Odliczenie podatku zapłaconego za granicą może wyzerować podatek w Polsce
Wysokość odliczenia podatku zapłaconego za granicą nie jest zależna od stawki określonej w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, lecz wynika z kwoty faktycznie zapłaconego podatku do wysokości 19% wartości dywidendy. Osoba fizyczna wystąpiła z wnioskiem o interpretację w zakresie podatku od osób fizycznych, argumentując możliwość odliczenia 19% zapłaconego podatku, unikając ponownego opodatkowania przychodu z dywidendy w Polsce.
Tematyka: odliczenie podatku, podatek za granicą, dywidendy, podatek od osób fizycznych, umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, interpretacja indywidualna, WSA Gliwice, wyrok sądu
Wysokość odliczenia podatku zapłaconego za granicą nie jest zależna od stawki określonej w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, lecz wynika z kwoty faktycznie zapłaconego podatku do wysokości 19% wartości dywidendy. Osoba fizyczna wystąpiła z wnioskiem o interpretację w zakresie podatku od osób fizycznych, argumentując możliwość odliczenia 19% zapłaconego podatku, unikając ponownego opodatkowania przychodu z dywidendy w Polsce.
Wysokość odliczenia podatku zapłaconego za granicą nie jest zależna od stawki określonej w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, lecz wynika z kwoty faktycznie zapłaconego podatku do wysokości 19% wartości dywidendy. Stan faktyczny Osoba fizyczna (dalej: Wnioskodawca, Podmiot) wystąpiła do Dyrektora KIS z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od osób fizycznych. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terenie Polski. Dokonuje inwestycji za pośrednictwem polskiego biura maklerskiego w walory zagraniczne, takie jak ETF (otwarte fundusze inwestycyjne notowane na giełdzie), ADR (amerykański kwit depozytowy), czy w akcje innych spółek zagranicznych bądź krajowych. Podmioty wypłacające dywidendę ze względu na brak możliwości identyfikacji beneficjenta rzeczywistego oraz brak możliwości udostępnienia dokumentów potwierdzających rezydencję podatkową za pośrednictwem biura maklerskiego pobierają 30% podatek u źródła. Ze względu na brak możliwości określenia beneficjenta, rzeczywistego zastosowania nie znalazła preferencyjna stawka podatku, wynikająca z umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Waszyngtonie 8.10.1974 r. (Dz.U. z 1976 r. poz. 178), tj. 15% kwoty dywidendy brutto. Tak więc w ramach prezentowanego stanu faktycznego Wnioskodawca jest beneficjentem rzeczywistym należności i jednocześnie zapłacił 30% podatku od dywidendy w państwie źródła. Przychód z dywidendy wypłaconej przez spółkę posiadającą siedzibę w USA podlega opodatkowaniu w Polsce z zastosowaniem należnej stawki 19%. Wnioskodawca podniósł, iż zgodnie z art. 30a ust. 9 ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1128; dalej: PDOFizU) może dokonać odliczenia kwoty podatku zapłaconego za granicą w stosunku do dywidend uzyskanych poza granicami Polski. Wskazując na treść przywołanego przepisu, Podmiot stwierdził, iż w opisanym stanie faktycznym istnieje możliwość odliczenia 19% zapłaconego podatku, unikając tym samym obowiązku ponownego opodatkowania przychodu z dywidendy w Polsce. Rozstrzygnięcie Organ podatkowy nie zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy. Powołując się na treść Umowy, wskazał, iż dywidenda uzyskana przez polskiego rezydenta podatkowego z USA podlega opodatkowaniu zarówno w Polsce, jak i w Stanach Zjednoczonych, jednakże kwota podatku w Stanach nie może przekroczyć 15% kwoty dywidendy brutto. Powołując się na przedmiotowy zapis, Dyrektor KIS stwierdził, że w przypadku zapłaty podatku przez polskiego rezydenta za granicą w wyższej kwocie niż wynikająca z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, odliczenia można dokonać tylko do wysokości określonej w umowie stawki, w przedmiotowym przypadku - 15%. W sytuacji, gdy podatnik zapłaci podatek w wyższym wymiarze niż ten wskazany w Umowie, zwrotu nadpłaty podatku powinien dochodzić za granicą, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Wnioskodawca zaskarżył przedmiotową interpretację indywidualną do WSA w Gliwicach, który uznał skargę za zasadną i uchylił interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora KIS. WSA wskazał na bezwarunkowy charakter art. 30a ust. 9 PDOFizU, podkreślając, iż jego treść umożliwia odliczenie od zryczałtowanego podatku kwotę równą podatkowi zapłaconemu za granicą. Jako górną granicę ograniczenia przedmiotowego wskazał jednocześnie 19%. WSA dodał w uzasadnieniu, iż zastosowanie ww. art. 30a ust. 9 PDOFizU nie jest zależne od istnienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a samo odesłanie do definicji podatnika, wynikające z treści przepisu, nie definiuje wysokości odliczenia. Komentarz Mając na uwadze przytoczony stan faktyczny, należy zgodzić się z uzasadnieniem przedstawionym przez WSA, wskazującym, iż wykładnia przepisu art. 30a ust. 9 PDOFizU umożliwia odliczenie podatku zapłaconego za granica do kwoty odpowiadającej stawce podatku 19%, niezależnie od zapisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. WSA w dokonanej wykładni przepisu słusznie odniósł się do literalnej treści przepisu, wskazując na jego niezależność i bezwarunkowość w stosunku do Umowy. Mając na uwadze przedstawioną argumentację Dyrektora KIS, należy stwierdzić, iż dokonując wykładni, niewłaściwie odniósł się do treści ww. art. 30a ust. PDOFizU, uzależniając jego stosowanie od stawki podatku wynikającej z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tak zajęte stanowisko doprowadziło do zmniejszenia wysokości odliczenia do kwoty odpowiadającej 15% wartości otrzymanej dywidendy. Powołując się na dotychczasowe orzecznictwo w przedmiotowym zakresie, m.in. przywołany w wyroku wyrok WSA w Warszawie z 5.1.2010 r., III SA/Wa 1537/09, , należy uznać, iż zastosowana przez Dyrektora KIS wykładnia jest błędna. Sądy słusznie wskazały, iż możliwość zastosowania odliczenia podatku zapłaconego nie jest zależna od istnienia lub nie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przepisem odnoszącym się do treści umowy jest art. 30a ust. 2 w związku z art. 30a ust. 1 pkt. 1-5 PDOFizU. Jego treść bezpośrednio odnosi się do umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, która w zależności od jej treści wpływa na modyfikację ww. przepisów, co z kolei oddziałuje na wysokość zastosowanej stawki podatku ryczałtowego w zakresie wymienionym w przepisie. Z kolei treść przepisu art. 30a ust. 9 PDOFizU nie odnosi się do treści umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, a tym samym nie jest możliwe dokonanie modyfikacji w zakresie prezentowanej w ww. artykule procentowej wysokości zastosowanego odliczenia. Jak podkreślił WSA w komentowanym wyroku, żaden z przytoczonych przepisów nie uzależnia możliwości odliczenia od istnienia umowy międzynarodowej. Dodatkowo należy podnieść, iż wynikające z treści art. 30a ust. 9 PDOFizU odwołanie do art. 30a ust. 1 pkt. 1-5 PDOFizU ma charakter definicyjny, umożliwiający określenie grupy podmiotów, do których przepis ma zastosowanie. Systemowo należy zwrócić uwagę, że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania definiuje jedynie, jaki podatek może pobrać państwo źródła (USA), ergo nie określa ona sposobu, w jaki jest realizowany przez kraj rezydencji kredyt podatkowy, czego dotyczy art. 30a ust. 9 PDOFizU. W rezultacie nie można w tym zakresie przyznać racji argumentacji KIS odwołującej się do stosowania postanowień ratyfikowanych umów międzynarodowych przed ustawami z uwagi na fakt, iż cytowany przepis PDOFizU i umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania regulują odmienne sytuacje, co powoduje niewystępowanie kolizji norm prawnych. Tak więc zastosowana przez Dyrektora KIS limitacja odliczenia uwarunkowana od przepisów Umowy jest niewłaściwa. Opracowanie i komentarz: Konrad Matuszewski, konsultant w dziale prawno-podatkowym PwC Wyrok WSA w Gliwicach z 19.5.2022 r., I SA/GI 24/22
WSA w Gliwicach uznał skargę za zasadną, potwierdzając możliwość odliczenia podatku zapłaconego za granicą do kwoty odpowiadającej stawce podatku 19%, niezależnie od umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Limitacja odliczenia uwarunkowana od przepisów Umowy została uznana za niewłaściwą. Wyrok WSA w Gliwicach z 19.5.2022 r., I SA/GI 24/22 podtrzymał to stanowisko.