorzystania budowli i jej
niewykorzystywanie przez przedsiębiorcę bądź podmiot prowadzący działalność gospodarczą, nie ma znaczenia dla
jej opodatkowania, zakładając jednocześnie, iż decydującym kryterium jest posiadanie budowli przez przedsiębiorcę
było w opinii przedsiębiorstwa nieuzasadnione.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 14.10.2021 r., I SA/Gl 957/21,
stanął po stronie
spółki. Uzasadniając swoje stanowisko WSA powołał się na wyrok TK z 24.2.2001 r., SK 39/19,
w którym
orzeczono, że sam fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę nie jest wystarczający do uznania, że ma ona
związek z działalnością gospodarczą.
Wyrok WSA w Gliwicach z 14.10.2021 r., I SA/Gl 957/21,

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 14.10.2021 r. poparł argumentację spółki, że brak możliwości wykorzystania budowli powinien zwolnić je z opodatkowania. WSA powołał się na wcześniejszy wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który potwierdził, że samo posiadanie nieruchomości nie jest wystarczające do uznania związku z działalnością gospodarczą.